The King's Speech

De Oscarwinnaar van dit jaar dus, The King's Speech, een film waarin Colin Firth Bertie vertegenwoordigt, ofwel Koning George VI. Het verhaal is simpel. Bertie is de tweede zoon van Koning George V en is een stotteraar. Gelukkig hoeft hij de troon niet over te nemen, want de enkele speech die hij moet doen is al erg genoeg. Verschillende doctoren zijn al langs geweest, maar over het stotteren heen komen, lukt niet. Dan vindt zijn vrouw (een mooie rol voor Helena Bonham Carter) Lionel Logue, 'voor spraakgebreken'. De rare mister Logue (Geoffrey Rush) stelt als eis dat de Royal Majesty aan hem gelijk is in zijn kamer en spreekt hem dus ook aan met Bertie. Zijn therapie is totaal anders dan normaal.. De stugge prins ziet dit echter niet zitten, valt vaak driftig uit, beëindigt de therapie, maar komt uiteindelijk steeds weer terug. Als zijn broer dan als koning voor de liefde kiest, een vrouw die al tweemaal gescheiden is, de staatszaken verwaarloost en aftreedt, zit er niks anders op dan koning worden. Alles moet Bertie overwinnen, zelfs de oorlogsspeech..

The King's Speech is een simpel verhaal over een man met een gebrek dat hij moet overwinnen. Ook het decor is eenvoudig. Normaal hangen kostuumdrama's erg aan wijdse landschappen, bij deze film is echter gekozen voor enkele ruimtes en één scène waarin de kijker van een mooi oud-Engels landschap kan genieten. De overige aankleding kent ook soberheid wat toepasselijk is voor de tijd waarin het speelt, namelijk eind jaren dertig.


Nee, de film is subliem dankzij zijn acteurs en het camerawerk. Firth ontroert en ontroert, vanaf het eerste moment wekt hij medelijden op als stotteraar die zo graag zou verdwijnen. Elk gevecht om woorden is overtuigend en meeslepend. Ook de psychologische ellende waar hij doorheen is gegaan als kind, draagt hij duidelijk met zich mee. Steeds weer gekromd, gefrustreerd en af en toe driftig om zichzelf. Ook Rush is goed gecast als rare spraaktherapeut. Hij doet denken aan een lieve tovenaar en pakt leuk uit met zijn rare oefeningen. Door zijn goede uitstraling wordt de neerslachtigheid van het verhaal hersteld. Tot slot mag Carter geprezen worden! Heerlijk hoe zij de zorgzame, lieve vrouw speelt die net als haar man eigenlijk niks met het koningshuis van doen wil hebben, maar zich zo gracieus voortbeweegt en de leidende rol heeft. Haar upperclass accent en licht cynische blikken zijn pakkend.

Het camerawerk creëert een persoonlijk betrokken sfeer: we zitten op George VI. Close ups vanuit alle standen maken de grote man klein. We kijken op hem neer, hij kijkt naar de rest op: zijn reden tot stotteren. De belichting versterkt dit 'huiskamergevoel': weinig felle kleuren, veel donkerte. Je zakt diep weg in het drama, maar als George als ware koning dan gaat speechen, word je diep van binnen geraakt. En wanneer hij dan fier naar buiten treedt, kan je alleen maar meeklappen...