The boy in the striped pajamas

De laatste tijd duiken veel regisseurs weer terug in de Tweede Wereldoorlog. Het begon een paar jaar geleden met de hit "Zwartboek" en op dit moment draaien o.a. Valkyrie en Oorlogwinter in de bioscoop. Dramatische films zijn het.. Maar de oorlogsfilm die ik zaterdag in de Verkadefabriek in Den Bosch heb gezien was pas echt hartverscheurend: The boy in the striped pajamas.

Deze film vertelt het verhaal van een zoontje van een hoge nazi-officier, Bruno (Asa Butterfield), die verhuist naar het platteland, naar een huis vlakbij een kamp waar zijn vader de leiding gaat geven. De film begint nog vrolijk in Berlijn waar hij als een vliegtuigje met zijn vriendjes door de straten holt. De bomen zijn groen en de sfeer is gezellig. Dan moet hij helaas verhuizen, samen met zijn ouders en zus.
In zijn nieuwe omgeving is geen school en hij heeft geen vriendjes. Al snel gaat hij zich vervelen.. Het huis is ommuurd en de soldaten lopen in en uit. Van zijn moeder mag hij ook niet het hek uit. Op een gegeven moment ziet hij een achterdeurtje en verlaat hij stiekem het terrein. Door de bossen rent hij totdat hij uiteindelijk bij een hek komt. Achter het hek ligt een kamp. Hij had dit al een keer uit zijn raam gezien, maar toen hij aan zijn moeder vroeg of hij "met de kindjes in pyama die bij boederij wonen" mocht spelen, werd zijn moeder boos en timmerden zijn ouders het raam dicht.
Als Bruno bij het hek komt, zit er een jongetje aan de andere kant. Dit blijkt het Joodse jongetje Schmuel (Jack Scanlon) te zijn. Ze sluiten vriendschap en er volgen mooie scenes waarin de twee jongetjes spelen, natuurlijk wel met het hek tussen hen in.. Als de vader van Schmuel dan verdwijnt, gaat Bruno hem helpen zoeken. Hij trekt een "pyama" aan en kruipt onder het hek door. Laat dan net de gaskamer worden gebruikt..

Het is een ontroerende oorlogsfilm over vriendschap. Ondanks de lessen die Bruno krijgt over de "slechte" joden blijft hij naar Schmuel gaan.. De kinderlijke onschuld wordt heel goed in beeld gebracht en de onmenselijk handelingen van de Nazi's wordt hartverscheurend duidelijk gemaakt.

Vooral de rol van de moeder van Bruno vond ik goed gespeeld. Vera Farmiga is fantastisch als moeder die haar kinderen probeert te beschermen. Ze staat voor dilemma: haar man en zijn ideeen, of toch haar verstand.. De pijn waarmee ze leeft is goed verwoord. Echt mooi speelwerk!

Ik denk dat de film iedereen in de zaal aan het denken heeft gezet. Overal hoorde ik gesnif en zag ik betraande ogen. Toen de aftiteling begon bleef het doodstil en pas na de aftiteling klonk hier en daar wat stil gefluiter. Iedereen was ontzet. En de vraag die opnieuw door de hoofden gaat spoken, is: "hoe heeft dit plaats kunnen vinden? hoe heeft dit in godsnaam plaats kunnen vinden?"




Regisseur: Mark Herman
Schrijver: John Boyne (gelijknamig boek)

Awards: British Independent Film Award voor Beste Actrice (Vera Farmiga)
Nominaties: British Independent Film Award voor Beste Regisseur en Most Promising Newcomer (Asa Butterfield)