De rouille et d'os

Acteur Matthias Schoenaerts is officieel doorgebroken. De breed gespierde Belg die zichzelf overtrof met Rundskop, schittert op dit moment naast Marion Cotillard op het witte doek. De rouille et d’os is zijn eerste niet Belgische of Nederlandse productie. Jawel, het buitenland lonkt naar hem. Schoenaerts kan zich goed meten aan Cotillard en de twee weten elkaar bovendien mooi aan te vullen in het vechtersdrama. 

Roest en botten, dat betekent De rouille et d’os. De film gaat over Ali (Matthias Schoenaerts), een man zonder geld die met zijn zoontje naar Marseille afreist om daar onderdak bij zijn zus en haar man te zoeken. Vader voelt Ali zich niet zo; seks en vechten is wat hem bezig houdt. Opgezadeld met het jongetje vindt hij toch een baantje in de beveiliging waardoor hij Stéphanie (Marion Cotillard) ontmoet. Zij is orkatrainster, maar raakt helemaal down na een zwaar ongeluk. Hoewel Ali en Stéphanie niet meer kunnen contrasteren, vinden ze troost bij elkaar en leren ze elkaar weer hoe je moet leven. 

Hoewel het om een liefdesgeschiedenis gaat, is De rouille et d’os alles behalve zoetsappig. Dat is ook niet te verwachten bij regisseur Jacques Audiard. Net als in Un prophète focust Audiard zich op de onderklasse van de maatschappij en laat hij aardig wat geweld toe. Een deel van het verhaal gaat bijvoorbeeld over straatgevechten: illegale vechtpartijen waar men met blote handen vecht en het publiek kan wedden. De rauwheid spat in deze scènes van het scherm. Mooi werkt Audiard hierbij ook met licht en schaduw. 

 

De 27 kilo spiermassa die Schoenaerts aankwam voor Rundskop, komt ook in De rouille et d’os weer van pas. Wederom gaat hij als een beest door het leven. Helaas maakt Schoenaerts daardoor weinig ontwikkeling door. Zijn personage blijft een beetje steken als hulk. De grote ster van de film is daardoor toch vooral Cotillard. De Française verliest haar benen en speelt dat heel overtuigend. Naast de special effects die haar stompjes maakten, is ook de paniek in haar ogen wanneer ze ontwaakt na het ongeluk zo echt dat je haar op slag gelooft. De manier waarop ze de rest van de film voortbeweegt, is bovendien kloppend. 

Een zwakte van De rouille et d’os is ook het trage middenstuk. Net te langzaam gaan de ontwikkelingen dan. Er gebeurt niks nieuws en de personages blijven in hun vaste patronen steken. In contrast daarmee wordt tegen het einde de portie drama toch wel erg groot. Als kijker ga je dan niet altijd meer mee met het plot. Er had dus net iets meer nuance in gemogen. Al met al is de film echter wel het kijken waard. De thematiek en de acteurs zorgen voor genoeg afleiding en zetten je zeker aan het denken.

Des livres et des livres

21 jaar. Dat ben ik gisteren geworden. Echt volwassen volgens de juridische richtlijnen. Toepasselijk werd ik dit jaar dan ook van alle kanten verblijd met boeken. Kookboeken, literatuur, vakantieromannen. Blijkbaar straal ik de lettertjes toch wel uit. Laat de zomervakantie maar beginnen, ik heb heel wat te lezen!

Julie & Julia van Julie Powell en Mastering the Art of French Cooking van Julia Child

Aan de grond in Londen en Parijs van George Orwell en Amerikaan in Parijs van Hemmingway

La Cucina d'Abruzzo

Paparazzo Extraordinaire

Ron Galella, Paparazzo Extraordinaire: dat is de nieuwste tentoonstelling te zien in Foam. Het Amsterdamse fotomuseum biedt deze zomer podium voor 's werelds eerste echte paparazzi fotograaf. Galella was een pionier in dit soort fotografie en hoewel de status hiervan bezoedeld is met associaties met roddeltijdschriften en vervelende opdringerige mannen, is de tentoonstelling zeker het bezoeken waard. Paparazzi is meer dan opdringerig klikken, zo blijkt. 

Galella is vooral bekend geworden omtrent Jackie Onassis, de weduwe van John F. Kennedy. In oktober 1971 fotografeerde hij haar enkele malen tegen haar zin. Op een gegeven moment rende zij zelfs van hem weg, Central Park in. De foto die Galella hiervan maakte, werd een van de karakteristieke 'Jackie-iconen', maar leverde hem wel een immense rechtszaak omtrent privacyschending op. In Foam zien we nu de hele serie Jackies terug en je snapt dan best dat Jackie gek werd. Ook de beginmuur  van de tentoonstelling hangt vol met andere echte paparazzi beelden van bekende mensen. Je ziet portretten met handen ervoor, boze blikken en vlugge afwendingen. Duidelijk niet iedereen is blij met Galella en zijn camera. 

Een zaal verder laat echter de andere kant van het vak zien. We zien rustige composities met acteurs in hun eigen omgeving. Galella was bekwaam en lang niet altijd hadden de subjecten zijn aanwezigheid door, blijkt uit de foto's. In de supermarkt, in het gras: acteurs in ontspannen poses, heel relaxt, heel natuurlijk. Ook is er een aardig scala van foto's van acteurs op de set. Marlon Brandon, Jack Nicholson, Marlene Dietrich: Galella portretteerde ze allemaal.

Uit de foto's blijkt ook Galella's fotogevoel. Hoewel een groot deel van de foto's in haast zijn gemaakt - elke seconde telt in de paparazzi - hebben de foto's geen vluchtige look. Uit de kadrering straalt rust en precisie. Het zijn niet zomaar klikjes, er is over nagedacht. Andy Warhol zei niet voor niets: "My idea of a good picture is one that's in focus and of a famous person doing something infamous. That's why my favorite photographer is Ron Galella". Galella is zeker kundig.

Kortom, Paparazzo Extraordinaire biedt een leuk overzicht van Galella. Geïllustreerd met korte verhalen en quotes achter de foto's krijgt de tentoonstelling diepte en blijkt paparazzi meer te zijn dan een 'zoemende mug' (letterlijke vertaling van paparazzi uit het Italiaans).

Boy

Ik heb er vorige maand al op geattendeerd, Boy, een Duits/Zwitsers meidenduo dat de sterren van de hemel speelt. Vanavond stonden ze in een uitverkochte kleine zaal van Paradiso. Geweldig. Het was het eerste concert in Amsterdam voor de twee dames en het enthousiaste publiek verbaasde hen dan ook zeer. Gevleid en verbaasd waren ze. Heel lief. We dansten, we klapten, we zongen, we juichten! Na een krap uurtje excuseerden de twee zich dat ze maar een album hadden en dat ze door de nummers heen waren. Een cover konden ze ons nog bieden, maar daarna hield het echt op. Op naar een volgend album en een volgende concert? Graag!

Moonrise Kingdom

Ik weet niet wat ik erover moet schrijven, het is gewoon geweldig. Moonrise Kingdom, de nieuwste film van regisseur Wes Anderson (van The Fatastic Mr Fox en The Darjeeling Limited). De acteurs, de setting, de kleuren, het camerawerk, het verhaal, de muziek: fantastisch!! Ja, voor mij de nummer één zover van 2012!

 
Moonrise Kingdom vertelt eigenlijk een simpel verhaal. De kleine scout Sam past niet in zijn scoutinggroep en besluit weg te lopen. Een jaar eerder heeft hij een meisje ontmoet, Suzy, en na een lange briefwisseling spreken ze af samen weg te lopen. Suzy is namelijk ook niet helemaal gelukkig. Ze is het onhandelbare kind van de familie. Samen staan ze echter sterk. Suzy en Sam: ze houden van elkaar. Wanneer ze elkaar ontmoeten in het afgesproken weiland en op pad gaan, blijft dit echter niet ongemerkt. De scoutinggroep en de ouders van Suzy beginnen een zoektocht, waarbij het bloed uiteindelijk vloeit en de enorme bliksemstorm ook zijn werk doet. 

 
Anderson heeft humor waar je van moet houden. Hij is ingetogen doch over de top, en vooral heel precies. Alle elementen in de film zijn op elkaar afgestemd. De kleuren, de omgeving, de kleding, de personages, de muziek. Het is een groot feest. Hoewel Anderson zware thematiek behandelt, namelijk het verliezen van ouders en het buiten een groep vallen, doet de film lachen. Vroegwijze opmerkingen van de broertjes van Suzy zijn heerlijk en ook de snuggere Sam is een geweldig figuur. Daarnaast zet de mooie klassieke muziek van Benjamin Britten sfeer en geeft Françoise Hardy met haar le temps de l'amour het vleugje romantiek een perfecte balans. 

Ja schitterend!

Muffins met banaan en chocolade

Bij een feestje horen baksels, dus wat deed ik gistermiddag? Cakejes bakken! Het was alweer een tijdje geleden, dus vol plezier ging ik aan de slag met de mixer en de oven. Het resultaat waren 25 schattige cakejes en een heerlijk geurend huis. Geslaagd feestje!

12 tot 18 muffins

1 middelgroot ei

300 gr bloem

150 ml melk

175 gr chocolade gehakt in kleine snippers

100 gr bruine suiker

100 gr banaan gepureerd

50 ml plantaardige olie

3 tl bakpoeder

0.5 tl zout.

0.5 tl kaneel.

¼ tl nootmuskaat

Verwarm de oven voor op 200C. Meng alle ingrediënten grondig door elkaar.  Spray het muffinblik in en vul alle vakjes tot ongeveer tweederde met het beslag. Bak de muffins in ongeveer 20 minuten gaar. Buiten de oven de eerste 10 minuten in het muffinblik laten afkoelen, daarna op een rooster verder laten afkoelen.

Photisserie

Wat doe jij nou eigenlijk als je niets doet, vroeg iemand mij laatst. Een lastige vraag, want eigenlijk doe ik altijd wel wat. Hardlopen? Nee dat is niet niets doen. Film kijken misschien? Dat komt misschien meer in de richting, maar is ook wel wat doen. Op internet rondsnuffelen dan? Ja dat is wat ik doe als ik niets doe. Uren kunnen vliegensvlug omvliegen als ik me begeef op de cyberpaden, en van de ene link naar de andere reis. Ik heb een lijstje van blogs die ik trouw volg en waar best wat leestijd in gaat zitten. Van de ene blog kom ik vervolgens weer bij een andere en zo vult mijn 'niets' doen zich langzaam tot een tocht langs mensen over heel de wereld die hun bevindingen publiceren. Best inspirerend ja.

Niet alleen via internet kom ik aan mijn adresjes, ook zo nu en dan via tijdschriften. Alweer een poosje geleden kwam mijn moeder aanzetten met een Duits tijdschrift waarin een blog van een meisje in Frankrijk werd aangeprezen: Photisserie. Foto's en taartjes, kan het beter? De Duitse Kathreinerle woonde afgelopen jaren  in Parijs om een opleiding in patisserie aan de École Gregoire Ferrandi te doen. Vanuit die heerlijke stad postte ze haar ervaringen met de Franse keuken, schreef ze heerlijke taartrecepten en liet ze met foto's zien hoe haar eetleven eruit zag. Inmiddels woont ze weer in Munchen waar ze als freelance foodfotografe werkt en houdt ze nog steeds zo nu en dan haar blog bij. Schitterende foto's en fijne recepten. Alles is in het Duits, maar Kathreinerle is op dit moment bezig haar recepten naar het Engels te vertalen. Hou deze site in de gaten! Hier is wat uit te halen!

On the road

Altijd onderweg, nooit ergens aankomen, nooit ergens willen aankomen: dat was de levensstijl die Jack Kerouac besprak. Al snel besloot Kerouac dat het boek dat hij schreef over zijn reizen in de USA verfilmt moest worden. In 1968 verkocht hij de rechten aan Francis Ford Coppola, maar een film kwam er niet. In 2005 nam Walter Salles het heft in handen en zie hier het resultaat: On the road, een roadmovie over losbandige intellectuele jongeren. Mooi qua beeld, maar net iets te vaag qua verhaal. 

 
On the road vertelt het verhaal van de jonge schrijver Sal Paradise (Sam Riley), de alterego van Kerouac. Eind jaren 40 ontmoet Sal de jonge avonturier Dean Moriarty (Garrett Hedlund) in zijn thuisstad New York. Vanaf de eerste momenten bewondert Sal Deans losbandigheid en zijn drang naar vrijheid. Wanneer Dean naar Denver vertrekt, besluit Sal hem na te reizen. Enkele tochten kriskras door Amerika volgen. De dagelijkse stadssleur wordt vervangen door onderweg zijn. Seks, drugs, alcohol en muziek bepalen het leven. 

In tegenstelling tot het boek dat indertijd enorm verbaasde, verveelt de verfilming een beetje. Dit komt met name door de ongestructureerde verhaallijn. Het is niet geheel duidelijk wat er nu steeds gebeurt naast alle sex-, drank- en drugsintermezzo’s. De roep naar vrijheid komt over, maar verder? Zo blijven de connecties tussen personages bijvoorbeeld onbelicht en wordt niet duidelijk wat er tussen de tijdssprongen in gebeurt. Daarnaast wordt er ontzettend veel gezwetst over het leven. Dit past op zich wel bij Kerouacs stijl, maar ruim twee uur lang gepeins maakt de film tot een aardig lange zit.

Waar On the Road wel in slaagt, is het neerzetten van een duidelijk sfeerbeeld van deze ‘Beat Generation’. De intellectuele kring om Sal draagt ritmisch poëzie voor, zet zich af tegen het ‘normale’ leven en hangt duidelijk de naar vrijheid zoekende jongere uit. Vooral de manier waarop Salles muziek inzet, maakt de Amerikaanse jaren 40 sfeer compleet. De ophitsende muziek, zwarte muzikanten en wilde dansers leveren een paar prachtige scènes op. Ook het camerawerk is het noemen waard. Salles staat al langer bekend om zijn roadmovies (met name The Motorcycle Diaries) en ook hier slaagt hij er weer in om reislust op te wekken. Wegen, bergen, mooie luchten: zowel het harde als het zachte van onderweg zijn maakt hij visueel. 

“Wilde mensen volgen, dat is wat ik doe”, zegt Sal aan het begin van de film en dat is ook wat de kijker merkt. Prachtige beelden en vreemde types worden in On the road getoond. Sal en Dean experimenteren erop los, en Riley en Garrett zijn daarin heel geloofwaardig. Helaas verveelt de manier waarop de twee onderweg zijn al snel. De sex, drugs en alcohol hadden iets meer kunnen afwisselen met ontmoetingen on the road. De Beatgeneration is nu net niet inspirerend neergezet. Jammer. 

 

Waar is de zomer?

Lieve lezers, waar is de zomer gebleven? Sinds ik afgelopen woensdag mijn laatste tentamen heb gemaakt en nu opeens wat meer tijd heb, is het weer omgeslagen. Woensdagochtend dook ik nog als een hippie in de Maarsseveenseplassen om met Sandra een ochtendzwem te doen. Het was fris buiten en stiekem zag ik het water helemaal niet zo zitten, maar eenmaal zwemmend was het het meest fantastische wat ik had kunnen doen. Terwijl de vogeltjes kwetterden en de zon langzaam doorbrak, zweefden wij door het heerlijke water. Die middag, na mijn tentamen, was het ook nog lekker. Zonder vestje op de fiets, haren door de wind. Vanaf die avond begon het echter te regenen met als dieptepunt gisteren. Waar was de zon op mijn vrije zondag? Waar was de warmte in het eerste weekend van juni? 

Ik weet het, ik zeur over het weer, net zoals de rest van Nederland doet. Wanneer de zon niet schijnt en de water plenst, moet je je dan uit het veld laten slaan? Moet je je dan aan de winterse truien wagen? Nee dat moet je niet doen. Ik heb gewoon een zomerse maaltijd gekookt, een zomers boek bekeken en zomers gele verf uitgezocht voor mijn nieuwe kamer. Come on shiny! 

Recept voor limoenkip

Limoenkip met olijvenmayo werd het. Jam. Heel zomers. Ook heel lekker naast de panzanella die ik vorig jaar publiceerde. Dat recept vind je hier.  

• 1 limoen
• 1 takje rozemarij
• 2 tenen knoflook, fijngesneden
• 1 tl chilipoeder
• 5 el olijfolie
• 400 g kipfilet, in stukken
• 1 potje zwarte olijven
• 2 ansjovisfilets
• 5 el mayonaise
• 1 el zonnebloemolie

Halveer de limoen en pers beide helften uit. Ris de rozemarijnnaaldjes van het takje en snijd fijn. Meng de rozemarijn met de knoflook, paprikapoeder, olijfolie en de helft van het limoensap. Voeg peper en zout toe. Schep de kip erdoor en laat afgedekt in de koelkast 2 uur marineren. 

Snijd de olijven grof en de ansjovisfilets heel fijn. Meng met de mayonaise en het overige limoensap, en breng op smaak met peper. 

Rijg de kip aan de satéprikkers. Verhit een grillpan en bak de spiesjes in 10 min. gaar. Keer regelmatig. Serveer met de mayonaise en eventueel dus de panzanella!