Twenty or something

Jawel als tweejarige..

Het is alweer de laatste dag van de mooie maand juni en terwijl ik dit schrijf, verspreid zich een moment van rust over me heen. De laatste deadline is nog niet gehaald, maar het einde is in zicht. Over een paar uurtjes lig ik in het park, without worries, met een volle zomer in aantocht. Twee maanden lang geen opdrachten, papers, ingewikkelde artikelen of saaie hoorcolleges. Twee maanden lang naar buiten, rennen in velden vol bloemen, wijn drinken op Franse terrasjes, wakker worden met de morgenglorie. Kortom ontspannen, weer een beetje tot rust komen.

Zoals jullie misschien wel weten, heb ik deze week ook mijn tienerbestaan achter me gelaten. Mijn eerste zomer als twintiger. Nooit meer tiener bleek toch schokkender te zijn dan gedacht. Welcome in the twenties zei iedereen me, maar of ik daar vrolijk van werd? Niet dat ik echt wat met leeftijd heb, maar toch begon ik me een week voor datum heel hard af te vragen of ik wel alles had gedaan wat je als tiener moet doen. Parachute springen, naakt zwemmen in de Oude Gracht, een biercantus doen: allemaal niet gedaan.. Wel heb ik het laatste jaar van hot naar her gerend, een bestuursjaar begonnen en daar veel van geleerd, steden bezocht, in mijn eentje een paar dagen gereisd. Een vruchtvol jaar was het, hoewel ik me ook wel in het diepe heb gegooid. Lief was ik niet altijd voor mezelf. Verstandig ook niet.

Maar goed, met twintig breekt een nieuw decennium aan. Een verstandigere periode? Wie weet. Een tal jaren waarin je serieuzer wordt (als het goed is), je studie afrondt, werk gaat zoeken, je studentenhuis uit gaat, de wereld nog een stukje verder ontdekt. En daarna ben je dertig, daar wil ik nog even absoluut niet aan denken. Nee echt niet. Eerst maar eens een lijstje maken wat ik dit decennium wil gaan doen. Iemand suggesties?

Beetje vechten

Een warme deken hangt over de straten van Amsterdam. Terwijl het zaterdag nog regende en ik rillend beschutting zocht, vind ik nu mijn luchtige zomerjurkje al te warm. Inderdaad, het is ook nooit goed. Overal wapperen rokjes op de fiets, gebruinde hoofden vertonen zweetdruppeltjes en bij de ijszaak Pepino staat de rij tot ver om de hoek. Vakantie zou het moeten zijn, van die lome dagen waarin je niks hoeft te doen en alleen maar buiten zit en af en toe het water op zoekt ter verkoeling. Maar nee, in plaats daarvan is het de laatste lootjes volbrengen. Tentamenweken, papers schrijven, bijna iedereen om me heen heeft er last van...

Door de deadlines en misschien ook mijn gebrekkige motivatie voor demonstreren stond ik vandaag dan ook niet in de hitte te gillen op het Malieveld. En nee, ook liep ik gister niet de Mars van de Beschaving. Van Rotterdam naar Den Haag, het leek me wel een mooie tocht. Samen met een grote groep cultuurminnend volk laten zien dat je ergens voor wilt vechten, is dat niet een unieke ervaring?

Toch ben ik er ook wel een beetje sceptisch over.. Wat voor een zin heeft het nu? In Den Haag weten ze echt wel wat onze mening is en uit betrouwbare bronnen weet ik ook dat men in de kunstwereld inziet dat bezuinigingen onomkoombaar zijn. We leven nu eenmaal in een economisch dal, iedereen moet daar wat voor inleveren. Grunberg schreef vandaag dan ook in zijn korte hersenspinsel voor de Volkskrant dat hij best 1000 euro per jaar wilde neerleggen voor een literair fonds. Stel dat nog 100 anderen dat doen dan heb je alweer een ton. Doet een groep het ook voor muziek, voor theater, voor de Nederlandse film en voor de danssector, dan zijn we alweer een stuk verder. Nederland is misschien best een beetje verwend, al die subsidies die worden verstrekt. Door dat geld ontstaat er inderdaad veel kunst en krijgen veel kleinschalige initiatieven ruimte. Dit is mooi en mede daardoor bloeit onze kunstwereld nationaal en internationaal. Toch zie je ook wel een overkill aan producties, moet dat echt? Met een beetje meer concurrentie, net wat harder werken voor het geld en met mensen die mecenas worden, kan de kunstsector in mijn ogen net nog wat verder bloeien. Alleen het beste blijft dan over. Ik hou daar wel van, een beetje vechten.

Cheap wine

"All these old ladies, coming here and buy the cheap wine.. The cheap wine.."

Ik zie ze al zitten, deze dames op leeftijd, in een Brits buurtcafé in de haven, elke namiddag met wat cheap wine. Pratend over het leven, terwijl de grote regendruppels tegen de ramen slaan. Het waait, zoals altijd, en de vrouwen praten, praten... Melancholisch, met wat zelfspot, wat medelijden, of hun bestaan gewoon accepterend? Het is niet te zien aan ze, ze zitten gewoon met wijn, ze praten..

"I'm better than this, I make my own way, I'm so tired of all these labels."

These old ladies verzuchten onder hun glas of cheap wine hoe het een van de meiden van vroeger is vergaan. Beter dacht ze te zijn, te goed voor het bestaan in dit Britse havenstadje. Samen op de primary school, op highschool, spelend en lerend. Maar nee, zij volgde niet het pad van de cheap wine. Zij was better than this, zij koos haar eigen weg. Hooghartig is de stempel die de dames op haar drukken, het meisje dat te goed was voor de cheap wine. Het meisje dat vertrok terwijl zij achter bleven..

Is het luiheid, is het acceptatie of is het geluk? Wat heeft het pad van these old ladies doen bepalen? Was er drang van een own way, naar een better than this? Kansen zijn verkeken, zittend in een café in een Britse havenstad, dag in dag uit. Met cheap wine. All these old ladies, coming here and buy the cheap wine..

~~~

Een hersenspinsel naar aanleiding van het mooie nummer Cheap Wine van het Britse stel Trevor Moss & Hannah-Lou. Hun melancholische indie-folk liet bij mij dit beeld ontstaan.

Katie Silvester

Toen ik uitgeput, met mijn laatste restje energie, het web afstruinde naar wat mooie foto's om met jullie te delen, stuitte ik op Katie Silvester. Een paar keer moest ik extra met mijn ogen knipperen: wat zag ik nu? De foto's zijn mysterieus, vervormd, en ze zijn wat bevreemdend. Naast de doordringenheid roepen ze echter ook een heerlijk zomersgevoel op, een gevoel van schoonheid, van puurheid. Mooi.

Blog: http://kittygotatumbleweedr.tumblr.com/

Op naar de Belgische wanorde

Al een paar dagen gaat het in het nieuws niet alleen over oorlog en economie, maar ook over de ruimtelijke ordening. Minister Schultz van Infrastructuur en Milieu heeft bedacht dat het allemaal wel wat simpeler kan en vindt dat Nederland wel wat meer op België mag gaan lijken. Maar weet ze dat wel zeker?

Nederland is al jaren een voorbeeld voor Europa wat betreft ruimtelijke ordening. Het klopt dat bouwen in Nederland een aardig gedoe is qua vergunningen, maar daardoor is er wel een goede structuur. België is het tegendeel. Ik weet altijd meteen wanneer ik de Belgische grens over ben, op de fiets, in de auto en ook in de trein. Niet alleen het spoor en de wegen zijn opeens slechter, maar ook de bebouwing is totaal anders. Lintdorpen volgen elkaar op, aan een authentiek centrum doen ze niet en het is een grote bouwrommel. Wat in Nederland slechts het geval is als je een stationsbuurt passeert, is in België door de hele stad zichtbaar. Huisje hier, huisje daar, een tankstation ertussendoor. Ook nog een supermarkt nodig? O die past hier nog wel.

Volgens een uitdrukking worden Belgen geboren met een baksteen in hun maag: iedereen moet bouwen. Het huisje-boompje-beestje idee van de toekomst wordt bij een Belg gekarakteriseerd door zijn eigen huisje. Het liefst zelf ontworpen en zelf gebouwd. Divers, zo zou je de ruimtelijke ordening kunnen noemen daar, ja divers en afwisselend.. Natuurlijk stimuleert dit de creativiteit van de technische Belg en levert dit af en toe fraaie straatbeelden op, maar ik weet niet of minister Schultz wel helemaal door heeft wat ze nu gaat krijgen. Een hoop minder papierchaos, maar wel een hoop meer bouwchaos.

Dutch Doc Award

Wat? Documentaire fotografie? Ja naast nieuwsfotografie en kunstfotografie bestaat er ook zoiets als documentaire fotografie. Een officiële afbakening van wat het inhoud is er niet, maar er kan gesteld worden dat het tussen de twee andere vormen in zit. Langzaam en precies, dat zijn de kwaliteiten ervan, plus de fascinatie voor een hedendaagse gebeurtenis. Stichting Dutch Doc Award selecteert jaarlijks de beste projecten die binnen dit kader vallen en organiseert een expositie. Dit jaar waren er 41 Nederlandse projecten geselecteerd waarvan er zes werden genomineerd voor de prijs. Deze zes hangen tot zondag in het Catharijneconvent en de Centraal Museum Studio te Utrecht.

De zes genomineerden zijn heel divers, in project maar ook in kwaliteit. Zo laat Willem Populier met zijn __en Willem een versplinterd gezin zien en Florian Göttke met Toppled de neergang van het totalitaire regime van Saddam Hussein. Beide zijn best interessant, maar roepen vooral vragen op wat er mee wordt bedoeld. De boodschap ontbreekt. Lost Track van Raoul Kramer is mooi qua fotografie, maar niet echt vernieuwend. Zijn foto's beelden de Birma-spoorlijn af die 65 jaar geleden onder druk van de Japanse bezetter is aangelegd, maar ook hier ontbreekt een duidelijke boodschap.

Het duo Rob Hornstra en Arnold van Bruggen is beter. Met hun The Sochi Project willen ze met behulp van foto´s en verhalen de instabiliteit van de Kaukasus tonen. In hun boek slagen ze daar goed in en het materiaal geeft een interessante visie, helaas mist dit wel een beetje in de opstelling. Echt interessant, ook in opstelling, is het duo WassinkLundgren. Zij tonen enkele foto's uit hun boek TokyoTokyo waarvoor ze steeds allebei een foto hebben gemaakt van hetzelfde onderwerp: twee fotografen, twee momenten, twee standpunten dus. Het gevolg is steeds een totaal andere foto die het onderwerp zo een dubbele dimensie geeft. Een heerlijk fotoverslag van Tokyo.

De winner van de Dutch Doc Award is tot slot Henk Wildschut met Schelter. Hij startte dit project in 2005 en reist sindsdien rond om illegale migranten te fotograferen. Calais, Spanje, Malta, Griekenland en Italië komen aan bod: overal dezelfde verstopte tentenkampjes. Dit project, en dan weer met name het boek dat erbij hoort, laat inderdaad echte documentaire fotografie zien. Slow journalism: precisie en tijd, interesse, vol moraal en menselijk. Een waardige winnaar.

Little piece of poetry

Dit wilde ik nog even delen voordat ik zo op de trein spring naar Zuid-Limburg, naja Duitsland eigenlijk. Met dit kleine beetje poëzie in mijn achterhoofd ga ik lekker een weekend vleermuizen vangen. Van Robert Montgomery.

Israëlische eierschotel

Zin in snel, voedzaam, vegetarisch? Gisteren had ik daar inderdaad zin in en zo kwam ik op de Israëlische eierschotel. Eigenlijk een soort omelet met teveel groenten, en die je serveert smaakt met couscous. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar het is goed te eten.


Recept

4 personen

- 3 el olijfolie
- 2 uien in ringen
- 1 rode peper in dunne reepjes
- 3 paprika's in reepjes
- 1 blik tomatenblokjes
- 300 g couscous
- 250 g cherry tomaten
- 4 eieren

Verhit de olie in een hapjespan en bak de ui in 5 minuten goudbruin. Voeg de rode peper en de paprika toe en bak 3 minuten mee. Voeg de tomatenblokjes toe en kook 10 minuten met de deksel op de pan en op laag vuur. Breng op smaak met peper en zout.
Bereid ondertussen de couscous volgens de aanwijzingen op de verpakking. Voeg de cherry tomaten toe aan de groentesaus, schep om en breek de eieren boven de pan. Doe de deksel op de pan en laat de eieren in minuten stollen. Serveer met de couscous.

Recensies

In het Volkskrant Magazine van deze zaterdag kaartte Hanna Bervoets een interessant fenomeen binnen de journalistiek aan, namelijk de recensie. Toen ze nog jong, onzeker en onderdanig aan het leven was (haar woorden), schreef ze voor een lokaal blaadje filmrecensies. Meestal kraakte ze een film dan af, maar gaf het toch drie sterren in verband met ál die mensen die eraan mee hadden gewerkt. Op deze manier, constateert ze nu, deed ze een poging om niet ook nog eens onderdanig te zijn aan de film. Ja, de rol van een jonge student in de wereld is zwaar...

Recenseren is lastig, merk ook ik. In de loop van de tijd heb ik al aardig wat recensies neergekalkt en ook ik loop vaak met de vraag wat het nu echt is dat ik erover kan zeggen. In mijn achterhoofd heb ik altijd het idee dat het toch heel knap is om zo'n productie neer te kunnen zetten, dat daar veel kennis en energie voor nodig is. Alleen daarom al zoek ik naar positieve punten, ook bij bar slechte producties. Meestal probeer ik een afweging van positief en negatief te maken waarbij ik alle elementen af ga. Maar is het dan niet nog steeds gewoon mijn mening, mijn smaak over die elementen? Dat ik wegzwijmel bij Guillaume Cannet wil nog niet zeggen dat hij echt goed acteert... En dat ik de muziek van Eddie Vedder mooi vind, zegt eigenlijk ook niks over het effect op de film...

Een recensie is een opinie en het naast elkaar leggen van recensies kan daardoor ook wonderlijke combinaties creëren. Floortje Smit van de Volkskrant kan van drama's zoals Never let me go houden, terwijl Coen van Zwol van het NRC erbij in slaap valt. De smaak van mensen verschilt en dit komt hoe dan ook terug in een recensie.

Moeten we dus nu maar stoppen met recensies lezen? In mijn ogen zou het zonde zijn om al die opinies te missen, heerlijk vind ik het om andermans mening over iets te lezen. Je hebt meteen weer iets om over te praten en je kan het met je eigen mening vergelijken. Bovendien is het met name handig wanneer je geen mening hebt. Onderdanigheid kenmerkt nu eenmaal de mens, en onderdanig aan andermans opinie is daarin veel voorkomend!

June

Juni is begonnen terwijl ik een heerlijk Hemelvaartsweekend lang in Drenthe aan het kamperen was. Tussen de vogeltjes, de vlinders en de libellen, met kampvuur en tentjes, elke dag op de fiets op pad. Zomers inderdaad. Een toepasselijk gedicht:

"It's beautiful the Summer month of June
When all of God's own wildflowers are in bloom
And sun shines brightly most part of the day
And butterflies o'er lush green meadows play.

Light hearted skylark songster of the wing
High o'er the quiet and lonely moorland sing
Above her nest cloaked by the tangled heath
Her charming song so exquisitely sweet.

So mellow the gentle breath of june day breeze
The birds rejoicing on the leafy trees
And dappled trout in pool bed of the stream
Bask in the sun their spotted skins agleam."

- Francis Duggan -