Le cercle des mystiques Paulette

Wat eerst onbekend was bij ons in Nederland, wordt nu ook hier gevierd: Halloween. Slechte Halloweenhorror sijpelde langs de commerciële zender onze huiskamers binnen, mensen reageerden, et voilà Halloween-verkleedfeestjes overal. Om ook maar mee te doen aan deze hype hulde ik me gister in een Roodkapjepakje en ging ik tussen heksen, batmans en megamindy's opzoek naar een wolf.

Voor hier echter geen kostuumfoto's of enge kreten, maar een mooi filmpje van Tracemaker, ofwel Sébastien Rippon, die voor het magazine Paulette een filmpje maakte van acht modebloggers. Niet over hun site, maar een waarachtig 'griezelfilmpje: een leegstaand huis, zwarte gedaantes, spoken en nog meer engs. Enjoy.

Le cercle des mystiques Paulette from PauletteMagazine on Vimeo.

Pompoencurry

Zoals jullie vast al hebben gemerkt, is het gekkenhuis bij mij weer aangevangen. Schoolstress loopt hoog op nu de deadlines in zicht komen. Toch moet ik niet vergeten dat het eind oktober is, dat de blaadjes geel kleuren, en dat ik me dus in een van mijn lievelingsseizoenen bevind. Zonnetje, aardegeuren en pompoen met thee (alhoewel, thee het hele jaar door!). Maandag had ik een afreageeravondje bij een vriendinnetje op de bank, dekentje over onze benen en een pan pompoencurry voor ons. J'aime l'automne!


Recept

• 1 kleine pompoen
  
• 1 ui, in partjes
• 2 el kerriepoeder
  
• 2 el komijn
• 2 el gedroogde koriander
  
• 1 pak tuinerwten
  
• naanbrood

Snijd de pompoen in grove stukken, verwijder zaad en draden en snijd het vruchtvlees in blokjes. Snipper de ui en fruit deze in een braadpan met een lepel olijfolie. Voeg kerrie, komijn, gedroogde koriander en de pompoen toe en roerbak 5 minuten. Schenk er 200 ml water bij, koriander toe en stoof de pompoen afgedekt 10 minuten. Voeg dan de tuinerwten toe en breng het gerecht al omscheppend aan de kook. Verwarm de naanbroden volgens de aanwijzingen op de verpakking en snijd ze in lange repen. Serveer de pompoencurry met het brood.

Treasure Hill

Voor de zondagmorgen, een kort filmpje van Dan Carlberg en Carolina Engman uit Zweden. Het is dan wel in de zomer gemaakt, toch heeft het wel iets herfstigs. Geniet van een rustige vrije dag!

Treasure Hill from dan carlberg on Vimeo.

Ps. Omdat ik benieuwd ben wie mijn lezers zijn, wie jullie zijn:

Follow my blog with bloglovin

Dayanita Singh

Als je me vraagt 'noem eens wat fotografen', zal ik je vertwijfeld aan kijken en zwijgen. Ik ken acteurs, regisseurs, schrijvers, maar vrij weinig fotografen ondanks mijn fotointeresse. Vandaag heb ik er echter weer een leren kennen: Dayanita Singh, een Indiase fotografe waar het Huis van Marseille op dit moment een overzichtstentoonstelling aan wijdt.

Mona (1989-2001) \ I am as I am (1999) \ Ladies of Calcutta (1997-1999) \ Privacy (2002) \ Go Away Closer (2007) \ Sent a Letter (2007) \ Blue Book (2008) \ Dream Villa (2010): dat zijn de series die zich in het kleine museum aan de Amsterdamse gracht bevinden. De tentoonstelling is heel mooi ingedeeld waardoor het omslagpunt in Singh's werk duidelijk wordt.


Het eerste deel bestaat uit allemaal zwart-wit foto's. Zo stelt I am as I am een reeks foto's voor waarop een ashram, een religieuze leefgemeenschap, in Benares wordt vastgelegd. We zien foto's met meisjes die kamlte en rust uitstralen. Water, vredige taferelen, pure uitdrukkingen. Mona is een reportage van een gelijknamige eunuch, een godsdienstige leidster. Het levensverhaal van Mona komt in foto's voorbij en wat opvalt is dat het van lach naar traan gaat, en weer terug. De band tussen Mona en Singh is intiem en wederom stralen de foto's een bepaalde rust uit.

Ook de rest van de foto's voor 2008 zijn zwart-wit. De personen brengen steeds een gevoel van intimiteit met zich mee. Met Blue Book en Dream Villa slaat dit echter om: kleuren foto's waarbij niet het onderwerp maar 'de rijke poëzie van het beeld zelf' centraal staat.
Dream Villa wordt gekenmerkt door geel, rood en groen. Niet alleen meer personen vullen het beeld, maar juist straten en huizen, van binnen en buiten. De foto's zijn allemaal genomen in de schemering, 'het uur tussen hond en wolf'. De sereniteit is weg, er heerst spanning, iets mysterieus..
Ook Blue Book wordt omringd met mysterie. Hier is blauw de kenmerkende kleur en staat industrie afbeelden centraal.


Singh is een fotografe die vooral oog heeft voor belichting. Al haar foto's, de eerste en de laatste series, zijn bijzonder qua kleurgebruik en lichtinval. De zwart-wit series krijgen hierdoor rust, de kleur series spanning. Haar stijl is echter wel een beetje bekend, zo doen industriefoto's het meestal wel goed, maar is het niet erg vernieuwd meer. Geen enkele andere Indiase fotograaf kan ik echter noemen en ook de beelden van Mona en de ashram zijn treffend: het bezoek waard dus!

Kloostertuin

Enkele dagen geleden hadden we met mijn fotocursus een excursie naar de Kloostertuin rond de Dom. Onderbelichten, overbelichten, silhouetten creëren... Het resultaat is wel aardig. Op de foto's een vriendinnetje van me, Judith, bedankt voor het model zijn!

La cucina verde

De Italiaanse keuken is klassiek en bekend. Pasta's, sauzen, machtige toetjes en veel vlees. Dat laatste is zoals jullie wel weten niet helemaal mijn ding en daarom was ik ook heel blij toen ik op het kookboek La cucina verde kwam: een Italiaans groentekookboek.

Carlo Bernasconi, de auteur, vertelt in het voorwoord over zijn nonna, die in de jaren 30 een Italiaans restaurant in Zürich runde. Zij was degene die hem aan het koken heeft gezet. Zijn vorige kookboek, La nonna, wijdde hij aan haar specialiteiten: veel vlees en vis. In 2005 opende Bernasconi echter zijn eigen restaurant en in zijn keuken werd groente het grote handelsmiddel. De opvolger van La nonna werd dus ook een groentekookboek.


Achttien hoofdstukken telt het boek, allemaal gekenmerkt door een groentesoort: funghi, zucca, carota, patata. De recepten zijn heerlijk italiaans. Risotto komt langs, pasta's, hartige taarten, soepen en natuurlijk lekkere bijgerechten (voor bij vlees ja).

Ik val bij kookboeken altijd op de vormgeving en meestal zijn het foto's die het doen. Dit kookboek heeft echter een totaal ander karakter. Larissa Bertonasco zorgde voor mooie illustraties die het net zo goed doen als foto's. Italië dus niet in echt in beeld, maar sfeervolle tekeningetjes van nonna, marktjes en groentes.





Torta di riso e spinaci (hartige taart van rijst en spinazie)

200 g diepvriesspinazie
320 g carnaroli-rijst
1 ui
50 g boter
1 dl witte wijn
5 dl groentebouillon
100 g geraspte Parmezaanse kaas
4 eieren
3 eetlepels paneermeel
olijfolie
zout, zwarte peper

Pel de ui en snipper hem fijn. Fruit de ui 5 minuten in een pan in de helft van de boter op een middelmatig vuur. Voeg de rijst toe, roer alles om en giet de witte wijn erbij. Giet vervolgens beetje bij beetje de groentebouillon erbij en kook de rijst al roerende beetgaar.
Meng ondertussen de ontdooide en goed uitgeperste (!) spinazie met de Parmezaanse kaas en breng dit mengsel op smaak met zout en peper. Roer de gekookte rijst met de rest van de boter en de eieren tot een egaal mengsel en meng dan de spinazie erdoor.
Bestrijk een ronde bakvorm (doorsnede 26 cm) met olijfolie en bestrooi de vorm met paneermeel. Schep het mengsel van spinazie en rijst in de bakvorm en strijk alles glad. Bak de hartige taart circa 30 minuten in de voorverwarmde oven op 180°C.

Eat pray love

Soms wil je geen culturele hoogstand zien, maar je gewoon verliezen in een avondje Hollywood. Een duidelijk verhaal, met een duidelijk eind, zonder onzichtbare visie. Voor mij dan het liefst een romantische komedie, dus ging ik ter ontspanning naar Eat pray love.

Eat pray love is gebaseerd op de bestseller van Elizabeth Gilbert, een autobiografie over een vrouw die haar leven niet meer ziet zitten en naar Italië, India en Indonesië afreist. Het boek is een heerlijk geneuzel over problemen die eigenlijk niet zo dramatisch zijn zoals ze worden afgebeeld en is goede vakantieliteratuur. Dit echter omdopen in een film?

Eat pray love is een grote serenade vol zelfmedelijden. Julia Roberts vertolkt Liz Gilbert, ze doet het goed, maar ze gewoon irritatieverwekkend (zelfs met het idee van 'ik kijk naar pure Hollywood'). De film duurt ruim twee uur en dat is lang. Mooie beelden zien we, heerlijke cliché uitzichten, steeds maar weer voedsel en fijn gelach en gehuil, maar onze aandacht is al snel kwijt. Langdradig zijn de gesprekken, de zuchten en het verhaal. De boodschap is al snel duidelijk en na tien minuutjes bidden in India weten we ook wel weer hoe het zit.

Meer kan ik er ook niet over kwijt. Langdradig en niet geschikt voor een film. Nee niet het ontspannende bad van een fijne Hollywoodfilm...

Broccoli-brie quiche

Gister na een lang agendaproces een etentje met mijn kookcommissie van vorig. Wijntje, broodjes met smeersels, salade, en.. ditmaal een broccoli-brie quiche. Het was een korte onderbreking van het volle programma van de laatste weken en lekker rustig op de bank bijkletsen was ideaal! We want more!


Recept

- 5 plakjes deeg voor hartige taart
- 500 g broccoli, in roosjes
- 75 g zak cashewnoten ongezouten
- 4 eieren
- 250 ml slagroom
- 1 stukje roombrie , in plakken

Verwarm de oven op 180 °C. Bekleed een springvorm met het deeg. Breng een pan water aan de kook en kook hierin de broccoli in 4 min. beetgaar. Giet af, laat een beetje afkoelen en verdeel de roosjes over de quichevorm. Strooi de cashewnoten erover. Klop de eieren los met de slagroom, peper en zout. Schenk het mengsel in de quichevorm. Verdeel de brie over de quichevorm. Bak 45 min.

Een portie herfst

Vrijdagmiddag, na een college frans was het eindelijk weekend! Niet dat er een gevoel van vrijheid heerste, aangezien mijn 'to do-list' mijn kamer uitrolde. Toch won de brakheid het en de drang om naar buiten te gaan. Al de hele week was het boek in, boek uit, ondanks het mooie weer, dus een middagje weg moest gewoon. Met twee huisgenoten, mijn camera en Duitse techno in ons hoofd hebben we een fijne frisse neus gehaald. Heerlijk!

Jacqueline

"Kleine meisjes worden groot, dat betekent dus eigenlijk dat ik oud word..". Daar stond ze dan ex-Krezip, Jacqueline Govaert, met een toeter van een buik. Een vol Tivoli op donderdagavond hing aan haar lippen terwijl de hoogzwangere blonde vol enthousiasme haar liedjes deed. Krezip is alweer een paar jaar uit elkaar en Jacqueline besloot solo te gaan. Gisteravond sloot ze vol succes haar clubtour van de cd Good Life af om dan toch maar op zwangerschapsverlof voor haar tweede kind te gaan.


Wat ze ook doet, Jacqueline Govaert roept altijd Krezip op, de band waar ze vele cd's mee uit heeft gebracht en waar ze bekend mee werd. In haar nieuwe album was het even schrikken, want het was toch wel een erg poppie resultaat en vrij herkenbaar. Gelukkig is op het podium hetzelfde als toen, een vleugje Krezip zit nog in haar en als rockchick doet ze het nog steeds goed. Pop, rock en lieve gitaarliedjes: ze kan het allemaal. Aan het begin van de show houdt ze zich wat in, maar al snel gaat Jacqueline helemaal los. Ze danst, swingt en zingt, en wanneer de rode sleehakken uit zijn begint ze spontaan te huppelen! Met haar strakke zwakke zwangerschapspakje worden je ogen hoe dan ook steeds naar de buik getrokken. Ze is zich zo bewust van die toeter en ze is er zo verliefd op dat alle bewegingen er naar toe leiden en haar hele presentatie is hier op gericht. Haar zijkant valt vaak te bewonderen. Twee dingen schoten me te binnen. Zou het net zo goed zijn als ze niet zwanger was, of zou ik kritischer zijn als ze daar zonder toeter zo wild en energiek stond te springen? En haar vriend, hoe durft hij dit aan? Wat voor een vrucht zou ze werpen?

Maar niet alleen Jacq is fijn, ook haar bandleden spelen fijn. Ze hebben het naar hun zin en zingen vol liefde mee. Vooral met Overrated breekt het carnaval uit: zingen, springen, marcheren! Omdat het album relatief kort is, spelen ze ook wat covers. In eerste instantie ben ik daar altijd tegen, maar als ze aan So happy together beginnen, ben ik om. Wat een heerlijk keelgeluid hebben de mannen en wat kan Jacqueline het toch weer goed neerzetten. Wow, gewaagd maar wow!


Het publiek is zoals verwacht heel gemengd. Zestienjarige schatjes worden vroeg gedropt door hun ouders en staan op de voorste rij helemaal los te gaan. Ook moeders met dochters, vaders met dochters en oudere stellen zijn van de partij. En ja Utrecht, studentenstad: ook veel studenten zoals altijd. Het publiek had echter harder kunnen dansen. Ze zijn vooral erg bezig met foto's maken en pas bij de laatste nummers wordt er goed geswingd.

Kortom, Jacqueline kan goed zonder Krezip. Ze is nog steeds een ontzettende podiumchick die de boel op stelten zet, een band met publiek kan opbouwen en helemaal los gaat. Ondanks een kind dat over vier weken komt, speelt ze, danst ze en doet ze gek. Haar buik werkt eigenlijk alleen maar mee, maar trekt helaas veel aandacht. Het is knap wat ze neerzet, maar het leidt gewoon wel een beetje af.. Ik ben benieuwd naar nummer twee, na nummer twee.

Alles wat we wilden..

"Wil je verse spinazie of diepvries? Oké diepvries, normaal of à la crème? En goedkoop, huismerk, A-merk of biologisch??" Wie heeft ooit beweerd dat boodschappen doen eenvoudig is, al die keuzes die gemaakt moeten worden. Ons moderne leventje wordt elke minuut weer overspoeld door een aantal keuzes die we moeten maken en meestal gaat dit automatisch, zonder dat we er stil bij hoeven te staan. Grotere keuzes kosten echter meer tijd en ook van deze worden tegenwoordig verwacht dat 'we het wel weten'. Nee dus.

Alweer ruim een jaar geleden stond ik voor de keuze wat ik met mijn leven wilde. Zeventien jaar oud, weinig van de wereld gezien en nog genietend van door mijn moeder schoon gewassen sokken, moest ik maar beslissen wat ik later wilde worden. Het idee prinses was al enkele jaren afgeschreven en ook dierendokter en zangeres waren niet meer mijn dromen. Maar wat dan wel? Na heel veel twijfelen, praten en googlen kwam ik bij Taal en Cultuurstudies uit, wat inhield dat ik mijn keuze nog fijn een jaartje kon uitstellen. Een jaar geleden werd ik weer voor de keuze gezet en ditmaal ging ik maar richting filmwetenschappen. Is dit echter wel wat ik wil? Zie ik mezelf in dit gebied over veertig jaar?

Al de keuzemogelijkheden brengen ontzettend veel twijfel mee. We kiezen, maar daardoor doen we zoveel niet en dat wringt. Wanneer ik denk aan alle vakken die ik wel wil doen, aan alles waar ik wel wat meer van wil weten, begin ik te trillen. Welke taal wil ik spreken? Frans, engels, maar eigenlijk ook spaans en duits is toch ook heel mooi. En filosofie, antropologie, kunstgeschiedenis en eigenlijk toch ook een beetje geschiedenis? Rennen is het resultaat, en ik doe veel, maar ik wil nog meer.. Een tijd lang dacht ik dat ik een van de weinige was die dit had. Als ik keek naar mijn huisgenoten zag ik veel bank hangen, chillen en eigen dingetjes doen. Vrienden om mij heen bleken echter ook last te hebben van alles wat kan en toen ik op de documentaire "Alles wat we wilden.." kwam, voelde ik me helemaal begrepen.

In deze documentaire van de VPRO gaat Sarah Mathilde Domogala in gesprek met verschillende jonge creatievelingen die het helemaal gemaakt lijken te hebben. Opwindende, drukke levens, vol ambitie en succes. Van buiten is het jaloersmakend, maar wat Domogala ontdekt is dat ook tranen dit leven kenmerkt. Allemaal stellen ze hoge eisen aan zichzelf en het besef van gemiste kansen komt elke dag weer heel hard aan en leidt tot groot verdriet. Voor mij was de documentaire een openbaring, een waarschuwing en een geruststelling. Tevreden zijn met kleine ding, wat mijn oma al zei, zal ik de komende tijd meer in acht houden. Minder willen, meer ervaren!

Voor mensen die benieuwd zijn: http://player.omroep.nl/?aflID=11257996

Poesjes

Wat maakt mij blij?? Poesjes! Ik ben defenitely meer een poezenmens dan een hondenmens. Ik denk dat ik dat van mijn moeders kant heb geërfd als ik kijk naar één van mijn trouwste lezers, mijn tante. Altijd heeft ze poezen, en niet één, nee liever twee. Ook blogt zij al enkele jaren met een vriendin trouw elke dag over een poes in de vorm van een foto. Check http://snogmog.blogspot.com/ voor deze lieverdjes en geniet alvast van dit voorproefje. De eerste was een opdracht voor mijn fotocursus: een nachtfoto, de tweede is een heuse Russische poes met mijn moeder voor de Hermitage.

Ps. Ik weet het, dierendag was gisteren...

Vive la fête

In mijn pyjamabroek met stipjes, een zwarte sweater en ontploft haar lepel ik mijn erwtensoep naar binnen. Moe ben ik. Het Nederlands Filmfestival is weer voorbij. Gisteren was ter afsluiting het Filmbal in de stadsschouwburg. Gouden Kalveren, ons Nederlands filmtalent en vrijwilligers dansten tot diep in de nacht, hand in hand, naast elkaar. Black tie was de dresscode wat inhield dat je niet genoeg tijd had om iedereen te bewonderen. Mannen strak in pak, vrouwen in alle soorten en maten jurkjes. Het was een echt feestje! De muziek was goed, de sfeer was uitgelaten, kortom het beste Utrechtse feestje van het jaar.. Geen foto's helaas, maar wel een paar kiekjes van mijn outfit die klaar hing. Ik was het fifties geel , tussen heel veel zwart.