Schone kleren

Het is zomer, ik ga op vakantie en neem mee… Het is makkelijk om even de H&M binnen te wippen voor een shirtje van 3 euro,  een jurkje van 7,50. Iedereen doet het. Maar welk verhaal zit er achter deze tot kleding gemaakte stukjes stof?

Hoewel we het allemaal weten, denken we er weinig over na. Waar komt onze kleding vandaan, hoe kan het zo goedkoop zijn, wie maakt het eigenlijk? Afgelopen april begon er eindelijk een balletje te rollen. Dagenlang stonden de kranten vol van de ramp die zich in Bangladesh had afgespeeld. Op woensdag 24 april stortte een grote kledingfabriek, Rana Plaza, in de stad Savar in. De dagen na de ramp liep het dodenaantal van 100 langzaam op naar 900. Allemaal mensen die “20 cent per uur verdienden voor onze goedkope t-shirts”, zoals de Volkskrant 25 april kopte. De dag voor het drama had een overheidsfunctionaris die het gebouw inspecteerde, een scheur in de muur aangetroffen. Hij raadde af de werknemers binnen te laten, maar de eigenaar garandeerde de dag erna zekerheid. Klap boem, iedereen weg.

Deze ramp is niet de eerste. Afgelopen november kwam een honderdtal arbeiders om bij een brand in een textielfabriek. In 2010 en 2005 stortten ook enkele gebouwen in. Bangladesh, Cambodja, India, China: ze maken onze kleding, ze geven zelfs hun leven ervoor. Hoe moet dat zo doorgaan?

Verder lezen? 

Het is zomer, ik ga op vakantie en neem mee… Het is makkelijk om even de H&M binnen te wippen voor een shirtje van 3 euro,  een jurkje van 7,50. Iedereen doet het. Maar welk verhaal zit er achter deze tot kleding gemaakte stukjes stof?
Hoewel we het allemaal weten, denken we er weinig over na. Waar komt onze kleding vandaan, hoe kan het zo goedkoop zijn, wie maakt het eigenlijk? Afgelopen april begon er eindelijk een balletje te rollen. Dagenlang stonden de kranten vol van de ramp die zich in Bangladesh had afgespeeld. Op woensdag 24 april stortte een grote kledingfabriek, Rana Plaza, in de stad Savar in. De dagen na de ramp liep het dodenaantal van 100 langzaam op naar 900. Allemaal mensen die “20 cent per uur verdienden voor onze goedkope t-shirts”, zoals de Volkskrant 25 april kopte. De dag voor het drama had een overheidsfunctionaris die het gebouw inspecteerde, een scheur in de muur aangetroffen. Hij raadde af de werknemers binnen te laten, maar de eigenaar garandeerde de dag erna zekerheid. Klap boem, iedereen weg.
Deze ramp is niet de eerste. Afgelopen november kwam een honderdtal arbeiders om bij een brand in een textielfabriek. In 2010 en 2005 stortten ook enkele gebouwen in. Bangladesh, Cambodja, India, China: ze maken onze kleding, ze geven zelfs hun leven ervoor. Hoe moet dat zo doorgaan?
- See more at: http://www.nadelunch.com/brein-3/essays/schone-kleren/#sthash.lYIzOmab.dpuf

 

"Je bent verantwoordelijk voor dat wat je tam maakt"

Afgelopen week las ik Le Petit Prince. Hoewel het vaak als kinderboek wordt gezien, is het naar mijn mening zeer filosofisch. Het is een boek over het leven. Over ons gedrag, ons geloof, onze levenswijze. Als we de petit prince mogen geloven, snappen wij 'grote mensen' de doel van het leven niet. 

Regardez le ciel. Demandez-vous: 

le mouton oui ou non a-t-il mangé la fleur? 

Et vous verrez comme tout change.. 

Et aucune grande personne ne comprendra jamais 

que ça a tellement d'importance. 

De schrijver, Antoine de Saint-Exupéry, komt uit Lyon. Een beeld van hem siert de stad. Ik geniet nog drie dagen. Dan zeg ik au revoir.

Bologna

 

Vorige week was ik in Italië. Na elf uur in de bus stapte ik samen met de vriendin die mij in Lyon was komen opzoeken, ontzettend gaar maar enthousiast uit in Bologna. Terwijl ik mijn semester in Lyon vertoef en de ander in Dublin was, zit een andere vriendin van ons in deze leuke Italiaanse studentenstad. Een week lang leidde ze ons rond en redde ze ons met haar Italiaans. Op en top zomer, heel veel pasta, pizza en gelato, heel veel kletsen. Een fijne vakantie.

 

 

 

 

Rabarbertaart

 

Het is eindelijk zomer in Lyon. Al een paar dagen stijgt het kwik verder dan 30 graden en zoekt iedereen zwetend zijn route van schaduw naar schaduw. Gelukkig laten de Lyonese winden ons niet in de steek. De Mistral zoeft langs de Rhône en menig meisje wordt geplaagd met een opwaaiend rokje. Wat doe ik zo al? Niet veel. Af en toe pak ik de fiets en zoef ik langs de rivier, met de wind mee, tegen de wind in. Af en toe zit ik in een parkje in de schaduw met mijn boek. Af en toe leef ik me uit in de keuken. Geïnspireerd door het Italiaanse voedsel kocht ik dit weekend zakken vol met groenten en fruit om eens fijn simpel te gaan koken. Kiptajine met courgette, geroosterde worteltjes en radijsjes, een lekkere salade en... een rabarbertaart. Het is zomer!

ps. Nog een taart te gaan voor mijn huisgenoot! :)

Recept

• 1 kant-en-klare taartbodem (zeer lui, maar zeer lekker)
• 300 verse rabarber
• 2 appels
• 150 g poedersuiker
• 1 eetlepel bloem
• een snufje gemalen kaneel
• 2 eieren, losgeklopt

Verwarm de oven voor op 190 C. Bedek een taartvorm met een taartbodem. Schil de rabarber en appels, snijd ze in stukjes en verdeel dit gelijkmatig over de taartbodem. Meng suiker, meel en kaneel in een middelgrote kom, en roer er dan de eieren doorheen. Giet het mengsel over de rabarber. Bak de taart 40 tot 45 minuten tot de vulling gestold is.

Op een Italiaanse toilet

Italië, het land van pasta’s, pizza’s en Italianen. Afgelopen week spendeerde ik een aantal dagen in Bologna. Met de Eurolinesbus vertrok ik op een vrijdagavond in holst van de nacht naar het zuiden. Het was een volle bus en een comfortabel schoonheidsslaapje zat er dus niet in. Laat staan een gedegen nachtrust. Tegen een uur of negen stopte onze bus voor een korte plas- en koffiepauze bij een wegrestaurant tussen Milaan en Bologna. Gaar zocht ik mijn slippertjes onder de bank en zette ik mijn eerste stappen op Italiaanse bodem. Het was een ervaring.

Wegrestauranten verschillen per land: het etensaanbod in het winkeltje, het restaurant, de wc’s. Met mijn ouders ging ik altijd naar Frankrijk. Hoewel de meeste Nederlanders de Franse toilet aan hurkwc’s koppelen, hadden de meeste benzinestations waar ik kwam gratis, normale, schone toiletten. Na een wc-bezoekje was het vaste traditie om even bij de koffieautomaat te stoppen. Chocolat chaud, choco-café, café au lait. Een feestje was dat.

Ook bezocht ik een keer een pompstation in Duitsland. Met een bus vol met jongeren. Ons doel was de bustoilet zo min mogelijk te gebruiken, dus zodra onze buschauffeur stilstond, gingen we in een lange slinger richting toilet. Was was dat? Hekjes? 50 cent betalen? In onze zakken zochten we naar muntjes. Nadat we een muntje in het poortje hadden gestopt, kregen we toegang tot de schone, zeer schone Duitse toiletten en bovendien een bonnetje. 40 cent korting bij aankoop. Die Duitsers. Zo zie je maar weer hoe het komt dat hun economie nog steeds bloeiend is.

Goed, terug naar die snelweg op de Po-vlakte. Met mijn duffe hoofd begaf ik me richting toiletten. De eerste opgave was het café doorkruisen wat me dusdanig moeilijk werd gemaakt door de tientallen Italianen die luid babbelend espresso’s en cappuccino's naar binnen aan het werken waren. Ik drukte me door de menigte in de hoop geen koffie om te gooien.

De volgende opgave was het daadwerkelijke wc-bezoek. Geen hekjes zoals in Duitsland, geen nette rij zoals in Frankrijk, maar een grote chaos. Net als een enorm aantal grijze Italiaanse vrouwtjes wilde ik naar de wc. Van een rij was echter geen sprake. Iedereen stond her en der, luid kakelend. Of ze nog moesten, of ze al klaar waren: geen idee. Ik vocht me langzaam door de menigte en toen een deur open ging, zette ik een stap. Een chique Italiaanse was me voor. Zij of ik? Ik maakte een handgebaar, zij antwoordde iets onverstaanbaars, ik maakte opnieuw een handgebaar, zij bleef staan, ik snelde de wc in. Gewonnen. Gewonnen van een Italiaanse. 

Vienne

 

Vienne. Nee niet Wenen, maar Vienne. Een klein plaatsje twintig minuten van Lyon. Toen een vriendinnetje mij vorige week bezocht, pakten we de trein om dit 'ware' Frankrijk te proeven, of liever gezegd, dit kleine Frankrijk. Vienne is een kleine oude stad met veel Romeinse opgravingen. Tempels, een amfitheater, oude fundamenten. Verder staat de stad bekend om zijn grote jazzfestival begin juli. Grote artiesten reizen naar het stadje af om hun nummers in het amfitheater op te voeren. Helaas kan ik daar dit jaar niet van gaan genieten. Over tien dagen stap ik in de bus naar het Noorden. De zes maanden zijn omgevlogen.. 

 

 

   

 

 

Een strip met twee zoenende mannen

Spotprenten en politiekgetinte strips: voor mijn eindexamen geschiedenis moest ik met tegenzin een hele reeks analyseren. Het  bleef abstract, het bleef ver van mijn bed. Een gesprek met de maker van een Frans stripboek tegen homofobie brengt me echter op nieuwe ideeën. 

Een aantal weken geleden, op 17 mei om precies te zijn, bezocht ik een bijeenkomst tegen homofobie in Lyon. In het kader van de ‘Internationale dag tegen homofobie, lesbofobie en transfobie’ presenteerden verschillende organisaties zich in het gemeentehuis van het eerste arrondissement. Tussen deze gaybewegingen zat er een groep die er voor mij uitsprong: de makers van een stripboek. Quarante dessinateurs contre l’homophobie: veertig tekenaars tegen homofobie. Ik besloot met een van hen te praten.

BD, BD, BD

De BD (bande dessinée), oftewel het stripverhaal, is groot in Frankrijk. Asterix, Titeuf, Petit Nicolas, Philémon, Hoempa pa. Dit zijn slechts enkele titels. Met 1137 titels gepubliceerd in 2000, 4863 in 2009 en wel liefst 5165 in 2010 maakt Frankrijk een enorme groei door. Vorig jaar publiceerde Telerama (een Franse televisiegids) zelfs een artikel waarin het stelde dat de strip in Frankrijk ‘explodeert’. Niet alleen in kwantiteit, maar ook in kwaliteit: “Nog nooit was [de Franse strip] zo creatief en dapper”. De strip wordt door veel Fransen dan ook met trots gezien als de negende kunstvorm. In hetzelfde artikel legt Telerama uit dat dit komt doordat de Franse strip in tegenstelling tot de (commerciële) manga in Japan en de comics in de VS verre van monolithisch is. De tekenaars zijn creatief, werken meestal met weinig middelen en dus niet vanuit een winstgevend plan. Hoe de strip dan toch zo groot kan zijn? Een simpel antwoord volstaat: het publiek is er.

Eén van de plaatsen waar de strip het meest groeit, is op het internet. Als blogger tonen vele tekenaars hun werk. In deze over het algemene ‘heteroseksuele wereld’ is er ook een kleine, maar actieve homoseksuele beweging. In Frankrijk nodigt 17 mei al jaren bepaalde auteurs uit om hun positie tegen homofobie in te nemen. In 2009 lanceerde striptekenares Julie Maroh – van onder meer Le bleu est une couleur chaude, een strip die door Abdellatif Kechiche verfilmd is als La vie d’Adèle en de Gouden Palm op Cannes won – een project om deze auteurs samen te brengen. Maroh presenteerde op haar site alle links waardoor de strips makkelijker toegankelijk werden. Hierdoor geïnspireerd besloten de twee jonge striptekenaars Pochep en Silver vorig jaar een stap verder te zetten: één site met alle strips. Makkelijk toegankelijk, altijd beschikbaar.

Verder lezen?

Banana bread

Soms doe ik domme dingen, zoals iemand vijf taarten beloven voor wat Franse correcties (naja 25 pagina's in het Frans, eigenlijk wel lief). Inmiddels staat de teller op twee taarten en de dagen die resten voor deze baksels op krap anderhalve week (tussendoor nog een week Italië, wat is het leven zwaar). Gister besloot ik dus maar ondanks de hitte een bananenbrood te bakken. Het stond al langer op mijn receptenlijst en terecht. Heerlijk! 

Iemand tips voor de laatste twee taarten? 

 

Recept

250 g bloem

1 tl baksoda

snufje zout 

grote snuf kaneel

115 g boter

115 g bruine suiker

2 losgeklopte eieren

500 gr geprakte overrijpe bananen

eventueel 50 g pure chocolade

Verwarm de oven voor op 180 graden. Vet een cakeblik lichtjes in. Meng de bloem, baksoda, kaneel en zout in een grote kom. Meng de boter en bruine suiker in een aparte kom door elkaar. Roer de eieren en geprakte bananen erdoor totdat alles goed gemengd is. Giet het bananenmengsel bij het bloemmengsel en roer door elkaar. Meng nu eventueel de chocolade in brokjes erdoorheen. Giet het mengsel in de cakevorm. Bak 60-65 minuten in een voorverwarmde oven. Als je een prikker in de cake steekt die er schoon weer uitkomt, dan is de cake klaar. Laat 10 minuten afkoelen en haal de cake dan uit de vorm en laat hem op een rooster verder afkoelen.