Paris, je t'aime

J'ai rentré.. Vier dagen Parijs is voorbij. Het enige wat over is, zijn herinneringen en foto's, heel veel foto's. Ik heb er wel 350 gemaakt. Huizen, parken, café'tjes en mensen. De komende tijd heb ik dus heel wat beeldmateriaal om naar terug te grijpen als ik even niet weet waar ik over moet schrijven. Maar op dit moment denk ik dat gewoon wat foto's de mooiste impressie geeft van mijn reis.

Vivianne en ik op het dak van Institut du Monde Arabe


De Seine met uitzicht op Ile Saint Louis


Het bijzondere Institut du Monde Arabe


Ik voor Petit Palais (petit??!)


Centre Pompidou


Les Halles


Het Louvre, bien-sûr


Le soir à Paris, avec.. de Eiffeltoren.
Romantisch niet?!

Zoals je ziet:
Parijs is oud, maar ook modern.
Parijs is bekend, maar ook onbekend.
Parijs is mooi, maar ook lelijk.

Ik hou van Parijs. Zelfs toen we in een buitenwijk terecht kwamen, opzoek naar Bibliothèque Francois Mitterand, vond ik het nog wat hebben. Het is een stad die altijd leeft. 's Ochtends toen we op Place de la Republique ons croissantje aten, zagen we al het verkeer, al de drukte. Maar 's avonds toen het tegen twaalven liep, waren de straten ook nog steeds gevuld. Lachende mensen die zich op hun gemak verplaatsten en gehaaste klikkende hakken.
Parijs is levend: Ça bouge tout le temps!

Vicky Christina Barcelona

Setting: twee vriendinnen samen op vakantie in Barcelona.

Gevolg: hele bizarre liefdesverwikkelingen met de mooie Spaanse artistieke cultuur als achtergrond. Dat is de film Vicky Christina Barcelona.

Een tijdje geleden heb ik deze film gezien in de Movies met Vivianne. Ik was er helemaal weg van, en zij ook. We hebben er nog eindeloos over na gepraat, maar deze film bracht ons vooral op het punt "vriendinnen op reis". Een paar weken daarvoor hadden we namelijk onze reis naar Parijs geboekt. Samen voor het eerst zelfstandig zonder ouders in een wereldstad. Jaja, spannend. Al heel lang hebben we er naar uit gekeken en morgen gaan we eindelijk. Quatre jours a Paris avec une amie!

Maar goed, tijdens het inpakken schoot Vicky Christina Barcelona weer door mijn hoofd. Zal ik eens wat over de film vertellen?
Het is een film over twee vrouwen uit New York die samen een paar maanden naar Barcelona gaan in de zomer. Vicky is braaf en verloofd, Christina is wild en impulsief. Al snel ontmoeten ze de kunstenaar Juan Antonio Gonzalo. Cristina voelt zich meteen tot hem aangetrokken en als zij en Vicky hem dan later in een restaurant tegenkomen, begint het flirten. Hij nodigt hen uit om met hem mee te gaan naar een dorpje in de buurt en make love. Tegen Vicky in drijft Christina haar zin door en die avond zitten ze nog met z'n drieen in een privejet in de storm.
De eerste dag gaan ze met z'n drieen op pad. Dan wordt Christina echter ziek en zijn Juan Antonio en Vicky op elkaar aangewezen. Uiteindelijk valt Vicky voor Juan na een mooie voorstelling met gitaarmuziek te hebben bijgewoond (echt om bij weg te dromen: oa Emilio de Benito en zijn Granada). Ze vergeet haar verloofde en ze vergeet Christina..
Na dit weekendje weg houden Christina en Juan Antonio contact en uiteindelijk zet hun relatie door. Christina is gelukkig in het artistieke leventje van Juan en ze trekt bij hem in. Dan verschijnt Maria Elena, de ex van Juan en een mooie rol voor Penelope Cruz op het toneel. Maria Elena is gek en Juan Antonio neemt haar op in huis omdat hij het zijn taak vindt om voor haar te zorgen. Langzamerhand ontstaat er een driehoeksverhouding.. Maar of dat goed gaat met de wispelturige Maria Elena en met de Christina die nooit helemaal gelukkig is? En Vicky en haar verloofde, Vicky die zich begint af te vragen of haar toekomst wel is wat ze wil..

Het is een bizarre film. De personages zijn vreemd en het verhaal is niet zomaar een romantische komedie. De goed gespeelde rollen worden afgewisseld met heerlijke Spaanse deuntjes en beelden van het mooie Barcelona en omgeving.
De film is echter duidelijk niet voor iedereen weggelegd. Je moet van het absurde houden en je moet ook je verwachtingen kunnen bijstellen. Wederom weer een heerlijk Europese art-house film!

Nu hopen dat mijn tripje naar Parijs toch niet zo verloopt..



Vicky Christina Barcelona

Regisseur: Woody Allen

Vicky: Rebecca Hall
Christina: Scarlett Johansson
Juan Antonio: Javier Bardem
Maria Elena: Penelope Cruz

ps. Misschien nog een leuk weetje. Javier Bardem en Penelope Cruz hebben elkaar op de set gevonden. Het Spaanse stel is helemaal weg van elkaar!

Cern & Geneve

En waar was ik de laatste 3 dagen? Ik was met school via het moderne natuurkunde project naar Cern in Geneve. Woensdag ochtend om 5 uur 's ochtends vertrokken we met de bus naar Zwitserland, eerst hebben we in Den Haag en Heerlen twee andere klassen opgehaald. Zeventien uur later waren we dan eindelijk bij de jeugdherberg. Donderdag zijn we de hele dag in Cern geweest; van de ene deeltjesversneller naar de volgende lezing.. Ook vrijdag hadden we een strak programma met tussen 9 en 16 uur drie lezingen en bezoeken. Jaja, echt school. Daarna zijn we nog even Geneve in gegaan en tegen 20 uur hebben we ons weer in de bus gehezen. Weer naar huis..

Hieronder een impressie van Cern, maar natuurlijk ook van het mooie Geneve!

Een deel van de LHCb

Restaurant 2

Een van de gebouwen


Ja, strak blauw en besneeuwde bergen op de achtergrond :)


Magneten van een detector


Een kerk op een eilandje in het centre


Kathedraal op de heuvel



Een straatmuzikant in een van de lieve straatjes

Tomboy..

"Jij bent echt een Tomboy, he", kreeg ik gisteravond te h oren van een leuke collega in Cafe Westers. Ik keek hem aan en hij keek lachend terug.
Ik een Tomboy? Ik die de halve week in rokjes en op hakken loopt? Ik die weg zwijmel bij de meest stomme romantische komedies? Ik?!
Toen bekeek ik mezelf eens.. Ja, ik werk in de keuken; elke keer weer in een afgeragde spijkerbroek met kisten aan. Haar opgestoken en altijd met een opmerking klaar. In keuken moet je echt je mannetje staan, al die kerels die over je heen proberen te lopen. Ik begon het beeld van mijn lieve collega wel te begrijpen, en tevens begon ik me af te vragen wat dat nou eigenlijk is, een Tomboy..

Een Tomboy is een meisje dat zich jongensachtig gedraagd: ze draagt mannelijke kleding, ze doet mee aan activiteiten die voornamelijk voor jongens bedoeld zijn en ze heeft voornamelijk mannelijke vrienden.
A girl between the boys.

De benaming is voortgekomen uit de rolpatronen van vroeger. Er was een duidelijke scheiding tussen man en vrouw, en voor jongensachtige meisjes was geen plaats.
Meisjes mochten niet buiten hutten bouwen of mee zwemmen. Ze moesten binnen blijven en braaf aan hun borduurwerkjes werken. Meisjes die broeken droegen, werden in de jaren 50 naar huis gestuurd, zo mochten ze zich echt niet op school vertonen!
Langzamerhand zijn die patronen echter verdwenen. Westerse vrouwen dragen nu voornamelijk broeken en de term Tomboy richt zich nu dus vooral op het gedrag, "boyish behavior". Zelfs dat begint te veranderen.. Vrouwen doen ook ruige dingen en mensen staan er tegenwoordig minder snel versteld van. Fijn is dat.

Betekent deze verandering dan dat de term Tomboy zal verdwijnen? Ik hoop van niet, het heeft iets schattigs, iets liefs, iets leuks. Juist omdat het normaler is dat meisjes zich een beetje jongensachtig gedragen, heeft de term minder een negatieve klank. Het mag en het is leuk dat meisjes zich aan jongens meten! Tomboy kan je dus opvatten als compliment deze dagen, en dat heb ik dus ook zeker gedaan.
I like my Tomboy-part, but I love my lipstick!

Revolutionary Road

Het is alweer een tijdje geleden dat we ze samen op het witte doek zagen: Kate Winslet en Leonardo DiCaprio. Ik weet nog wel dat ik voor het eerst de Titanic zag, de chemie tussen die twee sprong van het beeldscherm de huiskamer in. Voor beide was deze film (en de gevolgde oscars) het begin van hun carriere. Na de Titanic waren ze opeens wereldberoemd en volgde de ene film na de andere. De twee speelden niet meer samen, maar bleven echter wel contact houden. Dat is een van de belangrijkste oorzaken dat deze film wederom schittert; Kate en Leo kennen elkaar door en door!

Het is de verfilming van het boek "Revolutionary Road" van Richard Yates. Het vertelt het verhaal van een Amerikaans getrouwd stel in de jaren '50. Zij is actrice, hij werkt in een grote firma voor reclames. Als April en Frank elkaar ontmoeten, klikt het meteen. Beide zijn ze bijzonder en staan ze anders in het leven dan de rest. Ze zijn special.
Al snel komen de kinderen en verhuizen ze naar een doorsnee woonwijk met allemaal villa's met opritten. Ze voelen zich anders en ook de rest van de buurt ziet hen als "the Wheelers from Revolutionary Road, or "the Revolutionaries from Wheeler Road". Langzamerhand komen ze echter in de dagelijkse sfeer. Net als honderden andere mannen met bolhoed en pak, legt Frank elke dag zijn reis af naar de grote office in town. Mooie scenes zijn dat, al die mannen.. April zit de hele dag thuis: afwassend, vuilnis buiten zettend, aardappels schillend..
De twee communiseren niet meer met elkaar en beide zijn ongelukkig. Ze leven langs elkaar en de verwachting van het "anders zijn" verdwijnt langzaam.
Dan probeert April de sleur te doorbreken door voor te stellen om naar Parijs te verhuizen. Frank gelooft haar eerst niet, maar wordt dan langzaam meegesleurd in de droom van April. Ze vertellen het hun vrienden, een bevriend koppel en de oudere buren, en die zijn eerst vol ongeloof. Langzamerhand accepteren die het wel, want de Wheelers zijn "bijzonder".
Maar als Frank dan een betere baan aangeboden krijgt, begint de twijfel bij hem toe te slaan.. Moeten ze dit wel doen? Kan hij niet beter hier blijven en geld verdienen? Moet hij wel zijn vrouw laten werken in Parijs en zelf nadenken wat hij nou eigenlijk wil? Dat gaat toch wel een beetje ver..
Zoals je al kan raden, gaat alles mis. The special family isn't so special...

De film heeft me heel erg aan het denken gezet. Mensen zien zichzelf als bijzonder en dat houdt hen levend, denk ik. Het gevoel dat je bijzonder bent, geeft je een kick en daardoor vergeet je de zinloosheid in het dagelijks leven. Ook durf je daardoor te leven, echt te leven.
April verliest op een gegeven moment dit gevoel, daardoor is ze verloren...

Revolutionary Road

Regisseur: Sam Mendes

Luxury Brownies

foto van Coco & Me

Tijd voor een recept: Brownies! Gisteren heb ik met mijn vriendinnen Femke en Anniek de hele dag aan ons proefielwerkstuk gezeten. Negen uur lang typen, nadenken en onmogelijk meetresultaten tot conclusie omvormen. Halverwege de middag kwam Anniek gelukkig aanzetten met een browniemix. Al snel stond ik dus lekker brownies te maken en toen ze klaar waren, geurde de hele keuken naar brownies! Mmmm.. Helaas viel de smaak een beetje tegen; browniepaketten smaken nooit zoals echte brownies, dat moet ik niet vergeten..

Hier dus geen browniepaket maar een echt recept. Luxury Brownies, het recept is afkomstig van een engelse kookblog "Coco & Me". Het wordt geschreven door Japanse vrouw uit London. Ze staat elke zaterdag met een chocolade en cake-kraam op Broadway Market. Op http://www.cocoandme.com/ vertelt ze over de verkoop en onthult ze af en toe heerlijke recepten. Luxury brownies is een van haar favorieten, en terecht: ze zijn heerlijk!! Vol chocolade met nootjes voor the bite.

Recept

Voor 20 a 24 stukjes

- 200 g boter
- 230 g pure chocolade in stukjes
- 140 g bloem
- 40 g cacaopoeder
- snuf zout
- 250 g rietsuiker
- 4 eieren
- 200 g gemengde noten in stukjes (zoals walnoten, amandelen, hazelnoten)

Verwarm de over voor op 180° C en vet een bakblik van 20x20cm in. Smelt de boter en chocolade (op een handje stukjes na) au bain marie. Dit houdt in dat je de boter en chocolade in een vuurvaste kom doet en de kom boven een pan met kokend water hangt, het water mag de kom niet raken! Roer het afe en toe door en laat de kom enkele minuten afkoelen als alles is gesmolten.
Zeef in de tussentijd de bloem en het cacaopoeder en doe het samen met het zout in een kom. Meng dan de suiker door het chocolademengsel. Voeg een voor een de eieren toe, zorg dat ze steeds helemaal door het mengsel zijn gemengd. Meng dan rustig de bloem en cacao door het chocolademengsel. Zorg dat er geen meelsporen achterblijven! Voeg dan de noten en het restje chocolade toe, meng dit wederom goed erdoorheen. Giet het mengsel dan in het bakblik en bak de brownies in 25 tot 30 minuten. De brownies zijn gaar als de bovenkant en zijkanten droog zijn, en als je met een vork prikt en er geen beslag mee komt. Brownies horen wel een beetje kleverig te zijn, dus pas op dat ze niet te droog worden.
Laat de brownie in zijn geheel afkoelen en snijd hem dan in stukjes. Het beste is om hem af te dekken met folie en hem een paar uur te laten rusten op kamertemperatuur. Dan wordt de smaak nog voller!

Enjoy!!

Straight through the heart

Happy Valentine!

Het is weer Valentijn, een dag die menig hart harder doet kloppen. De dag die helemaal draait om lief hebben en geliefd worden. Als je tenminste een geliefde hebt..
Nee, ook voor de (un)happy singles onder ons kan het leuke dag zijn. Een geliefde hoeft namelijk niet het ingrediënt te zijn voor geliefd worden en lief hebben. Er bestaat ook zoiets als vriendschap! Je hebt nog 2 uur de tijd. Pak je zakje liefde (zie foto) en stap op je fiets, op naar je vrienden!!
Want vergeet niet:

Rozen verwelken, schepen vergaan,
maar onze vriendschap blijft altijd bestaan

The boy in the striped pajamas

De laatste tijd duiken veel regisseurs weer terug in de Tweede Wereldoorlog. Het begon een paar jaar geleden met de hit "Zwartboek" en op dit moment draaien o.a. Valkyrie en Oorlogwinter in de bioscoop. Dramatische films zijn het.. Maar de oorlogsfilm die ik zaterdag in de Verkadefabriek in Den Bosch heb gezien was pas echt hartverscheurend: The boy in the striped pajamas.

Deze film vertelt het verhaal van een zoontje van een hoge nazi-officier, Bruno (Asa Butterfield), die verhuist naar het platteland, naar een huis vlakbij een kamp waar zijn vader de leiding gaat geven. De film begint nog vrolijk in Berlijn waar hij als een vliegtuigje met zijn vriendjes door de straten holt. De bomen zijn groen en de sfeer is gezellig. Dan moet hij helaas verhuizen, samen met zijn ouders en zus.
In zijn nieuwe omgeving is geen school en hij heeft geen vriendjes. Al snel gaat hij zich vervelen.. Het huis is ommuurd en de soldaten lopen in en uit. Van zijn moeder mag hij ook niet het hek uit. Op een gegeven moment ziet hij een achterdeurtje en verlaat hij stiekem het terrein. Door de bossen rent hij totdat hij uiteindelijk bij een hek komt. Achter het hek ligt een kamp. Hij had dit al een keer uit zijn raam gezien, maar toen hij aan zijn moeder vroeg of hij "met de kindjes in pyama die bij boederij wonen" mocht spelen, werd zijn moeder boos en timmerden zijn ouders het raam dicht.
Als Bruno bij het hek komt, zit er een jongetje aan de andere kant. Dit blijkt het Joodse jongetje Schmuel (Jack Scanlon) te zijn. Ze sluiten vriendschap en er volgen mooie scenes waarin de twee jongetjes spelen, natuurlijk wel met het hek tussen hen in.. Als de vader van Schmuel dan verdwijnt, gaat Bruno hem helpen zoeken. Hij trekt een "pyama" aan en kruipt onder het hek door. Laat dan net de gaskamer worden gebruikt..

Het is een ontroerende oorlogsfilm over vriendschap. Ondanks de lessen die Bruno krijgt over de "slechte" joden blijft hij naar Schmuel gaan.. De kinderlijke onschuld wordt heel goed in beeld gebracht en de onmenselijk handelingen van de Nazi's wordt hartverscheurend duidelijk gemaakt.

Vooral de rol van de moeder van Bruno vond ik goed gespeeld. Vera Farmiga is fantastisch als moeder die haar kinderen probeert te beschermen. Ze staat voor dilemma: haar man en zijn ideeen, of toch haar verstand.. De pijn waarmee ze leeft is goed verwoord. Echt mooi speelwerk!

Ik denk dat de film iedereen in de zaal aan het denken heeft gezet. Overal hoorde ik gesnif en zag ik betraande ogen. Toen de aftiteling begon bleef het doodstil en pas na de aftiteling klonk hier en daar wat stil gefluiter. Iedereen was ontzet. En de vraag die opnieuw door de hoofden gaat spoken, is: "hoe heeft dit plaats kunnen vinden? hoe heeft dit in godsnaam plaats kunnen vinden?"




Regisseur: Mark Herman
Schrijver: John Boyne (gelijknamig boek)

Awards: British Independent Film Award voor Beste Actrice (Vera Farmiga)
Nominaties: British Independent Film Award voor Beste Regisseur en Most Promising Newcomer (Asa Butterfield)

Kookwinkeltjes in Den Bosch

|

De Bossche Suikeroom

Chocolate Company



Oil and Vinegar

Wederom een weekendje Den Bosch. Hoe vaak ben ik daar nu al niet geweest?! Toch is het een stad waar ik steeds weer nieuwe dingen ontdek. Je zou het niet zeggen, maar er is echt veel te zien.

Dit maal zijn Wiesje en ik de kookwinkeltjes in gedoken, op zoek naar lekkere producten en leuke etalages!

De Chocolate Company in de Hinthamerstraat, nr 57, is allerschattigst met verschillende chocoladeproducten en een heerlijk cafetje. Het water loopt je in de mond bij de eerste stappen in dit knusse winkeltje. Probeer vooral de warme chocolademelk!

Dan heb je op de Vughterstraat 32 "Oil and Vinegar". Het ware paradijs voor elke fijnproever. Overal schaaltjes met brood en dipjes. Vooral de tzaziki is erg lekker, ook al is het in mij ogen niet echt tzaziki. Je kan hier ook olie en azijn in flessen laten schenken.

Dan heb je op nummer 66 de Kookwinkel zitten. Pastaspullen, rare vormpjes, tientallen soorten ijsscheppen; alles voor de kookliefhebber. Let vooral eens op de versiering, overal zie je muffins, spaghetti en meel liggen.

Ook de Bossche Suikeroom is een bezoekje waard. Als je de drempel overstapt, kom je in een ouderwetse kinderwereld terecht. Bakken vol snoepgoed, planken vol met rare frutsels en zelfs het plafond hangt vol met snoepgoed! Vooral rond de Valentijnstijd gaat je hart hier sneller kloppen.

Dit was nog maar een kleine greep uit een groot assortiment. Volgende keer meer. Misschien dan meer richting spulletjes of kleding? Wie weet..

Le Debut

Hoe begin je nou een blog? Dat is de vraag die al dagen, al weken, al maanden, eigenlijk al jaren door mijn hoofd spookt. Het eerste praatje, waar moet dat nou over gaan? Ik weet het eigenlijk niet. Daarom doe ik het met een foto. Een foto die ik vorige lente in de Auvergne heb gemaakt. Heerlijk die bloesems! Vanochtend toen ik door het Vondelpark fietste, was het strak blauw en de vogeltjes floten. Oui, c'est presque le printemps!!