Een comic-of-age drama gebaseerd op een
stripverhaal. La vie d’Adèle won
afgelopen voorjaar de Gouden Palm op Cannes. Begrijpelijk, hoewel het wel een
lange zit is.
Drie uur duurt de
speelfilm van regisseur Abdellatif Kechiche (La Graine et le Mulet). We zien de jonge Adèle (Adèle Exarchopoulos) zich langzaam van 15-jarig
schoolmeisje ontluiken tot volwassene. Haar wereld wordt op de kop gezet
wanneer ze Emma (Lea Séydoux) ontmoet, een jonge vrouw met blauw haar, een
lesbienne. Meisjes gaan niet altijd uit met jongens, leert Adèle. Meisjes en
meisjes: het is ook een mogelijkheid.
Hoewel we Adèle
een aantal bepalende jaren volgen, gebeurt er weinig in de film. La vie d’Adèle
is een registratie van een leven, van Adèle’s leven. Kechiche maakt als het
ware van fictie documentaire. Overzichtsshots blijven uit. We zitten Adèle op
de huid. Ze wordt geregistreerd door de camera. Ook muziek wordt amper ingezet
om drama te creëren. Wanneer Adèle danst, oké, maar verder eigenlijk niet. De
film blijft puur.
Een belangrijk
element in het verhaal zijn de verlangens van Adèle. Door haar contact Emma
ontdekt ze haar lusten. Kechiche houdt
zich niet in met expliciete seksscènes. Hij gaat hier wel ver mee. Vaak zien we
Emma en Adèle naakt en kreunend. Een van deze scènes duurt ruim vijf minuten.
Natuurlijk past dit bij het idee een leven te registreren, maar ongemakkelijk
word je er wel van. Vooral wanneer na vijf minuten wederom een naakte
verhandeling volgt.
De film is
gebaseerd op de autobiografische graphic novel van Julie Maroh, Le bleu est une couleur chaude. Van een
strip naar een film. Opvallend is daarom het ijzersterke dialoog.
Ongemakkelijke familiedinertjes, mooie voordrachten op school: de woorden zijn
sterk.
Tenslotte zijn er
de twee actrices. La vie d’Adèle wordt
gedragen door het ontroerende acteerspel. Lea Séydoux is in Frankrijk al een
grote actrice (Les adieux a la reine,
Inglourious Basterds, Midnight in Paris) en weet ook hier te overtuigen.
Adèle Exarchopoulos is een nieuw talent. En wat voor een! Ze speelt prachtig
naturel. Pure emoties verschijnen op haar gezicht. Tranen biggelen over haar
ronde gezichtje, langs haar halfopen mond. Met name in de eetscènes valt ze op.
We zien het weinig in films, maar Exarchopoulos eet overtuigend. Ze hapt, ze
smakt, ze eet. Gyros, spaghetti, nog meer spaghetti. Ontroerend en intiem tot
in de laatste minuut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten