dinsdag 27 december 2011

Gloria

Bevreemding alom. Dieren, bloemen, vormen, prints.. Gloria Marigo, dat is de 22 jarige fotografe die deze onderstaande foto's heeft gemaakt. Als in een vintage sprookjeswereld , dromerig en delicaat, zo zet ze de wereld neer. Toepasselijk voor de tijd van het jaar, niet?
















maandag 26 december 2011

Stapelen maar

Kerstmis: kerstliedjes, kerstbrood, kerstfilms, kerstkip, kerstdiner... Jawel, én de kerstgedachte.. Kerstmis is stiekem toch een wat beladen dag. Zoals mijn tante gisteren zei: "Met Kerst moet je altijd huilen." Zit misschien wat in, afgedwongen gezelligheid en door soort gedoe, hele familie samen, klinkende ruzie, en dat dan ook nog eens twee dagen lang... Toch was het gister bij ons thuis niet het geval. The Wizard of Oz, pasta en geen voorgerecht, en gewoon een hele hoop soesjes. Gemaakt uit broeder- en zusterliefde. Het resultaat mocht er wezen!

Recept voor 40 soesjes
  • 125 ml volle melk
  • 100 g boter
  • 4 el suiker
  • 150 g bloem, gezeefd
  • 4 eieren, losgeklopt
  • 1 citroen, schoongeboend
  • 1 beker slagroom (250 ml)
  • 1 bakje mascarpone (zachte roomkaas, 250 g), losgeroerd
  • 1 vanillestokje, (zakje 1.5 g), opengesneden

Verwarm de oven voor op 170 °C. Breng de melk met 125 ml water, de boter, 1 el suiker en 1/2 tl zout in een pan aan de kook. Voeg als de boter gesmolten is de bloem toe. Roer met een houten lepel tot een stevig beslag dat loslaat van de wand van de pan. Schep in een beslagkom en laat 10 min. afkoelen. Klop met een mixer op de laagste stand de losgeklopte eieren er in delen door. Schep het beslag in de spuitzak en maak 40 hoopjes ter grootte van een walnoot op een met bakpapier beklede bakplaat. Zorg voor vol­doende tussenruimte. Bak net onder het midden van de oven in ca. 25 min. gaar. Laat afkoelen.

Rasp de gele schil van de citroen en pers de vrucht uit. Klop de slagroom stijf met de rest van de suiker en spatel de mascarpone erdoor. Schraap het merg met een mespunt uit het vanillestokje en roer samen met het rasp en de noten door de room. Schep in de schoongemaakte spuitzak, prik met een scherp, puntig mes een gaatje onder in de soezen en vul ze met het mengsel en laat ze 2 uur in de koelkast tot smaak komen. Bestrooi ze met poedersuiker voor het serveren.


Recept Allerhande 12/11

zondag 25 december 2011

Natural Stories

Naoya Hatakeyama, ooit van gehoord? Hatakeyama is een van de grootste Japanse fotografen van dit moment. In 2002 besteedde het Huis van Marseille aandacht aan hem via een beknopte overzichtstentoonstelling van zijn werk. Deze winter is hij terug in het Amsterdamse grachtenpand met de tentoonstelling Natural Stories. De relatie tussen natuur en mens wordt hierin uitgelicht: vier zalen, vier series.

Hatakeyama laat de kracht van de natuur zien. Hij kiest niet voor het afbeelden van de lieve, zoetsappige natuur. In plaats van dieren en planten fotografeert hij de natuur die de mens gebruikt om te overleven. Mijnen, steengroeven, bergen en ook de natuurramp van maart dit jaar in Japan legt hij vast. Het gevolg is een afwisselende serie foto's waarbij de menselijke hand steeds een rol speelt, maar natuurgeweld overheerst. Naast de thematiek houdt Hatakeyama de keuzes dicht bij zichzelf. Het gebied waar hij in opgroeide figureert in menig project als onderwerp.

In de fotoserie Lime Hills toont Hatakeyama de kalksteengroeven uit het landschap van zijn jeugd. Ze zijn vredig en rustiek à la Caspar David Friedrich. In dezelfde zaal staat ook zijn fotoprojectie Blast. Wederom gebruikte Hatakeyama de groeven als onderwerp, dit maal projecteerde hij de serie foto's echter achter elkaar. Schokkerig zie je de groeven uit elkaar spatten. Bedremmeld raak je van dit natuur geweld. Wat een contrast!

Ook de Westerse omgang met de natuur komt aan bod. Hatakeyama fotografeerde ook in Frankrijk, Duitsland en Zwitserland. Zijn insteek was het contrast tussen mens en natuur, de wens van de mens om de natuur te temmen. Je ziet huizenlandschappen en ruwe bergen die eigenlijk mijnen blijken te zijn. Natuur die geen natuur is, wil Hatakeyama laten zien. De foto's zijn stuk voor stuk mooi, maar af en toe ontbreekt de relatie..

Tot slot legde hij dus de natuurramp van 11 maart in Japan vast. Zijn geboortedorp werd verwoest, zijn moeder werd gedood. Iedereen kent de foto's uit de kranten, Hatakeyama raakt echter meer. Zijn 60 foto's laten een persoonlijk verhaal zien. Spullen drijven op water, een keyboard zinkt langzaam naar de diepte. Het had zijn keyboard kunnen wezen, het had jouw keyboard kunnen wezen..

woensdag 21 december 2011

Winterse hobbels


Zittend in de trein hobbel ik rustig voort. Rijen huisjes vliegen aan mij voorbij. Huisjes waar licht uit de ramen komt, huisjes waar het donker is. Het is een uur of vier en zoetjes aan zet de schemer in. Het is bijna de kortste dag van het jaar. Donkere bomen schieten aan mij voorbij, af en toe een hoopje wit.

Ik hobbel tussen Utrecht en Arnhem, richting het Oosten van Nederland. Het is hier anders dan waar ik vandaan kom. De Randstad, dat is mijn thuis. Schommelend door Gelderland zie ik de Veluwe aan me voorbij gaan. Ik moet even denken aan vorig jaar, omstreeks deze tijd was Nederland wit gekleurd en boemelde ik richting Enschede: Hengelo, Deventer, dat was pas Oostelijk. Dit is anders, anders dan dat Oosten, anders dan de Randstad. Bossen, Duitse huisbouw en wat sneeuw. Ik passeerde nog niet station Ede-Wageningen of opeens was de berm wittig. Raar dat je in een klein landje zoals Nederland toch zulke verschillen kent.

Arnhem met zijn vreemde accent, zijn landhuizen en al zijn lichtjes brengt de kerst in me te boven die er tot dan toe niet was. Ik wil een wollen jas aan, wanten en gevoerde laarzen. Met een hond wil ik door de bossen ploeteren, langs de besneeuwde landhuizen, langs de donkere bomen, genietend van de frisse geuren. Net als de mensen hier. Stadsmeisje als ik ben, is dat bijzonder voor mij. Frisse heldere kou, groene geuren. Gemoedelijk moet het hier zijn, hier in het Oosten, achter de verwarmde raampjes. Met bomen, met lichtjes, met Kerst. Ik hobbel verder..

maandag 19 december 2011

Tulband

Het aftellen is nu echt begonnen. Nog zes nachtjes slapen en het is Kerst. De straten zijn inmiddels gevuld met kerstlichtjes, een paar 3FM dj's hebben plaatsgenomen in het glazen huis te Leiden, maar het sneeuwt nog steeds niet. Ja, de Kerstsfeer is er nog niet helemaal.. Toch vang ik zo nu en dan flarden van kerstmenu's op en heb ik er vrijdag ook al eentje gemaakt. Vijf geslaagde gangen. Wat echter ontbrak was de kip of de kalkoen, en jahoor, ook de tulband. Daarom heb ik dat vandaag goed gemaakt door wederom de keuken in te duiken en een heerlijke tulband te bakken. Jamjam, laat de Kerst nu maar komen!


Recept

-
100 g bloem
- 80 g boter
- 80 g suiker
- 4 eieren
- 2 zakjes vanillesuiker
- 75 g rozijnen
- 1 citroen
- poedersuiker

Splits de eieren in twee kommen. Mix het eiwit met een snuf zout stijf. Meng door de eierdooiers de vanillesuiker, suiker en wederom een snufje zout. Rasp de schil van de citroen. Snijd de boter in kleine stukjes. Meng alles voorzichtig met een spatel door elkaar zodat er een luchtig beslag ontstaat. Vet dan een tulbandvorm in, doe het beslag in de vorm en bak de tulband in 30 minuten gaar op 175 graden. Laat de tulband afkoelen en serveer hem met poedersuiker.

zondag 18 december 2011

Tot ziens, Justine Keller

Ik heb iets nieuws dat ik graag met jullie wil delen. Of naja, niet echt nieuw meer, maar wel voor het eerst op mijn blog: een muziekalbum. Een maand geleden kwam Spinvis, de eenkoppige band van Erik de Jong, na vier jaar met een nieuw album: Tot ziens, Justine Keller. Twaalf prachtige Nederlandstalige nummers. Poëzie op muziek zou je het kunnen noemen. Justine staat voor de eerste liefde, voor het ideaalbeeld. Prachtig! Het album staat nu weer even op luisterpaal.

dinsdag 13 december 2011

Simple Tess

Gewoon een serie huis en thuis, daar had ik zin in. Al zoekende op Flickr kwam ik op de foto's van Simple Tess uit, een meisje uit Massachusetts. Over zichzelf schrijft ze het volgende, gewoon heel simpel:

I am mainly concerned with animals.
I am a morning person.
When I grow up, I want to own a farmhouse.









vrijdag 9 december 2011

Crumble van appel en bramen

Het is een heugelijk moment, deze post. Al drie jaar lang typ ik stukjes op dit blog en vandaag is het tijd voor mijn 400e post. Met ruim 25.750 bezoeken mag ik me gelukkig prijzen. In het begin schreef ik voor een handjevol trouwe fans (lees: mijn moeder en tante, jawel), maar inmiddels heb ik er toch een hoop bij als ik de cijfers mag geloven. Zo'n 2000 viewers in maand maakt zo'n 65 per dag!! Dat zijn mijn moeder, mijn tante en nog zo'n 60 man. Ja, ik ben blij!

Om dit te vieren een heerlijk recept voor appel-bramencrumble. Met een fijne koriander-courgettesoep en een Mexicaanse salade vormde de crumble gisteren een schitterend pre-kerstmaal. De wijn vloeide rijkelijk, de muziek was nummer na nummer goed, en het gezelschap was nog beter. Een feestje kortom! Op nog 400 posts!


Recept

6 à 8 porties

- 2 grote goudrenetten
- 225 g bramen uit de diepvries
- 115 g bloem
- 40 g havervlokken
- 100 g boter
- 50 g bruine basterdsuiker
- kaneel

Schil de goudrenetten, snijd ze in stukjes en doe ze in een ovenschaal. Meng de bramen door en strooi er flink wat kaneel op. Meng in een kom de bloem, havervlokken, suiker, boter en voeg er wederom flink wat kaneel aan toe. Meng de ingrediënten en kneed ze licht tot er een soort broodkruim-mengsel ontstaat. Dek het fruit af met de kruimels en bak de crumble in 30 minuten op 180 graden goudbruin. Heerlijk met zelfgeklopte slagroom (voeg een vanillesuiker in plaats van normale suiker toe: extra lekker!)


Naar de crumble uit Miss Dahl's heerlijkheden (Sophie Dahl)

donderdag 8 december 2011

Nannerl, la soeur de Mozart

Het wonderkind Wolfgang Amadeus Mozart kent iedereen. Als jochie componeerde hij zijn eerste stukken en speelde hij aan het hof. Wereldfaam behaalde hij al snel en nog steeds wordt hij gezien als een van de grootste componisten. Mozart speelde echter niet alleen, zijn grote zus Nannerl begeleidde hem. Ook zij had een groot muzikaal talent, maar door de mannenmaatschappij van de 18e eeuw werd het haar onmogelijk gemaakt om bekend te worden. De Franse regisseur René Féret geeft haar met zijn film ‘Nannerl, la soeur de Mozart’ alsnog bekendheid.



Touren door Europa

Een gezin, een koets en een besneeuwd landschap: dat zijn de openingsbeelden van ‘Nannerl, la soeur de Mozart’. Het is 1763 en de familie Mozart is op tournee door Europa. Onder begeleiding van vader Leopold (Marc Barbé) en moeder Anna-Maria (Delphine Chuillot) spelen Wolfgang (David Moreau) en Nannerl (Marie Féret) aan verschillende hoven. Leopold ziet echter vooral het talent van Wolfgang en verplicht Nannerl zich te beperken tot de klavecimbel. Nannerl vindt dit moeilijk om te accepteren en wanneer ze aan het hof van Versailles de Dauphin (Clovis Fouin) ontmoet en hij haar muzikale talent ziet, hoopt ze toch verder te kunnen met muziek.

Verder lezen?

maandag 5 december 2011

Barney's Version

Barney Barneys Version

Een wat dikke man die zijn leven vult door een beetje te drinken, sigaren te roken, en af en toe wat groffe opmerkingen te spuien. Is dat interessant genoeg voor een verhaal? De Canadese schrijver Mordecai Richler dacht van wel en schreef er in 1997 de roman Barney’s Version over. Hij kreeg gelijk: het werd een bestseller en een verfilming kon uiteindelijk ook niet uitblijven. Vorig jaar greep regisseur Richard J. Lewis zijn kans en verfilmde de roman.

Barney’s Version is een verhaal over het roerige leven van een Joodse TV producer, Barney Panofsky (Paul Giamatti). Met drie mislukte huwelijken en een verdenking van moord op zijn beste vriend heeft hij op zijn oude dag aardig wat om op terug te blikken. Zittend aan de bar van zijn stamkroeg haalt hij herinneringen op.

Beginnend als een komedie die op het flauwe af is, ontwikkelt Barney’s Version zich subtiel tot een ontroerend drama. De karakters lijken in het begin allemaal door lust en alcohol te worden gedreven. Grappen zijn steeds weer onder de maat en joodse persiflages volgen elkaar op. Hoe verder het verhaal zich echter ontplooit, hoe serieuzer het wordt. Aan het eind van de ruim twee uur durende film heeft het lachen plaats gemaakt voor een traan hier en daar.

Verder lezen?


ps. Ja ook op ROAR E-Zine ben ik nu te vinden

zondag 4 december 2011

Gevulde paprika

Ik heb lang getwijfeld. Zal ik een recept voor pepernoten posten of iets anders? Het werd iets anders. Sinterklaas gaat dit jaar een beetje aan mij voorbij.. Eén keer heb ik me misselijk gegeten aan pepernoten afgelopen maand, tijdens een fijne vergadering, maar daarna heb ik ze eigenlijk niet meer aangeraakt. Ook geen chocoladeletters. En ook geen enkele keer Alles is Liefde
Gisteren heb ik me wel even in de Sinterklaas sferen gestort. Een surprise gemaakt, een gedicht geschreven, en met een vriendinnetje Zwarte Piet gespeeld door de hele avond pepernoten te bakken. Heerlijk, die kruidige geuren die dan het huis vullen!! Maar goed, toch geen snoepgoed vandaag, maar een lekker voedzaam recept, namelijk gevulde paprika's. Ook die doen het huis geuren!



Recept

4 personen

  • 150 g couscous
  • 250 ml groentebouillon
  • 4 grote rode paprika's
  • 3 sjalotjes
  • 1 blik tomatenblokjes
  • oregano & basilicum
  • 1 pot zwarte olijven zonder pit
  • 200 g feta

Grill op hoogste stand voorverwarmen. Couscous met bouillon volgens gebruiksaanwijzing bereiden. Paprika's wassen, halveren en zaadlijsten verwijderen. Sjalotjes pellen en snipperen. Tomatenblokjes, couscous, sjalot en olijven door elkaar scheppen en over paprika's verdelen. Feta verkruimelen en over couscous verdelen. Paprika's in ingevette ovenschaal zetten en in 25 min. grillen.

vrijdag 2 december 2011

Splitscreen liefde

Al een tijdje geleden stuitte ik op dit filmpje: de winnaar van de Nokia Shorts Competition 2011. Splitscreen: A Love Story is zoals de naam al zegt een liefdesverhaal in splitscreen. Een jongen en een meisje leven hun eigen leven, ver van elkaar vandaan. Ze kennen elkaar niet, maar zijn hoe dan ook zielsverwanten. Hoe vind je elkaar echter in deze grote chaotische wereld? Een ontroerend, vrolijk maar toch ook triest filmpje. Wel passend bij deze eerste decemberdagen.

Splitscreen: A Love Story from James W Griffiths on Vimeo.

dinsdag 29 november 2011

The Strange Case of Angelica

Hoeveel titels heb je als regisseur op je naam staan, als je 102 jaar oud bent en nog steeds regisseert? In het geval van Manoel de Oliveira: 58 uitgebracht en twee in de maak. De Oliveira is de oudste actieve regisseur ter wereld. Hij maakte als jochie het ontstaan van de speelfilm mee en zag het medium langzaam uitgroeien tot een digitaal spektakel. Dit bewustzijn is terug te zien in zijn film ‘The Strange Case of Angelica’ (O Estranho Caso de Angélica).

“Die vreemde werkelijkheid. Was het slechts een hallucinatie of toch echt?” Deze vraag stelt de jonge fotograaf Isaac (Ricardo Trêpa) zich halverwege ‘The Strange Case of Angelica’. Zowel Isaac als de kijker wordt in dit magisch-realistisch drama aan het twijfelen gezet. Het begint allemaal op een regenachtige nacht. Een auto rijdt door een kronkelig straatje, een man stapt uit, hij is dringend op zoek naar een fotograaf. Isaac wordt aangewezen en moet onmiddellijk meekomen naar de villa van een rijke familie. Daar, beeldschoon opgebaard in een trouwjurk, ligt Angélica, de dochter des huizes. Isaac krijgt de opdracht portretfoto’s van het dode meisje te maken, maar wanneer hij dat wil doen, lijkt ze ineens heel even tot leven te komen. Isaac is verbouwereerd en kan de gebeurtenis niet meer loslaten. Hij raakt bezeten door Angélica.

Verder lezen?

vrijdag 25 november 2011

Vieux Paris

Ik ben op dreef de laatste tijd. Het ene stukje volgt rap op het andere stukje. Films en filmpjes, recepten en ook tentoonstellingen vullen mijn tijd; een beetje studieontwijkendgedrag? Jawel.. Gisteren zag ik de kans om even op en neer te gaan naar Rotterdam (met de benodigde NS problemen natuurlijk). Mijn doel was het Nederlands Fotomuseum. Dit museum zit op de Kop van Zuid en ik was er nog nooit geweest. Een aanrader is het: groots, toegankelijk en met heerlijk Rotterdams personeel. De tentoonstelling Vieux Paris over het werk van fotograaf Eugène Atget is bovendien meer dan moeite waard!

Het is alsof je even door Parijs loopt. Niet het Parijs dat we nu kennen, maar het romantische, nostalgische Parijs van het fin de siècle. Eugène Atget (1857-1927) was een Franse fotograaf die tussen 1900 en zijn dood vele plaatjes van Parijs schoot. Hij wordt hierom ook wel de chroniqueur van Parijs genoemd en is een van de grondleggers van de documentaire fotografie. Hoewel deze stroming in zijn tijd nog niet bestond, is het overduidelijk te zien in zijn werk. In het Nederlands Fotomuseum hangen ongeveer 220 foto's van 'zijn' Parijs die je meteen meesleuren in de oude wereld. Registraties van het leven.

Kleine foto's zijn het, allemaal in mooi sepia. Atget legde alles vast met zijn zware camera. Van trappen tot etalages tot tuinen. Ook de befaamde Seine - die je bij iedere fotograaf die Parijs bezoekt, terugziet - heeft hij vastgelegd. De foto's zijn duidelijk registraties van toen, van het leven toen. We zien veel etalages, veel winkelpanden, met af en toe een gezichtje achter een raam. De foto's zijn van enorme historische waarde. De onderwerpen zijn zo gevarieerd dat er een compleet beeld van Parijs ontstaat.

Toch zijn de foto's ook een beetje vreemd en onwerkelijk. Atget leefde in de tijd dat Parijs werd getransformeerd in een moderne metropool. Haussmann was aan het werk gezet om Parijs 'open' te breken. Atget meed dit moderne en zag juist het vastleggen van de oude levenswijze als zijn taak. Vanwege dit perspectief zien we op de foto's veel niet: geen Eiffeltoren, amper auto's, lege straten, algehele leegte..

Slechts heel af en toe zien we herhaling in de foto's. Twee keer hetzelfde gebouw bijvoorbeeld, wel van een ander perspectief. Er zijn daarnaast relatief weinig straatbeelden, Atget zoomde liever in. Een groot overzicht ontstaat in die zin dus niet. Hoewel de foto's slechts het 'oude' Parijs tonen en de onderwerpen in principe te vergelijken zijn met mijn vakantiekiekjes, is het werk van Atget wel echt verbazend. Met de tijdsmachine naar Parijs, dat is het!

donderdag 24 november 2011

Address is approximate

Soms kan je maar beter goed kopiëren dan slecht origineel zijn. Daarom ga ik nu lekker iets van de NRC website quoten. Gisteren postte Peter Zantingh namelijk een allerliefst filmpje. Het is een stop-motion creatie van de regisseur Tom Jenkins. Ik denk dat iedereen zich kan vinden in dit bureaupoppetje dat zo verlangd naar de buitenwereld. Een prachtig stukje moderne technologie en de daarbij horende verlangens.

woensdag 23 november 2011

Medianeras


Mobiele telefoontjes, facebook, twitter, chatprogramma’s: op dit moment kunnen we waar dan ook met elkaar communiceren. Je hoeft er de deur zeker niet voor uit. Alleen, maakt dit ons nu socialer of juist niet? De Argentijnse regisseur Gustavo Taretto laat de keerzijde van deze communicatiedrift zien met zijn film ‘Medianeras’.

De mens is net als de stad, stelt Martín (Javier Drolas), in de beginscène van ‘Medianeras’. Een aaneenschakeling van beelden toont de miljoenenstad Buenos Aires. Gebouwen worden lukraak neergezet, chaotisch en onbestemd. Af en toe groeit er een plantje uit de muur, maar verder zijn het vooral elektriciteitskabels die de muren ‘opsieren’. Martín is even hulpeloos als deze stad, licht hij toe, gescheiden, met angstaanvallen, neurotisch, onzeker en verdwaald in de chaotische wereld. Hij is een websitebouwer, leeft via het internet en sluit zich het liefst op in zijn donkere appartement. Hij is niet de enige die zo sociaal onbeholpen leeft. Etaleur Mariana (Pilar López de Ayala) draagt dezelfde lasten. Ze is een gescheiden architecte die nog nooit wat heeft gebouwd. Met haar paspoppen leeft ze in een eigen wereldje en ontwijkt alle liften vanwege haar claustrofobie.

Verder lezen? Klik dan hier.


Sinds kort schrijf ik ook recensies voor SAPsite, een online cultuurmagazine over Utrecht. Omdat twee keer een recensie schrijven over dezelfde film toch een beetje onzin is, zal ik van nu af aan met recensies doorlinken naar SAP. Klikken en lezen. Enjoy!

dinsdag 22 november 2011

Influence and be influenced

Naast mijn grote interesse voor koetjes en kalfjes - zoals op dit blog veel aan bod komt in de vorm van recensies over kunst, receptjes en hersenspinsels over de zin van het bestaan - reikt mijn aandacht ook naar andere dimensies. Natuur, sociale vraagstukken, maar met name politiek staan op mijn 'to know' lijstje. Deze maand ben ik goed bezig me te verdiepen: krantenpagina's worden zorgvuldig omgeslagen, de online nieuwssites worden aangeklikt en ook lees ik elke week de Groene Amsterdammer van A tot Z. Juist door me te focussen op al dat nieuws, stuitte ik echter op vele vraagtekens. Wat is nu het 'echte' nieuws? Wat is nu steeds het 'goede' verhaal? Wat gebeurt er eigenlijk met de media?

Media beïnvloedt, maar wordt ook zeker beïnvloedt. We leven in een samenleving waarbij alles automatisch gekleurd is. Niks is objectief. In de nieuwsberichtgeving spelen er verschillende factoren een rol. Het soort medium bijvoorbeeld: is het een televisie die de reporter met huid en haar laat zien, of is het een 'anonieme' pen? En van wie is het medium? Is de redactie rood of is de redactie blauw gekleurd? Wie staat er aan het roer? Met welke 'partijen' heeft de nieuwsgever connecties? Bij de context om het medium houdt het echter niet op. Wanneer
met behulp van deze vragen een beeld wordt geschetst van de uitzender, rest ook nog altijd de dringende vraag: waar heeft hij dit nieuws vandaan?

Een journalist kan op ontzettend veel manieren aan zijn nieuws komen. Het beeld dat hij naar een plek afreist om daar met omwonenden de gebeurtenis uit te pluizen en tussen de bedrijven door ook de verschillende prominenten in de zaak om hun visie vraagt, is idealistisch. Zoals ik een paar maanden geleden al schreef in Crisis in kwaliteit, is er een tekort aan gespecialiseerden en is de kwaliteit op dit moment minimaal. De journalist in Caïro doet ook Syrië, Jordanië, Libanon en Libië. En waar haalt hij dan zijn informatie vandaan? Via persbureaus, twitter, de eventuele mening van 'experts (maar ook die doet er weinig toe op dit moment), de grote buitenlandse media, en misschien dat ene antwoord van die ene local. Het is een beetje informatie rapen en vooral snel iets op papier zetten. Nieuws is vluchtig. We willen overal ter wereld alles meteen kunnen volgen. Of de kwaliteit daardoor vermindert, of niet... Of het gekleurd is daardoor, of niet...

~

Media dus. Er zijn veel vraagtekens bij te zetten, bij het functioneren, het beïnvloeden en het beïnvloed worden. Studium Generale Utrecht organiseert daarom op initiatief van studente Krista Jantowski Het Grote Media Debat, een reeks van drie debatten over media. Vorige week was het onderwerp Media & Politiek, deze week Media & Conflict en volgende week de afsluiter met Media & Sex(e). Ik ben natuurlijk een beetje laat met dit aanprijzen, maar ik kan van harte aanraden volgende week naar het laatste debat te gaan. Bovendien zijn de afgelopen twee debatten online na te kijken op de site van SG.
Be inspired!

zondag 20 november 2011

Glasgow


Glasgow dus.. Glasgow heeft een enorm industrieel verleden, maar is nu wat armoedig. Hoogteverschillen kenmerken de stad, en dwars door het centrum is een grote autosnelweg aangelegd. Het is een vreemde plaats zonder echt centrum en met aardig wat deprimerende plekken. Toch zijn er ook veel vrolijke en lieve mensen. Hippe jongeren geven de stad kleur door een Art School en twee universiteiten. West End is bovendien een parel van een wijk: vintage, koffiezaakjes en rare kunststudio's. Heerlijk om in te dwalen!

vrijdag 18 november 2011

Roze risotto

Roze risotto om kleur terug te krijgen in de keuken. Terwijl het buiten grijzer en grijzer wordt, is er niks fijners dan een vrolijk bord warme kost. Rode bietjes en groene erwtjes, smeuïge risotto en wat witte vlokjes feta. Jamjam!

Recept
  • 4 el olijfolie
  • 1 ui gesnipperd
  • 300 g risottorijst
  • 1 liter groentebouillon heet
  • 600 g rode bieten biologisch
  • 300 g erwtjes
  • 200 g feta
  • 40 g rucola

Verhit de olie en fruit de ui 3 min. Voeg de rijst toe en bak deze 2 min. mee totdat de korrels glanzen. Doe er een scheut bouillon bij en roer tot deze is opgenomen. Voeg dan weer een scheut toe. Herhaal tot de rijst beetgaar is, dit duurt ca. 15 min. Voeg de bieten en erwtjes toe. Verhit nog 5 min. tot de rijst gaar en smeuïg is. Meng van het vuur af de kaasblokjes door de risotto. Verdeel over 4 borden en bestrooi met de rucola.

woensdag 16 november 2011

What's next?

What's next in photography? Dat is de vraag die het fotomuseum Foam zich dit jaar heeft gesteld in het kader van zijn tienjarige bestaan. Het is een onderzoek naar de toekomst van fotografie, maar ook natuurlijk naar de toekomst van het museum zelf. Als afsluitende tentoonstelling nodigde Foam vier gastcuratoren uit om antwoord te geven op deze vraag. Het leverde een variërende tentoonstelling op: vier mensen, vier visies, vier presentaties.

Elke 'tentoonstelling' begint in een tussenruimte, afgeschermd met gordijnen, waar de desbetreffende curator zijn tentoonstelling toelicht. Het zijn korte filmpjes, maar wel zeer informatief. Hun filosofieën over fotografie worden toegelicht en hun installaties worden toegelicht.

We beginnen met Alison Nordström van het George Eastman House in Rochester NY. De tentoonstelling bevat een aantal werken uit de collectie van haar museum. Het zijn oude foto's die bijna allemaal tekst bevatten. Om het midden hangt een plakwerk van wederom oude foto's. Met deze werken wil Nordström de foto als object tonen. Met de digitalisering, licht ze toe, vergeet men wel eens dat de foto een object is en niet slechts een beeld. Het zijn echter dingen die in de tijd veranderen, zowel metaal als fysiek. Nordström's filosofie wordt duidelijk, de presentatie helaas minder.

Daarna volgen drie kamers van Jefferson Hack, van het Dazed&Confused in Londen, die ons duidelijker raken. Hij gaat juist in op fotografie als beeld en heeft schermen neer gezet die foto's tonen. In de eerste kamer zijn dit platte schermen die landschappen, portretten en modefoto's langzaam afwisselen. Zijn er parallellen of zijn die er niet? De beelden zetten je aan het denken. In de kamer erna zijn er bredere schermen die nog sneller foto's afwisselen. Opeens wordt het niet-tastbare van fotografie en digitalisering duidelijk. Het is allemaal zo weg...

De indrukwekkendste ruimte volgt hierna: de fotohopen van Erik Kessels, van KesselsKramer. Zijn project heet 24hrs in photos. Hij deed dit letterlijk: 24 uur lang heeft hij de afbeeldingen die op internet werden geplaatst, geprint. Het resultaat is een ruimte vol fotobergen, confronterend ja. Allemaal snapshots uit levens die gepubliceerd zijn op het internet, toegankelijk voor heel de wereld. Werkelijk, waar zijn we mee bezig, is de vraag die de bergen uitlokken... "Images are dumped in space."

De laatste curator is Lauren Cornell van het New Museum in New York. Met Circulate toont zij de manier waarop fotografie tegenwoordig wordt toegepast: in installaties, sculptuur, video.. Een foto is niet langer de foto die we gewend zijn. Grenzen worden constant verlegd, is haar boodschap. Dat klopt, maar helaas is ook hier de presentatie weer iets tekort geschoten..

Met What's next? zet Foam de kijker aan het denken over wat fotografie was, is en wordt. Ze dagen je uit om je mening te vormen.
De vier beelden die de curatoren presenteren zijn zeker interessant, alleen de een beter uitgewerkt dan de ander. Naast de vier tentoonstellingen zijn er ook zalen waarin je zelf je mening op de muur kan plakken en je kan verdiepen in theorie. Met een vraagteken en veel antwoorden verlaat je het pand. Benieuwd wat Foam gaat doen met de toekomst!!


dinsdag 15 november 2011

Edinburgh

Ik was dit weekend in Schotland, in Edinburgh en Glasgow wel te verstaan. Ik kon me fijn vergapen aan mannen met kilts (= niet mannelijk), een rare berg midden in de stad, heerlijke koffie's, Schotse ruiten en grijze huizen. Hieronder een impressie van Edinburgh, hoe je het uitspreekt weet ik alleen nog steeds niet... Glasgow volgt later.