Dayanita Singh

Als je me vraagt 'noem eens wat fotografen', zal ik je vertwijfeld aan kijken en zwijgen. Ik ken acteurs, regisseurs, schrijvers, maar vrij weinig fotografen ondanks mijn fotointeresse. Vandaag heb ik er echter weer een leren kennen: Dayanita Singh, een Indiase fotografe waar het Huis van Marseille op dit moment een overzichtstentoonstelling aan wijdt.

Mona (1989-2001) \ I am as I am (1999) \ Ladies of Calcutta (1997-1999) \ Privacy (2002) \ Go Away Closer (2007) \ Sent a Letter (2007) \ Blue Book (2008) \ Dream Villa (2010): dat zijn de series die zich in het kleine museum aan de Amsterdamse gracht bevinden. De tentoonstelling is heel mooi ingedeeld waardoor het omslagpunt in Singh's werk duidelijk wordt.


Het eerste deel bestaat uit allemaal zwart-wit foto's. Zo stelt I am as I am een reeks foto's voor waarop een ashram, een religieuze leefgemeenschap, in Benares wordt vastgelegd. We zien foto's met meisjes die kamlte en rust uitstralen. Water, vredige taferelen, pure uitdrukkingen. Mona is een reportage van een gelijknamige eunuch, een godsdienstige leidster. Het levensverhaal van Mona komt in foto's voorbij en wat opvalt is dat het van lach naar traan gaat, en weer terug. De band tussen Mona en Singh is intiem en wederom stralen de foto's een bepaalde rust uit.

Ook de rest van de foto's voor 2008 zijn zwart-wit. De personen brengen steeds een gevoel van intimiteit met zich mee. Met Blue Book en Dream Villa slaat dit echter om: kleuren foto's waarbij niet het onderwerp maar 'de rijke poëzie van het beeld zelf' centraal staat.
Dream Villa wordt gekenmerkt door geel, rood en groen. Niet alleen meer personen vullen het beeld, maar juist straten en huizen, van binnen en buiten. De foto's zijn allemaal genomen in de schemering, 'het uur tussen hond en wolf'. De sereniteit is weg, er heerst spanning, iets mysterieus..
Ook Blue Book wordt omringd met mysterie. Hier is blauw de kenmerkende kleur en staat industrie afbeelden centraal.


Singh is een fotografe die vooral oog heeft voor belichting. Al haar foto's, de eerste en de laatste series, zijn bijzonder qua kleurgebruik en lichtinval. De zwart-wit series krijgen hierdoor rust, de kleur series spanning. Haar stijl is echter wel een beetje bekend, zo doen industriefoto's het meestal wel goed, maar is het niet erg vernieuwd meer. Geen enkele andere Indiase fotograaf kan ik echter noemen en ook de beelden van Mona en de ashram zijn treffend: het bezoek waard dus!