Onlangs won 12 Years a Slave de Oscar voor Beste Film. Het zat er aan te komen, maar wat zullen regisseur Steve McQueen en producent Brad Pitt blij zijn geweest. Ik kon dit niet aan me voorbij laten gaan. Ik moest hem nog even zien.
Slavernij, hot topic?
De laatste jaren lijkt de slavernij een hot topic te zijn in film. Na Lincoln en Django Unchained geeft McQueen met 12 Years a Slave zijn visie op deze geschiedenis. In tegenstelling tot Tarantino maakte hij geen wraaksprookje, maar een realistisch verhaal. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Solomon Northrup uit 1854 vertelt de film het verhaal over de zwarte Amerikaan Northrup (Chiwetel Ejiofor). Op een avond wordt hij als vrije man dronken, wanneer hij de volgende dag echter ontwaakt, is hij geketend. Hij is in handen gevallen van slavenhandelaren. Twaalf jaar lang wordt hij in plantages aan het werk gezet, totdat een brief hem eindelijk zijn vrijheid weer teruggeeft.
Kennis en kunde
12 Years a Slave is met kennis en kunde gemaakt. Een zwierige verhaallijn vormt de basis van de mooi gefilmde film. In de eerste scène geeft McQueen een voorbode wat ons te wachten staat. We worden onbewogen aangekeken door een groep zwarte mannen, we zien een vrijpartij tussen de hoofdpersoon en een meisje, en we zien een mislukte poging om een brief te schrijven. Langzaam wordt dit alles duidelijk wanneer McQueen het vreselijke verhaal uit de doeken doet.
De rollen zijn goed uitgewerkt en goed vertolkt. Hoofdrolspeler Chiwetel Ejiofor had eigenlijk een Oscar moeten winnen, en ook Michael Fassbender als sadistische slavenhouder is fantastisch. Brad Pitt komt ook even voorbij. Hij vertolkt een vrijdenkende Canadees die zich negatief uitlaat over de slavernij. Alsof Hollywood toch nog even zijn progressieve kijk in het verhaal kwijt wil.
Een slaaf zoals de rest
Opvallend is de manier waarop McQueen de zwarten neerzet. Hij laat zien dat ook onder hen een standenverdeling speelt. Er verstrijken een aantal jaar voordat Northrup inziet dat hij geen uitzondering is. Hij is hetzelfde als de andere slaven, ondanks zijn schrijfvaardigheid, ondanks zijn leventje met vrouw en kinderen in New York. De manier waarop McQueen dit besef toont, is even ontroerend als doordacht. Northrup geeft zich over aan de liederen die de slaven zingen. Hij zingt mee, met tranen in zijn ogen.
Ook intrigerend is de manier waarop je als kijker medeplichtig wordt. Net als de slaven eigenlijk. Zwijgend kijken zij naar de grond wanneer één van hen wordt afgeranseld. Terwijl Northrup op een gegeven moment aan een strop bungelt, spelen de kindjes rustig verder. Alles wordt normaal. Alles om hun eigen hachie te redden. Dat zorgt voor tranen, ja.
Slavernij, hot topic?
De laatste jaren lijkt de slavernij een hot topic te zijn in film. Na Lincoln en Django Unchained geeft McQueen met 12 Years a Slave zijn visie op deze geschiedenis. In tegenstelling tot Tarantino maakte hij geen wraaksprookje, maar een realistisch verhaal. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Solomon Northrup uit 1854 vertelt de film het verhaal over de zwarte Amerikaan Northrup (Chiwetel Ejiofor). Op een avond wordt hij als vrije man dronken, wanneer hij de volgende dag echter ontwaakt, is hij geketend. Hij is in handen gevallen van slavenhandelaren. Twaalf jaar lang wordt hij in plantages aan het werk gezet, totdat een brief hem eindelijk zijn vrijheid weer teruggeeft.
Kennis en kunde
12 Years a Slave is met kennis en kunde gemaakt. Een zwierige verhaallijn vormt de basis van de mooi gefilmde film. In de eerste scène geeft McQueen een voorbode wat ons te wachten staat. We worden onbewogen aangekeken door een groep zwarte mannen, we zien een vrijpartij tussen de hoofdpersoon en een meisje, en we zien een mislukte poging om een brief te schrijven. Langzaam wordt dit alles duidelijk wanneer McQueen het vreselijke verhaal uit de doeken doet.
De rollen zijn goed uitgewerkt en goed vertolkt. Hoofdrolspeler Chiwetel Ejiofor had eigenlijk een Oscar moeten winnen, en ook Michael Fassbender als sadistische slavenhouder is fantastisch. Brad Pitt komt ook even voorbij. Hij vertolkt een vrijdenkende Canadees die zich negatief uitlaat over de slavernij. Alsof Hollywood toch nog even zijn progressieve kijk in het verhaal kwijt wil.
Een slaaf zoals de rest
Opvallend is de manier waarop McQueen de zwarten neerzet. Hij laat zien dat ook onder hen een standenverdeling speelt. Er verstrijken een aantal jaar voordat Northrup inziet dat hij geen uitzondering is. Hij is hetzelfde als de andere slaven, ondanks zijn schrijfvaardigheid, ondanks zijn leventje met vrouw en kinderen in New York. De manier waarop McQueen dit besef toont, is even ontroerend als doordacht. Northrup geeft zich over aan de liederen die de slaven zingen. Hij zingt mee, met tranen in zijn ogen.
Ook intrigerend is de manier waarop je als kijker medeplichtig wordt. Net als de slaven eigenlijk. Zwijgend kijken zij naar de grond wanneer één van hen wordt afgeranseld. Terwijl Northrup op een gegeven moment aan een strop bungelt, spelen de kindjes rustig verder. Alles wordt normaal. Alles om hun eigen hachie te redden. Dat zorgt voor tranen, ja.
