Marokkaanse Linzensoep

Langzaam vullen de straten zich. Rood, wit, blauw, maar vooral oranje overheerst. De laatste biertaps worden aangesloten en de speakers worden op luid gezet. Inmiddels is elk hoekje en elk gaatje afgeplakt voor de vrijmarkt en staat jong en oud te popelen om zijn zooi uit te stallen. Koninginnennacht, jawel. Eigenlijk ben ik er niet zo'n grote fan van, al die drukte en dat gehos. Maar met een bodem goede soep zal ik het er misschien vanavond toch op wagen. 



Recept


4 personen 

• 2 eetlepels olie
• 2 uien, gesnipperd
• 2 winterwortels, in blokjes
• 1 theelepel gemalen kurkuma
• 1 theelepel gemalen komijn
• 1 theelepel gemalen koriander
• 400 g linzen
• 400 ml kokosmelk
• 1 groentebouillontablet
• 1 tomaat, in kleine blokjes
• 1 citroen

Verhit de olie in een soeppan. Bak hierin de ui glazig met de wortel. Roer de kurkuma, de komijn en de koriander erdoor, schep de linzen erbij en bak 5 minuten al omscheppend op middelhoog vuur. Voeg 1 liter water, de kokosmelk en het bouillontablet bij de groenten en laat 15-20 min. zachtjes koken. Schep de tomaat door de soep. Snijd 4 schijfjes van de citroen, houd ze apart ter garnering en pers de rest uit. Breng de soep op smaak met het sap en zout en peper.

This Must Be The Place

Niet alleen in het Huis van Marseille wordt op dit moment het werk van een Zuid-Afrikaanse fotograaf tentoongesteld, ook in het Fotomuseum Den Haag. Pieter Hugo krijgt met de tentoonstelling This must be the place de ruimte om zijn afwisselende oeuvre te tonen. Het hedendaagse Afrika wordt in zijn werk op een interessante wijze vanuit verschillende perspectieven belicht. 

Genocide, Nollywood, een dierencircus: je kan het zo gek niet bedenken of Hugo maakte er een serie van. In de drie kleine zalen toont het Fotomuseum enkele van deze reeksen. Hoewel de thema's dus uiteenlopen van werkelijk drama tot gewoon portretteren werken bijna alle foto's confronterend. Zo is de reeks The Hyena and the Other Men een reportage van Hugo's reis met een dierencircus. Stugge mannen zijn afgebeeld met hun soms met geweld getemde dieren. Opmerkelijk is de relatie tussen mens en dier die op de foto's zichtbaar wordt. De straatartiesten lijken enerzijds de baas, maar anderzijds op gelijke voet te staan. 

Ook mooi is de serie Kin, over Hugo's eigen leven. Hij biedt hiermee een intrigerende kijk op zijn bestaan. Zo is bijvoorbeeld zijn familie afgebeeld. We zien zijn moeder, zijn vrouw hoogzwanger en naakt, en ook zijn dochtertje Sophie in een roze hanssopje met een roze kinderbuggy, midden op een asfaltweg. De foto's zijn zo persoonlijk, zo privé. Daarnaast fotografeerde hij in deze serie ook kennissen, zoals de vijf jongens met hun geruite jassen hieronder. Een prachtige compositie. 

Tot slot heeft Hugo veel oog voor ellende. Jongeren op de vuilnisbelt, botten van de genocide in Rwanda, portretten van AIDS doden, albino's en blinden: je wordt er niet bepaald vrolijk van. Veel van zijn series zijn ontstaan uit een krantenartikel, radio- of televisie-item. Hugo toont het werkelijke Afrika na de apartheid: hard, gespleten en dus confronterend. 

Nog tot 20 mei in het Fotomuseum Den Haag. 

Omar m'a tuer

Omar m’a tuer (vert. Omar heeft mij vermoorden). Deze tekst trof men in 1991 aan bij het lijk van de rijke Franse dame Ghislaine Marchal. Marchal werd bruut vermoord in haar eigen huis. De beschuldigingen ging vanwege deze boodschap meteen naar haar tuinman Omar Raddad. Dit was genoeg bewijs, niet? Hoe verder het proces echter vorderde, des te meer vraagtekens er kwamen bij de verdenking. Feit na feit wees op zijn onschuld. Toch werd de Marokkaan uiteindelijk schuldig bevonden:18 jaar luidde zijn straf. Regisseur Roschdy Zem nam dit verhaal ter hand en verfilmde het. Omar m’a tuer is een intrigerend drama over schuld, onschuld en het gerecht.

Sprak Omar de waarheid of was hij toch de moordenaar? Dat is de vraag die Zem centraal zet in zijn film. We volgen twee verhalen. Enerzijds dat van Omar (Sami Bouajila), anderzijds dat van de schrijver Pierre-Emmanuel Vaugrenard (Denis Podalydès) die een aantal jaren na het proces de zaak nogmaals onder handen neemt voor een boek. De afwisseling tussen de twee perspectieven pakt Zem goed aan. Hoewel tijden door elkaar lopen, is toch sprake van een chronologisch geheel. Bovendien is het perspectief van Vaugrenard een interessante aanvulling op het verhaal. Juist door de schrijver de feiten nog eens te laten onderzoeken, wordt de banaliteit van het proces steeds duidelijker. Hoe konden de rechters zo oordelen, is de vraag die harder en harder roept. Alles wijst op de onschuld van Omar, hoe hebben ze dat kunnen tegenspreken?

Vanaf de eerste scènes is Omar m’a tuer beklemmend. Hoewel het met name over het proces en de reconstructie van de moord gaat, laat de spanning je niet los. De eindeloze gesprekken gaan allerminst vervelen door de bizarre feiten die aan het licht komen. Ook de manier van filmen werkt hier aan mee. De scène waarin Omar wordt opgepakt, zorgt bijvoorbeeld voor een benauwend gevoel. De camera laat eerst Omar met de politieagenten zien en zoomt daarna langzaam in op het trappenhuis. Op elke verdieping zien we buren kijken en indirect oordelen. Het beneemt je de adem. 

Verder lezen? 

Een leven in mode

Een van mijn favoriete musea in Antwerpen is het MOMU: het Modemuseum. Het is gezeteld in een mooi modern pand aan de Nationalestraat. Beneden is er de fijne kunstboekhandel Copyright, op de eerste verdieping de tentoonstellingszaal en op de tweede en derde een bibliotheek en de Modeschool van Antwerpen. Een leuke combinatie dus.

Op dit moment is er de tentoonstelling Een leven in mode aan de gang. Vrouwenkleding uit 1750-1950 wordt tentoongesteld. Aan de hand van negen thema's kan je dwalen tussen kostuums die de opkomende burgermaatschappij illustreren. Kleding voor thuis, voor feesten, voor tijdens het sporten: er zit een mooie afwisseling in de kostuums. Tot 12 augustus is de tentoonstelling nog te bewonderen!!

Second Nature

In een van mijn favoriete musea is al een tijdje een nieuwe tentoonstelling te bewonderen, namelijk Second Nature van Guy Tillim in het Huis van Marseille. Tillim is een Zuid-Afrikaanse fotograaf. Nadat hij lange tijd in de documentaire fotografie rondwandelde, sloeg hij het pad van de landschappen in. Met Second Nature wordt een project tentoongesteld waarin hij in de voetsporen van ontdekkingsreiziger Captain James Cook (1728-1779) stapte. Het leverde veel interessante panorama's op.

Tillim wordt door het Huis van Marseille aangemerkt als een fotograaf die het genre landschap een nieuwe betekenis geeft. Hij beeldt landschappen af als een dynamisch gegeven, stelt de curator. Inderdaad tonen de foto's beweging. Wind, regen, wolken en mist zijn typerend voor de afbeeldingen. Het land dat Tillim toont is allerminst steriel en er is zeker sprake van ontwikkeling. Opvallend zijn verder de kleurcontrasten in de foto's. Zo illustreert de foto van de zee hierboven de intensiteit die Tillim vastlegt. Donkere wolken, een donkere zee, zwarte contouren van vogels: er is iets gaande, er heerst een dreiging. De donker-licht verhouding zet meteen de toon. Bovendien is elke foto heel scherp en gedetailleerd. Af en toe doet het zelfs verbazen: is het wel echt of is hier gefotoshopt?

Second Nature bestaat niet alleen uit natuur, uit Polynesische landschappen. Ook legde Tillim de stad vast voor zijn project. Met foto's van San Paulo laat hij zien dat steden met hetzelfde perspectief kan worden vastgelegd. Dezelfde gevoelens worden opgeroepen. Tillim zoomt niet in op de mens, maar op het geheel. Flats nemen de plek in van bomen en de gedetailleerde en scherpe blik worden zo niet nog duidelijker. In de bijschriften wordt hierover geschreven: "Het uitgangspunt is niet gelegen in de bijzonderheden van de landschappen, maar in de manier van waarnemen". Tillim wil met zijn foto's de 'problematiek' van fotografie laten zien. De wereld beweegt en je legt met foto's maar één luttele seconde vast die je daardoor meteen meer waarde geeft. Wat fotografeer je eigenlijk? Waarom fotografeer je het eigenlijk? Dat zijn vragen waar ook een professional als Tillim mee zit. Of misschien juist meezit.

Het Huis van Marseille toont met Second Nature nogmaals dat het ondanks zijn kleinheid toch groots kan tentoonstellen. De foto's van Tillim worden interessant gebracht. De afwisseling tussen stad en natuur is goed en illustreert de boodschap van de fotograaf. Het gaat niet om het landschap an sich maar om onze waarneming. Mooi!

Aan de Schelde

Antwerpen, de stad aan de Schelde. Wanneer je de trein uitstapt, word je meteen meegesleurd door de heerlijke wafelgeuren en dit keer heb ik die niet langs me heen laten gaan. Jam. Gisteren was ik een dagje naar ons buurland. Een dagje op en neer naar Antwerpen. Hoewel het grijs en grauw was, bleef het lang droog en was er genoeg tijd om de straatjes uit te pluizen. Het nieuwe MAS, koffiebarretjes all over the place, kleine modeboetiekjes, het MOMU, de Meir met zijn bombastische gebouwen en natuurlijk pattatekes!









PS. Misschien moet ik toch eens leren photoshoppen om de foto's wat zonniger te krijgen op grijze dagen :)

Hooi

Zondagochtend en dan lekker ontbijten in een biologisch cafeetje. Kan het nog ontspannender? Jazeker, met de notie dat je de rest van de dag weinig anders hoeft te doen en dat je een soort van vakantie hebt, is het al helemaal een feest.

Mijn ochtend begon vandaag met een vriendinnetje bij HOOI. Sinds maart 2011 zit dit lunchcafé aan de Burgemeester Reigerstraat te Utrecht. Op weg naar de Uithof ben ik het zaakje al menigmaal gepasseerd en met het bovengenoemde vriendinnetje nam ik me al lange tijd voor daar toch echt eens te gaan ontbijten. Roosters, drukte en het feit dat ik liever voordat ik op de fiets stap ontbijt, maakte dat het er echter steeds maar niet van kwam. Tot vandaag dus.

HOOI is lief, klein en schattig. De tafeltjes zijn simpel, de stoelen opgefleurd met kussentjes en overal zijn kinderlijke schilderingen aangebracht. Vogeltjes, bloemetjes en slakken zorgen voor een landelijk en speels idee. Ook de kaart past in deze trend. Het menu is eenvoudig met krentenbrood, eitjes en croissantjes als ontbijt en belegde boterhammen als lunch, en kent goed uitgezochte producten. HOOI werkt samen met lokale leveranciers en waarborgt zo kwaliteit. Biologisch, vers en eerlijk. Jam. Lekkere koffie, speciale thee en heerlijk vers noten-rozijnenbrood: daar bestond mijn ontbijtje uit. Zeker voor herhaling vatbaar!

Zomerse Citroen Pasta

Elke dag bedenken wat je gaat eten, dat is misschien wel de grootste opgave van op jezelf wonen. Voor mij als kookliefhebber valt dit op zich nog wel mee. Per periode heb ik mijn favoriete receptjes en ik denk dat ik in deze drie jaar studententijd hooguit vijf kant-en-klaar maaltijden heb gegeten, waaronder gisteren. Bij mijn huisgenootjes zie ik ze veel vaker langskomen. De befaamde mozarella pizza, maaltijdsalades, magnetronlasagne en ook de AH kant-en-klare quiche schijnt goed te doen te zijn. Toch trekt dit me allemaal niet zo. Ik weet toch graag wat er precies op mijn bord ligt. Af en toe is het dus een verademing om weer een tijdje thuis te eten. Een volle koelkast, een moeder die zich uitslooft en een bord lekker eten als resultaat. Deze week werd ik thuis geïnspireerd door spaghetti met citroen en pecorino en heerlijke gegrilde groenten. Grotendeels uit de Allerhande, maar met een vleugje van mama. Jam, heerlijk zomers!


Recept

Voor de Spaghetti

• 300 g spaghetti
  
• 2 citroenen, uitgeperst
• 200 g Pecorino Romano
  
• 4 el olijfolie extra vierge
• 20 g fijngesneden peterselie
  

Kook de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking beetgaar. Schenk ondertussen het citroensap in een kom. Rasp de kaas. Voeg toe aan het citroensap. Meng lepel voor lepel de olie erdoor. Giet de pasta af en vang een kopje kookvocht op. Doe de pasta terug in de pan en zet op laag vuur. Voeg het citroen-kaasmengsel en 2 el kookvocht toe en warm al roerend 2 min. door. Verdeel de pasta over 4 diepe borden en bestrooi met de peterselie. Serveer direct.

Voor de Gegrilde Groenten

• 10 el olijfolie extra vierge
• 1 el Italiaanse kruiden
• 2 tenen knoflook, waarvan 1 in plakjes
• 2 zoete puntpaprika's
  
• 2 aubergines, in lange plakken van 1/2 cm dik
• 1 potje kappertjes
  
• 2 el pijnboompitten, geroosterd
• 20 g fijngesneden peterselie

Verwarm de ovengrill. Meng 5 el olie met de kruiden en 1 geperste teen knoflook. Halveer de paprika's in de lengte en verwijder de steelaanzet en zaadlijsten. Leg ze met de velkant boven in de ovenschaal en gril ze in ca. 20 min. bijna zwart. Neem uit de oven en leg ze 20 min. in een pan met deksel erop. Verwijder het vel. Bestrooi ondertussen de aubergine in een vergiet royaal met zout en laat 15 min. staan. Spoel af, dep droog en bestrijk met 3 el olie. Verhit de grillpan en gril de aubergine in delen in 5 min. gaar. Keer halverwege. Leg de paprika en aubergine om en om in een lage schaal. Verhit 2 el olie in een koekenpan en bak de plakjes knoflook 2 min. op laag vuur. Schenk deze knoflookolie en de kruidenolie over de groente. Bestrooi met de kappertjes, pijnboompitten en peterselie. Laat het gerecht minimaal 1 uur afgedekt marineren voordat je het serveert.

Uit Allerhande 8 2011.

Uit de oude doos

Geen zorgen, ik leef nog. Zoals jullie merken schiet wat krabbelen er de laatste tijd vaak bij in. Deadlines en nieuw werk slokken al mijn aandacht op. Bovendien was ik ook nog eens vier dagen in de Ardennen met Pasen, waardoor ik helemaal niet aan bloggen toe kwam. Heerlijk fietsen, buitenlucht snuiven en eieren schilderen en verstoppen.De komende dagen zal het nog even stil blijven, maar daarna keert de rust weder met een soort van weekje vakantie en kan ik weer voluit steden belopen en stukjes schrijven.

In de tussentijd wat foto's uit de oude doos, namelijk opdrachtjes die ik vorig jaar tijdens mijn fotocursus heb gemaakt. Het wordt duidelijk weer eens tijd om mijn camera erbij te pakken!