woensdag 12 december 2012

Anna Karenina

Anna Karenina, de klassieker van Tolstoy, is bekend. Al vijf regisseurs namen het boek ter hand en verfilmde het tragische liefdesverhaal van een gerespecteerde ministersvrouw die verliefd wordt op een luitenant. Joe Wright, regisseur van onder meer Pride and Predjudice en Atonement, waagde een nieuwe poging. Samen met scriptschrijver Tom Stoppard spitte hij de bijna 1000 pagina’s door en creëerde zijn eigen verhaal. In tegenstelling tot de eerdere films gebruikte hij het toneel als setting. Want ja, volgens Wright speelden alle Russen in de 19e eeuw een beetje theater. 


Anna Karenina is geen verfilmd theaterstuk. Het is eerder een theatrale verfilming. De eerste scènes zijn een bombastische werveling voor het oog. Van het ene decor stappen we in het ander. Door deuren heen, de coulissen in, dan weer het podium op: het is een overweldigende chaos. Waar moet je op letten? Op de schitterende decors, op de hoofdpersonages die allemaal even langs komen of op de eerste plotlijnen die worden onthuld? 

Na een half uur kalmeert de storm. Het oog raakt gewend aan spectaculaire manier waarmee Wright Anna Karenina tot ons brengt en het verhaal krijgt vorm. De manier waarop scènes in elkaar overvloeien, waarop beelden zich in elkaar vermengen, is prachtig. Zo verandert het speelgoedtreintje van Anna’s zoon in een echte trein en mixen gescheurde papiertjes zich tot sneeuw. Wright speelt met licht, met kleur, met muziek, met dans. De film is een feestje voor het oog. 


Het achterliggende idee dat Wright heeft met zijn theater, is op zich logisch. Hoe verder het verhaal zich vordert, hoe duidelijker het wordt dat de Russische society inderdaad een poppenkast is. Men is niet wie hij is, men doet niet wat hij wil. Jassen worden al dansend verwisseld, iedereen draait om elkaar heen: het leven is een groot toneelstuk.

Wel doet alle uitbundigheid waarmee Wright Anna Karenina presenteert te kort aan het verhaal. Tolstoy staat bekend om zijn diepgaande personage-analyses, bij Wright zijn het bijna karikaturen. Keira Knightley heeft de leading rol en is zeker overtuigend als de verbeten Anna, maar had genuanceerder kunnen zijn. Ook de karakters van haar man Karenin (Jude Law) en haar geliefde Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Na twee uur van meewaaien in de wervelstorm blijft vooral de herinnering van het oog over. Het hart is weinig beroerd.

3 opmerkingen:

Lidi zei

Nou moet je eigenlijk de oude versies gaan zien! Ik wist niet dat er 5 waren.

mama zei

Goede recensie!

Willemijn zei

Klinkt echt als een gave film!
Wil hem echt zien als hij op tv komt.