Son of Babylon

Een heerlijke zondagmiddag was het vandaag, met een strak blauwe lucht die je automatisch naar terrasjes leidt. Onbezorgd is het leven dan.. Vandaag was ik echter te gast op het Movies that Matter festival in Den Haag, een filmfestival voor de geëngageerde film waar gedebatteerd wordt door filmmakers, mensenrechtenactivisten en politici. Rauwe realiteiten worden dus besproken en getoond. De film die ik heb gezien is Son of Babylon, een roadmovie van de Iraakse regisseur Mohamed al-Daradji.

Son of Babylon portretteert de reis van een jongetje, Ahmed, en zijn oma. Samen reizen ze vanuit Koerdistan door Irak na de val van Saddam Hussein, op zoek naar de vader van Ahmed. Twaalf jaar geleden werd hij het leger is gestuurd, gevangen genomen en sindsdien vermist. We zien Irak in puin wanneer oma en kleinzoon zich richting het zuiden begeven. Zandvlaktes, een vernield Bagdad, de lege gevangenissen en massagraven vormen het verscheurende decor. Het verhaal is heel herkenbaar in Irak, velen missen een familielid en zijn gehuld in vraagtekens. Wat is erger dan niet weten?
Ook het nog steeds heersende conflict tussen de Arabisch sprekende en Koerdische bevolkingsgroep komt aan bod. Oma spreekt slechts Koerdisch en heeft duidelijk de nare strijd tussen de groepen meegemaakt, Ahmed spreekt echter allebei en kan zo bruggen slaan. Dat vergeving uiteindelijk beter is dan wraak, is de unanieme boodschap waar Al-Daradji naar toe werkt.

Ondanks het heftige verhaal laat de camera toch ook een esthetische roadmovie zien, vol landschappen waar de oorlog zo duidelijk overheen is geraasd. Ook zit hij dicht op de huid van Ahmed en zijn oma en vooral ontroerend zijn de zwijgende momenten, de blikken van hen beide, de emoties.. Alle spelers zijn geen professionele acteurs, maar zijn door Al-Daradji gevonden in bergdorpjes en zijn heel overtuigend doordat ze een deel van hun eigen verhaal verbeelden. In Koerdistan heeft iedereen wel een familielid verloren door vermissing.

Voor ons is Son of Babylon misschien wel heel ver van ons bed, toch spreekt hij aan, laat een onvergefelijke indruk achter. Is het oma die met emotie communiceert? Is het de lieve Ahmed met zijn vaders fluit? Is het het kapotte Irak? Ik weet het niet. Wel weet ik dat Al-Daradji met deze film Irak weer een stap verder in de opbouw van de cultuur brengt. Alle bioscopen zijn verwoest en met de première van deze film kregen mensen voor het eerst weer de kans om van beeld te genieten. Ook laaide de discussie op omtrent Koerden en Arabieren en wordt hiermee iraqsmissing.org gesteund, een initiatief voor betere procedures in de zoektocht naar vermisten. Een voltreffer dus!