"Wil je verse spinazie of diepvries? Oké diepvries, normaal of à la crème? En goedkoop, huismerk, A-merk of biologisch??" Wie heeft ooit beweerd dat boodschappen doen eenvoudig is, al die keuzes die gemaakt moeten worden. Ons moderne leventje wordt elke minuut weer overspoeld door een aantal keuzes die we moeten maken en meestal gaat dit automatisch, zonder dat we er stil bij hoeven te staan. Grotere keuzes kosten echter meer tijd en ook van deze worden tegenwoordig verwacht dat 'we het wel weten'. Nee dus.
Alweer ruim een jaar geleden stond ik voor de keuze wat ik met mijn leven wilde. Zeventien jaar oud, weinig van de wereld gezien en nog genietend van door mijn moeder schoon gewassen sokken, moest ik maar beslissen wat ik later wilde worden. Het idee prinses was al enkele jaren afgeschreven en ook dierendokter en zangeres waren niet meer mijn dromen. Maar wat dan wel? Na heel veel twijfelen, praten en googlen kwam ik bij Taal en Cultuurstudies uit, wat inhield dat ik mijn keuze nog fijn een jaartje kon uitstellen. Een jaar geleden werd ik weer voor de keuze gezet en ditmaal ging ik maar richting filmwetenschappen. Is dit echter wel wat ik wil? Zie ik mezelf in dit gebied over veertig jaar?
Al de keuzemogelijkheden brengen ontzettend veel twijfel mee. We kiezen, maar daardoor doen we zoveel niet en dat wringt. Wanneer ik denk aan alle vakken die ik wel wil doen, aan alles waar ik wel wat meer van wil weten, begin ik te trillen. Welke taal wil ik spreken? Frans, engels, maar eigenlijk ook spaans en duits is toch ook heel mooi. En filosofie, antropologie, kunstgeschiedenis en eigenlijk toch ook een beetje geschiedenis? Rennen is het resultaat, en ik doe veel, maar ik wil nog meer.. Een tijd lang dacht ik dat ik een van de weinige was die dit had. Als ik keek naar mijn huisgenoten zag ik veel bank hangen, chillen en eigen dingetjes doen. Vrienden om mij heen bleken echter ook last te hebben van alles wat kan en toen ik op de documentaire "Alles wat we wilden.." kwam, voelde ik me helemaal begrepen.
In deze documentaire van de VPRO gaat Sarah Mathilde Domogala in gesprek met verschillende jonge creatievelingen die het helemaal gemaakt lijken te hebben. Opwindende, drukke levens, vol ambitie en succes. Van buiten is het jaloersmakend, maar wat Domogala ontdekt is dat ook tranen dit leven kenmerkt. Allemaal stellen ze hoge eisen aan zichzelf en het besef van gemiste kansen komt elke dag weer heel hard aan en leidt tot groot verdriet. Voor mij was de documentaire een openbaring, een waarschuwing en een geruststelling. Tevreden zijn met kleine ding, wat mijn oma al zei, zal ik de komende tijd meer in acht houden. Minder willen, meer ervaren!
Voor mensen die benieuwd zijn: http://player.omroep.nl/?aflID=11257996
3 opmerkingen:
Liselotte, er is een ding dat jij verschrikkelijk goed kan en dat is schrijven. Een erg mooi stuk!
Ja, vinnik ook! En wie schrijft, die blijft!
Ach Lot, je hebt het ook niet allemaal in de hand in het leven. Je moet ook op je intuitie vertrouwen. En van elke situatie kun je wat leren. En bijna geen enkele spinazie is echt zo fout dat je er dood aan kunt gaan.
Een reactie posten