Een
cowboy in Europa, dat kan alleen in Vlaanderen. Met The Broken Circle
Breakdown maakt regisseur Felix van Groeningen (van onder meer van De
Helaasheid der dingen) een heftig film over verlies en verdriet, met
schitterende cowboymuziek om de emoties aan te wakkeren en dan weer te
kalmeren. De film opende afgelopen najaar het Filmfestival te Gent. “Van
Groeningen lost verwachtingen in”, schreef de Vlaamse pers daarna lovend.
Gelijk hebben ze. Na afloop van de première kwam het publiek met betraande ogen
de zaal uit en ook hier in Utrecht kon het publiek het niet droog houden.
Een tatoeageartieste en een banjospeler. Misschien een vreemde combi, maar tussen
Didier (Johan Heldenbergh) en Elise (Veerle Baetens) klikt het vanaf het eerste
moment. Wanneer Didier haar tattooshop bezoekt, nodigt hij haar uit voor een
concert. Verrast om hem daarna zelf op het podium te zien staan, is Elise
meteen gecharmeerd. De twee beginnen een wervelende relatie, passend bij hun
hippiesque leventje. Wanneer Elise zwanger raakt, besluiten ze het kindje te
houden. Ze zijn gelukkig met z’n drietjes, totdat bij Maybelle, die inmiddels
zeven is, kanker wordt geconstateerd. Elise en Didier raken is een sleur van
ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Lukt het deze twee bohémiens om samen dit
verdriet door te komen?
The Broken Circle Breakdown is gebaseerd op een toneelstuk van Heldenbergh zelf: The
Broken Circle Breakdown featuring the Cover-ups of Alabama. Dit stuk is een
mix van bluegrass en enkele monologen. Ook Van Groeningen geeft de bluegrass
een grote rol. Al snel treedt Elise als zangeres aan in de band van Didier en
zien we hen samen de podia beklimmen. Mooi is de combinatie van de spelende
cowboys en het getatoeëerde meisje. De scènes waarin ze samen spelen zijn
ontroerend. Soms versterkt de muziek de emoties, soms verzacht het ze. De
zuivere stem van Baetens zorgt telkens voor kippenvel.
Om het drama niet te zwaar te maken, besloot
Van Groeningen de tijden door elkaar te laten lopen. Momenten van geluk worden
afgewisseld met momenten van tranen. Enerzijds werkt dit omdat de film
chronologisch te heftig zou zijn. Het drama gaat van zwarter naar zwart.
Anderzijds laat Van Groeningen hier ook wat steken vallen. De eerste helft is
vluchtig, waardoor de film wat fragmentarisch raakt. In tweede helft is juist
de vaart eruit en verlies je de draad. Je krijgt net te veel hints voor wat
komen gaat, waardoor je zoekende raakt.
Uiteindelijk weet de combinatie van
Heldenbergh en Baetens je echter tot het eind mee te slepen. Hun spel, hun
stemmen, hun muziek: alles treft diep. Gecombineerd met de lieflijke
cinematografie en het heerlijke Vlaamse platteland, is Van Groenings film net
als De Helaasheid der dingen een pareltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten