Theater waar het publiek zich ongemakkelijk bij voelt? Dat kan zeker. En het kan ook nog eens heel goed zijn. Gisteravond was ik naar Veel gedoe om niks, een moderne uitvoering van Shakespeare's Much ado about nothing door de Utrechtse Spelen. Toen we de zaal betraden, was de eerste vraag: zitten we wel goed? Stoelen waren er niet in de zaal, alleen op het balkon. Een groep mensen stond om een rond bouwwerk en in alle hoeken van de zaal was een bar. Een besloten feest? Nee toch het theaterstuk, zo bleek.
Veel gedoe om niks maakt van de toeschouwer decor. Het verhaal is een simpel romantisch drama over het feest dat de oude Leonato voor zijn dochter Hero organiseert. Het publiek danst mee, drinkt mee, en krijgt af en toe zicht op het drama dat zich voor hun ogen afspeelt. Liefdesperikelen zijn namelijk alom aanwezig. Hero is verliefd op Claudio, Claudio op Hero. Mooi zou je denken, maar nee dus. Liefde zorgt voor leed. Sluwe intriges leiden tot bijna doodervaringen en vele tranen. Het huwelijk van Claudio en Hero wordt aan alle kanten gesaboteerd. Ook tussen Benedick en Beatrice loopt de liefde niet makkelijk. Terwijl de twee elkaar telkens weer naar beneden halen, zorgt prins Don Pedro met hulp van Claudio en Hero dat ze hun liefde voor elkaar bekennen. Maar heeft dat nu wel zin? Tot slot is er nog de buitenechtelijke broer van Don Pedro, Don John, die voor macht niet terug deinst.
Zwierend over trappen en balkons vertellen de spelers ons het verhaal. De acteurs zitten daarbij allemaal goed op hun plaats. Sanne Vogel als Hero, Dennis Coenen als Pedro, Jeroen De Man als Benedick. Misschien zijn echter nog wel de sterren van de avond de twee beveiligers die zorgen dat wij, gasten, veilig zijn. Mark Kraan en Rogier in ’t Hout zijn kauwgom kauwend fantastisch!
Ook maakte de Utrechtse Spelen de goede beslissing om een samenwerking aan te gaan met de swingende band New Cool Collective. Zonder muziek namelijk geen feest. Fraaie muzikale intermezzo's geven het publiek even pauze van het klassieke dialoog en maken de 2,5 uur theater goed behapbaar. Een bizarre, maar geweldige uitvoering dus!
Veel gedoe om niks maakt van de toeschouwer decor. Het verhaal is een simpel romantisch drama over het feest dat de oude Leonato voor zijn dochter Hero organiseert. Het publiek danst mee, drinkt mee, en krijgt af en toe zicht op het drama dat zich voor hun ogen afspeelt. Liefdesperikelen zijn namelijk alom aanwezig. Hero is verliefd op Claudio, Claudio op Hero. Mooi zou je denken, maar nee dus. Liefde zorgt voor leed. Sluwe intriges leiden tot bijna doodervaringen en vele tranen. Het huwelijk van Claudio en Hero wordt aan alle kanten gesaboteerd. Ook tussen Benedick en Beatrice loopt de liefde niet makkelijk. Terwijl de twee elkaar telkens weer naar beneden halen, zorgt prins Don Pedro met hulp van Claudio en Hero dat ze hun liefde voor elkaar bekennen. Maar heeft dat nu wel zin? Tot slot is er nog de buitenechtelijke broer van Don Pedro, Don John, die voor macht niet terug deinst.
Zwierend over trappen en balkons vertellen de spelers ons het verhaal. De acteurs zitten daarbij allemaal goed op hun plaats. Sanne Vogel als Hero, Dennis Coenen als Pedro, Jeroen De Man als Benedick. Misschien zijn echter nog wel de sterren van de avond de twee beveiligers die zorgen dat wij, gasten, veilig zijn. Mark Kraan en Rogier in ’t Hout zijn kauwgom kauwend fantastisch!
Ook maakte de Utrechtse Spelen de goede beslissing om een samenwerking aan te gaan met de swingende band New Cool Collective. Zonder muziek namelijk geen feest. Fraaie muzikale intermezzo's geven het publiek even pauze van het klassieke dialoog en maken de 2,5 uur theater goed behapbaar. Een bizarre, maar geweldige uitvoering dus!
1 opmerking:
En al die tijd stonden jullie op een vaste plek?
Een reactie posten