Like Father, Like Son

In Japan gaat het er allemaal net wat anders aan toe, maar toch is het prangende dilemma dat Like Father, Like Son aankaart universeel. Stel je voor: je kind blijkt je kind niet te zijn.

Twee families met een kind. Hun kind. Alles lijkt in orde tot op een dag het ziekenhuis belt. Het kind dat ze al zes jaar beschouwen als hun eigen kind, blijkt niet van hen te zijn. Omgeruild door een verpleegster. Wat doe je als ouders? Terugruilen of vergeten?

Hirokazu Kore-eda stelt de vier ouders – en de kijkers – voor een ethisch dilemma. De regisseur van onder meer Nobody Knows, Still Walking en Distance toont hoe ouderschap een rare wending kan nemen wanneer het biologisch niet meer ‘klopt’. Zes jaar opvoeden lijken opeens een leugen. Wie is nu de ‘echte zoon’? Wat telt: bloed of jaren?

In eerste instantie focust Like Father, Like Son op de reactie van een van de vaders, Ryota Nonomiya (Masaharu Fukuyama). Een welgestelde, hardwerkende architect. De band met zijn zoon Keita wordt vooral bepaald door Ryota’s wil dat zijn zoontje slaagt. “Nu hard werken, dan heb je later profijt.” In plaats van spelen wordt  het contact met zijn zoon bepaald door werken. Wanneer Ryota hoort dat Keita zijn biologische zoon niet is, valt het kwartje. Vandaar dat het jochie zo dromerig is. De schuld projecteert hij op zijn vrouw Midori: hoe heeft ze de verwisseling als moeder niet kunnen merken?

De andere familie is het tegenovergestelde. Een arbeidersgezin met drie kindjes. Vliegeren, spelen met autootjes, samen in bad: een echte familie. Ook zij zijn geschokt door, maar voor hen blijft het familiegevoel dat zij reeds hebben het belangrijkst. Deze tegenovergestelde situaties illustreren knap de Japanse cultuur van het harde werken en de superioriteit. Het zet vraagtekens bij de manier waarop succes het leven bepaalt. Afkeer wordt gekweekt.

Hoewel Hirokazu Kore-eda het verhaal en de beelden mooi componeert, hangt Like Father, Like Son iets te veel aan het dialoog. Stiltes zijn een luxe. Ook begaat hij een misstap door het antwoord te geven achter de oorzaak van de verwisseling. De reden is bizar en hoewel de regisseur deze uitglijder aan het einde probeert goed te maken door het nog een extra rol te laten vervullen, komt hij er ook dan niet weg mee. Helaas.