Elles

Naakte lichaamsdelen, gehijg, gekreun, en alles in sterke close up. Dat is de opening van Elles, de nieuwste film van de Poolse regisseuse Malgorzata Szumowska. Voor de verandering ging Szumowska in het Frans aan de slag en castte ze onder meer Juliette Binoche voor een hoofdrol. De beelden van Parijs zijn inderdaad schitterend en zeker een goede keuze. Helaas is dat maar een van de weinige successen van de film. De expliciete sexscènes zorgen voor aversie en eigenlijk komt geen van de personages echt tot zijn recht. Jammer voor zo’n interessant thema. 

 
Met Elles wil Szumowska een speciaal soort prostitutie bloot leggen: prostitutie als bijbaantje. De film gaat over een journaliste, Anne (Juliette Binoche), die bezig is met een artikel over studentes die zich naast hun studie aanbieden. Uit de verhalen van Charlotte (Anaïs Demoustier) en Alicja (Joanna Kulig) haalt Anne al snel dat ze erin zijn gerold om het geld. Beide komen uit een armer milieu en zagen geen uitweg. “Zeg nou zelf”, zegt Charlotte tegen Anne, “het ergste is een woonkazerne, om daar in te wonen, de geur van goedkoop meubilair.” Hoewel de twee meiden aardig positief over hun werk spreken, komt langzamerhand ook de harde kant aan bod. Dit schokt Anne, maar hoe verder ze zich in het onderzoek stort, hoe meer ze ook gaat verlangen naar de spanning. Al helemaal wanneer ze beseft dat haar man misschien ook een van de verveelde echtgenoten is waarmee de dames het doen.

Verwarrend aan Elles is helaas de flashbackstructuur en het daardoor ontbreken van een verteller. Het verhaal is duidelijk vanuit Anne geschreven, maar ze komt net te weinig aan bod om deze keuze sterk te maken. Af en toe vinden er lukraak scènes plaats met Charlotte en Alicja die zorgen dat Anne’s verhaal niet de diepte in kan. Dit is ook jammer, omdat Binoche wel goed in haar rol zit. Hoewel ze aardig doet denken aan haar rol in La vie d’une autre, die nu ook in de bioscopen draait, is ze overtuigend met weer een stuk huwelijk en een onbevredigend verlangen. Haar gepeins spreekt voor zich.  

Verder lezen?

 

   

Chez Rachel

Er is weer een mooi kookboek uit, alweer twee maanden om precies te zijn. Chez Rachel is het kookboek van de Britse Rachel Khoo. Khoo studeerde Art & Design in Londen, maar besloot daarna naar Parijs af te reizen om daar aan de prestigieuze koksschool Le Cordon Bleu te gaan studeren. Hoewel ze amper Frans sprak, kreeg ze het koken al snel onder de knie en inmiddels is ze een bekend hoofd in de keukenwereld. Chez Rachel is alweer haar derde kookboek, maar voor het eerst ook in Engelse en ander talige edities. Met dit werk zet ze echt haar naam!

Chez Rachel bestaat uit traditionele Franse recepten met een twist. Niet de normale boeuf bourgignon, maar net een versie Rachel. De recepten variëren van simpel tot wat ingewikkelder, maar in principe zijn ze allemaal in een kleine keuken te maken. Khoo heeft zelf ook niet alle ruimte trouwens. In haar kleine Parijse appartementje heeft ze ook een restaurantje, met één tafel voor twee personen om precies te zijn. Maanden moet je van tevoren reserveren, maar dan heb je ook wel een huiskamerdinertje bij deze mooie Britse dame. 

Voor vegetariërs is het boek wat minder. Traditioneel Frans betekent veel vlees, veel vis. Ook voor de lijnende mensen onder ons is dit boek misschien niet zo geweldig. Zoals we al van Julia Child leerden, is Franse keuken beurre, beurre et beurre. Khoo ging naar Parijs voor de pâtisserie en besteedt dus ook veel aandacht aan taartjes en ander lekkers. Voor mij is het boek in ieder geval prachtig. Het is duidelijk dat Khoo wel oog heeft voor design én voor lekker eten!! Kan het beter? Ja dit boek staat op mijn verlanglijstje!

Hieronder een creatief receptje om uit te proberen:

Little numbers

Zucht.. Ik ben mijn laatste tentamen voor dit jaar aan het leren (verder alleen nog maar filmopdrachten, yes!) en het schiet niet op. Wegdromend op Boy's Little Numbers waan ik me al in vrijheid. Ja, zo vrij als een vogeltje!

Voor onszelf en elkaar

Een weekje silence, je m'excuse. Verrast door de hitte en de snelheid waarin de tijd zich voortbeweegt, kwam ik er niet aan toe om iets te typen. Hele dagen werken, leuke culturele events en honderden pagina's aan journalistiek verder, zit ik nu zwetend voor de computer. Het onweer is mijn dak voorbij gegaan en met extra heet kopje thee is de hitte helemaal compleet. Wel fijn eigenlijk. 

Grappig om het maar meteen weer over het weer te hebben. Weer is een typisch voorbeeld van oneindige gespreksstof. Altijd valt er over te praten, positief en negatief. Vandaag viel me op hoe mensen opleven van de zon. Hoe wij eigenlijk allemaal op zonne-energie werken. Op de fiets met hoge hakken en een wapperend rokje zag ik alleen maar mensen lachen. Grinnikend het tempo van de scooter opvoeren, glimlachend aan de wandel en zelfs de puffende hardlopers schenen het naar hun zin te hebben. Ergernis was er amper bij en leuke gesprekken ontstonden uit het niets. Nafluiten, lief lachen: wat waren mensen opeens sociaal.

Mensen zijn in die zin nog ontzettend natuurlijk. Zodra de zon schijnt, verdwijnen de zorgen. Deadlines worden vooruitgeschoven, parken vullen zich en opeens zijn we lief voor onszelf en elkaar (tenzij het gaat om dat felbegeerde laatste plekje op het terras). Er is geen noodzaak meer om keihard te werken, want gewoon buiten zijn maakt gelukkiger. Misschien een beetje overdreven, oké, maar je merkt dat mensen relaxter zijn en dat stress langzaam wegebt. Hoeveel van jullie hebben de afgelopen dagen in de zon gezeten, terwijl eigenlijk een tentamen geleerd moest worden? Een opdracht geschreven? Een maaltijd gekookt? Dat bedoel ik dus. 

Helaas moeten zaken toch gedaan worden. Ook in de Mediterranée waar de zon altijd schijnt, gaat het leven door. (Hoewel je daar natuurlijk wel de gevolgen van de zon ziet met de economische crisis. Foute grap, ik weet het.) Nog eventjes. Voor mij nog een maandje doorzetten, en dan: les vacances!

Dat kan

Vanaf vandaag is Utrecht weer eens het middelpunt van theater-Nederland. Negen dagen lang kan je overal naar premières en zijn er verschillende voorstellingen te bezoeken in het kader van het Festival aan de Werf. Het programma bestaat voornamelijk uit experimenteel theater: in loodsen, in de open lucht, maar ook gewoon in de schouwburg. Daarnaast is er een mooi muziekprogramma; gratis 's avonds op het Neude, betaald in enkele zalen. 

Vanavond bijt Eefje de Visser de spits af. Speciaal voor het Festival schreef ze het liedje Dat kan, waar ze straks natuurlijk ook mee zal scoren. Hieronder kan je alvast de mooie clip bewonderen waarin Eefje door de grachten van Utrecht vaart. Wel leuk gedaan. De rest van het muziekprogramma vind je overigens hier. Fijn festival!

Meer info: http://www.festivalaandewerf.nl/

Spaghetti met spinaziesalade

De hele dag achter de computer monteren, dat kost energie. Vandaag scheen de zon, was de lucht blauw, maar zat ik in een klein kamertje beelden achter elkaar te plakken met mijn filmgroepje. Leuk werk hoor, maar van al die shots een verhaal brouwen, is nog best een karwij. Eenmaal thuis werd ik me pas bewust van mijn rammelende maag. Amper wat gegeten de hele dag... Spaghetti met rode peper en knoflook, en een frisse spinaziesalade ging er dus ook wel in. Lekker zomers!


Recept

2 personen

- 5 teentjes  knoflook
- 1 rode peper
- spaghetti
- olijfolie
- balsamico azijn
- 1 rode paprika
- 2 handjes verse spinazie
- parmezaanse kaas
- peper en zout

Kook de spaghetti. Snijd intussen de paprika in tweeën, verwijder de zaadjes en grill ze in de oven op 200 graden. Was de spinazie en klop vervolgens een dressing van 1 geperst knoflookteentje, wat olijfolie en de balsamico. Giet de spaghetti af als het gaar is. Verwarm olie in een koekenpan. Fruit zachtjes de rode peper en de overige geperste knoflookteentjes. Voeg dan spaghetti, peper en zout naar smaak toe en bak de pasta nog zo'n 4 minuten. Snijd de paprika in reepjes, meng die door de spinazie en besprenkel de dressing hierover. Schep alles op borden en bestrooi het geheel rijkelijk met parmezaanse kaas. Bon appetit! 
 

Waar is Witje?

De universiteit kan ook best lachen zijn, bijvoorbeeld met het geven van een opdracht voor een fotoverhaal. Zie hier het resultaat. Waar o waar is Witje? Alle credits voor mijn broertje en zijn beer. Dat is pas liefde! :)

Sandra in de trein

Ik ben misschien wel een wereldverbeteraar (of hoop dat te zijn), maar mijn vriendinnetje Sandra is dat nog drie keer meer. Dingen sponsoren, evenementen organiseren, goede doelen steunen: dat is Sandra. Deze week is ze weer met iets nieuws van start gegaan, en daar ga ik toch even reclame voor maken. 

Morgen gaat Sandra heel Nederland doorcrossen. Met de trein gaat ze op pad om zichzelf met zoveel mogelijk Monopolystraten te vereeuwigen. Utrecht - Rotterdam - Den Haag - Haarlem - Amsterdam - Groningen - Arnhem: dat is haar route. Een leuk project, maar natuurlijk niet zomaar. Haar reis is een actie in het teken van Edukans, een organisatie die onderwijsprojecten in ontwikkelingslanden steunt. Het idee is dat zoveel mogelijk mensen haar sponsoren met deze reis en dat al dat geld naar straatkinderen in Uganda gaat. Mooi toch?

Via de website kan je Sandra volgen en kan ook jij een bijdrage leveren. Het eerste doel was 200 euro, maar dat is inmiddels verdubbeld. De 500 is zelfs al bijna bereikt. Help jij ook mee? Succes Sandra!! 

Geroosterde tomatensoep

Eindelijk is het weer een beetje lente. Of misschien zelfs al een beetje zomer. Drukkende luchten, keiharde plensbuien en dan weer broeierig warm. Ik weet niet helemaal wat ik ermee aan moet, maar gisteravond genoot ik ontzettend toen ik warm in mijn bedje met het raam open de regendruppels hoorde kletteren. Grasluchten verdrongen zich in mijn kamer. Frisheid, sappigheid. En eindelijk was de warmte daar. In dat kader dus ook een zomers receptje: geroosterde tomatensoep. Ik heb me laten inspireren door Sophie Dahls recept in Van Seizoen naar Seizoen, en om eerlijk te zijn, het was heerlijk!


Recept

4 personen

- 1 kilo tomaten

- 1 rode paprika

- 1 grote ui

- 4 tenen knoflook

- peper en zout

- 1 tl bruine suiker

- olijfolie

- een handvol verse basilicum

Verwarm de oven voor op 180 graden. Snijd de tomaten, paprika en ui in kwarten. Doe dit in een braadslee met de vier ongepelde(!) tenen knoflook. Besprenkel de groenten met olijfolie, suiker en wat zout en peper. Zet de braadslee in de oven voor ongeveer 45 minuten. 

Haal dan de braadslee uit de oven en laat de groenten even afkoelen. Vis de knoflook eruit en knijp die uit. Doe dit samen met de rest van de groenten in een soeppan en haal de staafmixer erdoorheen. Voeg een glas water toe aan de puree en warm de soep dan op laag vuur op. Laat hem zo'n twee minuten koken.

Spoel de staafmixer schoon en pureer vervolgens de basilicum met een scheutje olie tot een mooie groene prutje. Roer dit vlak voor serveren door de soep. Smullen!

Fantastic Mr. Fox

 

Film heb je in vele vormen en maten. Na mijn Disneyperiode op de basisschool verplaatste mijn aandacht zich al snel van de tekenfilm naar de speelfilm. Echte mensen wilde ik zien. Echte bomen, echte huizen, echte zoenscènes. Het laatste jaar ben ik hier echter weer verandering in aan het aanbrengen. Geïnspireerd door een vriendinnetje dat me stuk voor stuk al haar animatie aan het uitlenen is en 'gedwongen' door een vriendje dat geen (historische) drama's wil kijken, stapelt mijn kennis van animatie zich langzaam op. 

Eindelijk heb ik dus de klassiekers zoals Ice Age en Monsters Inc. gezien en kan ik ook meepraten over Up en Shrek. Er is echter nog veel meer naast alle Pixars, bijvoorbeeld het knap gemaakte Fantastic Mr. Fox. Met behulp van schokkerige stopmotion-animatie vertelt regisseur Wes Anderson hierin het sprookje dat Roald Dahl schreef. Schitterend en zeer ingenieus. 

Hieronder een clipje van de making-of. 

La Cité florale

Parijs is echt een van mijn favoriete steden. Graag zou ik er ooit nog eens voorgoed belanden. Het is de sfeer, de architectuur, de mensen, en ook de initiatieven. Vandaag stuitte ik op een heerlijk groen project in het 13e arrondissement. La Cité florale is een wijk op microschaal waar de straten naar bloemen zijn vernoemd: rues des Orchidées, des Iris, des Glycines... Daarnaast is elke straat, elk huis, fleurig ingericht. Planten overal en vooral in deze lentemaand moet dat een prachtig gezicht zijn. Kon ik maar even de trein pakken.. 

 
 
 
 
 

Foto's: http://www.etsionsepromenait.com/blog/2012/4/3/la-cite-florale.html 

PS. Dit is, jawel, mijn 450e bericht!