Populaire

Suikerzoet, dat is de beste omschrijving voor de debuutfilm van de Franse regisseur Régis Roinsard. Hij maakt met Populaire een romantische retrofilm die hier en daar thema’s zoals vrijheid voor de vrouw en de cinéma du papa aanstipt, maar over het algemeen kan worden bestempeld als pure feelgood. Helaas wil Roinsard te veel, waardoor hij verzandt in voorspelbaarheid en oppervlakkigheid. Populaire verliest zichzelf al snel in gekkigheid.

Typen op tikmachines. Felle kleurtjes. Petticoats en retrobehang. Met Populaire gaat Roinsard terug naar 1959. Kruideniersdochter Rose Pamphyle (een sterke rol van Deborah François) besluit dat ze te ‘modern’ is voor het kleine dorpje in Basse-Normandie waar ze met haar vader woont. Ze reist af naar de stad om secretaresse te worden, voor die tijd een avontuurlijk beroep. Als Rose bij verzekeringsagent Louis Échard (Romain Duris) solliciteert, is ze dan ook niet de enige. Haar snelle typen overtuigt Louis echter om haar te kiezen. Hij heeft meer met haar in petto. Hij wil haar tot typekampioene maken. Een hysterische reeks aan typekampioenschappen volgt en ook liefde tussen Rose en Louis blijft niet uit.

Tot in de puntjes werkt Roinsard het ‘feelgood fifties’ idee uit. De gehele setting is bontgekleurd en roept nostalgie op. Roinsard refereert hiermee aan onze hedendaagse ideeën over de Franse films uit de jaren vijftig. Grappig is dat dit beeld niet overeenkomt met de echte jaren vijftig film. Die is soberder. Toch is Populaire zeker een hommage aan deze cinema du papa, die tussen 1954 en 1959 in Frankrijk floreerde. Met name de scène van de eerste zoen tussen Louis en Rose is met zijn rode en blauwe licht bekend.

Helaas vergeet Roinsard door de nadruk op stijl aandacht aan het verhaal te schenken. De liefdesgeschiedenis komt niet helemaal uit de verf. Zo blijft het onduidelijk waarom Louis Rose zo graag tot kampioen wil maken. Is het oprecht steunen of is het voor zichzelf? Ook is het probleem dat Populaire al snel te veel wordt. De hints naar jaren vijftig films komen bij de kenner door, maar leveren bij de gewone bezoeker verwarring op. De film is overdreven. Het ene cliché volgt op het andere en na de eerste dertig minuten weet je in grote lijnen hoe de film zal aflopen. Roinsard heeft zeker een talent; hij moet zich alleen nog leren matigen.