Les Beaux Jours

Een wijde zee. Industrie. De Noord-Franse kust. In dit decor speelt Les Beaux Jours, de nieuwe film van de Franse regisseuse Marion Vernoux. De laatste jaren hebben we vaker deze setting gezien – o.a. in Le Havre en in Welcome – en meestal leverde dit zware films op. Vernoux probeert echter het tij te keren. Een luchtige komedie die laat zien dat ook Noord-Franse gepensioneerden het naar hun zin kunnen hebben. Hoewel, soms lukt dat niet alleen en moet daar een jonge man aan te pas komen.


Tandarts Caroline (Fanny Ardant) is met pensioen en het is niet geheel wat zij in gedachte had. Ze mist haar werk, haar bezigheden en kijkt soms jaloers naar haar man die nog wel een praktijk heeft en veel uren draait. Om haar wat op te vrolijken, geven haar dochters haar goedbedoeld een proefabonnement op een seniorenclub: Les Beaux Jours. “Dan kan ze nieuwe mensen ontmoeten..” Niet geheel overtuigd gaat Caroline naar binnen. Theater, pottenbakken, pingpong, computerles: het liefst loopt ze gillend weg. Eén ding houdt haar echter tegen: de computerleraar. 

Het is nog steeds tabou. Naar een oude man met een jongere vrouw wordt amper om gekeken, maar een oude vrouw met een jongere man is al snel ordinair. Waarom? Caroline ziet het anders. Zij ziet de dertig jaar jongere Julien wel zitten en hij haar. Na een lunch in een restaurant gaat alles snel: ze zoenen, het begint te regenen, de auto in... Nee, Caroline tref je niet aan achter de geraniums.



Net als The Best Exotic Marigold Hotel en Tous ensemble probeert Les Beaux Jours een ander beeld te geven van ouderdom. Ouderen krijgen de hoofdrol en laten zien dat het leven na het pensioen nog niet voorbij is. Zelfs seks is er nog bij! Helaas lukt het Vernoux in tegenstelling tot de andere twee films maar matig. In plaats van overtuigend een pleidooi voor onevenwichtigheid in leeftijd te geven, vervalt de film telkens in clichés. Caroline wordt voorgesteld als moeder, een jointje slaat wel heel hard aan en de twee worden bijna gezien in een restaurant.. Het verhaal is vanaf moment één te voorspellen. Daarnaast verzwakt de aandacht voor leeftijd de film. Het verschil tussen Julien en Caroline is altijd aanwezig. “Als ik je in een andere periode van je leven was tegen gekomen...” Nee, ook dan was het niets geworden. 

Deze zwaktes in het scenario zijn jammer en ook de interessante groep acteurs kan dit niet corrigeren. Zelfs diva Fanny Ardant, die al bijna dertig jaar op het witte doek verschijnt, weet de film niet te redden. Haar lage stem en zwoele blikken missen aan overtuigingskracht, aan diepte. Ook Laurent Lafitte, met name bekend door zijn werk bij La Comédie Française, speelt matig. Hij kan het publiek niet overtuigen van zijn keuze voor Caroline. Telkens vraag je je af: wat zoekt die jonge man nou in die vrouw zijn moeder had kunnen zijn? De vraag die Vernoux nu juist niet wil laten overheersen.