Honderdduizenden mensen, spandoeken en leuzen.
Gisteren werd in Parijs gedemonstreerd tegen le mariage pour tous. Uit
alle hoeken van het land kwamen bussen vol met mensen om hun afkeer tegen het
homohuwelijk te tonen. Maar het homohuwelijk, is dat niet al lang mogelijk in
Frankrijk? Nee. Zeker niet. Al weken vullen de kranten zich met discussie. Pour,
contre, neutraal? Iedereen lijkt een mening te hebben.
Frankrijk is gebouwd op drie waarden: liberté,
egalité, fraternité. Die drie grondbeginselen vormen de Franse democratie. Dit
wetend viel mijn mond open van verbazing toen ik voor het eerst hoorde van de
demonstratie contre. President François Hollande wil als kind van het
Verlichtingserfgoed een eind maken aan de rechtsongelijkheid voor homo’s en lesbiennes.
Logisch in mijn ogen, maar niet in de ogen van veel Fransen.
Hoe kan een vooruitstrevend land met gelijkheid
hoog in het vaandel, zo te keer gaan? Misschien is het meest schokkend wel de
vele windrichtingen waaruit de tegenstanders komen. De demonstratie, ook wel Manif
pour tous genoemd, trok inderdaad iedereen. Jong en oud, moslim en christen,
extreem-nationalist en conservatief. Je kan het je moeilijk voorstellen, deze
groepen verenigd, maar het gebeurde.
De avond ervoor sprak ik een jong meisje, een
architectuurstudente, een leuke meid. Ook zij ging de dag erna naar Parijs. Waarom,
waarom? Met mijn Hollandse nuchterheid, mijn opvoeding waarin iedereen kan
trouwen, snap ik de Fransen even niet meer..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten