Photography Tuesday

Er zijn zoveel mooie plaatjes op de wereld en zoveel zijn van onbekende amateurs. Om deze reden wil ik iets nieuws introduceren op deze blog: Photography Tuesday. Vanaf nu ga ik proberen elke dinsdag foto's van onbekenden te posten en af en toe daar wat over te schrijven. Het idee komt dus uit de drang om mooie beelden met jullie te delen, maar ook omdat mijn fotografiecursus is afgelopen en ik dus niet meer elke week een mooie diaserie van de leraar door moet werken. Vandaag dus om mee te beginnen wat foto's van mijn leraar (geen onbekende, maar ach) Edwin Westhoff.

Kikkererwten-spinaziesoep

Als je zelfs geen lust meer hebt in eten, dan is er iets goed mis. Al observerende zag ik de laatste weken enkele mensen in mijn omgeving hun eetlust verliezen. Van acht boterhammen als lunch naar met moeite eentje, van altijd heerlijk willen koken naar een halve diepvriespizza.. Dit keer ging het niet om vooruitziende diëten zodat het voornemen om af te vallen in het nieuwe jaar een keer niet op prioriteit één zou staan, dit keer was het eerder een vroege winterdepressie. Geen lust, wallen, moeheid en het niet meer weten. Om toch iets van troost te hebben, warme troost met vitamines zelfs, deze kikkererwten-spinazie soep. Een fijne prut die gemakkelijk naar binnen glijdt, ook in moeilijke tijden.



Recept

- 300 g panklare spinazie
- 1 sjalot, fijngesneden
- 1 wortel, fijngesneden
- 2 teentjes knoflook, fijngesneden
- 30 g peterselie, grofgehakt
- 1 theelepel paprikapoeder
- 800 ml groentebouillon
- 400 g kikkererwten
- 2 kruidnagels
- 1 laurierblad
- 125 ml zure room

In pan 1 el olie verhitten. Spinazie al omscheppend in 3-4 min. laten slinken. Spinazie in zeef laten uitlekken, met bolle kant van lepel vocht eruit drukken en blad grofsnijden. Pan schoonvegen met keukenpapier en rest van olie verhitten. Sjalot, wortel, knoflook, peterselie en paprikapoeder 3 min. fruiten. Bouillon erbij schenken en helft van kikkererwten erdoor roeren. Kruidnagels in laurierblad steken en aan soep toevoegen. Soep 5 min. zachtjes laten koken. Laurier en kruidnagels uit pan nemen en soep met staafmixer pureren. Op smaak brengen met zout en peper. Spinazie en rest van kikkererwten door soep roeren en kort meewarmen. Soep in vier diepe borden scheppen. In midden van elk bord volle eetlepel zure room scheppen. Lekker met volkorenbrood.

Ik schreeuw

Staken, protesteren, je stem laten horen. Nederland is een prachtig land waar we dit kunnen. We worden niet gedomineerd door een Poetin of een Berlusconi, onze stem mag spreken. Toen ik vorig jaar bij het vak eigentijdse geschiedenis in de jaren '70 aankwam, besefte ik dat we een mooie geschiedenis van demonstreren hebben. Denk aan de hippies die op het Damrak sliepen, aan de kraakbeweging die zijn stem (met een beetje geweld) liet horen. Maar houden we deze traditie wel in stand?

Afgelopen zaterdag was het plan om overal in Nederland geschreeuw te laten horen: Nederland schreeuwde om cultuur. Kabinet Rutte moet fors gaan snijden en vooral de culturele sector moet flink gaan bezuinigen. Dag vele concerten die we willen bezoeken, dag theatergezelschappen waar we van houden, adieu! Ik studeer net als velen straks af in cultuur en deze plannen snijden in mijn hobby's maar in mijn toekomstperspectief.. Vol overtuiging fietste ik zaterdag dus naar het Neude om daar mee te schreeuwen. Wat ik aantrof was echter geen grote manifestatie, maar een knullig protest. Slechte sprekers, bijna geen borden, een soort Sinterklaasoptocht maar dan zonder pepernoten.. Een beetje gedesillusioneerd ging ik weer naar huis. Heb ik nu bijgedragen, vroeg ik me af?

Gister las ik dat 'Nederland schreeuwt om cultuur' meer dan 100.000 schreeuwers heeft getrokken, wat best een mooi aantal lijkt, maar als je beseft dat iedereen de dupe is van deze bezuinigingen, van operaliefhebbers tot Jan Smit fans, dan is dat op onze 17 miljoen inwoners vrij weinig...
Een vriend van mij was een van de 20.000 schreeuwers in Amsterdam en uit zijn verhaal begreep ik dat de knulligheid van Utrecht niet overal heerste, tenminste niet in Amsterdam. Veel felle ouderen op het Leidseplein, vooral na het interessante verhaal van Bolkestein, maar toch nog weinig borden.

Waar gaat het heen met onze stem laten horen, vraag ik me af. Liefelijk en bedaard schreeuwen is het motto tegenwoordig. Maar is dat wel genoeg?


Wil je als nog je stem laten horen, teken de petitie. Geen harde schreeuw, maar vele zachte schreeuwen hebben misschien ook effect.. http://www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl/

Sigur Rós

Een kort berichtje vandaag, want mijn bed roept luidkeels. Een van mijn huisgenoten heeft een tijdje geleden de documentaire Heima in omloop deze docu staat in de top 10 van beste documentaires op IMDB en gaat over de Ijslandse band Sigur Rós. Ik heb nog niet de tijd gevonden om hem te zien, maar toen we achter de laptop mooie clipjes aan het bekijken waren en hij me Glósóli liet zien, was ik onder de indruk. De muziek is niet helemaal mijn ding, maar de sfeer die het oproept, heel magisch!

Bietenstamppot

Dit weekend was ik dus in Straatsburg en even voelde het alsof de zomer terug was: achttien graden, een blauwe hemel en een open jas, zo slenterde ik door deze mooie stad. Op de terugweg werden we echter weer naar de realiteit gehaald, zodra we de Franse grens over waren betrok de lucht en regende het pijpenstelen.. De regen is gelukkig opgehouden, maar de kou is enorm. Gister fietste ik door de mistige avond en ik rilde van top tot teen. Vandaag was ik weer eigenwijs en vergat mijn handschoenen mee te nemen. Om op te warmen en een 'fijn' winters gevoel te krijgen besloot ik om stamppot te eten, en wel bietenstamppot met geitenkaas.


Recept

2 personen

- 2 gekookte bieten
- 4 aardappels
- 100 g geitenkaas
- 2 sjalotjes
- flinke scheut melk
- peper en zout

Schil de aardappels, snijd ze in vieren en kook ze gaar. Pel intussen de sjalotten, snijd ze in ringen en snijd de bieten in blokjes. Fruit de uitjes in olijfolie. Voeg de bietenstukken aan de aardappelen toe wanneer deze gaar zijn, kook nog even 3 minuten. Giet dan het geheel af, voeg de melk en geitenkaas toe en stamp het geheel fijn. Voeg dan de ui toe en peper en zout naar wens. Een heerlijke winterse maaltijd, ook goed bij een stukje vlees.

Strasbourg

Geen herfstvakantie, nee dat kennen we niet op de universiteit. Slechts vier vrije dagen voordat vandaag het nieuwe blok van start ging en dus net de tijd om in de auto te stappen en met vrienden naar Straatsburg te tuffen. Een rustige, degelijke stad, met mooie behuizing, water en een plek voor vele goede gesprekken.

Mes cheveux blonds

De eerste paar dagen dat ik in de spiegel keek, moest ik nog een extra keer knipperen. Bij de eerste keer haren wassen had ik veel te veel schuim op mijn hoofd. Fietsend voelde ik meer kou en dat lag niet aan het novemberweer, daarentegen is mijn gezicht nu wel steeds vrij. Ja ik heb mijn haar geknipt, en niet zo maar een stuk.

Al jaren ben ik van het lang-kort-lang en vooral nooit tevreden. Ik heb mooi dik blond haar, maar het zit altijd de verkeerde kant op en in de weg, waardoor ik het eigenlijk altijd vast heb. Aan staartjes en vooral aan een knot was ik herkenbaar. Nu kan dat niet meer en loop ik te huppelen zonder haartjes in mijn gezicht!

Elle s'appelait Sarah

Het is een van mijn lievelingsboeken, Elle s'appelait Sarah, ofwel Haar naam was Sarah. Dit jaar is de het boek verfilmd door regisseur Gilles Paquet-Brenner met Kristin Scott Thomas in de hoofdrol. Sinds een paar weken draait de film in de Nederlandse bioscopen en ik kon hem natuurlijk niet laten voorbij laten gaan.

De film begint met een lachend gezicht dat van scherp naar onscherp gaat, half onder de dekens liggen ze, Sarah en haar kleine broertje Michel. Het is Parijs 1942 en opeens wordt er hard op de deur gebonsd. De kleine Sarah maant haar broertje tot stilte en voegt zich bij haar moeder die open doet voor een groepje Franse agenten. Ze moeten hun spullen pakken en meekomen: de razzia. Snel sluit Sarah haar broertje op in de verborgen kast, zodat hij 'veilig is totdat ze weer thuis komen'..
Elle s'appelait Sarah is de verfilming van de bestseller van Tatiana de Rosnay en volgt het boek op de letter nauwkeurig. Het verhaal van het joodse meisje Sarah dat wordt opgepakt met de razzia, genaamd Vel d'Hiv, en haar broertje opsluit in de kast en hem laat beloven daar te blijven totdat ze terugkomt, wordt gemixt met het verhaal van de Amerikaanse journaliste Julia Armond. Julia is in de veertig, getrouwd met een Parijzenaar en heeft met moeite een dochter gekregen wat jaren terug. Zij en haar man zijn bezig om te verhuizen naar het appartement van haar schoonouders wanneer blijkt dat ze zwanger is. Haar man vindt zichzelf te oud en dit levert spanning op. Tegelijkertijd is Julia met doet voor een artikel over Vel d'Hiv komt ze erachter dat hun nieuwe appartement van een Joods gezin was dat met de Vel d'Hiv is opgepakt. Zo leert Sarah kennen en gaat ze op zoek naar de waarheid.

Kirstin Scott Thomas is de perfecte vertolking van Julia Garmond: Amerikaans, maar toch ook Frans, een carrièrevrouw, een moeder, een journaliste. Ze speelt ingetogen, maar haar gezicht spreekt boekdelen. Net als in Il y a longtemps que je t'aime ontroerd ze enorm en is ze de drager van het drama. Ook de kleine Mélusine Mayance schittert als Sarah. Met haar smalle gezichtje, kikkerogen en eigenwijze mond is ze in het begin een beetje vervelend. Ze luistert niet, is eigenwijs en vraagt maar door.. Toch schuiven we dit snel ter zijde, het is logisch dat het Joodse meisje de situatie niet kan omvatten en haar moed is en doorzettingsvermogen is groots. Ook de oudere Sarah, Charlotte Poutrel, wekt gevoelens op. Deze schone Française is zo mooi en haar blikken zijn zo treurig. Het fijne gezichtje is een en al melancholie. En dan de bijrollen van Niels Arestrup en Dominique Frot als het boerenechtpaar Dufaure dat zich over Sarah ontfermt, de vertwijfeling die omslaat in liefde voor het arme kind, schitterend!

Paquet-Brenner laat dicht op de huid filmen en maakt mooie uitsnedes van het beeld. Het gevolg is een esthetisch plaatje, iets wat me zo vaak op valt in Franse films en wat in Hollywoodproducties meestal ontbreekt. Ook de muziek sluit aan en versterkt de vele emoties. Een mooie scène, weliswaar cliché, is als Sarah en een ander Joods meisje ontsnappen en door graanvelden rennen. Een blauwe hemel, goudkleurig koren, twee kleine meisjes en zware muziek. Verder is het scherpstellen een essentiële techniek waarmee wordt gespeeld. Scherpe beelden worden afgewisseld door onscherpe beelden, de focus ligt steeds weer anders.

Elle s'appelait Sarah is een ontroerend verhaal, een echt oorlogsdrama. In de kritiek klonk meerdere keren dat het drama te overdreven was, maar de lezers van het boek zullen beamen dat het een eerlijke verfilming is. Alle elementen zien we terug en de afwisseling tussen toen en nu maakt het behapstukbaar. Het is vreselijk, maar het wordt op zo'n ontroerende manier gebracht dat je niet anders kan dan heerlijk mee snikken. De beelden zijn bovendien schitterend, de muziek mooi en als je niet depressief bent, is het een heerlijke film om je even in de verschrikkingen die de geschiedenis biedt, te verliezen.

Mooier dan dat het lijkt

Soms is er chaos, drukte en raak je jezelf een beetje kwijt. Kijkend naar mijn nachtkastje kom ik mezelf dan altijd weer tegen. Mijn tafeltje daar is mijn leven. Veel vrouwen zeggen dat je hen kan aflezen door de handtas de doorspitten, ik heb echter teveel tassen en wissel steeds. Nee mijn nachtkastje, dat ben ik: wat tijdschriften, drie boeken waarin ik halverwege ben, een kop thee, een aangebroken reep chocolade, nog meer thee, een kladblok met mijn 'studieschema' en enkele to-do lists voor deze week en de Allerhande.

Sinds ik twee maanden geleden uit Rusland terug ben gekomen en de universiteit weer was begonnen loop ik achter de feiten aan. Van filmfestival naar collegezaal, naar het koffieapparaat van Bagels & Beans. Dan nog een fotocursus, leuke huisgenoten en ook af en toe wat aandacht naar vriendinnen. Zonder agenda kan ik echt niet meer, alles is gepland, alles heeft een bedachte tijdsduur.

Toch, als ik eerlijk ben en er eens goed bij stil sta, valt het allemaal wel mee. Ik heb tijd op liters thee te drinken, volg een domme Duitse serie ter ontspanning, en heb enorm veel op m'n blog gepost. Ook als ik naar mijn kledingkast kijk zie ik wat nieuwe dingen, dus tijd voor winkelen was er ook.
De laatste week en de komende worden echter nog even hectisch: presentatie, tentamen en een onderzoek. Daarna pak ik voor een lang weekend mijn camera weer op en zal ik de wereld is verblijden met mooie plaatjes.

ps. En driemaal raden wat er nog meer op het programma staat? Haar naam was Sarah en een concert van Blood Red Shoes!

Alweer november

Het regent en het is november
weer keert het najaar en belaagt
het hart dat droef, maar steeds gewender
zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer waar gelaten
het daag'lijks leven wordt verricht
schijnt uit de troosteloze straten
een ongekleurd namiddag licht.

De jaren gaan zoals zij gingen,
er is allengs geen onderscheid
meer tussen dove erinneringen
en wat geleefd wordt en verbijd

Verloren zijn de prille wegen,
om t'ontkomen aan de tijd.
Altijd november, altijd regen.
Altijd dit lege hart, altijd.

J.C. Bloem