Penguin's Christmas

Blue Jeans

Yves Saint Laurent verzuchtte meerdere malen: Ik wou dat ik de spijkerbroek had uitgevonden: het meest spectaculaire, meest praktische en het meest nonchalante kledingstuk dat er is. Het heeft de sexappeal, eenvoud, bescheidenheid en expressie die ik al jaren in mijn ontwerpen zoek. 

Het Centraal Museum wijdt op dit moment een tentoonstelling aan jeans. Een mix van werken, van productieinformatie, van verzamelaars, van spijkerbroeken. 

 

 

 

 

 

 

 

 

The Broken Circle Breakdown

Een cowboy in Europa, dat kan alleen in Vlaanderen. Met The Broken Circle Breakdown maakt regisseur Felix van Groeningen (van onder meer van De Helaasheid der dingen) een heftig film over verlies en verdriet, met schitterende cowboymuziek om de emoties aan te wakkeren en dan weer te kalmeren. De film opende afgelopen najaar het Filmfestival te Gent. “Van Groeningen lost verwachtingen in”, schreef de Vlaamse pers daarna lovend. Gelijk hebben ze. Na afloop van de première kwam het publiek met betraande ogen de zaal uit en ook hier in Utrecht kon het publiek het niet droog houden.

Een tatoeageartieste en een banjospeler. Misschien een vreemde combi, maar tussen Didier (Johan Heldenbergh) en Elise (Veerle Baetens) klikt het vanaf het eerste moment. Wanneer Didier haar tattooshop bezoekt, nodigt hij haar uit voor een concert. Verrast om hem daarna zelf op het podium te zien staan, is Elise meteen gecharmeerd. De twee beginnen een wervelende relatie, passend bij hun hippiesque leventje. Wanneer Elise zwanger raakt, besluiten ze het kindje te houden. Ze zijn gelukkig met z’n drietjes, totdat bij Maybelle, die inmiddels zeven is, kanker wordt geconstateerd. Elise en Didier raken is een sleur van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Lukt het deze twee bohémiens om samen dit verdriet door te komen?

The Broken Circle Breakdown is gebaseerd op een toneelstuk van Heldenbergh zelf: The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-ups of Alabama. Dit stuk is een mix van bluegrass en enkele monologen. Ook Van Groeningen geeft de bluegrass een grote rol. Al snel treedt Elise als zangeres aan in de band van Didier en zien we hen samen de podia beklimmen. Mooi is de combinatie van de spelende cowboys en het getatoeëerde meisje. De scènes waarin ze samen spelen zijn ontroerend. Soms versterkt de muziek de emoties, soms verzacht het ze. De zuivere stem van Baetens zorgt telkens voor kippenvel. 

Om het drama niet te zwaar te maken, besloot Van Groeningen de tijden door elkaar te laten lopen. Momenten van geluk worden afgewisseld met momenten van tranen. Enerzijds werkt dit omdat de film chronologisch te heftig zou zijn. Het drama gaat van zwarter naar zwart. Anderzijds laat Van Groeningen hier ook wat steken vallen. De eerste helft is vluchtig, waardoor de film wat fragmentarisch raakt. In tweede helft is juist de vaart eruit en verlies je de draad. Je krijgt net te veel hints voor wat komen gaat, waardoor je zoekende raakt.

Uiteindelijk weet de combinatie van Heldenbergh en Baetens je echter tot het eind mee te slepen. Hun spel, hun stemmen, hun muziek: alles treft diep. Gecombineerd met de lieflijke cinematografie en het heerlijke Vlaamse platteland, is Van Groenings film net als De Helaasheid der dingen een pareltje. 

Lovely Morning

Afgelopen dinsdag was ik naar een concert van Janne Schra in de Kleine Komedie te Amsterdam. O wat heerlijk. Janne Schra is mijn jeugdliefde. Eerst ging ze als Room Eleven, toen als Schradinova en nu met nieuwe band als Janne Schra het podium op. Weet je nog een van die eerste hits met die mooie clip, Lovely Morning?

Anna Karenina

Anna Karenina, de klassieker van Tolstoy, is bekend. Al vijf regisseurs namen het boek ter hand en verfilmde het tragische liefdesverhaal van een gerespecteerde ministersvrouw die verliefd wordt op een luitenant. Joe Wright, regisseur van onder meer Pride and Predjudice en Atonement, waagde een nieuwe poging. Samen met scriptschrijver Tom Stoppard spitte hij de bijna 1000 pagina’s door en creëerde zijn eigen verhaal. In tegenstelling tot de eerdere films gebruikte hij het toneel als setting. Want ja, volgens Wright speelden alle Russen in de 19^e eeuw een beetje theater. 

Anna Karenina is geen verfilmd theaterstuk. Het is eerder een theatrale verfilming. De eerste scènes zijn een bombastische werveling voor het oog. Van het ene decor stappen we in het ander. Door deuren heen, de coulissen in, dan weer het podium op: het is een overweldigende chaos. Waar moet je op letten? Op de schitterende decors, op de hoofdpersonages die allemaal even langs komen of op de eerste plotlijnen die worden onthuld? 

Na een half uur kalmeert de storm. Het oog raakt gewend aan spectaculaire manier waarmee Wright Anna Karenina tot ons brengt en het verhaal krijgt vorm. De manier waarop scènes in elkaar overvloeien, waarop beelden zich in elkaar vermengen, is prachtig. Zo verandert het speelgoedtreintje van Anna’s zoon in een echte trein en mixen gescheurde papiertjes zich tot sneeuw. Wright speelt met licht, met kleur, met muziek, met dans. De film is een feestje voor het oog. 

 

Het achterliggende idee dat Wright heeft met zijn theater, is op zich logisch. Hoe verder het verhaal zich vordert, hoe duidelijker het wordt dat de Russische society inderdaad een poppenkast is. Men is niet wie hij is, men doet niet wat hij wil. Jassen worden al dansend verwisseld, iedereen draait om elkaar heen: het leven is een groot toneelstuk.

Wel doet alle uitbundigheid waarmee Wright Anna Karenina presenteert te kort aan het verhaal. Tolstoy staat bekend om zijn diepgaande personage-analyses, bij Wright zijn het bijna karikaturen. Keira Knightley heeft de leading rol en is zeker overtuigend als de verbeten Anna, maar had genuanceerder kunnen zijn. Ook de karakters van haar man Karenin (Jude Law) en haar geliefde Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Na twee uur van meewaaien in de wervelstorm blijft vooral de herinnering van het oog over. Het hart is weinig beroerd.

Sneeuw en industrie

 

Sneeuw en industrie, voor beide heb ik een zwakte. Verlaten terreinen, witte vlokjes.. Ook Utrecht heeft zo z'n plekjes. Misschien klinkt het niet idyllisch in jouw oren, op een zaterdag middag fietsen door Lage Weide, maar ik vond het prachtig.

 

 

 

 

 

  

 

Populaire

Suikerzoet, dat is de beste omschrijving voor de debuutfilm van de Franse regisseur Régis Roinsard. Hij maakt met Populaire een romantische retrofilm die hier en daar thema’s zoals vrijheid voor de vrouw en de cinéma du papa aanstipt, maar over het algemeen kan worden bestempeld als pure feelgood. Helaas wil Roinsard te veel, waardoor hij verzandt in voorspelbaarheid en oppervlakkigheid. Populaire verliest zichzelf al snel in gekkigheid.

Typen op tikmachines. Felle kleurtjes. Petticoats en retrobehang. Met Populaire gaat Roinsard terug naar 1959. Kruideniersdochter Rose Pamphyle (een sterke rol van Deborah François) besluit dat ze te ‘modern’ is voor het kleine dorpje in Basse-Normandie waar ze met haar vader woont. Ze reist af naar de stad om secretaresse te worden, voor die tijd een avontuurlijk beroep. Als Rose bij verzekeringsagent Louis Échard (Romain Duris) solliciteert, is ze dan ook niet de enige. Haar snelle typen overtuigt Louis echter om haar te kiezen. Hij heeft meer met haar in petto. Hij wil haar tot typekampioene maken. Een hysterische reeks aan typekampioenschappen volgt en ook liefde tussen Rose en Louis blijft niet uit.

Tot in de puntjes werkt Roinsard het ‘feelgood fifties’ idee uit. De gehele setting is bontgekleurd en roept nostalgie op. Roinsard refereert hiermee aan onze hedendaagse ideeën over de Franse films uit de jaren vijftig. Grappig is dat dit beeld niet overeenkomt met de echte jaren vijftig film. Die is soberder. Toch is Populaire zeker een hommage aan deze cinema du papa, die tussen 1954 en 1959 in Frankrijk floreerde. Met name de scène van de eerste zoen tussen Louis en Rose is met zijn rode en blauwe licht bekend.

Helaas vergeet Roinsard door de nadruk op stijl aandacht aan het verhaal te schenken. De liefdesgeschiedenis komt niet helemaal uit de verf. Zo blijft het onduidelijk waarom Louis Rose zo graag tot kampioen wil maken. Is het oprecht steunen of is het voor zichzelf? Ook is het probleem dat Populaire al snel te veel wordt. De hints naar jaren vijftig films komen bij de kenner door, maar leveren bij de gewone bezoeker verwarring op. De film is overdreven. Het ene cliché volgt op het andere en na de eerste dertig minuten weet je in grote lijnen hoe de film zal aflopen. Roinsard heeft zeker een talent; hij moet zich alleen nog leren matigen.

Oscar and the Wolf

Ik zag ze ooit toevallig als voorprogramma: de Belgische band Oscar and the Wolf. Ze hadden toen net hun eerste EP'tje uit, Imagine mountains. Inmiddels is nummer twee verschenen, Summer Skin, en staan ze aankomende zondag in de Ekko te Utrecht. Zeker een bezoekje waard!