Wake

Weet je het nog? 13 mei 2000, Enschede, de vuurwerkramp. Ik weet het nog wel, net als bij elke grote gebeurtenis in Nederland (lees: moord op Pim Fortuin, Volendamramp, Koninginnedag 2009) zat ik afgezonderd op de berg in Frankrijk. Weinig heb ik van deze vreselijke gebeurtenis meegekregen. Wel ben ik tien jaar later, ofwel afgelopen donderdag, naar de opera geweest voor de tienjarge herdenking is gemaakt: Wake.

Wake is een moderne opera, gemaakt door componist Klaas de Vries en de Britse auteur David Mitchell. Verlies en veerkracht zijn de kernwoorden in het stuk. De opera is een portret van 18 mensen waarvan het leven op een doodgewone dag voor altijd zal veranderen. Negen man zal aanwezig zijn in het flatgebouw, negen man zullen overleven. We zien liefde, ruzies, verveling, vreugde, ouderdom, we zien levens zoals de onze.

De opera is zeker treffend. In het eerste bedrijf krijgen we een requiem voorgeschoteld: koor. Het is zwart, weemoedig, maar niet echt pakkend. Althans, ondanks de teksten die we kunnen meelezen, komt de boodschap niet helemaal aan. Het tweede bedrijf maakt dat echter helemaal goed. Negen kamers tonen ons de levens en de solisten (die dood gaan) en de acteurs (die overleven) wisselen af en zorgen voor een mooi compositie. Voetbalhomo's, moeder-dochterrelaties, scheidende ouders, twee flatbewoners die elkaar vinden... Het derde bedrijf is toen het gebeurde, hierbij vertellen de overlevenden wat er gebeurde op het moment dat.. Het vierde bedrijf is tenslotte het afscheid.

Opera gaat om het geluid, en dat is goed. De solisten zijn stuk voor stuk goed. De variaties zijn fijn, van hoge jongetjes tot robuuste operavrouwen. De muziek is mooi, maar valt af en toe een beetje weg doordat er zoveel te zien is. Het is namelijk echt een spektakel! Met een projectiescherm worden de kamertjes af gebeeld, via film zien we steeds wat daar gebeurd. Als echter de solisten van een van de kamertjes op moeten, kleurt het kamertje zwart. Een groot festijn is het. Ook als het koor de begin en eindakte zingen wordt met een zwart scherm de sfeer treurig en donker gemaakt.

In eerste instantie was ik huiverig over de opera, modern en dan ook nog zo'n zwaar thema. Het viel allersinds mee. De opera is toegankelijk en het beeld zorgt voor een mooi volgbaar verhaal. Vooral het tweede bedrijf is luchtig en elke keer als de voetballer opera gaat zingen sta je weer versteld! Het einde heeft wat complicaties. Meerdere malen denk je dat het al had kunnen eindigen. Ze gaan lang door, langer dan misschien goed was geweest. De dramatische eindwijze had in mijn ogen beter op een andere manier dramatisch kunnen zijn...