Zittend in de trein hobbel ik rustig voort. Rijen huisjes vliegen aan mij voorbij. Huisjes waar licht uit de ramen komt, huisjes waar het donker is. Het is een uur of vier en zoetjes aan zet de schemer in. Het is bijna de kortste dag van het jaar. Donkere bomen schieten aan mij voorbij, af en toe een hoopje wit.
Ik hobbel tussen Utrecht en Arnhem, richting het Oosten van Nederland. Het is hier anders dan waar ik vandaan kom. De Randstad, dat is mijn thuis. Schommelend door Gelderland zie ik de Veluwe aan me voorbij gaan. Ik moet even denken aan vorig jaar, omstreeks deze tijd was Nederland wit gekleurd en boemelde ik richting Enschede: Hengelo, Deventer, dat was pas Oostelijk. Dit is anders, anders dan dat Oosten, anders dan de Randstad. Bossen, Duitse huisbouw en wat sneeuw. Ik passeerde nog niet station Ede-Wageningen of opeens was de berm wittig. Raar dat je in een klein landje zoals Nederland toch zulke verschillen kent.
Arnhem met zijn vreemde accent, zijn landhuizen en al zijn lichtjes brengt de kerst in me te boven die er tot dan toe niet was. Ik wil een wollen jas aan, wanten en gevoerde laarzen. Met een hond wil ik door de bossen ploeteren, langs de besneeuwde landhuizen, langs de donkere bomen, genietend van de frisse geuren. Net als de mensen hier. Stadsmeisje als ik ben, is dat bijzonder voor mij. Frisse heldere kou, groene geuren. Gemoedelijk moet het hier zijn, hier in het Oosten, achter de verwarmde raampjes. Met bomen, met lichtjes, met Kerst. Ik hobbel verder..
1 opmerking:
Ja de poezie van het Gelderse landschap!
Maar als je er bent opgegroeid wil je niets liever dan naar de Randstad, geloof me.
Een reactie posten