dinsdag 31 mei 2011

Something from my day

Melanie Watkins is een Australisch meisje uit Sydney dat momenteel in Londen woont en bijna altijd haar camera bij zich heeft. Op haar blog Something from my day plaatst ze wekelijks mooie foto's, afwisselend gemaakt met haar yashica t4, holga en lomo lc-a, of digitaal met een nikon d80 of canon ixus 75. Hieronder een impressie van een reisje Frankrijk. Jawel, nog meer vakantiegevoel!







zondag 29 mei 2011

Panzanella

Hoewel het hard waait, is het buiten lekker zacht. Tussen de wolkjes door schijnt de zon en toen ik net mijn vaste rondje hard liep (zo richting Oud-Zuilen) kreeg ik het op een gegeven moment heel warm, ondanks de korte broek en het t-shirt. En nee, zo hard liep ik ook weer niet!

Kortom, ondanks de laatste paar daagjes met wat meer kou en regen is het toch echt zomer. En bij zomer horen salades en met name dit soort salades: panzanella, een italiaanse broodsalade die het goed doen als hoofdgerecht. De mooie menging aan smaken doet denken aan de costas, hete zon en lome dagen. Nog een maandje en dan is het zover: vakantie!



Recept

  • 1 focaccia brood
  • 1 kleine rode ui
  • 1 blikje ansjovisfilet in olie
  • 2 eetlepels kappertjes
  • 6 tomaten
  • 1 rode paprika
  • 1 eetlepel rodewijnazijn
  • 6 eetlepels olijfolie extra vierge
  • 100 g zwarte olijven
  • peper en zout

Verwarm de oven voor op 175 °C. Snijd het brood in blokjes, verdeel ze over de bakplaat en laat ze in de oven in 15 minuten drogen. Snijd de paprika in 4 stukken en leg hem ernaast. Halveer de ui en snijd hem in flinterdunne plakjes. Leg de ui met de ansjovis en de kappertjes in een kom. Snijd de tomaten in vieren en laat ze in een vergiet boven de kom uitlekken. Schep het mengsel uit de kom op een bord en bewaar de ansjovis apart. Druk met een spatel zoveel mogelijk vocht uit de tomaten - druk de stukken niet tot moes - en laat het vocht in de kom lopen. Snijd de gestoofde paprika in reepjes. Klop het tomatenvocht met de azijn, olie en zout en (versgemalen) peper naar smaak tot een dressing. Meng in een brede schaal de stukken tomaat met de paprikarepen, blokjes brood, ui en kappertjes en schenk de dressing erover. Meng alles voorzichtig en laat de salade minstens 15 minuten staan. Garneer met de ansjovisfilets en de olijven.

woensdag 25 mei 2011

Le long de la route

We gaan over pieken en dalen in het leven, daar verander je weinig aan. Een tijd geleden werd ik door een vriendinnetje op dit Franse bandje gewezen. En ze had de juiste aan mij: heerlijke vrolijke muziek die ik nu aardig aan het grijs draaien ben! Omdat ik er toch ook een gezicht bij wilde, ging ik op zoek naar een clip. Een iets wat vreemd maar vrolijk en los meisje blijkt de zangeres te zijn. Vooral het nummer 'le long de la route' spreekt me op dit moment aan. Kon ik ook maar deuren openen en steeds iets nieuws vinden, rondjes draaiend in een lege weide.. Ach ja..

Prenons nous la main
Le Long De La Route
Essaye, vivre la vie
Glisser sans retenir


zondag 22 mei 2011

Kunst in conflict bediscussieerd


Sinds donderdag staat er weer een groot en levendig podium op de Neude in Utrecht. Mensen fietsen op en aan, om te eten, drinken, te luisteren en kaartjes te kopen voor verschillende voorstellingen: het Festival aan de Werf is weer begonnen. Deze 26e editie heeft het thema Take it personal, een motto dat natuurlijk bijzonder goed aansluit op het imago van het festival. Dit jaarlijkse festijn wordt namelijk gekenmerkt door theater, muziek en opstellingen die meestal in een geëngageerde hoek thuis horen. Ook is er dit jaar een interessant randprogramma vol lezingen, discussies en workshops omtrent Take it personal. Ik bezocht er dit weekend twee. Toevalligerwijs gingen beide discussies over de rol van cultuur in verwerking van conflict. Of naja, toevallig?

Zaterdagmiddag scheen de zon fel, terwijl ik in een loods op een verlaten terreintje bij de Zijdebalen in Utrecht een Salon van Hotel Eldorado bezocht. Naar aanleiding van hun voorstelling Finland waren er twee experts op het gebied van oorlog, genocide en verzoening uitgenodigd om samen met journaliste Colet van der Ven te praten over deze thematiek. De sprekers waren antropologe Anja Meulenbelt en oprichter van Radio La Benvolencija, George Weiss. Aan de hand van fragmenten uit films, literatuur, poëzie en filosofie definieerden ze het begrip 'genocide' en gingen op zoek naar de mechanismen hiervan en naar het proces van verwerking en verzoening. Het was een interessante gedachtewisseling door hun ervaringen met conflicten en de verwerking hiervan, maar de link met cultuur werd grotendeels losgelaten. Toen uiteindelijk de laatste vragen ingingen op de rol van cultuur binnen verwerking, waren beide sprekers kort in hun antwoord: natuurlijk is er behoefte aan cultuur en helpt het.

Dieper ging het panelgesprek op zondag in Theater de Kikker, Het onnoembare benoembaar maken. Georganiseerd door het Festival zelf en het 'Arts in Conflict' programma van de Vrede van Utrecht schoven de theatermakers Ilay den Boer en Mokhalled Rasem aan naast de hoogleraar Humanitaire hulpverlening en wederopbouw van de WUR, Thea Hilhorst, klinisch psycholoog Kaz de Jong en VK-journalist Rob Vreeken. Een interessant dialoog ontstond naar aanleiding van de vraag hoe een kind opgroeit in een door oorlog geteisterd land. Hoe ziet hij de wereld? Kan hij het onbenoembare benoembaar maken? De verschillende perspectieven waarin de sprekers werken, zorgden voor een dynamische discussie. Wetenschap, journalistiek en kunst werden op een lijn gezet, met elkaar vergeleken en dit leverde fraaie resultaten op. Alle vijf werken namelijk met persoonlijke verhalen, maar gebruiken ze anders. Wat is het doel, wat is het publiek? En hoe kunnen ze alle drie helpen in het verwerken van conflicttrauma's?

Ik kan wel stellen dat ik een stuk wijzer ben geworden dit weekend. Althans ik heb verschillende nieuwe insteken gehoord. De thema's van de twee discussies liepen parallel en beide brachten andere aspecten naar voren. Kunst en conflict zijn verbonden en de uitvoering is in mijn ogen interessant. De laatste tijd trekt het sowieso mijn aandacht door mijn stage bij een Arts in Conflict blog. Ja, geëngageerde kunst gaat verder dan pure esthetica. Een boodschap uitdragen met schoonheid is mogelijk en ik vind het o zo mooi!

vrijdag 20 mei 2011

What's happening?


De wereld verandert op alle vlakken, alles evolueert, alles transformeert. Als ik me nu probeer voor te stellen hoe het was om een 17e eeuwse boerendochter te zijn kom ik niet ver. Oké, geen school, geen broeken, waarschijnlijk ook geen boeken, gelovig, dag in dag ui aan het werk op het land, met de zon op en met de zon onder. Inleven in eeuwen geleden lukt niet goed. Maar probeer ik me dan voor te stellen hoe de wereld er uitzag toen ik geboren werd, ook dat blijkt een opgave te zijn. Rookcoupés bestonden nog in de trein, nog niet iedereen liep constant met een telefoon aan de oor, het was nog normaal op bereikbaar te zijn als je de deur uitstapte, en een computer was nog helemaal niet geïntegreerd in de woonkamer. Ja, sinds mijn geboorte en nu, zo'n 20 jaar, is de wereld met name op technologisch vlak ontzettend veranderd.

Een fenomeen waar ik me op dit moment veel mee bezig houd, is de televisie. Zelf heb ik er geen en ook mijn jeugd werd niet gekenmerkt door vaste prikken in de week zoals Bassie en Adriaan of later GTST. Slechts het Belgische Ketnet en af en toe wat Nederland 3 behoorde tot mijn opvoeding. Mijn broertje daarentegen, van een decennium later, is verknoest aan dit kastje.
Maar terugkomend op de ontwikkelingen, ook de televisie is er veel ondergaan de laatste tijd. Waar het in mijn tijd nog een kastje met kabels was, is het nu ook plat, digitaal en zelfs op internet. Sites als uitzendinggemist trekken duizenden kijkers per dacht en gedownload wordt er nog meer. De kijker is niet langer afhankelijk van een voorbedachte programmering, maar kan zelf kijken wat het wil zien. De keuze is reuze.

Programmering is dus niet langer in handen van de kanalen, van de omroepen. Echter ook andere evoluties hebben plaatsgevonden. Op het internet zijn fora waar men ervaringen over programma's uitwisselt, en waar communities worden gevormd omtrent programma's. Wil je zelf een einde schrijven of misschien een heel seizoen? Of toch liever een karakter zijn, het kan allemaal! De grenzen van televisie zijn breed. Wat is televisie eigenlijk? Tv is niet langer het kastje met programma's, maar is verwikkeld in de grote uitwisseling van de media. Inmiddels kan alles en is alles gemengd. De losse media worden meer en meer gelijk aan elkaar door deze mixing business en tot slot blijft er een 'blur' over, één groot medium. Is dit vooruitgang vraag ik me af? Diversiteit wordt ingewisseld voor eenzijdige gemakzucht. Ondanks het verlangen aan keuze speelt deze ontwikkeling zich meer en meer af. Eén grote 'blur' is het resultaat.

Vergaat morgen de wereld, op 21 mei 2011, dan heb ik dit tenminste gezegd. Misschien was het wel hierom...

dinsdag 17 mei 2011

Van Abbe

Deze week geen foto's van iemand anders, maar gewoon van mezelf. Een tijd geleden was ik in Eindhoven waar ik onder andere het Van Abbemuseum heb bezocht. Een interessant museum vol moderne kunst. Niet alle opstellingen hadden in mijn ogen een essentie, maar het gebouw alleen al is het bezoeken waard.





zondag 15 mei 2011

Bananen cupcakes


Bananen cupcakes, in de trend van de New Yorkse vlagen.. Niet uit dat kookboek van mijn vorige post, maar gewoon van internet met een vleugje van mij. Geslaagd, net zoals het weekend.

Recept

Voor de cakejes
230 gram zachte boter
230 gram fijne kristalsuiker
230 gram zelfrijzend bakmeel
4 eieren
1 theelepel nootmuskaat
3 grote bananen

Voor het glazuur
240 gram verse roomkaas
300 gram poedersuiker
sap van 1 citroen
1 zakje vanillesuiker

Verwarm de oven voor op 175°C. Zet 18 papieren vormpjes in een muffinbakplaat. Klop dan de boter, suiker, bakmeel, eieren en nootmuskaat in een grote kom met een handmixer glad. Prak de bananen en roer de bananenpuree door het beslag tot het goed is vermengd en schep vervolgens het beslag in de vormpjes. Bak de cakejes ongeveer 20 minuten. Laat ze dan afkoelen.

Klop voor het glazuur de verse roomkaas met de handmixer (op een lage stand) zacht en glad. Schakel naar een hogere stand en klop er citroensap, poedersuiker en vanille door. Zet een krul glazuur op de cakejes en leg er eventueel een plakje banaan op.

zaterdag 14 mei 2011

Alice's tea cup

It's been a while.. dat ik in New York was. Na mijn eindexamens, dus alweer bijna twee jaar geleden, vloog ik met mijn moeder naar de city of cities, de apple. Wat een ervaring was dat: die enorme stad, vol verschillende sferen, de beste musea ter wereld, alle bekende filmplekken en niet te vergeten, de vele koffietentjes.

Eén dag gingen we op stap met een kennis via via, Gabrielle. Zij nam ons mee naar het MoMa en vervolgens naar het meest geweldige lunchtentje van NY: Alice's tea cup. Zoals de naam al zegt, waren ze vooral gespecialiseerd in thee en al het lekkers dat daar bij van pas komt: scones, brownies, taart, cookies. Daarnaast was de lunchkaart ook de moeite waard, van salades tot soepen tot heerlijke sandwiches. Vooral de veggie sandwich viel bij ons in de smaak!


Een tijd geleden kwam ik via Gabrielle te weten dat de twee zussen die deze zaak runnen ook een kookboek hebben uitgegeven: Alice's tea cup, of course. Alle befaamde recepten kan je vinden in dit boek, dat bovendien de typisch Amerikaanse tearoom sfeer uitstraalt. Daarnaast leren we de medewerkers kennen, krijgen we de familieverhalen van de zussen te horen, en worden we met mooie foto's verleid om toch echt een keer een tea party te geven.

Een verleidelijk boek dus, en daarom heb ik het ook maar meteen besteld. Toch kleven er ook wel nadelen aan het boek. Het is een mooi hebbedingetje, maar de recepten zijn voor ons wat moeilijker te volgen. Hoe kom je bijvoorbeeld aan canola oil of buttermilk? Bovendien krijg je al bladerend niet eens zoveel zin in al die vreemd gekleurde cakes, appeltaart is dan meer wat me trekt. Anyway, binnenkort zal ik er iets uitmaken en het jullie laten weten.

dinsdag 10 mei 2011

Pictures of India

Een poosje geleden kwam ik vol overtuiging met een groots vakantieplan: ik zou gewoon een maand door India gaan backpacken in mijn eentje. Door de mooie natuur, de sloppenwijken en de tempels banjeren, genietend van het jong en vrij zijn. Al snel vond ik echter mijn verstand terug en bedacht ik me dat met dit bestuursgekkenhuis en een fulltime studie het niet helemaal ideaal was. Ik zou me er niet eens op kunnen voorbereiden. Ik zou verdwalen in het willen en het kunnen, helemaal alleen in het verre weg. Drie dagen Parijs in mijn eentje was al wennen vorig jaar, nu dit? Vernüftig werd India dus van de kaart geschoven, ingeruild voor het vertrouwde Frankrijk en het iets spannendere Spanje.
Al speurend op het net stuitte ik echter op deze foto's, van India, door een Japans meisje dat een travelblog bijhoudt. Mooie analoge foto's van zoveel verschillende sferen. Ja misschien toch volgende zomer naar India?!


Hitomi's Blog: http://photokibharat.blogspot.com/









maandag 9 mei 2011

Blootsvoetige schone

Time flies wanneer je feestjes viert, vergadert en schooldeadlines moet halen. Zeven dagen zijn dan opeens zo om en nieuwe bevindingen zwakken al langzaam af. Tijd om ze te noteren is er niet echt. Ondanks het feit dat ik deze week grotendeels heb doorgebracht achter computers en vergadertafels, was er ook tijd voor het observeren van de wereld. Mijn grootste hobby is dat denk ik, of is het het noteren? Martin Bril was er ook zo een, Silvia Witteman ook en zelfs Remco Campert begint het steeds beter te doen. Grote namen die de wereld bekijken, bestuderen, vastleggen. Ik ben een kleine naam, maar ik doe het ook.

En ja, wat viel me dan op deze week? Genietend van het zomerse weer bevond ik met tussen 4 en 7 mei in het Wageningse. Niet zo interessant zou je misschien zeggen, maar toch vallen er terloops best wat dingen, of eerder mensen, op. Wageningen is een uit de voegen gegroeid dorp dat eigenlijk wordt gevormd door de universiteit. Een internationaal bolwerk vol groene studies is het, waar dus ook een groot 'geitenwollen sok' gehalte te vinden is, naast de boerenpummels en de Aziaten. Diep van binnen voel ik me er wel thuis, en niet alleen vanwege de warme sokken die helpen tegen mijn koude voeten, nee. In Wageningen is de sfeer gewoon open en simpel. Studenten zijn overal te vinden en wonen in laagbouw, flats en zelfs in een bungalowpark, Droef genaamd. Hier staan in een oase van groen een stuk of 30 studentenbungalows. De meeste zijn hippie-achtig ingericht, vol planten, Indiase kleden en kleur. Bijna elke tuin heeft wel een kippenhok, waaruit 's ochtends verse eitjes worden gehaald. Ook is een moestuin niks ongewoons en een vuurplaats is al helemaal standaard. Op de mooie avonden op Droef is het een komen en gaan van studenten. Feestje hier, barbecue daar, iedereen is welkom, aanschuiven maar. Een hippiecultuur zoals ik al zei.

Toch is het niet alleen de omgeving die het hem doet, het zijn ook de mensen. Zoals ik al zei is Wageningen een bolwerk van internationale studenten. Naast de vele Aziaten zitten er ook Roemenen, Zweden, Argentijnen en zelfs af en toe een Zimbabwaan. Hoewel de heren toch meestal wat normaal door het leven gaan, vallen de meisjes heel erg op in mijn stadse ogen. Waar is die zogenaamde chiqueheid, die stilistische looks, die strakke stijl? Niet in deze wereld. Vrolijk gekleurde rokken, gecombineerd met eigen breisels, veel sieraden en een wereldse blik vormen deze dames. Muziek hoeft maar een paar tonen aan te slaan of de heupen beginnen te wiegen en blootsvoets tonen ze hun charmes. Die losheid verwondert me, het is niet het bewuste zien en gezien worden. Het is vrijer, gemoedelijker, 'wollen sokkeriger'. Of ik dat echter zou kunnen uithouden? Een beetje gezien worden is ook wel leuk!

dinsdag 3 mei 2011

Schorlemädchen

Morgen is het 4 mei, ofwel Dodenherdenking. De mooie spreuk van "Op 4 mei herdenken we de doden, op 5 mei vieren we de vrijheid" heb ik mijn leven lang echter niet gevolgd. Op 4 mei was er namelijk ook altijd feest voor mij, vanwege de verjaardag van mijn papa. Meestal zaten we dan in Frankrijk, op de berg, ik kan me de twee minuten stilte tot vorig jaar dan ook niet herinneren. Erg? Nee herdenken kan ook zonder een vastgelegde stilte. Om nu ter plekke stil te staan bij het leven dus geen sombere foto's, maar liefelijke plaatjes van een Duits meisje dat in Sydney woont. Met Pasen was ze weer even hier en schoot ze fijne lenteplaatjes. Niet herdenken, maar vieren! Omdat het leven zo mooi is!

Meer? Schorlemädchen


maandag 2 mei 2011

Never let me go

De Britse film Never let me go is al een tijd geleden verschenen in zijn thuisland, beleefde zijn Nederlandse première op het IFFR dit jaar en is nu te zien in enkele bioscopen. Een pareltje is het, de verfilming van Kazuo Ishiguro’s gelijknamige bestseller. Regisseur Mark Romanek wist zich werkelijk met een top cast en crew te omringen.

Never let me go gaat over Kathy (Carey Mulligan), Ruth (Keira Knightley) en Tommy (Andrew Garfield). De drie zitten samen op een idyllisch ogende Britse kostschool. De kinderen zien er gezond uit, worden onderwezen in kunst en sport, en zijn ontzettend braaf. Het kan ook niet anders, lijkt, gewoon de jaren '60 op het Engelse platteland. Toch klopt er iets niet, in tegenstelling tot 'normale' leeftijdsgenootjes lijkt hun toekomst al te zijn uitgestippeld, hoewel ze dat als kindjes nog niet echt weten. Wanneer ze de 18 passeren, verlaten ze de school en komen ze terecht in de echte wereld: een wereld waar ze niet alleen worden geconfronteerd met koffie bestellen, maar ook met diepe gevoelens zoals liefde en haat, en hun 'toekomst'.


Zoals eerder gezegd, de cast is top! Met name Mulligan ontroert als gevoelige maar ook dappere Kathy. In stilte wordt ze steeds weer geconfronteerd met haar schijnbaar onbeantwoorde liefde voor Tommy. Haar blikken spreken boekdelen en haar lieve lach maakt onze harten warm. Knightley daarentegen is onsympathiek, haar jaloezie past bij haar sterke gezichtslijnen en haar priemende ogen roepen af en toe ergernis op. Garfield stuntelt mooi als de iets wat labiele Tommy. Ook de kindacteurs zijn goed gecast, de eerste helft van de film spelen die de drie. Ook hier is de vertolking van Kathy (Isobel Meikle-Small) ontroerend.

De acteurs worden bijgestaan door mooie camerabeelden. Het Engelse landschap wordt in vol ornaat getoond en ook de enscenering is treffend voor de tijd. Alles ziet er zo mooi, de perfecte schijn wordt opgehouden. Ook het kleurgebruik schept deze sfeer en zorgt voor een vervreemdend gevoel en een bepaalde tijdloosheid. Bovendien wordt het ingezet om de verschillende levensfases te onderscheiden, want hoewel de film zacht begint, wordt hij steeds harder.

Tot slot speelt de muziek een grote rol. "Baby, never let me go" klinkt er uit de cassette die Tommy aan Kathy geeft tijdens een spulletjesverkoop op de school. Kathy schommelt steeds weer mee op de klanken, denkend aan Tommy. De vele momenten zonder tekst worden bovendien opgevuld door muziek, zware en emotionele klanken vullen dan de film. Ja, een meesterwerk is het in beeld, geluid en casting, een meesterwerk waarbij je op het eind toch echt een traantje wegpinken.