Voor onszelf en elkaar

Een weekje silence, je m'excuse. Verrast door de hitte en de snelheid waarin de tijd zich voortbeweegt, kwam ik er niet aan toe om iets te typen. Hele dagen werken, leuke culturele events en honderden pagina's aan journalistiek verder, zit ik nu zwetend voor de computer. Het onweer is mijn dak voorbij gegaan en met extra heet kopje thee is de hitte helemaal compleet. Wel fijn eigenlijk. 

Grappig om het maar meteen weer over het weer te hebben. Weer is een typisch voorbeeld van oneindige gespreksstof. Altijd valt er over te praten, positief en negatief. Vandaag viel me op hoe mensen opleven van de zon. Hoe wij eigenlijk allemaal op zonne-energie werken. Op de fiets met hoge hakken en een wapperend rokje zag ik alleen maar mensen lachen. Grinnikend het tempo van de scooter opvoeren, glimlachend aan de wandel en zelfs de puffende hardlopers schenen het naar hun zin te hebben. Ergernis was er amper bij en leuke gesprekken ontstonden uit het niets. Nafluiten, lief lachen: wat waren mensen opeens sociaal.

Mensen zijn in die zin nog ontzettend natuurlijk. Zodra de zon schijnt, verdwijnen de zorgen. Deadlines worden vooruitgeschoven, parken vullen zich en opeens zijn we lief voor onszelf en elkaar (tenzij het gaat om dat felbegeerde laatste plekje op het terras). Er is geen noodzaak meer om keihard te werken, want gewoon buiten zijn maakt gelukkiger. Misschien een beetje overdreven, oké, maar je merkt dat mensen relaxter zijn en dat stress langzaam wegebt. Hoeveel van jullie hebben de afgelopen dagen in de zon gezeten, terwijl eigenlijk een tentamen geleerd moest worden? Een opdracht geschreven? Een maaltijd gekookt? Dat bedoel ik dus. 

Helaas moeten zaken toch gedaan worden. Ook in de Mediterranée waar de zon altijd schijnt, gaat het leven door. (Hoewel je daar natuurlijk wel de gevolgen van de zon ziet met de economische crisis. Foute grap, ik weet het.) Nog eventjes. Voor mij nog een maandje doorzetten, en dan: les vacances!