Cherchez Hortense

Dit voorjaar draaide Cherchez Hortense al op het IFFR. De film ontving gemengde kritieken. Nu het Franse drama door heel Nederland op het witte doek te zien is, zijn de reacties wederom afwisselend. Aan de acteurs ligt het niet, misschien aan de golf van toevalligheden?

Regisseur Pascal Bonitzer is een oude filmrot. Niet zo zeer wat betreft regie (hij regisseerde voor Cherchez Hortense pas vijf andere films), maar in scenario’s en recensies. Bonitzer is van huis uit filosoof en stortte zich in de jaren '70 en '80 op filmkritieken voor het toonaangevende Cahiers du Cinema. Ook schreef en bewerkte hij sindsdien tientallen scenario’s. Helaas lijkt hij deze ervaring in zijn nieuwe film Cherchez Hortense maar deels te hebben gebruikt. Bonitzer vergrijpt zich ongewild aan knip-en-plakwerk. 

Damien (Jean-Pierre Bacri) zit is een lastig parket. Hij woont samen met zijn vriendin Iva, tevens moeder van zijn zoon Noé, maar ziet haar amper. Iva (Kristin Scott Thomas) is theateregisseuse en is in druk met haar nieuwe productie. Wel heeft ze de tijd Damien op een missie uit te sturen: kennis Zorica (Isabelle Carré) aan een verblijfvergunning helpen. Damien doceert zelf Aziatische cultuur, maar heeft een vader die bij het gerechtshof werkt. De oude rechter kan vast zijn vriend Hortense die zich bezighoudt met deze zaken inschakelen, niet? Damien doet de belofte, maar heeft het er niet makkelijk mee. 'Ik ben niet goed in praten en zeker niet met mijn vader.'

Moeilijke communicatie is een van de thema’s in Cherchez Hortense. Niemand lijkt echt goed te kunnen communiceren en Damien al helemaal niet, niet met Iva, niet met zijn vader en niet met zijn vrienden. Miscommunicatie is een leidraad in zijn bestaan. Hoewel het basisverhaal en het thema simpel zijn, plakt Bonitzer de film aaneen met een golf van toevalligheden. Hoewel Parijs - waar de film zich afspeelt - groot en vol individuen is, ontstaan er meerdere malen ontmoetingen tussen personages. Toevallig. Uit het niets. Die de loop van het verhaal bepalen. Door deze verbindingen wordt de geloofwaardigheid van de film af en toe op de proef gesteld. 

Deels wordt dit gered door de scherpe dialogen. Menigmaal klinken er onderdrukte lachjes uit de zaal. Zelfs de korte, ietwat absurde zijweg over de homoseksualiteit van Damiens vader, wordt zo een fijn en grappig intermezzo. Ook zijn de acteurs zijn sterk. Bacri toont zijn ervaring met zijn overtuigende expressies. Zijn sombere, getergde blikken passen prima bij zijn rol. Ook Scott Thomas zit goed in haar rol. Egoïstisch, duidelijk een artiest en niet wetend wat ze nu echt wil: ze overtuigt. 

Tijdens een filmpracticum vertelde de docente ooit eens dat uit een goed verhaal de titel vanzelf voortvloeit. Bij Cherchez Hortense is dat niet het geval. Uiteindelijk is het een prima tussendoortje waarna vooral een vraag blijft hangen: waarom was die titel nu Cherchez Hortense?