Kom maar op, NFF!

Het is weer zover. De tien dagen Nederlandse film zijn losgebarsten. Vanavond opent het Nederlands Film Festival in Utrecht met de familiefilm Nono, het zigzag kind. De familiefilm is tevens het thema dit jaar. Daarnaast zijn er natuurlijk volop premières, talkshows en films, films, films. Mijn eerste vrijwilligersdienst zit er alweer op en de programmakrant is ook weer vol gekalkt met wat ik wil zien. Ik heb er zin in, jij ook? 

Lovely Doolin

En de laatste foto's van mijn reis naar Ierland. Die hadden jullie nog tegoed. Zie hier Doolin met de adembenemende Cliffs of Moher en een van de schattige Aran Islands. Het lijkt alweer zo ver weg allemaal...

De duistere zijde van Wallonië

Degenen die een beetje thuis zijn in de Belgische cinema, zullen instemmend knikken bij het verhaal dat ik jullie nu ga vertellen. Voor mijn bachelorthesis ben ik me op dit moment aan het verdiepen in de filmwereld van onze Zuiderburen en ik moet zeggen, het bevalt me zeer. Vlaams én Waals, allebei verslind ik op dit moment. 

De afgelopen dagen heb ik me laten verrassen door de bekendste Waalse regisseur, eigenlijk regisseurs, namelijk de broers Jean-Pierre en Luc Dardenne. Grappig is dat ik na twee films al het gevoel had dat ik een beetje grip kreeg op hun stijl. Film numero drie bevestigde dit alleen maar. 

De gebroeders Dardenne maken tragische doch zeer realistische films. Ze belichten de duistere zijde van Wallonië. Werkeloosheid, drankproblemen, armoede, immigratie. Hun films kenmerken zich door troosteloosheid. Mijn eerste ontdekking was Rosetta, een film uit 1999. Dit drama vertelt het verhaal van een meisje dat in een stacaravan woont met haar alcoholische moeder. Ze heeft geen mensen om op terug te vallen en werkt iedereen die op haar (werk)pad komt direct weg. Samen zijn kent ze niet. Op mooie wijze tonen de Dardennes in deze film hoe omgeving iemand vormt. Moeilijk is wel de alles behalve sympathieke Rosetta, gespeeld door Émilie Dequenne. Ze overtuigt zeker in haar stuursheid, maar weet het hart van de kijker niet vaak te verwarmen.  

L'enfant, uit 2005, doet dat wel. Deze tragedie gaat over een jong verliefd stel met weinig kansen. Bruno is een dief, of eigenlijk boefje gezien zijn speelsheid en naïviteit. Wanneer zijn vriendinnetje Sonia zwanger raakt, weet hij dus ook niet goed wat hij moet doen. Het kind verkopen zodat ze fijn wat geld hebben om leuke dingen te doen? Met L'enfant tonen de Dardennes wederom wat kansloze situatie met iemand kan doen. Schrijnend is het gevecht om te overleven, maar heerlijk is de liefde in deze film die overwint. 

Tot slot zag ik vandaag Le silence de Lorna, uit 2008. Een paar weken geleden deed ik ook al een poging om deze film te zien, na een krap kwartier staakte ik echter door het deprimerende karakter. Vandaag lukte het me wel om hem uit te kijken. Le silence de Lorna focust zich op de illegale praktijken van het Belg worden. Buitenlanders trouwen tegen betaling met een Belg en kunnen zo een nieuwe nationaliteit verkrijgen. Duister is deze wereld waar de Albanische Lorna zich in begeeft. Huwen voor geld, het gebeurt vast, daar in die zwak verlichte steegjes in Wallonië.

Naast de thematiek uit de stijl van de Dardennes zich ook duidelijk in de filmtechniek. Bij alle drie de films had ik geen idee in welke Waalse stad ze afspeelden, terwijl de stedelijkheid wel een duidelijke rol speelde. Het waren geen tragedies over het arme platteland. De Dardennes houden de camera echter close. Het zijn duidelijk portretten van mensen. Ook is de bewegelijkheid van de camera opmerkelijk. Wederom geeft dat een persoonlijk effect. Tot slot moest ik glimlachen bij de drie beginshots en de drie eindes: wat een overeenkomst! Plotseling zit je in een film van de gebroeders Dardenne, en voor je het weet ben je er ook weer uit. Meesters van hun eigen stijl zijn het. Zeker een aanrader.

A Royal Affair

Bij kostuumdrama’s moet ik automatisch aan Groot-Brittanië denken. De Britten kunnen er wat van. Pride and Predjudice, Queen Elizabeth, The other Boleyn girl: stuk voor stuk geslaagde historische drama’s. Kunnen andere landen dat eigenlijk ook? Met de mooie film En kongelig affære (in Nederland bekend als A Royal Affair) geeft Denemarken antwoord op deze vraag. Ja, kostuumdrama’s zijn niet enkel door de Britten maakbaar. Ook de Denen weten op subtiele, zeer esthetische wijze hun koningsgeschiedenis in beeld te brengen. 
 

A Royal Affair speelt zich af in de 18^e eeuw, tijdens de regeerperiode van de Deense koning Christian VII. Christian (Mikkel Boe Følsgaard) is geen normale vorst, hij is ziek, ziek in zijn hoofd. Wanneer hij een Engelse prinses trouwt, hoopt zijn omgeving dat het beter zal gaan, maar het tegendeel blijkt waar. Christian kan Caroline Mathilde (Alicia Vikander) niet uitstaan. Wanneer hij in contact wordt gebracht met dokter Struensee (Mads Mikkelsen), lijkt hij echter rustiger te worden. Struensee ontpopt zich tot zijn vertrouweling, maar is wel een vrije denker en aanhanger van de Verlichting. Bovendien ontstaat er al snel chemie tussen de koningin en de dokter. Kan dat wel goed gaan?

Regisseur Nikolaj Arcel heeft met zijn acteurs een troef in handen. Følsgaard is als gekke koning geweldig. Zijn giechellach wisselt af met duistere blikken en we begrijpen hem maar al te goed wanneer hij zichzelf beschrijft. “Ik hou van drinken, ik hou van hoeren met grote borsten, ik hou van vechten.” Følsgaard is als Christian duidelijk de jongen op de verkeerde positie. Hij had nooit koning moet zijn. Ook Mikkelsen zit op zijn plek: de intellectueel, de denker, de vrijheidzoeker. Met behulp van Følsgaard, Mikkelsen en de mooie Vikander weet Arcel het koningsdrama subtiel en overtuigend te brengen. Hoewel de film ruim twee uur duurt, wisselen de scènes elkaar goed af en zit het verhaal helder in elkaar. Ook is het schouwspel fantastisch. Mooi camerawerk, schitterende kostuums en een prachtig decor zorgen dat verveling uitblijft. 

Hoewel A Royal Affair op vele vlakken triomfeert, is er ook een maar. Het probleem met de film is dat orginaliteit ontbreekt. Het is zeker een goed kostuumdrama, maar het is niet speciaal. De dansscène waarin de spanning tussen Caroline Mathilde en Struensee eindelijk zijn climax bereikt, doet bijvoorbeeld heel erg denken aan Pride and Predjudice. In cirkels om elkaar heen dansend, slow motion, close up: heeft Arcel Wrights film als inspiratie gebruikt? Het kan bijna niet anders. Een unieke Deense touch ontbreekt hierdoor. 

Veel gedoe om niks

Theater waar het publiek zich ongemakkelijk bij voelt? Dat kan zeker. En het kan ook nog eens heel goed zijn. Gisteravond was ik naar Veel gedoe om niks, een moderne uitvoering van Shakespeare's Much ado about nothing door de Utrechtse Spelen. Toen we de zaal betraden, was de eerste vraag: zitten we wel goed? Stoelen waren er niet in de zaal, alleen op het balkon. Een groep mensen stond om een rond bouwwerk en in alle hoeken van de zaal was een bar. Een besloten feest? Nee toch het theaterstuk, zo bleek.

Veel gedoe om niks maakt van de toeschouwer decor. Het verhaal is een simpel romantisch drama over het feest dat de oude Leonato voor zijn dochter Hero organiseert. Het publiek danst mee, drinkt mee, en krijgt af en toe zicht op het drama dat zich voor hun ogen afspeelt. Liefdesperikelen zijn namelijk alom aanwezig. Hero is verliefd op Claudio, Claudio op Hero. Mooi zou je denken, maar nee dus. Liefde zorgt voor leed. Sluwe intriges leiden tot bijna doodervaringen en vele tranen. Het huwelijk van Claudio en Hero wordt aan alle kanten gesaboteerd. Ook tussen Benedick en Beatrice loopt de liefde niet makkelijk. Terwijl de twee elkaar telkens weer naar beneden halen, zorgt prins Don Pedro met hulp van Claudio en Hero dat ze hun liefde voor elkaar bekennen. Maar heeft dat nu wel zin? Tot slot is er nog de buitenechtelijke broer van Don Pedro, Don John, die voor macht niet terug deinst.

Zwierend over trappen en balkons vertellen de spelers ons het verhaal. De acteurs zitten daarbij allemaal goed op hun plaats. Sanne Vogel als Hero, Dennis Coenen als Pedro, Jeroen De Man als Benedick. Misschien zijn echter nog wel de sterren van de avond de twee beveiligers die zorgen dat wij, gasten, veilig zijn. Mark Kraan en Rogier in ’t Hout zijn kauwgom kauwend fantastisch! 

Ook maakte de Utrechtse Spelen de goede beslissing om een samenwerking aan te gaan met de swingende band New Cool Collective. Zonder muziek namelijk geen feest. Fraaie muzikale intermezzo's geven het publiek even pauze van het klassieke dialoog en maken de 2,5 uur theater goed behapbaar. Een bizarre, maar geweldige uitvoering dus!

Peren en wol

De herfst treedt aan. Buiten miezert het, binnen snuit ik mijn neus. Verkouden. Hete thee verwarmt mijn hart terwijl ik me over mijn boeken buig. Het studeren is weer begonnen, leuk op zich, maar het ritme ontbreekt nog. Ook het schrijven zit niet meer in mijn systeem; heb ik gewoon niets meer te vertellen? Misschien. Tant pis. Binnenkort misschien. 

Galway adventures

Don't we all love Ireland?!

Na ons bezoek aan Dublin was het tijd om de bus naar de westkust te pakken: Galway was op ons aan het wachten! Galway is een van de vijf grootste steden van Ierland en toch wel erg klein. Lieve straatjes met gekleurde huizen, een ieniemini haven en een groots publeven. Live music everywhere!! Een dag hebben we besteed aan het uitpluizen van de straatjes, de andere dag aan een toeristische trip naar Connemara en de Kylemore abbey. Schitterend!!

Soup & Soda Bread 

 

De mooie straatjes van Galway

De haven

Galway en zijn kathedraal

Echt Iers

Veel water in Connemara

Een straatmarktje in een gat

Welcome to Kylemore Abbey

Kylemore Abbey

Hello Dublin!

Helloww Dublin!! Afgelopen week was ik voor het eerst in Ierland en meteen was ik verliefd. Wat een mooi land! Dun bevolkt, veel natuur, enorme kliffen, lieve vogeltjes, lieve mensen, enorme accenten en een leuke hoofdstad: Dublin! De eerste drie dagen spendeerde ik met een vriendinnetje in de beloopbare stad, daarna namen we de bus naar de fantastische westkust. 

Eerst Dublin foto's, later deze week meer :)

Trinity College

Ook de Trinity studenten fietsen

De docks

St Patrick's voor de storm

Een overdekte markt