Le Concert Spirituel

Er is weer een festival gaande in Utrecht, ditmaal het Festival van de Oude Muziek. Overal klinkt muziek, van opera's tot koren tot puur instrumentaal. Gister mocht ik Le Concert Spirituel bewonderen in het Vredenburg Leidsche Rijn met hun Le Carnaval de Venise.

Le Carnaval de Venise is een warrige komedie van André Campra. Liefde is het hoofdonderwerp en onder andere het verhaal van Orfeus en Euridice komt langs. Le Concert Spirituel pakt het simpel aan. Het orkest in zicht, de operazangers op een stoeltje aan de kant en als ze moeten zingen staande in het midden. Simpel maar goed. Deze opera past bij het Festival van de Oude Muziek vanwege het gebruik van oude instrumenten: luiten, vreemde piano's, aparte blazers.. Doordat het orkest op het podium is geplaatst kunnen we dit spektakel bewonderen. De dirigent, Hervé Niquet, past perfect binnen het geheel. Met zijn klassieke jas en zijn zwierige, maar zeer geconcentreerde bewegingen hypnotiseert hij het publiek. Dan de zang. Ondanks het gebrek aan theater spelen de zangers goed hun rol. In kleine bewegingen, grimassen, zit het. Een feestje ja, een carnaval!

Een vleugje poëzie

Het regent, en het regent, en zo gaat het al de hele dag, deze laatste zondag van de maand augustus. Nat naar mijn werk, nat terug van mijn werk, en nu met een kopje thee en een droge broek in mijn kleine kamertje. Wat heb ik te melden? Niet veel eigenlijk. Misschien wat mooie muurpoëzie uit Maastricht?

Tarte Tatin

Eens even incasseren, ik woon nu een jaar op kamers: ik eet nog maar amper vlees, bak nooit meer taart en vergeet rond etenstijd meestal het bestaan van kookboeken, hatseflats alles in de pan. Sla, soep, sla, soep, en af en toe wat rijst, pasta of aardappeltjes, dat verschijnt er op mijn bord. In de loop van deze week was ik echter een dagje vrij en heb ik sinds lange tijd weer volgens een recept gekookt. Heerlijk! Vol vreugde belde ik later mijn moeder op om haar te instrueren wat ik dit weekend allemaal wilde eten. Een echte maaltijd naar recept, met zelfs mijn lievelingstoetje: Tarte Tatin. Voor de koks en kokinnetjes onder jullie hieronder het recept, om je vingers bij af te likken!

Recept

4 personen

- 100 g boter

- 120 g suiker

- 100 g bloem

- 4 appels

- 1 ei

- zout

Verwarm de oven voor op 200 C. Snijd 60 g boter in dunne plakjes en verdeel ze over een ovenschaal. Strooi dan de suiker erover heen. Schil de appels, halveer ze en verwijder de klokhuizen. Leg de appelhelften met de bolle kant naar beneden in de suiker. Schuif de schaal in het midden van de oven en laat de suiker in 45 minuten karameliseren en de appels gaar worden.

Zeef intussen boven een kom de bloem en voeg de rest van de boter en een schepje suiker, zout, het ei en 1 eetlepel koud water toe. Kneed dit met koele hand tot een samenhangend deeg en laat het 30 minuten in de koelkast rusten. Bestuif dan het aanrecht met bloem en rol het deeg uit. Leg de deeglap over de appels en druk de zijkanten naar beneden. Bak de Tarte Tatin in 20 minuten in de oven gaar en knapperig. Neem dan de taart uit de oven en keer de taart om op een bord (het kan aardig plakken, dus je kan hem ook in stukken verdelen en op de bordjes omkeren). Serveer de taart met slagroom.

Coffee-Star

De tijd dat een bibliotheek puur volle planken met boeken was, is voorbij. Tegenwoordig is een strak design, veel ruimte en steeds meer elektronica gewensd. Grote vestigingen kunnen bovendien niet zonder koffiehoek. Zo heeft bijvoorbeeld de Oba in Amsterdam een La Place en wordt Bibliotheek Utrecht opgeleukt met de Coffee-Star.

Coffee-star, een koffieketen, is gevestigd in de bibliotheek aan de Oude Gracht, maar heeft ook vestigingen in Delft en Leiden. Hun motto is goed, maar niet orgineel: eerlijk en duurzaam. De koffie heeft echter nog niet het status van de Coffee Company of Simon Levelt veroverd, het ligt erg aan de barista of de koffie goed is. De ene heeft duidelijk meer feeling met schuimen dan de ander! Naast koffie hebben ze ook gebak en sapjes.

Ik vind het een leuk fenomeen, koffiezaakjes in een bibliotheek. Denk aan al die uren zwoegen in de bibliotheekrust, aan al die boeken waar je doorheen moet en voorheen de vieze automaatkoffie die dan een geschenk uit de hemel leek. Nee, we willen beter en dat is Coffee-Star!

Finalement..

Na twee en een halve week klooien met mijn laptop, chagerijnig zijn en het besef dat ik de helft van mijn bestanden en foto's voorgoed kwijt ben, heb ik mijn laptopje weer aan de praat gekregen. Deze vrije dag vult zich dus langzamerhand met programma's dowloaden, muziek van huisgenootjes importeren en mijn gewenste instellingen terug zoeken. Een lege, schone computer, ondanks het verlies, toch ook een fijne nieuwe start. Onzin is gewist, nieuwe onzin maakt zijn opwacht. Pling, pling, zegt hij, geen tijd om meer te typen dus, daarom eindelijk mijn vakantie foto's: Parijs in de rustige waas die augustus met zich meebrengt. Avec plaisir!

Rear Window

Gluren naar de buren.. Dat doen we nu maar al te graag, maar vijftig jaar geleden gebeurde het ook al. Alfred Hitchcock maakte in 1954 een bijzondere film over dit proces: Rear Window. Deze film gaat over Jeffries (James Stewart) die vanwege een gebroken been vast zit aan zijn rolstoel en dus aan zijn etageappartement. Om de tijd door te komen kijkt hij naar buiten, kijkt hij bij zijn buren naar binnen. Zo maakt hij kennis met het leven van een net getrouwd stel, een mislukte pianist, Miss Eenzaamheid, de dame met de hond en de Thorwalds. Details in zich opnemend, rekenend, al snel komt Jeffries tot een ernstige conclusie: een moord in de New Yorkse flat. Samen met zijn flirt Lisa (Grace Kelly) raakt hij geobsedeerd... Hieronder de originele trailer, een voorproefje.

Haarlem Jazz Stad

De Jazz Dagen in Haarlem zijn van start gegaan. Donderdagavond werd de grote markt gevuld door klanken van Mary Davis Jr. & Her Band, de Michiel Borstlap Band, Michiel Borstlap solo en Soulvation ft. DJ Ronad Molendijk. Een impressie in beelden.

Irritant

Irritant, dat is mijn laptop die het begeven heeft, vandaar weinig leven op mijn blog ondanks mijn frisse terugkomst van vakantie. De tijd wordt weer goed gevuld en vandaag onder andere door een andere 'Irritant', de voorstelling van Sanne Vogel op de Parade in Amsterdam.

Achttien jaren heb ik in de hoofdstad gewoond en nu inmiddels een jaar in Utrecht. Beide steden doet de Parade aan, en jawel, ik wist van het bestaan af. Toch liep ik het steeds mis en dit jaar heb ik Utrecht ook gemist ondanks mijn goede voornemens. Sanne Vogel kon ik echter niet missen, dus een reisje naar Amsterdam was al snel afgesproken. De Parade in Amsterdam vindt plaats in het Martin Luther Kingpark aan de Amstel. Een groot oppervlak vol tenten waar voorstellingen plaatsvinden en men kan eten. Vooral toen het donker werd, kwam de sfeer op gang: lichtjes, gelach en sangría.

Maar goed, Irritant. Samen met Egbert-Jan Weber en Nadja Hüpscher zet Sanne Vogel een aaneenvolging van losse sketches achter elkaar. Verbanden of opbouw is er nauwelijks, alles is goed als het maar ergert. Van valse liedjes ('Ik ben geboren zonder oren, maar ook ik wil graag een hitje scoren. Kan niet zingen, kan niet swingen maar ik heb wel dikke dingen, Oeh, Aah') tot het doelloos rondrijden op een scooter. Stereotypes worden ook enthousiast nagedaan: Lady Gaga, vervelende bioscoopbezoekers waarbij iedereen de ergernis voelt als de popcorn over de vloer gaat en de gesprekken niet staken, en de man met 'zijn eigen mening'. Alles wordt in de zeik genomen om de ergernis te verduidelijken. Sanne Vogel houdt een sterk pleidooi over haar irritaties aan dunne mensen, maar ook dikke mensen, en allochtonen, maar zeker ook autochtonen. Ja ze sterk, heel sterk, overtuigend en toch zo sceptisch.

Het decor is leuk aangepakt. We zitten in een circustent en op het podium staat een berg stoelen en banken waar de acteurs dankbaar gebruik van maken. Ze gaan erop zitten, klimmen erin en op een geven moment kunnen ze er zelfs in verdwijnen. Ook wordt een stereotype zeer verstrekt door op de scooter rondjes te rijden en natuurlijk het alarm af te laten gaan (uiterst írritant!). Twitter komt ook nog langs op scherm: ze spelen dus heel erg in op de hedendaagse cultuur. Maar een moraal? Ja, zeggen Nadja, Egbert-Jan en Sanne aan het eind, nu het moraaltje van het verhaaltje: stop met irriteren het is zinloos. Irritant hè?!

Nog tot 21 augustus driemaal daags op de Parade.

Je l'aimais

Weer terug in Nederland, ofwel drie dagen Parijs, vier dagen op de berg en vijf boeken later. In een Franse boekwinkel stuitte ik toevallig op het boek Je l'aimais van Anna Gevalda en bladerend in de krant kwam ik erachter dat dit boek net in première was gegaan in Nederland. Voor een middagje weer even terug naar la France.

Je l'aimais is verfilmd door Zabou Breitman, een actrice en regisseuse. De film gaat over Chloé (Florence Loiret Caille) die net 'aan de kant' is gezet door haar man en in shock achterblijft met haar twee dochtertjes. Haar ex-beau père (Daniel Auteuil) ontfermt zich over haar en neemt hen mee naar het chalet: voor rust. Daar, op het mooie platteland, vertelt Pierre beetje bij beetje zijn levensverhaal aan Chloé: om haar te troosten, maar vooral om het te vertellen. Dit tergende liefdesverhaal, over Pierre en de mooie Mathilde (Marie-Josée Croze) doet de rest van de wereld vevagen. Il faut qu'on pleure....

Zou Breitman volgt op het woord nauwkeurig Gavalda's boek, althans we zien de woorden beelden en gesproken dialogen worden. Haar manier van filmen is melancholisch. Pastel kleuren, donker, van ver af, van dichtbij. We zitten op de tranen van Chloé, op de zijdezachte huid van Mathilde en op de stoppels van Pierre, maar tevens kunnen we alles van een afstand waarnemen. De landschaps beelden van Franche Comté zijn ruig en de vele hotelkamers vertonen de eenzaamheid, vooral als Mathilde er niet is. Helaas grijpt Breitman ook af en toe naar het filmen van gedachtes, van bevliegingen, en juist die beelden tonen zwakte. Enkele zijn wel mooi, maar relevant? Ook de clichés zijn op meerdere handen te tellen, van de hotelkamer niet uitkomen tot het wachten in cafés. Maarja, als de schrijfster dat heeft opgeschreven..

Het acteerwerk daarentegen is top en Croze en Auteuil brengen de film naar een hoger level. We zien de moeilijke man in Pierre verzachten in de buurt van Mathilde en we voelen met hem mee. Ook Chloé is als grote huilenbalk overtuigend en soms zien we haar luisterend veranderen in een klein onschuldig meisje. Het vertellen van het verhaal loopt door de acteurs goed en de scènes volgen elkaar mooi op. Kortom een fijn boek, een fijne film, maar af en toe erg bekend.

En weer verder

Zo ik ben op dit moment voor 36 uur weer in Nederland, ofwel wassen, pakken en door. Net ben ik met de NJN tien dagen op kamp geweest in Bretagne. We zaten aan de noordkant in het midden, aan de Côtes d'Armor. Het weer was typisch Bretons: mistige ochtenden met miezer en later op de dag een blauwe hemel met zon. De sfeer van het kamp was goed. Op het hoogte punt zaten we met 45 man, maar een echte groepjescultuur ontbrak. Fietsen, snorkelen, schelpjes kijken, lekker lammen in de zon. Het waren tien heerlijke dagen en de kampkater is groot (zelfs nog iets groter dan de vermoeidheid). Ik ga echter weer door. Morgenochtend vertrek ik voor drie daagjes naar Parijs en dan ga ik door naar de Auvergne. Kortom, in jurkjes rondstruinen door Parijse winkeltjes en musea en dan lekker bijkomen op de berg, jawel slapen, slapen, slapen.