Goose Feathers

Goose Feathers, ofwel de 19-jarige Daniëlle, is een kunststudente uit California die in haar vrije tijd de camera pakt en op pad gaat. Pas sinds januari houdt ze een blog bij en sinds begin maart post ze haar foto's ook op Flickr. Nieuw dus in de amateurfotografie en in de wonderlijke wereld der sociale media. Hopelijk een blijvertje! Ik heb geprobeerd vooral zomerse foto's uit te kiezen, af en toe echter ook een andere omdat ik hem zo mooi vond.

Son of Babylon

Een heerlijke zondagmiddag was het vandaag, met een strak blauwe lucht die je automatisch naar terrasjes leidt. Onbezorgd is het leven dan.. Vandaag was ik echter te gast op het Movies that Matter festival in Den Haag, een filmfestival voor de geëngageerde film waar gedebatteerd wordt door filmmakers, mensenrechtenactivisten en politici. Rauwe realiteiten worden dus besproken en getoond. De film die ik heb gezien is Son of Babylon, een roadmovie van de Iraakse regisseur Mohamed al-Daradji.

Son of Babylon portretteert de reis van een jongetje, Ahmed, en zijn oma. Samen reizen ze vanuit Koerdistan door Irak na de val van Saddam Hussein, op zoek naar de vader van Ahmed. Twaalf jaar geleden werd hij het leger is gestuurd, gevangen genomen en sindsdien vermist. We zien Irak in puin wanneer oma en kleinzoon zich richting het zuiden begeven. Zandvlaktes, een vernield Bagdad, de lege gevangenissen en massagraven vormen het verscheurende decor. Het verhaal is heel herkenbaar in Irak, velen missen een familielid en zijn gehuld in vraagtekens. Wat is erger dan niet weten?
Ook het nog steeds heersende conflict tussen de Arabisch sprekende en Koerdische bevolkingsgroep komt aan bod. Oma spreekt slechts Koerdisch en heeft duidelijk de nare strijd tussen de groepen meegemaakt, Ahmed spreekt echter allebei en kan zo bruggen slaan. Dat vergeving uiteindelijk beter is dan wraak, is de unanieme boodschap waar Al-Daradji naar toe werkt.

Ondanks het heftige verhaal laat de camera toch ook een esthetische roadmovie zien, vol landschappen waar de oorlog zo duidelijk overheen is geraasd. Ook zit hij dicht op de huid van Ahmed en zijn oma en vooral ontroerend zijn de zwijgende momenten, de blikken van hen beide, de emoties.. Alle spelers zijn geen professionele acteurs, maar zijn door Al-Daradji gevonden in bergdorpjes en zijn heel overtuigend doordat ze een deel van hun eigen verhaal verbeelden. In Koerdistan heeft iedereen wel een familielid verloren door vermissing.

Voor ons is Son of Babylon misschien wel heel ver van ons bed, toch spreekt hij aan, laat een onvergefelijke indruk achter. Is het oma die met emotie communiceert? Is het de lieve Ahmed met zijn vaders fluit? Is het het kapotte Irak? Ik weet het niet. Wel weet ik dat Al-Daradji met deze film Irak weer een stap verder in de opbouw van de cultuur brengt. Alle bioscopen zijn verwoest en met de première van deze film kregen mensen voor het eerst weer de kans om van beeld te genieten. Ook laaide de discussie op omtrent Koerden en Arabieren en wordt hiermee iraqsmissing.org gesteund, een initiatief voor betere procedures in de zoektocht naar vermisten. Een voltreffer dus!

Arts in Conflict

Arts in conflict ja, een blog dat sinds enkele dagen de lucht in is en waar ik voor schrijf. De blog is gelinkt aan de Vrede van Utrecht, een groots initiatief om in 2013 de 300 jarige vrede te vieren, die dus in 1713 in Utrecht werd getekend. Via de universiteit doe ik een honoursprogramma wat hierop aansluit en een stage bij de organisatie staat voor deze periode ingeroosterd. Vanzelfsprekend belandde ik bij iets schrijverigs, geen onderzoek, nee bloggen.

Op www.artsinconflict.nl kan je stukken vinden over kunstenaars die gerelateerd zijn aan conflicten, zoals bijvoorbeeld het project van de Belgische kunstenaar Filipe Berte. Het is de bedoeling dat er een verzamelplaats van inspirerende voorbeelden van kunstenaars, sociaal activisten en culturele rebellen in conflictgebieden ontstaat. Interesse? Wordt een lezer! En als je dus iets over conflictkunst weet, let me know!

Sara Álvarez

Al struinend over het web stuitte ik vandaag weer op mooi werk van een amateur fotografe, Sara Álvarez. Geboren in 1989 is ze maar twee jaar ouder dan ik en ook studeert ze, namelijk filología hispánica aan de Universiteit van Barcelona. Deze Spaanse fotografeert met name portretten, allemaal licht en op een bepaalde manier los doch gestileerd. Vooral de serie Domestic Scene I toont intieme beelden, maar behoudt ook een bepaalde afstandelijkheid door de ultieme schoonheid.

Sara's fotoblog: http://dorerogvinduer.tumblr.com/

Rode rozen, gele regen

Marrigje de Maar is fotografe en reisde de afgelopen vijf jaar enkele maanden langs de Chinese grens om foto's te maken van interieur. De foto's zijn momenteel te zien in het Huis van Marseille. Haar motief voor dit onderwerp was dat een interieur de identiteit van de mens verbeeld, zo goed dat mensen op de foto niet nodig zijn. Dat leidt alleen maar af.

In het Huis van Marseille zijn de foto's ruim opgehangen, je kan ze allemaal aandachtig bestuderen en het aantal is niet te groot zodat er van verveling geen sprake is. Elke foto is overzicht van een kamer en niet gedetailleerd, niet ingezoomd. De interieurs zijn kleurrijk en haar spel met licht komt daardoor goed uit de verf. De Maar werkt met veel contrast: donker versus licht, waarbij het licht je wel leidt, maar je nog steeds op eigen kracht veel kan ontwaren.

Elke ruimte begint met een aantal dagboekfragmenten van De Maar die een beetje een beeld geven van haar reis. Ze zijn echter alleen ter illustratie van haar project, ze slaan niet terug op de interieurs. De identiteit die de foto's herbergen zijn zelf invulbaar. De kijker is vrij.

Je maakt een mooie reis met de foto's van De Maar. Het enige kritiekpunt is de volgorde. Onduidelijk is de route die de kijker moet lopen. De dagboekfragmenten zijn gedateerd, maar sprake van een chronologie is er niet. Is dat bij een reis niet van belang?

The Breakfast Project

Food fotografie is blijkbaar hip, steeds vaker kom ik kunstzinnige composities van voedsel tegen op mijn zwerftochten op het internet. Misschien heeft het te maken met Wim T. Schippers en zijn pindakaasvloer in het Boijmans, maar ik denk dat het een veel grotere, internationale trend is. Zo stuitte ik laatst op een Japanse fotografe die zich Bamsesayaka noemt en een Breakfast Project is gestart: mooie ontbijtjes vast leggen. Hier word ik wel vrolijk van op de vroege morgen!

Bezoek Bamsesayaka ook op Flickr: http://www.flickr.com/photos/85213597@N00/

The Black Swan

Wanneer is iets een thriller, wanneer een psychologisch drama, en wanneer is het horror? Bij The Black Swan, de nieuwe film van Darren Aronofsky vervagen deze grenzen en ik zou de film als psychologische horror beschrijven. Obsessie en waanbeelden kenmerken de film.

Het verhaal is klassiek. The Black Swan gaat over de jonge Nina (Nathalie Portman) die haar leven geheel aan haar beroep wijdt: ballet. Wanneer de artistiek leider Thomas Leroy (Vincent Cassel) besluit de prima ballerina Beth te vervangen door Nina komt haar droom uit. Dit is waar ze samen met haar moeder, een obsessieve oud ballerina (Barbara Hershey) naar toe heeft gewerkt. De Zwanenkoningin dansen in het Zwanenmeer.. Vanaf het eerste moment laat Leroy echter blijken dat ze wel geschikt is als witte zwaan, maar dat ze zichzelf moet los laten voor de zwarte zwaan. Dan komt er een rivale in het spel: Lily (Mila Kunis). Dit meisje maakt meteen indruk op Leroy en belichaamt alles wat de zwarte zwaan moet hebben, namelijk sensualiteit maar ook bedrog. Er ontstaat een rare relatie tussen de twee, een vriendschap, een vijandschap en langzaam neemt de angstaanjagende psyche van Nina het verhaal over.

Vanaf de eerste seconde is de film beklemmend. De enscenering is even hard als de balletwereld: kille betonnen muren, scenes in de metro, donkere ruimtes. Blauwige tinten kleuren de shots en contrastrijke lichteffecten sturen de kijker in de fragiele bewegingen. De dans is op deze manier enerzijds pure schoonheid, anderzijds beangstigend door de onnatuurlijke bewegingen, geluiden en lichamen. Lichaamsdelen worden veelvuldig getoond, op de huid, waardoor de gratie die we als toeschouwer van het ballet meekregen, opeens een pijnlijke achtergrond krijgt. Kapotte voeten, wondjes, knikkende botten en spieren; ballerina zijn vergt lichamelijk veel (en ja, ook geestelijk zo laat Portman zien).

Natalie Portman heeft terecht een Oscar gekregen voor de rol, ze is subliem. Haar hardvochtige streven toont zich in elke beweging, elke angstige blik en in haar uiterlijk. Ze is ontzettend dun en in de loop van de film wordt ze steeds ieler. Typisch is het kotsen, het weinige eten, de onzekerheid en de manier waarop ze zichzelf in de spiegel bekijkt. Haar tegenspeelster, Mila Kunis, is echt het tegenover gestelde. Zeker van zichzelf, vrolijk, sensueel, ze straalt het allemaal uit. Maar ook is ze de feeks zoals Nina die ziet en jaagt ze de kijker menigmaal angst aan.

De afwisseling tussen realiteit en waanbeeld, de obsessiviteit en de horrorelementen met betrekking tot pijniging van het lichaam vormen een sterke basis en de acteertalenten maken het af. De film is een meesterwerk, grijpt je aan en laat je niet meer los. De mooie entourage, de sterke muziek, de twee parallelle verhalen.. En vragen blijven door het hoofd spoken: wat is echt en wat is de psyche van Nina?

Picasso in Parijs

Iedereen kent hem wel, Picasso, met zijn rare figuren, met harde contouren en soms een iets wat beangstigende uitdrukking. Deze grote Spaanse schilder heeft echter nog veel meer werken op zijn naam staan, zelfs zachtere, kleurrijke oases van streepjes die vrouwen en steden verbeelden. Het Van Gogh museum toont deze andere kant van Picasso met de tentoonstelling Picasso in Parijs.

Eind oktober 1900 arriveerde de 19-jarige Picasso, toen nog niet erg bekend, in Parijs om de Wereldtentoonstelling te bezoeken. Met twee vrienden uit Barcelona installeerde hij zich in een appartement in Monmartre. Geinspireerd door Toulouse-Lautrec, Steinlen, Gaugain, Cézanne en Van Gogh maakt hij kleurige taferelen van Parijs. Na een kort verblijf keerde hij echter terug naar Spanje, en toen hij in 1901 terugkwam, was zijn kunst anders: blauw en symbolisch. In 1904 vestigde hij zich definitief in Parijs en bouwde een artistieke kring rond zich op: la vie bohème werd het motto. In de jaren die volgden werd hij steeds meer bekend als leider van de Parijse avant-garde en ontwikkelde zijn werk zich tot de revolutionaire kunst die we van hem gewend zijn.

Het Van Gogh illustreert Picasso's begintijd in vierperiodes: Picasso ontdekt Parijs, Picasso en het symbolisme, la vie bohème en tot slot de herkenning. De werken zijn afwisselend en de ontwikkeling binnen zijn werk wordt goed getoond. We leren een nieuwe kant van Picasso kennen, een kant waarin hij nog liefelijke werken neer zette, waarin hij zich nog duidelijk liet leiden door tijdgenoten. Zoals meestal het geval is bij het Van Gogh museum, is het echter een kleine tentoonstelling. Twee ruime zalen weliswaar, maar er hangt weinig. Van zijn series worden er meestal een of twee werken getoond, zoals bijvoorbeeld twee portretten van zijn overleden vriend Casagemas. De informatie is wel toereikend en de chronologische volgorde geeft de bezoeker een idee van ontwikkeling. Ook leuk: elke vrijdagavond treed dansgroep Amsterdam op in de tentoonstellingsruimte, de productie Nomade.

Modern Minimalisme

Om me toch ook via papier te laten inspireren, niet alleen via internet, heb ik een tijdje geleden met een aanbieding een abonnement op Blend genomen. Dit tijdschrift noemt zichzelf een alternatief lifestyle magazine met aandacht voor fashion, art, music, culture, media en people en zoals je ziet, Engelstalig, om zo mee te doen in de globalisering. Vandaag viel het nieuwste nummer bij mij op de mat, een dik boekwerk met als thema Modern Minimalism.

Ja, modern minimalisme dus. Blend komt er mee naar buiten als de nieuwe levensstijl. De oorsprong van deze stroming ligt bij de kunst van Malevich en Mondriaan, werd overgenomen door met name Japanse modeontwerpers in de jaren '80, en heeft zich vandaag de dag uitgebreid tot een heuse manier van leven. Soberheid is het kenmerk, rechtlijnigheid, abstractie en simplicity. Zelf vind ik het nog even moeilijk te plaatsen in ons dagelijks leven. Als je door de straten loopt, over de grachten, zie ik alles behalve minimalisme. Nog nooit heeft de mens zoveel accessoires gehad, nog nooit zijn er zoveel winkels per vierkante meter, nog nooit zijn de huizen zo gevuld. Niet alleen wat betreft kleding en spullen, ook het scala aan voedsel is zeer ruim en de agenda kan ook beter gevuld worden dan ooit. Juist een groeiende trend van maximalisme treft onze samenleving sinds halverwege vorige eeuw.

Prestige wordt berekend in spullen, in activiteiten. Hoe meer men heeft, hoe meer men doet, hoe meer men wordt gewaardeerd. Eenvoud wordt ook gewaardeerd, maar alleen wanneer de eenvoud zich groots uit. Minimalisme is in mijn ogen dus nog helemaal niet de trendsetter in lifestyle, nee, we zien het echt nog niet terug, ondanks onze sobere Calvinistische roots. Misschien is het het globaliserende karakter van Blend, hun drang naar een steentje bijdragen aan de wereld, of is zijn ze gewoon al veel verder dan wij?

Without a sound

In de Coffee Company in Utrecht is sinds enkele weken het werk te zien van Roeland Verhallen, een jonge fotograaf. Zijn tentoongestelde serie Without a sound bestaat uit negen foto's onder het motto:

he searched, but could not find
the right place in his mind

Meer op www.roelandverhallen.nl, en te zien op de Vismarkt dus.

Pumpkin Pie

Voor in het rijtje 'huh kan dat, is dat zoet, weet je het zeker?': Pumpkin Pie! Sinds een paar dagen heb ik zo het gevoel dat de lente eindelijk in aantocht is: warme zon, vogeltjes, blauwe luchten. Al weken kijk ik ernaar uit, verheug ik me erop. Eén nadeel heeft het echter wel: de pompoen verdwijnt langzaam uit de winkel. Wat moet ik dan? Geen pompoensoep, -pasta, -curry, -purree, -couscous, en geen pumpkin pie! Daarom nog snel dit recept voordat we weer tot oktober moeten wachten.

Recept

- 1 sinaasappel, schoongeboend
- 1 pompoen
- 250 ml gembersiroop
- 1 pak kandijkoeken
- 60 g boter
- 3 eieren
- 100 g lichtbruine basterdsuiker
- 125 ml slagroom
- 5 el schenkstroop
- 2 tl kaneel
- 1 tl gemalen foelie
- 1 tl gemalen kruidnagel

Verwarm de oven voor op 170 °C. Rasp de oranje schil van de sinaasappel en pers de vrucht uit. Snijd de pompoen in parten. Verwijder zaden, draden en de schil. Snijd in blokjes en kook deze 20 min. in 1 liter water, de gembersiroop en het sinaasappelsap. Giet af en laat afkoelen. Verkruimel ondertussen de koeken in de keukenmachine. Smelt de boter en vermeng met de kruimels. Verdeel over de bodem van de bakvorm en druk stevig aan. Zet tot gebruik in de koelkast. Pureer de pompoen. Klop de eieren met de basterdsuiker en slagroom los. Meng de puree erdoor en voeg sinaasappelrasp, stroop, kaneel, foelie en kruidnagel toe. Doe de vulling in de vorm. Garneer desgewenst met kaneelstokjes en bak de taart 45 min. Laat goed afkoelen.

The King's Speech

De Oscarwinnaar van dit jaar dus, The King's Speech, een film waarin Colin Firth Bertie vertegenwoordigt, ofwel Koning George VI. Het verhaal is simpel. Bertie is de tweede zoon van Koning George V en is een stotteraar. Gelukkig hoeft hij de troon niet over te nemen, want de enkele speech die hij moet doen is al erg genoeg. Verschillende doctoren zijn al langs geweest, maar over het stotteren heen komen, lukt niet. Dan vindt zijn vrouw (een mooie rol voor Helena Bonham Carter) Lionel Logue, 'voor spraakgebreken'. De rare mister Logue (Geoffrey Rush) stelt als eis dat de Royal Majesty aan hem gelijk is in zijn kamer en spreekt hem dus ook aan met Bertie. Zijn therapie is totaal anders dan normaal.. De stugge prins ziet dit echter niet zitten, valt vaak driftig uit, beëindigt de therapie, maar komt uiteindelijk steeds weer terug. Als zijn broer dan als koning voor de liefde kiest, een vrouw die al tweemaal gescheiden is, de staatszaken verwaarloost en aftreedt, zit er niks anders op dan koning worden. Alles moet Bertie overwinnen, zelfs de oorlogsspeech..

The King's Speech is een simpel verhaal over een man met een gebrek dat hij moet overwinnen. Ook het decor is eenvoudig. Normaal hangen kostuumdrama's erg aan wijdse landschappen, bij deze film is echter gekozen voor enkele ruimtes en één scène waarin de kijker van een mooi oud-Engels landschap kan genieten. De overige aankleding kent ook soberheid wat toepasselijk is voor de tijd waarin het speelt, namelijk eind jaren dertig.


Nee, de film is subliem dankzij zijn acteurs en het camerawerk. Firth ontroert en ontroert, vanaf het eerste moment wekt hij medelijden op als stotteraar die zo graag zou verdwijnen. Elk gevecht om woorden is overtuigend en meeslepend. Ook de psychologische ellende waar hij doorheen is gegaan als kind, draagt hij duidelijk met zich mee. Steeds weer gekromd, gefrustreerd en af en toe driftig om zichzelf. Ook Rush is goed gecast als rare spraaktherapeut. Hij doet denken aan een lieve tovenaar en pakt leuk uit met zijn rare oefeningen. Door zijn goede uitstraling wordt de neerslachtigheid van het verhaal hersteld. Tot slot mag Carter geprezen worden! Heerlijk hoe zij de zorgzame, lieve vrouw speelt die net als haar man eigenlijk niks met het koningshuis van doen wil hebben, maar zich zo gracieus voortbeweegt en de leidende rol heeft. Haar upperclass accent en licht cynische blikken zijn pakkend.

Het camerawerk creëert een persoonlijk betrokken sfeer: we zitten op George VI. Close ups vanuit alle standen maken de grote man klein. We kijken op hem neer, hij kijkt naar de rest op: zijn reden tot stotteren. De belichting versterkt dit 'huiskamergevoel': weinig felle kleuren, veel donkerte. Je zakt diep weg in het drama, maar als George als ware koning dan gaat speechen, word je diep van binnen geraakt. En wanneer hij dan fier naar buiten treedt, kan je alleen maar meeklappen...

Murat Alper

Oké het is alweer woensdag, maar toch wilde ik nog wat mooie foto's laten zien. Dit maal van Murat Alper, een Turkse fotograaf, waar ik eigenlijk niks van weet. Op zijn Flickr zijn een stuk of zeventig mooie foto's waarbij je ziet dat deze man een gevoel voor licht, sfeer en een goed oog heeft. Ik heb gekozen om een zwart-wit reeks te tonen, omdat ik daar nu eenmaal voor val.






http://www.flickr.com/photos/47534452@N03/