Anna Karenina, de klassieker van Tolstoy, is bekend. Al vijf regisseurs
namen het boek ter hand en verfilmde het tragische liefdesverhaal van een
gerespecteerde ministersvrouw die verliefd wordt op een luitenant. Joe Wright,
regisseur van onder meer Pride and Predjudice en Atonement,
waagde een nieuwe poging. Samen met scriptschrijver Tom Stoppard spitte hij de
bijna 1000 pagina’s door en creëerde zijn eigen verhaal. In tegenstelling tot
de eerdere films gebruikte hij het toneel als setting. Want ja, volgens Wright
speelden alle Russen in de 19e eeuw een beetje theater.
Anna Karenina is geen verfilmd theaterstuk. Het is eerder een theatrale
verfilming. De eerste scènes zijn een bombastische werveling voor het oog. Van
het ene decor stappen we in het ander. Door deuren heen, de coulissen in, dan
weer het podium op: het is een overweldigende chaos. Waar moet je op letten? Op
de schitterende decors, op de hoofdpersonages die allemaal even langs komen of
op de eerste plotlijnen die worden onthuld?
Na een half uur kalmeert de
storm. Het oog raakt gewend aan spectaculaire manier waarmee Wright Anna
Karenina tot ons brengt en het verhaal krijgt vorm. De manier waarop scènes
in elkaar overvloeien, waarop beelden zich in elkaar vermengen, is prachtig. Zo
verandert het speelgoedtreintje van Anna’s zoon in een echte trein en mixen
gescheurde papiertjes zich tot sneeuw. Wright speelt met licht, met kleur, met
muziek, met dans. De film is een feestje voor het oog.
Het achterliggende idee dat
Wright heeft met zijn theater, is op zich logisch. Hoe verder het verhaal zich
vordert, hoe duidelijker het wordt dat de Russische society inderdaad
een poppenkast is. Men is niet wie hij is, men doet niet wat hij wil. Jassen
worden al dansend verwisseld, iedereen draait om elkaar heen: het leven is een
groot toneelstuk.
Wel doet alle uitbundigheid
waarmee Wright Anna Karenina presenteert te kort aan het verhaal.
Tolstoy staat bekend om zijn diepgaande personage-analyses, bij Wright zijn het
bijna karikaturen. Keira Knightley heeft de leading rol en is zeker
overtuigend als de verbeten Anna, maar had genuanceerder kunnen zijn. Ook de
karakters van haar man Karenin (Jude Law) en haar geliefde Vronsky (Aaron
Taylor-Johnson) hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Na twee uur van
meewaaien in de wervelstorm blijft vooral de herinnering van het oog over. Het
hart is weinig beroerd.
3 opmerkingen:
Nou moet je eigenlijk de oude versies gaan zien! Ik wist niet dat er 5 waren.
Goede recensie!
Klinkt echt als een gave film!
Wil hem echt zien als hij op tv komt.
Een reactie posten