Mijn ochtend begon vandaag met een vriendinnetje bij HOOI. Sinds maart 2011 zit dit lunchcafé aan de Burgemeester Reigerstraat te Utrecht. Op weg naar de Uithof ben ik het zaakje al menigmaal gepasseerd en met het bovengenoemde vriendinnetje nam ik me al lange tijd voor daar toch echt eens te gaan ontbijten. Roosters, drukte en het feit dat ik liever voordat ik op de fiets stap ontbijt, maakte dat het er echter steeds maar niet van kwam. Tot vandaag dus.
HOOI is lief, klein en schattig. De tafeltjes zijn simpel, de stoelen opgefleurd met kussentjes en overal zijn kinderlijke schilderingen aangebracht. Vogeltjes, bloemetjes en slakken zorgen voor een landelijk en speels idee. Ook de kaart past in deze trend. Het menu is eenvoudig met krentenbrood, eitjes en croissantjes als ontbijt en belegde boterhammen als lunch, en kent goed uitgezochte producten. HOOI werkt samen met lokale leveranciers en waarborgt zo kwaliteit. Biologisch, vers en eerlijk. Jam. Lekkere koffie, speciale thee en heerlijk vers noten-rozijnenbrood: daar bestond mijn ontbijtje uit. Zeker voor herhaling vatbaar!
Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Dat was een periode waarin Nederland zich net als nu in een recessie bevond. Huurprijzen stegen, werkeloosheid groeide en er heerste constant angst voor de bom. Het gevolg hiervan was echter niet bij de pakken neerzitten, maar juist ondernemen. Rellen, kraken, spuiten: de jongeren stonden op en namen het heft in eigen handen. Generatie X liet met zijn graffiti, muziek en opstanden een hele nieuwe cultuur achter. Het Centraal Museum te Utrecht heeft sinds vandaag een expositie hierover.
Ook is er veel graffitikunst. Plakkaten vol kleurtjes, rare figuren, interessante prints. Heel hoogstaande kunst is het misschien niet, maar ook dit ademt veel sfeer uit. Het was ze maakten toen, en ja, ook graffiti kan worden gezien als kunst en kan worden tentoongesteld in een museum. Daarnaast zijn er foto's, de reeks Paradiso Stills bijvoorbeeld, waarin we nogmaals zien hoe men zich kleedde. Tot slot zijn er heel veel blaadjes waar de politieke boodschap en het verzet tegen de vorige generatie uit blijkt.
God Save The Queen - Kunst, kraak, punk: 1977-1984 from CentraalMuseum on Vimeo.
Van de zomer heb ik het idee opgevat om naar Santiago te gaan, niet lopend maar op de fiets. Na mijn bachelor wil ik in een aantal weken deze eeuwenoude pelgrimsroute gaan afleggen. Toevallig is er op dit moment een tentoonstelling in het Catharijneconvent over deze Camino de Santiago. Het is een samenwerking tussen het museum en het Genootschap van Sint Jacob, een organisatie voor Nederlandse pelgrims die dit jaar zijn 25e jubileum viert. Daar moest ik natuurlijk een kijkje nemen.
Al snel wordt het duidelijk dat deze eerste zaal ter illustratie van de eindeloze traditie van pelgrimeren is. Het doel is pelgrimeren in een breder perspectief te trekken. De zalen daarna gaan vervolgens in op de trek naar Santiago. Heel veel voorwerpen en schilderijen wisselen elkaar af en enkele aspecten van het pelgrimeren wordt toegelicht. We zien de herberg, de spullen die men mee heeft, het lopen en tot slot ook de aankomst in Santiago. De informatie is heel toegankelijk, maar gaat er niet erg diep op in. Met name het religieuze aspect mist. Er wordt een algemeen beeld geschetst en onder andere door een eigen 'pelgrimspaspoort' is de tentoonstelling interactief en erg gericht op kinderen.
Wie een beetje thuis is in de modewereld kent haar vast wel, Iris van Herpen, een van de meest talentvolle Nederlandse modeontwerpers op dit moment. Voor wie mode maar zozo vindt, het slechts kleding vindt, biedt het Centraal Museum een nieuw perspectief. Het Nieuwe Ambacht is een tentoonstelling waarbij het experimentele werk van Van Herpen centraal staat en wordt vergeleken met oude kunst.
Wel legt de tentoonstelling duidelijker de link met materiaalkeuze. Zo gebruikt Van Herpen onder meer goudleer voor haar kostuums, een materiaal dat voor het eerst in de 17e eeuw werd gebruikt. Naast een modern kostuum met goudleer staat bijvoorbeeld een kast waar dit ook in verwerkt is. Maarja, of dit nu veel zegt? Eén zaal gaat in op de moderne techniek die ze gebruikt. Hoewel haar werk soms zo futuristisch is, is alles hand gemaakt. Het 3D printen, wat ze bijvoorbeeld gebruikt, wordt goed toegelicht met een filmpje en een printer. Door deze informatie kijk je opeens heel anders naar de rare kostuums die hiermee zijn gemaakt.
De wereld is eigenlijk een grote ellende, dat blijkt maar weer bij een bezoekje aan de World Press Photo van dit jaar. Voor het eerst was het ditmaal niet in de Janskerk in Utrecht, maar in het UMC op de Uithof. Een afgescheiden opstelling in de kantine toonde het wereldnieuws van afgelopen jaar. Tussen het geroezemoes van studenten geneeskunde kon je je verbazen over de beelden. En je medebezoekers? Dat waren grotendeels verplegers met pauze. Beetje apart.
De winnaar van de World Press Photo is de alom bekende foto van het mooie Afghaanse meisje Bibi Aisha. Zij liep weg bij haar man omdat ze werd mishandeld. Enkele dagen later werd ze echter opgezocht door mannen van die stam en sneden zij als straf haar neus en oren weg. Het portret van dit mooie, mishandelde Afghaanse meisje treft diep.
Wat? Documentaire fotografie? Ja naast nieuwsfotografie en kunstfotografie bestaat er ook zoiets als documentaire fotografie. Een officiële afbakening van wat het inhoud is er niet, maar er kan gesteld worden dat het tussen de twee andere vormen in zit. Langzaam en precies, dat zijn de kwaliteiten ervan, plus de fascinatie voor een hedendaagse gebeurtenis. Stichting Dutch Doc Award selecteert jaarlijks de beste projecten die binnen dit kader vallen en organiseert een expositie. Dit jaar waren er 41 Nederlandse projecten geselecteerd waarvan er zes werden genomineerd voor de prijs. Deze zes hangen tot zondag in het Catharijneconvent en de Centraal Museum Studio te Utrecht.
Sinds donderdag staat er weer een groot en levendig podium op de Neude in Utrecht. Mensen fietsen op en aan, om te eten, drinken, te luisteren en kaartjes te kopen voor verschillende voorstellingen: het Festival aan de Werf is weer begonnen. Deze 26e editie heeft het thema Take it personal, een motto dat natuurlijk bijzonder goed aansluit op het imago van het festival. Dit jaarlijkse festijn wordt namelijk gekenmerkt door theater, muziek en opstellingen die meestal in een geëngageerde hoek thuis horen. Ook is er dit jaar een interessant randprogramma vol lezingen, discussies en workshops omtrent Take it personal. Ik bezocht er dit weekend twee. Toevalligerwijs gingen beide discussies over de rol van cultuur in verwerking van conflict. Of naja, toevallig?
Ik denk dat bijna iedere Nederlander Rietveld wel kent: van naam, van dé stoel en misschien zelfs wel van ander werk. Dat is ook niet zo gek. Werk van Rietveld is overal te vinden en overzichtstentoonstellingen zijn er ook eens in de zoveel tijd. Vorige jaar werd als Rietveldjaar uitgeroepen en het Centraal Museum in Utrecht wijdde daarom een tentoonstelling aan deze meubelmaker, architect. Het jaar is inmiddels voorbij, maar op de valreep bezocht ik toch nog even de tentoonstelling Rietvelds Universum.
