Allemaal kennen we Shakespeare wel, en de meeste zullen ook wel hebben gehoord van het stuk Hamlet. In dit stuk spelen Rosencrantz en Guildenstern een kleine bijrol als goede vrienden van Hamlet, die uiteindelijk ingehuurd blijken te zijn om deze Deense vorst te doden. In 1966 maakte de Britse toneelschrijver Tom Stoppard een stuk met hen in de hoofdrol: Rosencrantz and Guildenstern are dead. ’t Barre Land maakte dit seizoen een productie hiervan.
Het toneel van de zaal in het Frascati is bij binnenkomst al bevolkt door de acteurs. Overal liggen rekwisieten en is er beweging, maar als de deuren sluiten, begint het stuk pas echt. Het verhaal is verwarrend. Rosencrantz en Guildenstern bevinden zich in een drama waarvan iedereen het plot kent behalve zijzelf, namelijk in Hamlet. Bovendien wandelt in de loop van het stuk de Westerse theatergeschiedenis voorbij, met reizende gezelschappen uit de Middeleeuwen en later de Griekse tragedies van de Renaissance. Het gaat hak op de tak, met af en toe dialogen uit Hamlet tussendoor. De rode draad is al snel zoek.
Wel put het stuk goed uit het vroegere blijspel. Een groot lachspektakel is het. Water, valscènes, bloed in de vorm van rode lapjes. Het publiek houdt zeker zijn aandacht erbij. Verder is het oogpunt leuk aangepakt door overal op het toneel spullen en mensen neer te zetten. Soms kijken we naar links, soms kijken we naar rechts. Het licht schijnt bovendien niet altijd op de plek waar de grootste festijnen zich afspelen. Er wordt daarnaast veel met spullen en kleding gedaan. Bij binnenkomst lijkt de mise en scène chaotisch, maar door het rommelige verhaal is dit alleen maar matchend.
Rosencrantz and Guildenstern are dead is dus een vage goocheltruck in mijn ogen, maar zeker het kijken waard door de amusante bedrijven en de rare verlopen. Met weinig toneelachtergrond zal het echter wazig blijven. De ontwikkeling van het theater is een van de thema’s, maar goede uitleg is een tweede...
Het toneel van de zaal in het Frascati is bij binnenkomst al bevolkt door de acteurs. Overal liggen rekwisieten en is er beweging, maar als de deuren sluiten, begint het stuk pas echt. Het verhaal is verwarrend. Rosencrantz en Guildenstern bevinden zich in een drama waarvan iedereen het plot kent behalve zijzelf, namelijk in Hamlet. Bovendien wandelt in de loop van het stuk de Westerse theatergeschiedenis voorbij, met reizende gezelschappen uit de Middeleeuwen en later de Griekse tragedies van de Renaissance. Het gaat hak op de tak, met af en toe dialogen uit Hamlet tussendoor. De rode draad is al snel zoek.
Wel put het stuk goed uit het vroegere blijspel. Een groot lachspektakel is het. Water, valscènes, bloed in de vorm van rode lapjes. Het publiek houdt zeker zijn aandacht erbij. Verder is het oogpunt leuk aangepakt door overal op het toneel spullen en mensen neer te zetten. Soms kijken we naar links, soms kijken we naar rechts. Het licht schijnt bovendien niet altijd op de plek waar de grootste festijnen zich afspelen. Er wordt daarnaast veel met spullen en kleding gedaan. Bij binnenkomst lijkt de mise en scène chaotisch, maar door het rommelige verhaal is dit alleen maar matchend.
Rosencrantz and Guildenstern are dead is dus een vage goocheltruck in mijn ogen, maar zeker het kijken waard door de amusante bedrijven en de rare verlopen. Met weinig toneelachtergrond zal het echter wazig blijven. De ontwikkeling van het theater is een van de thema’s, maar goede uitleg is een tweede...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten