Dutch Doc Award

Wat? Documentaire fotografie? Ja naast nieuwsfotografie en kunstfotografie bestaat er ook zoiets als documentaire fotografie. Een officiële afbakening van wat het inhoud is er niet, maar er kan gesteld worden dat het tussen de twee andere vormen in zit. Langzaam en precies, dat zijn de kwaliteiten ervan, plus de fascinatie voor een hedendaagse gebeurtenis. Stichting Dutch Doc Award selecteert jaarlijks de beste projecten die binnen dit kader vallen en organiseert een expositie. Dit jaar waren er 41 Nederlandse projecten geselecteerd waarvan er zes werden genomineerd voor de prijs. Deze zes hangen tot zondag in het Catharijneconvent en de Centraal Museum Studio te Utrecht.

De zes genomineerden zijn heel divers, in project maar ook in kwaliteit. Zo laat Willem Populier met zijn __en Willem een versplinterd gezin zien en Florian Göttke met Toppled de neergang van het totalitaire regime van Saddam Hussein. Beide zijn best interessant, maar roepen vooral vragen op wat er mee wordt bedoeld. De boodschap ontbreekt. Lost Track van Raoul Kramer is mooi qua fotografie, maar niet echt vernieuwend. Zijn foto's beelden de Birma-spoorlijn af die 65 jaar geleden onder druk van de Japanse bezetter is aangelegd, maar ook hier ontbreekt een duidelijke boodschap.

Het duo Rob Hornstra en Arnold van Bruggen is beter. Met hun The Sochi Project willen ze met behulp van foto´s en verhalen de instabiliteit van de Kaukasus tonen. In hun boek slagen ze daar goed in en het materiaal geeft een interessante visie, helaas mist dit wel een beetje in de opstelling. Echt interessant, ook in opstelling, is het duo WassinkLundgren. Zij tonen enkele foto's uit hun boek TokyoTokyo waarvoor ze steeds allebei een foto hebben gemaakt van hetzelfde onderwerp: twee fotografen, twee momenten, twee standpunten dus. Het gevolg is steeds een totaal andere foto die het onderwerp zo een dubbele dimensie geeft. Een heerlijk fotoverslag van Tokyo.

De winner van de Dutch Doc Award is tot slot Henk Wildschut met Schelter. Hij startte dit project in 2005 en reist sindsdien rond om illegale migranten te fotograferen. Calais, Spanje, Malta, Griekenland en Italië komen aan bod: overal dezelfde verstopte tentenkampjes. Dit project, en dan weer met name het boek dat erbij hoort, laat inderdaad echte documentaire fotografie zien. Slow journalism: precisie en tijd, interesse, vol moraal en menselijk. Een waardige winnaar.