Alles stroomt

Nederlandse films zijn vaak een beetje apart.. De dialogen in het nederlands zijn vaak net niet echt en de maniertjes zijn ook een beetje over de top. Een van de redenen hiervoor is dat Nederland geen filmopleiding kent, alleen theateracademies. Op het toneel moet alles duidelijker, alles moet een beetje overdreven zijn. Vaak knap ik dus af op die dialogen, maar met de film Alles Stroomt, die tevens de publieksprijs kreeg op het NFF, had ik daar helemaal geen last van.

Alles Stroomt is de nieuwe film van regisseur Danyael Sugawara en Marieke van der Pol (scenario). De film gaat over een moeder en een zoon die langzaam uit elkaar groeien. Damiaan (Wieger Windhorst) is geslaagd voor zijn examen en gaat in een kraakpand wonen terwijl hij een beetje werkt en voor zich uit staart. Aleid (Anneke Blok) heeft Damiaan alleen opgevoed en valt in een leegte nu hij haar ook niet echt meer nodig lijkt te hebben. Ze is weduwe en ontmoet dan een binnenschipper, Roel, waar ze een relatie meebegint. Ze hebben elkaar ontzettend nodig, maar willen dat beide niet toegeven. Langzaam verliezen ze elkaar echter uit het oog en blijkt het leven toch niet zo rooskleurig te zijn..

Na het heerlijke Tiramisu is dit wederom een film die actrice Anneke Blok op het lijf is geschreven. De emoties zijn zo duidelijk bij haar en de pijn is altijd confronterend. Verdrietig zat ik in het zaaltje te genieten. Ondanks de wereld van verschil leefde ik ontzettend met haar mee. Hoe ze loopt, hoe ze kijkt en hoe ze praat; alles is overtuigend! Wieger Windhorst kende ik van mijn middelbare school, dus misschien ben ik bevooroordeeld, maar ik vind zijn debuut heel sterk. Ook hij kan spreken zonder woorden en zijn slungelige lichaam en lieve kopje maken me helemaal warm van binnen. We zien hem in het kraakpand waar niks lijkt op zijn vertrouwde thuis. Het is moeilijk maar toch zet hij koppig door. De dialogen tussen moeder en dochter zijn goed uitgewerkt, meestal in duidelijk herkenbare telefoongesprekken. De waarheid komt pas aan het einde boven tafel...

Een overtuigende film, werkelijk een nederlands hoogstandje! Met tranen in mijn ooghoeken en een tevreden glimlach op mijn gezicht, liep ik het Louis Hartlooper Complex uit.