World press photo

Elk jaar gebeurd er weer zoveel narigheid op de wereld.. Oorlogen, terreuraanslagen, executies. Niet alles krijg ik mee, dat werd wel weer benadrukt bij de World Press Photo 2010 die tot 20 juni in de Oude Kerk in Amsterdam is en daarna verplaatst naar Utrecht.

Leed in Jamaica, in Iran.. Het is raar om je voor te stellen dat naast al die bloedige mensen iemand dus gewoon foto's staat te maken, staat te klikken met zijn camera, terwijl er mensen dood gaan. Naast veel narigheid zijn er ook de cathegorieën Natuur, Portretten, Daily live, Sport en Kunst. De serie van een jongen die bezig is met ombouwen, is indrukwekkend. Ook de mooie plaatjes die tijdens een peace-festival is de VS zijn geschoten, spreken aan: naakte mensen in de modder, glimlachjes..

Het leuke van de World Press Photo is dan ook de verscheidenheid in onderwerpen. Lachen, huilen, alles kan. En de narigheid, tja, dat is nu eenmaal deze wereld..

Lollipop

Langzaam stroomt het publiek de Paardekathedraal in Utrecht binnen. Fluisterend ondanks dat het nog geen 21h is, het moment waarop de voorstelling Lollipop hoort te beginnen. Waarom is iedereen zo stil? Midden in de grote glazen hal staat een enorme stolp met houten tribunebanken eromheen. In de stolp staat actrice Lotte Verbeek; stil, op rode glanzende hakken en in een tuturok draait ze langzaam om en om..

Lollipop is een samenwerking tussen de Utrechtse Spelen en Miek Uittenhout. Dans en toneel komen samen in een bevreemdende performance. We zien een vrouw, gevangen in een glazen stolp, die ongenegeerd bekeken wordt. Ze wordt letterlijk tentoongesteld.

Na de bewegingsloosheid tijdens de binnenkomst verandert Lotte Verbeek in een en al emotie. Ze heeft enkele simpele passen waarmee ze de hele voorstellingen lang een strijd aan gaat, met zichzelf en met het publiek. We zien haar vechten, we zien haar moedeloos worden, we zien haar weer opfleuren, we zien alles. Enkel muziek en wat dichtregels komen van pas, de rest is allemaal lichamelijk. Haar gezicht kan alles duidelijk maken, haar bewegingen stammen duidelijk uit een dansverleden en af en toe ontstaan er compositieposes die keihard treffen. Ze verbeeld emoties en die emoties roepen weer emoties op bij het publiek. Sterke gevoelens komen op. Het simplistische idee om iemand tentoon te stellen is aangrijpend, intrigerend en treffend. Ondersteboven raak je van de uitingen en wereldvreemd verlaat je de zaal. Typisch Festival aan de Werf: provocerend en intrigerend!

Lo..lo..london

Zoals beloofd nog enkele foto's van London: marktjes, scones, de Thames, het British Museum en heel veel olifantjes!

Festival aan de Werf

Al enkele dagen is het begonnen, eigenlijk zijn we al op de helft: het Festival aan de Werf in Utrecht. Sinds vorige week donderdag tot en met deze zaterdag zijn er overal in Utercht theaterproducties en is het Neude omgetoverd in een heus podium met bar. Wederom ben ik als vrijwilliger kaartjes aan het scheuren, nog maar heel weinig gezien, maar hier wat tips!

Janken en Schieten - Ilay den Boer

Op het Festival zijn niet de standaard Shakespearegezelschappen te zien, ook geen Brecht of Ibsen, nee. De producties zijn meestal van kleinschalige gezelschappen en het allemaal modern, experimenteel. Het publiek wordt uitermate betrokken bij de voorstelling. Janken en Schieten is een mooi voorbeeld.

Aan het einde van het TNT-terrein, vlak aan het spoor, staat een oude bus waarmee llay den Boer ons meeneemt op de reis naar Israel die zijn oma heeft afgelegd. Met twintig man nemen we plaats in de bus. Al vertellend toont Ilay met assistentie van Jacobien het levensverhaal van een Joodse vrouw die haar hele leven op zoek is naar de vrijheid. Jacobien speelt oma, Ilay speelt de rest en vertelt. Zo gaan we van de Joodse ghetto in Litouwen langzaam naar Israel, via onder andere Polen en Italië.

Den Boer maakt goed gebruik van zijn attributen en zijn publiek. Wij voelen ons een van de groepsgenoten van oma en haar angsten en blijdschap nemen ons helemaal mee. De bus is ultiem gekozen! Pakkend is de treurnis, het besef van de vele doden, de kwestie dus Joden en Palestijnen en de zoektocht van lieve oma. Intrigerend en meeslepend!

Ergens en overal - TIN & Vrede van Utrecht

Fietsend langs het Lukasbolwerk valt het iedereen op: een gele muur met blauwe en oranje huisjes: wat is dat? Elk kind zeurt weer tegen mams en paps: stoppen! Dit is Ergens en Overal, een interactieve tentoonstelling over locatietheater. Aan de hand van verschillende huisjes raak je bekend met de geschiedenis, het heden en het verleden van locatietheater. We ervaren de grootste vijand, regen, door met een parapluutje door de buien te lopen. We zien locaties, geordend op water, zand, industrie, die de laatste jaren zijn gebruikt. Afwisselend en inspirerend is de tentoonstelling. Wat in eerste instantie voor veel mensen saai lijkt te zijn, blijkt leuk en leerzaam!

Bandjes op het Neude

Jawel, en elke avond kan je gratis naar bandjes luisteren op het Neude. Gister stuitte ik toevallig op Woost, een opkomend Utrechts bandje. Gave gitaarsolo's, lekkere stemmen en een gezellige stemming. Vrijwilligers, Utrechtenaren, studenten. Iedereen vindt elkaar met een biertje in de hand, luisterend naar muziek.

Morgen I Am Oak en Sophie Hunger. Donderdag The Mad Trist!

Wake

Weet je het nog? 13 mei 2000, Enschede, de vuurwerkramp. Ik weet het nog wel, net als bij elke grote gebeurtenis in Nederland (lees: moord op Pim Fortuin, Volendamramp, Koninginnedag 2009) zat ik afgezonderd op de berg in Frankrijk. Weinig heb ik van deze vreselijke gebeurtenis meegekregen. Wel ben ik tien jaar later, ofwel afgelopen donderdag, naar de opera geweest voor de tienjarge herdenking is gemaakt: Wake.

Wake is een moderne opera, gemaakt door componist Klaas de Vries en de Britse auteur David Mitchell. Verlies en veerkracht zijn de kernwoorden in het stuk. De opera is een portret van 18 mensen waarvan het leven op een doodgewone dag voor altijd zal veranderen. Negen man zal aanwezig zijn in het flatgebouw, negen man zullen overleven. We zien liefde, ruzies, verveling, vreugde, ouderdom, we zien levens zoals de onze.

De opera is zeker treffend. In het eerste bedrijf krijgen we een requiem voorgeschoteld: koor. Het is zwart, weemoedig, maar niet echt pakkend. Althans, ondanks de teksten die we kunnen meelezen, komt de boodschap niet helemaal aan. Het tweede bedrijf maakt dat echter helemaal goed. Negen kamers tonen ons de levens en de solisten (die dood gaan) en de acteurs (die overleven) wisselen af en zorgen voor een mooi compositie. Voetbalhomo's, moeder-dochterrelaties, scheidende ouders, twee flatbewoners die elkaar vinden... Het derde bedrijf is toen het gebeurde, hierbij vertellen de overlevenden wat er gebeurde op het moment dat.. Het vierde bedrijf is tenslotte het afscheid.

Opera gaat om het geluid, en dat is goed. De solisten zijn stuk voor stuk goed. De variaties zijn fijn, van hoge jongetjes tot robuuste operavrouwen. De muziek is mooi, maar valt af en toe een beetje weg doordat er zoveel te zien is. Het is namelijk echt een spektakel! Met een projectiescherm worden de kamertjes af gebeeld, via film zien we steeds wat daar gebeurd. Als echter de solisten van een van de kamertjes op moeten, kleurt het kamertje zwart. Een groot festijn is het. Ook als het koor de begin en eindakte zingen wordt met een zwart scherm de sfeer treurig en donker gemaakt.

In eerste instantie was ik huiverig over de opera, modern en dan ook nog zo'n zwaar thema. Het viel allersinds mee. De opera is toegankelijk en het beeld zorgt voor een mooi volgbaar verhaal. Vooral het tweede bedrijf is luchtig en elke keer als de voetballer opera gaat zingen sta je weer versteld! Het einde heeft wat complicaties. Meerdere malen denk je dat het al had kunnen eindigen. Ze gaan lang door, langer dan misschien goed was geweest. De dramatische eindwijze had in mijn ogen beter op een andere manier dramatisch kunnen zijn...

London hipsters

Ja, ik was uiteindelijk vijf dagen in Londen en wat me meteen al opviel was het aantal hippe mensen. Op elke straathoek, in elk koffiebarretje en in elke rode dubbeldekker, kwam ik ze weer tegen. Misschien ligt het aan de wijken waar ik kwam, maar London is volgens mij de broeiplaats van hipsters. In de loop van de week meer foto's!

Rosencrantz and Guildenstern are dead

Allemaal kennen we Shakespeare wel, en de meeste zullen ook wel hebben gehoord van het stuk Hamlet. In dit stuk spelen Rosencrantz en Guildenstern een kleine bijrol als goede vrienden van Hamlet, die uiteindelijk ingehuurd blijken te zijn om deze Deense vorst te doden. In 1966 maakte de Britse toneelschrijver Tom Stoppard een stuk met hen in de hoofdrol: Rosencrantz and Guildenstern are dead. ’t Barre Land maakte dit seizoen een productie hiervan.

Het toneel van de zaal in het Frascati is bij binnenkomst al bevolkt door de acteurs. Overal liggen rekwisieten en is er beweging, maar als de deuren sluiten, begint het stuk pas echt. Het verhaal is verwarrend. Rosencrantz en Guildenstern bevinden zich in een drama waarvan iedereen het plot kent behalve zijzelf, namelijk in Hamlet. Bovendien wandelt in de loop van het stuk de Westerse theatergeschiedenis voorbij, met reizende gezelschappen uit de Middeleeuwen en later de Griekse tragedies van de Renaissance. Het gaat hak op de tak, met af en toe dialogen uit Hamlet tussendoor. De rode draad is al snel zoek.

Wel put het stuk goed uit het vroegere blijspel. Een groot lachspektakel is het. Water, valscènes, bloed in de vorm van rode lapjes. Het publiek houdt zeker zijn aandacht erbij. Verder is het oogpunt leuk aangepakt door overal op het toneel spullen en mensen neer te zetten. Soms kijken we naar links, soms kijken we naar rechts. Het licht schijnt bovendien niet altijd op de plek waar de grootste festijnen zich afspelen. Er wordt daarnaast veel met spullen en kleding gedaan. Bij binnenkomst lijkt de mise en scène chaotisch, maar door het rommelige verhaal is dit alleen maar matchend.

Rosencrantz and Guildenstern are dead is dus een vage goocheltruck in mijn ogen, maar zeker het kijken waard door de amusante bedrijven en de rare verlopen. Met weinig toneelachtergrond zal het echter wazig blijven. De ontwikkeling van het theater is een van de thema’s, maar goede uitleg is een tweede...

Dreaming Nicaragua

Time flies.. De laatste dagen ren ik van collegebank, naar bieb, naar het LAFF. Veel films heb ik helaas niet kunnen zien en de vijf films die ik nu heb gezien kan ik ook niet bespreken. Geen tijd.. Morgen vlieg ik naar Londen, eindelijk op zoek naar een beetje rust, en volgende week zal ik dus lekker schrijven over mijn Britse avonturen en jullie hopelijk verblijden met foto's.

Maar goed, het LAFF dus. Gister heb ik gelukkig een hele mooie documentaire kunnen zien tijdens mijn dienst. De zaal was voor de tweede maal uitverkocht en er was eigenlijk geen plaats, maar ik ben als zaalwacht stiekem op de trap gaan zitten en heb genoten van een uur lang Nicaragua. Dreaming Nicaragua is een documentaire over tekenklasjes in dit mooie Latijns-Amerikaanse land. We volgen vier kindjes die door de tekenklasjes hopelijk meer toekomst krijgen dan hun ouders. Een bergdorpje, een vuilnisbelt en twee andere krotjes aan de rand van de stad vormen het leven van de vier kinderen. Op schitterende, ontroerende manier bracht regisseur Marcelo Bukin dit in beeld. De kleurige tekeningen, de dromen, de omgeving en het lachen grijpt je, slokt je op. Nauri, Jozef, Izabel en Yuri tonen je een onbekende wereld, zo aandoenlijk is hun optimisme, is hun schaterlach.

Maandag was de wereldpremiere op het LAFF en dinsdag draaide hij ook. Hopelijk volgen er meer voorstellingen, want dit moet iedereen kunnen zien. Bueno!

Latin American Film Festival

Jawel, gisteren is het Latin American Film Festival (LAFF) van start gegaan in Utrecht. Tot en met 14 mei zal het Louis Hartloper Complex in latino sferen worden gehuld. Film, documentaires, feestjes.. Een groot fiesta!

www.laff.nl voor het programma en meer informatie.

Spring feelings

Dodenherdenking

Voor het eerst in mijn leven heb ik gister bewust 4 mei meegemaakt. Nooit was ik in Nederland te vinden op Dodenherdenking, altijd maar in Frankrijk, op de berg. Gister begon het voor mij met een gezamelijke twee minuten stilte in ons studentenhuis. Althans, twee minuten.. Ook wij zaten voor de televisie en zagen opeens paniek losbreken op de Dam, net geen twee minuten stilte dus.

Na de ceremonies was er in de St Wilibrordkerk een concert ter gelegenheid van Dodenherdenking. Een mooie kleurige kerk waar ik nog nooit was geweest. Het koor en orkest van de studievereniging Hucbald (muziekwetenschappen) voerde eerst Funeral sentences van Henry Purcell uit, gevolgd door het Requiem van Fauré. Laat ik eerlijk zijn, ik had nog nooit zoiets meegemaakt. De kerk was bomvol (sorry voor deze metafoor, maar 650 man was het dubbele van het aantal geprinte boekjes!), een gemengd publiek, jong en oud. Na een korte introductie begon de muziek en iedereen werd erin ondergedompeld. Van alle kanten werden we bij Funeral sentences toegezongen, toegespeeld. Allemaal studenten zoals jij en ik, sommige die zonder ervaring besloten mee te doen. Het klonk schitterend. Overgegeven aan de tonen voelde ik me klein en nietig in die grootse kerk. Ja want dat het in een kerk was, gaf het geheel nog een extra dimensie. Tot de laatste tonen wegsijpelden waren we met z'n allen stil..

Regenachtige salade

Waar o waar is de zon gebleven?? Vorige week huppelden we nog in onze harembroeken, genietend van de zon. Vandaag leek het wel herfst, gehuld in een regenjas kwam ik als nog als een verzopen katje aan op de universiteit. Mei heet dat dan... Tijd voor een wat herfstige salade, want daar is het gewoon het weer voor: met roquefort, peer en andijvie.

Recept

- 1 krop andijvie

- 200 g roquefort

- 2 peren

- handje walnoten

- 1 klein uitje

- balsamicoazijn

- olijfolie

Snijd de andijvie grof en was hem goed. Snijd de roquefort in stukjes. Halveer de peer, schil hem en snijd hem ook in stukjes. Snijd de ui in ringen. Verhit in een koekenpan wat olijfolie en fruit de ui. Bak dan de walnoten kort mee en blus het af met een flinke schoot balsamico. Meng de roquefort, peer en het uimengsel door de andijvie. Serveren met gegrilde aardappeltjes.