Eén van de dingen die ik op vakantie het meest heb gemist, is koken. In Nederland ga ik amper uit eten ondanks het feit dat ik een horecameisje ben en van nieuwe smaken houd. Ik kon me dus van tevoren verheugen op drie weken lang uit eten. Maar ja, uit eten valt in mijn ogen ook best vaak tegen. Vind maar eens iets vleesloos, gezond, vol groente en weinig olie in Spanje.. Dat is moeilijk ja. Ook drie weken lang elke keer weer op zoek naar dát leuke plekje is vermoeiend en helemaal niet zo leuk meer op het laatst. Toch heb ik aardig goed gegeten. Fantastische salades, een goddelijke chocoladefondant in Montpellier, fijne vegetarische paella in Bilbao en risotto bij de schouwburg van San Sebastian. Maar onderweg begon ik ook alweer ideeën te krijgen over recepten voor thuis. Een lijstje kan de komende tijd worden afgewerkt. Kookboeken kunnen weer worden doorgeplozen en ik kan weer lekker vreemde prutjes maken. Gisteren was het kikkererwten-wortelsoep die echt verbijsterend lekker was! Zeer healthy ja.
Recept
- 300 g kikkererwten
- 300 g worteltjes
- 1 gele paprika
- 1 sjalotje
- komijn
- kurkuma
- chilipoeder
- bouillon
Snijd het sjalotje fijn en bak die in wat olie op een laag vuurtje. Voeg meteen een flinke snuf komijn, een beetje kurkuma en wat chilipoeder toe. Snijd intussen de gele paprika en de worteltjes in stukjes en voeg die toe wanneer de ui zacht is. Bak dit even en voeg dan de kikkererwten en een verkruimeld bouillonblokjes toe. Laat dit zo'n 3 minuten sudderen op een laag vuurtje terwijl je het vaak omschept. Voeg dan water toe en laat de soep zo'n 15 minuten zachtjes koken totdat de wortels beetgaar zijn. Voeg zout en peper naar smaak toe.
Ik ben weer terug in de Lage Landen, jawel, in de regenachtige koude Lage Landen. Is het hier herfst ofzo? Na drie weken te hebben geleefd met een brandende zon is het wel weer even wennen om een vest, een jas en een das om te doen. Eind augustus ja, dat hoort niet helemaal.
Dit weekend is in Amsterdam de opening van het Culturele Seizoen. Elk jaar als de zomer ten einde loopt kan ik me warmen met de evenement en mijn agenda weer helemaal vol plannen met theater, muziek, dans en tentoonstellingen. Hoewel het voorgaande jaren meestal zonnig en dus enorm druk was, is het dit jaar ook een geslaagde editie.
Uitgerust met paraplu's en regenjassen waagden veel mensen zich alsnog gistermiddag en -avond naar het Museumplein. Ja, de echte cultuurliefhebber, de mensen van de linkse hobby's. Het was in mijn ogen fijn dat de Uitmarkt zich weer terug had verplaatst naar het Museumplein. Tussen het Rijks, Stedelijk en Van Gogh stonden zoals vanouds de kraampjes van de musea en de gezelschappen, richting Leidseplein bevonden zich de boeken en alles was op loopafstand. Drie grote podia maakten bovendien de sfeer op het neppe gras.
Het muziekprogramma was dit jaar heel erg fijn. Op zaterdagmiddag deed Novack, een opkomend indiebandje, de regen verdwijnen, gevolgd door Perquisite die met zijn zomerse muziek de zon deed schijnen. Jawel, weg met de paraplu's. Zaterdagavond kleurde de lucht pikzwart boven het Museumplein, maar met de jazztonen van Bruut en de wat aparte muziek van Koffie was de regen te overleven. Het hoogtepunt die avond was Schradinova, de band van Janne Schra, die veel te kort speelde naar eigen wens en die de lucht deed open trekken. Een verrassing was vervolgens de band Milkbar die met zijn vrolijke muziek de mensen liet swingen.
Ook leuk was de Wie is er bang voor Virginia Woolf Marathon in het DeLaMar theater. Zes keer traden verschillende koppels op in het nieuwe theater om een scene uit dit theaterstuk te vertolken. Het inleidende quizje was een beetje jammer, maar de scenes waren erg leuk. Interessant is het om te zien hoe verschillend acteurs een rol kunnen neerzetten. De officiële actrice voor deze rol, Olga Zuiderhoek, was hoe dan ook het best.
Ja de Uitmarkt van Amsterdam. Het Cultureel Seizoen is weer geopend, het nieuwe jaar is weer begonnen. We gaan ervoor.
Daar stond ik dan in de Spaanse ochtendgloren, te rillen op een busstation in Bilbao. Bilbao?! Ja Bilbao, de stad die pas volgende week op de planning stond. Met de bus vertrok ik gisteravond uit het zonnige Montpellier naar Spanje, naar Vitoria. Ergens tegen zessen bleek de Eurolines echter niet direct te rijden maar moesten ik en een paar anderen eruit om op een overtstap te wachten. Daar zit je dan op een koud busstation waar niks staat aangegeven qua vertrektijden. Gelukkig had ik een medeslachtoffer die ook richting Vitoria moest. Een Fransman die wel een paar woorden Spaans sprak. Na een uurtje wachten kwam er gelukkig een bus, en jahoor, onze namen stonden zelfs op de lijst!
Na een rit van een uurtje kwamen we dan eindelijk aan in het ontwakende Vitoria. Ik had er niet bij stil gestaan dat het zondagochtend was, dus stond ik wel even verbaasd te kijken naar alle jongeren op straat. Herhaling: alle vrolijk dronken jongeren. Ja Vitoria is blijkbaar wel een feeststad, of misschien is het gewoon de Spaanse sferen. Naast die lui waren er ook behoorlijk veel schoonmaakwagentjes op pad. Overal werden de straten schoon gespuit en rook het naar zeep. Propere stad ja. De bedrijvigheid was ook te zien in de cafétjes waar men gezellig zat te ontbijten: schoonmaakmannen, politiemannen, maar ook genoeg andere mensen. Met een café con leche en een warme ruimte kon ik wel wakker worden!
De volgende stap was op zoek naar de Albergue. Die gevonden was het inchecken, maar hoe doe je dat als de receptioniste alleen Baskisch en Spaans spreekt, en geen Engels? Met heel veel herhaling lukte het uiteindelijk en kon ik de stad gaan verkennen. In een halve dag bleek die uitgechekt te kunnen worden. Het Middeleeuwse centrum is lief met veel kleine kronkelstraatjes en bijzondere huizen, goed beloopbaar. Wat opvallend is, is dat de kerken allemaal gesloten waren, terwijl het zelfs zondag was en Spanje toch echt wel katholiek is... Ook de winkels waren allemaal dicht en het echte leven begon pas tegen een uurtje of vijf in de middag. Wel kon ik twee musea naar binnen: Museo de Bellas Artes en het Artium. Het eerste was een mooi oud pand met daarin werken van Baskische schilders. Allemaal onbekend, maar een paar wel de moeite waard. En ja, als het open is en dan ook nog zonder toegang. Het tweede was een museum voor moderne kunst met wederom veel Basken, maar ook andere Spaanstaligen. Eigenlijk wel heel herkenbaar allemaal, hoewel er wel erg veel met moord en doodslag te maken had.
Tegen een uurtje of vijf begon de stad dus echt te leven. Mensen die flaneerden over de pleinen - ondanks de miezerregen - en terrassen die vol liepen. Ook werd er in een muziektentje in Parque de la Florida opgetreden door een man op leeftijd en twee jonge meisjes. Het pleintje erom stond vol en Spaanse omaatjes en opaatjes dansten vol vreugde. Vooral de omaatjes, die zich weer zo jong en zo mooi voelden, het straalde eraf! Guapa.
Morgen ga ik deze stad toch echter weer verlaten. Mijn plan om hier vier dagen uit te rusten heb ik binnen een uur alweer veranderd. De taal is hier wel echt een beetje een probleem. Niemand spreekt Engels.. Bovendien is het hostel op zijn fijne douche en bed na niet echt heel erg geslaagd. Wederom alleen Spaans sprekende waarvan de helft bovendien verstandelijk gehandicapt is.. Tja.. Leuk contact leggen, nieuwe mensen ontmoeten.. Nee er zitten hier echt alleen maar Spaanse toeristen. En tot slot, zoals ik al eerder zei, in een half dagje kan je Vitoria al aardig goed zien. Er schijnt nog wel veel mooi buiten te zijn en ik wilde in eerste instantie ook een dag de natuur in, maar alleen is dat toch niet zo heel erg leuk. Kortom, vamos, vamos a Madrid!
ps. En je zal je wel afvragen waarom ik wel schrijf maar geen foto´s maak. Nou die maak ik zeker wel maar ik heb natuurlijk mijn kabeltje weer eens thuis laten liggen. Die hou je dus nog te goed.
Vive la France, oui... Hoewel ik elk jaar meerdere malen naar Frankrijk ga en al wel een deel ervan ken, kwam ik laatst tot de conclusie dat ik eigenlijk nog nooit zuidelijk ben geweest. Deze vakantie werd er dus een week voor uit getrokken om dat te ontdekken. Vorige week zaterdag stapte ik na een relatief korte rit met de TGV de hitte in op Avignon. Dag Nederlandse miezer, welkom in het Zuiden!
Avignon was een mooi, maar uiterst toeristisch stadje. Echte locals waren er amper te vinden, Franse toeristen echter wel. De eerste dag liep ik een beetje versuft in mijn eentje rond, door de kleine straatjes, naar boven, naar beneden, langs de kerkjes. Een kerkelijke trouwerij kon ik niet aan me voorbij laten gaan en dus gluurde ik een kwartiertje mee in de kerk. Iets nieus voor mij! Ook kenmerkten straatartiesten het straatbeeld. Hoewel het Festival d´Avignon alweer voorbij was, waren er nog steeds bandjes die optraden en ook een groep dansers. De tweede dag daar kwam een vriendinnetje over en samen met haar bezocht ik het pauselijk paleis, maar vergat te dansen op de Pont d´Avignon.
De dag daarna hesen we onze backpacks weer op de rug en wisselde de pauselijke stad in voor het lieve Nîmes. Kleine kronkelstraatjes, pleintjes vol terras, weinig toeristen en heel veel Romeinse bouwwerken. Ja Nîmes gaf rust en dat konden we wel een beetje gebruiken.
Twee nachtjes later gingen we dan echt naar de stad die mijn hart stal: Montpellier. Deze studentenstad was zo levendig, zo bruizend, dat ik er voor viel. Wederom de lieve kleine straten, maar nu wel stadser, met veel meer winkeltjes, dingetjes en gebeurtenissen. Zo konden we een avond in een open air cinema kijken naar de film Amélie. Kan het nog Franser? Ja dat kan. De avond daarna waren Les Estivales, een avondmarkt met wijnproeverij en muziek. Dansen, drinken en eten, allemaal buiten, dat is het Zuid-Franse leven! Ook een andere nieuwe ervaring mocht ik meemaken, de Franse strandcultuur. Een dagje gingen we naar zee. Op van de hele week lopen en eigenlijk wel toe aan even gewoon liggen, namen we de bus naar de Middelandse zee. En speciaal voor ons - naja nee dus, maar ach - werd er ook nog een vliegshow met 8 straaljagers die overal Franse vlaggen in de lucht maakten opgevoerd. Magnifique!
Met moeite zeiden we gisteren dan ook Frankrijk adieu. Terugkomen in Zuid-Frankrijk wordt het zeker. Maar nu eerst Espagna....
