Cherchez Hortense

Dit voorjaar draaide Cherchez Hortense al op het IFFR. De film ontving gemengde kritieken. Nu het Franse drama door heel Nederland op het witte doek te zien is, zijn de reacties wederom afwisselend. Aan de acteurs ligt het niet, misschien aan de golf van toevalligheden?

Regisseur Pascal Bonitzer is een oude filmrot. Niet zo zeer wat betreft regie (hij regisseerde voor Cherchez Hortense pas vijf andere films), maar in scenario’s en recensies. Bonitzer is van huis uit filosoof en stortte zich in de jaren '70 en '80 op filmkritieken voor het toonaangevende Cahiers du Cinema. Ook schreef en bewerkte hij sindsdien tientallen scenario’s. Helaas lijkt hij deze ervaring in zijn nieuwe film Cherchez Hortense maar deels te hebben gebruikt. Bonitzer vergrijpt zich ongewild aan knip-en-plakwerk. 

Damien (Jean-Pierre Bacri) zit is een lastig parket. Hij woont samen met zijn vriendin Iva, tevens moeder van zijn zoon Noé, maar ziet haar amper. Iva (Kristin Scott Thomas) is theateregisseuse en is in druk met haar nieuwe productie. Wel heeft ze de tijd Damien op een missie uit te sturen: kennis Zorica (Isabelle Carré) aan een verblijfvergunning helpen. Damien doceert zelf Aziatische cultuur, maar heeft een vader die bij het gerechtshof werkt. De oude rechter kan vast zijn vriend Hortense die zich bezighoudt met deze zaken inschakelen, niet? Damien doet de belofte, maar heeft het er niet makkelijk mee. 'Ik ben niet goed in praten en zeker niet met mijn vader.'

Moeilijke communicatie is een van de thema’s in Cherchez Hortense. Niemand lijkt echt goed te kunnen communiceren en Damien al helemaal niet, niet met Iva, niet met zijn vader en niet met zijn vrienden. Miscommunicatie is een leidraad in zijn bestaan. Hoewel het basisverhaal en het thema simpel zijn, plakt Bonitzer de film aaneen met een golf van toevalligheden. Hoewel Parijs - waar de film zich afspeelt - groot en vol individuen is, ontstaan er meerdere malen ontmoetingen tussen personages. Toevallig. Uit het niets. Die de loop van het verhaal bepalen. Door deze verbindingen wordt de geloofwaardigheid van de film af en toe op de proef gesteld. 

Deels wordt dit gered door de scherpe dialogen. Menigmaal klinken er onderdrukte lachjes uit de zaal. Zelfs de korte, ietwat absurde zijweg over de homoseksualiteit van Damiens vader, wordt zo een fijn en grappig intermezzo. Ook zijn de acteurs zijn sterk. Bacri toont zijn ervaring met zijn overtuigende expressies. Zijn sombere, getergde blikken passen prima bij zijn rol. Ook Scott Thomas zit goed in haar rol. Egoïstisch, duidelijk een artiest en niet wetend wat ze nu echt wil: ze overtuigt. 

Tijdens een filmpracticum vertelde de docente ooit eens dat uit een goed verhaal de titel vanzelf voortvloeit. Bij Cherchez Hortense is dat niet het geval. Uiteindelijk is het een prima tussendoortje waarna vooral een vraag blijft hangen: waarom was die titel nu Cherchez Hortense? 

Het ABC van Lyon

Lyon: de stad met twee heuvels, de stad met twee rivieren. De stad die je passeert op weg naar het zuiden. Ik bracht er een semester door. Tijd om deze mooie stad dus in het zonnetje te zetten met een ABC: Archeologie en Architectuur, Bouchon en Canuts.

De culinaire hoofdstad van Frankrijk. Het economische en politieke centrum van de regio Rhône-Alpes. De tweede of derde stad van Frankrijk (de Lyonesen vechten erom met de Marseillais). Hoewel Lyon een van Frankrijks grootste steden is, is het geen toeristische stad. Kalm kabbelen de Rhône en de Saône door de stad, terwijl de Lyonesen zich rustig naar werk, restaurant en festival begeven. Het is een aangename stad om in te wonen of te bezoeken. Er is genoeg te doen.

 

  

De A van Archeologie en Architectuur 

Lyon kent een lange geschiedenis. Al zo’n 3000 jaar wonen er mensen langs de twee rivieren. Pas echt een stad werd het gebied ten tijden van de Romeinen. Lugdunum (letterlijk vertaald: Heuvel van de god Lug). Vandaag de dag zien we nog veel verwijzingen naar deze periode. Een oud amfitheater waar in de zomer concerten worden gegeven (Les Nuits de Fourvière), een Gallo-Romeins museum en her en der in de stad andere opgravingen.

Naast deze antieke architectuur is Lyon ook de stad van Tony Garnier, een architect en urbanist eind negentiende, begin twintigste eeuw. Zijn werk wordt meestal aangeduid als utopische architectuur: zijn ideale stad was een stad waar urbane functies en activiteiten zijn gescheiden. In Nederland zien we dit idee terug in het werk van architect Cornelis van Eesteren in Slotervaart (Amsterdam). Garniers erfenis in Lyon zijn Halle Tony Garnier (een enorme concertzaal), Stade Gerland waar het voetbalteam Olympique Lyonnais sinds 1950 zijn thuisbasis heeft, l’Hopital Édouard-Herriot (het grootste ziekenhuis van de regio) en een hele wijk genaamd Le Quartier des États-Unis. Het leuke aan dit laatste project zijn alle muurschilderingen. Vijfentwintig muurschilderingen vullen ruim 230 m2. Het is het werk van artiesten uit alle hoeken van de wereld. Ongeveer de helft verbeeld de utopische ideeën van Garnier.

Verder lezen?

She Flies Away, Go Girl Go

Les Beaux Jours

Een wijde zee. Industrie. De Noord-Franse kust. In dit decor speelt Les Beaux Jours, de nieuwe film van de Franse regisseuse Marion Vernoux. De laatste jaren hebben we vaker deze setting gezien – o.a. in Le Havre en in Welcome – en meestal leverde dit zware films op. Vernoux probeert echter het tij te keren. Een luchtige komedie die laat zien dat ook Noord-Franse gepensioneerden het naar hun zin kunnen hebben. Hoewel, soms lukt dat niet alleen en moet daar een jonge man aan te pas komen.


Tandarts Caroline (Fanny Ardant) is met pensioen en het is niet geheel wat zij in gedachte had. Ze mist haar werk, haar bezigheden en kijkt soms jaloers naar haar man die nog wel een praktijk heeft en veel uren draait. Om haar wat op te vrolijken, geven haar dochters haar goedbedoeld een proefabonnement op een seniorenclub: Les Beaux Jours. “Dan kan ze nieuwe mensen ontmoeten..” Niet geheel overtuigd gaat Caroline naar binnen. Theater, pottenbakken, pingpong, computerles: het liefst loopt ze gillend weg. Eén ding houdt haar echter tegen: de computerleraar. 

Het is nog steeds tabou. Naar een oude man met een jongere vrouw wordt amper om gekeken, maar een oude vrouw met een jongere man is al snel ordinair. Waarom? Caroline ziet het anders. Zij ziet de dertig jaar jongere Julien wel zitten en hij haar. Na een lunch in een restaurant gaat alles snel: ze zoenen, het begint te regenen, de auto in... Nee, Caroline tref je niet aan achter de geraniums.



Net als The Best Exotic Marigold Hotel en Tous ensemble probeert Les Beaux Jours een ander beeld te geven van ouderdom. Ouderen krijgen de hoofdrol en laten zien dat het leven na het pensioen nog niet voorbij is. Zelfs seks is er nog bij! Helaas lukt het Vernoux in tegenstelling tot de andere twee films maar matig. In plaats van overtuigend een pleidooi voor onevenwichtigheid in leeftijd te geven, vervalt de film telkens in clichés. Caroline wordt voorgesteld als moeder, een jointje slaat wel heel hard aan en de twee worden bijna gezien in een restaurant.. Het verhaal is vanaf moment één te voorspellen. Daarnaast verzwakt de aandacht voor leeftijd de film. Het verschil tussen Julien en Caroline is altijd aanwezig. “Als ik je in een andere periode van je leven was tegen gekomen...” Nee, ook dan was het niets geworden. 

Deze zwaktes in het scenario zijn jammer en ook de interessante groep acteurs kan dit niet corrigeren. Zelfs diva Fanny Ardant, die al bijna dertig jaar op het witte doek verschijnt, weet de film niet te redden. Haar lage stem en zwoele blikken missen aan overtuigingskracht, aan diepte. Ook Laurent Lafitte, met name bekend door zijn werk bij La Comédie Française, speelt matig. Hij kan het publiek niet overtuigen van zijn keuze voor Caroline. Telkens vraag je je af: wat zoekt die jonge man nou in die vrouw zijn moeder had kunnen zijn? De vraag die Vernoux nu juist niet wil laten overheersen.