Woorden

 

Er is niets erger dan, zittend achter je computer, tot de conclusie te komen dat het niet lukt. Hoe graag je het ook wil, het lukt niet. Letters ontbreken, woorden vormen geen zinnen, betekenis blijft uit. Een writersblock.. De afgelopen weken overkomt het me geregeld. Buiten, terwijl ik door de Franse straatjes slenter, heb ik ideeën. Ik zie mensen, ik zie dingen, ik wil ze delen. Zodra ik echter met mijn vingers naar mijn toetsenbord beweeg, loopt het vast. Het lukt niet om mijn avonturen neer te pennen, om mijn hersenspinselen kenbaar te maken. 

De afgelopen week wilde het helemaal niet. Met moeite perste ik mijn stukjes eruit. Gelukkig stap ik nu in een camper, een heuse camper, gevuld met drie vrienden. Naar het Zuiden, naar de zon, naar nieuwe avonturen!

Tot over een week! 

PS. Hopelijk levert het net zulke mooie plaatjes op als vorige zomer, zie de foto hierboven

De wereld van... Claude Chabrol

Vanmiddag bezocht ik de maandelijkse conferentie van Instituut Lumière, het filminstituut van Lyon. Niet voor niets koos ik Lyon als Erasmusuitwisseling, zoals enkelen wel zullen weten is het de stad van de film. De stad waar de gebroeders Lumière experimenteerden, waar ze de eerste film maakten. De stad met Rue du Premier Film en Avenue des Frères Lumières. De stad met een mooi onderzoekscentrum inclusief museum, bibliotheek en filmhuis. Een keer per maand Institut Lumière een filmmaker, Frans of internationaal, in de schijnwerpers. Vandaag was Claude Chabrol (1930-2010), een van de Nouvelle Vague prominenten, het onderwerp van de dag. 

Waar kennen we Chabrol van? Van 54 films die hij tussen 1958 en 2009 maakte. Chabrols eerste film was Le beau Serge, die tevens de eerste film werd die we onder de Nouvelle Vague kunnen scharen. Voor 400 cents coups en A bout de souffle liet Chabrol al de cinéma du papa varen om in alle vrijheid een film te maken. Simplicité was zijn motto. Zo vinden we geen special effects in zijn werk. "Dire beaucoup de choses avec peu de choses."

Twee thema's zijn typerend in het werk van Chabrol: de bourgeoisie uit de provincie en het raadsel. Geïnspireerd door Hitchcock bouwde de cinéast al zijn werken op een mysterie, een spanning. Zeer succesvol hierin was zijn serie over Inspecteur Lavardin, een politieagent die telkens weer een ander geheim moet oplossen. In dezelfde trend verfilmde Chabrol ook enkele policiers van de bekende schrijver Georges Simenon. 

 

Naast het spel met spanning hield Chabrol van twee andere dingen, allereerst  vrouwen. Stéphane Audran en Juliette Huppert waren Chabrols twee vrouwen. De eerste niet alleen als actrice, maar ook als zijn vrouw tussen 1964 en 1980. De tweede vanaf 1970 tot zijn dood zijn muze. In onder meer Violette Nozière spelen Huppert en Audran zij aan zij, als moeder en dochter. Het geeft een mooie chemie. Chabrol was een echte "cinéaste des femmes", hij gaf vaker een vrouw een hoofdrol dan een man. 

Zijn tweede liefde was eten. Zowel in het echt als in zijn films. Uit onderzoek blijkt dat bijna al zijn werken een etensscène bevatten. De familie aan tafel, gasten erbij, heerlijke maaltijden en een goede wijn. Dat was het leven waar Chabrol van hield. Zijn films speelden zich af in de provincie: enerzijds om de bourgeoisie daar te kunnen bekritiseren, anderzijds om zelf de restaurants uit te kunnen proberen. Een bourgondiër, die Chabrol. Een echte Fransman.

Visch

 

Een visstoofpotje, tot voor kort stond dat niet op mijn repertoire. Eigenlijk maakte ik nooit vis. Want ja, hoe doe je dat? En daarnaast, hoe betaal je dat? Door mijn drie Franse mannen zijn die vragen echter verdwenen. Gewoon iets, is het antwoord op vraag een. En op vraag twee zullen we zeggen: alles is hier in Frankrijk duur. Onze kookprocedure gaat dus meestal als volgt: iemand krijgt trek, kijkt in de koelkast en maakt iets met de vreemde groentes, diepvries hamburgers, geraspte emmental of diepvries vis. Dat hebben we namelijk standaard in huis. Dit visrecept mag in ons huisboekje erbij. 

 

Recept

• 300 g witte rijst
• 500 g pangasius of kabeljauwfilet
• 2 el boter
• 1 ui
• 350 g prei
• 2 el mosterd
• 125 ml slagroom
• 4 wortels

Kook de rijst volgens de aanwijzingen op de verpakking. Snipper de ui en snijd de prei in ringen. Schil de wortels en snijd ze in kleine stukjes. Snijd de vis in stukken en schep deze om met wat zout. Smelt de boter en fruit de ui en de prei 5 min. Voeg 100 ml water, de mosterd en de slagroom toe en breng alles aan de kook. Voeg de worteltjes en de stukken vis toe en stoof het gerecht afgedekt 20 min. Breng op smaak met peper en zout. Serveer met de rijst.

Déjeuner

Mijn eerste dagen in Frankrijk hield ik me rond lunchtijd veilig op afstand. De warme maaltijden die om me heen genuttigd werden, boezemden me angst in. Gaf mij maar gewoon een sandwich, ja, zo'n enorme. Na twee weken constateerde ik dat er echter toch iets vreemds aan de hand was. Ondanks dat halve stokbrood rond een uur of een bleef ik constant honger houden. Om vier uur, om zes uur, na het avondeten, voor het ontbijt. Ergens klopte mijn voedselpatroon niet meer.

 

Stapje voor stapje zette ik me aan de warme lunch. In de weekenden wanneer mijn huisgenoten om twaalf uur begonnen te kokkerellen, op de universiteit wanneer de broodjes me echt niet aanspraken. Inmiddels mag ik het heugelijke feit mededelen dat ik van de warme lunch houd. Het is een van de beste dingen van het in Frankrijk wonen! Warm tussen de middag, warm 's avonds. Niets is heerlijker dan de tijd nemen en op een lege vrijdagmiddag in goed gezelschap te koken, te eten, te genieten. De Fransen weten wat leven is!

Recepten volgen binnenkort.

 

Een meesterlijke salade met comté... 

 

 

en pasta met spinazie!

 

 

 

 

Toe: kokoskoekjes met chocolade en een citroentaart! 

 

 

 

 Jam!

Amour

Het is vandaag Valentijnsdag, en als ik ergens een hekel aan heb is het dat wel. Nee eigenlijk is dat niet waar, ik overdrijf. Ergens heb ik net als de rest van de wereld een zwak voor 14 februari.

Vroeger, op de middelbare school, ging de leerlingenraad op Valentijnsdag de klassen rond met rozen. De weken ervoor kon je een roos 'bestellen' voor je geliefde, ofwel vrienden. Op de 14e zag je vervolgens wie er populair was, wie een geheime aanbidder had, wie er vrienden had. Mijn rozenscore was minimaal. Halverwege mijn schoolcarrière werd ik lid van de leerlingenraad. Ik zette de traditie voort. Rozen uitdelen, soms in ruil voor een lach, soms in ruil voor een traan. Gelukkig ging ik zelf eindelijk naar huis met zo'n bos rozen, geknakt of over.

Ook hier in Frankrijk vieren ze Valentijn. Enkele restaurants serveren speciale plats du jour amoureux. Op de markt zijn de rozen hot en de chocolatier verkoopt hartenbonbons. Telkens passeer je borden Aujourd'hui c'est Saint Valentin. Verkopen ja. Even werd ik echter warm toen ik een van de mededelingborden van de gemeente zag. Om de 5 seconde verscheen er een nieuwe boodschap. Elise je t'aime. Marie mon amour. Chérie, je t'embrasse. We weten het, Valentijn is commercie. Maar ergens is het ook liefde. 

Silence

Een week stilte voor jullie, een week bezoek voor mij. Mijn eerste bezoek. Het betekende tussen de colleges door de stad rondstruinen, crêpes eten als vieruurtje, een trein pakken richting het platteland om de sneeuw op te zoeken, een bioscoopbezoek met gangsters en bloed.

 

 

 

Black people

Twee grote filmmakers brachten deze maand hun film uit in Europa. Quentin Tarantino met zijn Django Unchained; Steven Spielberg met zijn Lincoln. De overeenkomsten zijn niet te ontkennen. Beide films gaan over slavernij. Spielberg kaart het thema aan vanuit een biopic over de 16^e president van de Verenigde Staten, de man die de slavernij afschafte. Tarantino gaat zoals gewoonlijk los met fictie. Vunzige bloedspetters, cliché romances en veel pistolen gaan te samen met een harde boodschap. “A nigger on a horse, a nigger on a horse! Unbelievable.”

Ondanks hun mooie prairielandschappen, cowboys op paarden en Victoriaans ingerichte huizen, zijn beide films niet enkel historische vertellingen. De films zijn actueel. De link met de huidige president van de Verenigde Staten is vooral in Lincoln snel gemaakt. Je hoeft geen kritiek open te slaan, of een parallel met de herverkiezing van Obama wordt gelegd. We zien de strijd die werd geleverd om het bevrijden van de zwarte man, we zien het felle taalgebruik en de argumentatie die hierbij gepaard gingen. Zelfs de voorstanders van de afschaffing zijn duidelijk over een ding. “Vote, no vote for the black men. Straks krijgen vrouwen ook nog stemrecht”. Driehonderd jaar later is dat inderdaad gebeurd. Plus een zwarte president. Dat hadden deze mannen zeker niet gedacht.

Opvallend is dat Spielberg de zwarte man geen rol geeft in zijn film. De afschaffing van de slavernij lijkt enkel door de blanken te zijn bekrachtigd. Ook president Lincoln spreekt amper met zwarten. Tarantino doet het tegenovergestelde. In zijn romantische actieverhaal speelt de bevrijdde slaaf Django de hoofdrol. Django sluit een deal met Dr. King Schultz, een man die ‘wanted’ blanken neerschiet. Samen maken ze te paard het land onveilig en zoals eerder al gezegd, een zwarte op een paard leidt overal tot oproering. Zeker in het Zuiden zijn de twee niet welkom. In een scène legt de slavenbezitter Calven Candie uit waarom de zwarten slaven zijn. Een schedel gaat aan diggelen en zie daar het bewijs: een andere inhoud dan bij de blanke man. Het is om misselijk van te worden.

Wat willen Tarantino en Spielberg ons op dit moment met hun films vertellen? Dat dit ons verleden was? Dat het bijzonder is dat we zover zijn, met een zwarte president aan het hoofd van een van de machtigste landen? Of dat we moeten oppassen en dat er nog steeds sprake is van discriminatie? Een combinatie van alles naar mijn mening. Watch them.

#1 Elke dag een foto

Ik doe een project dit jaar: elke dag een foto. Het is een leerproces, een uitdaging en een mooie manier om een jaar uit mijn leven vast te leggen. Zie hier een collage van bijna alle foto's van januari.

Meer pompoen

Vier weken woon ik nu in Lyon, vier weken, ofwel 28 dagen, ofwel 32 maaltijden (ja dat gaat snel als je ook af en toe gezamenlijk 's middags warm eet). De kookkunsten varieerden van heerlijke parmentiers, risotto's, tajines tot droge couscous met diepvries vis zonder groenten of saus, spaghetti met een pot spaghettisaus, couscous met hamburger en ketchup. Ja drie mannen hè, drie studenten. Grappig is de groenteconsumptie. Die is namelijk niet zo belangrijk. Zoals ik al schreef, liever een stukje vlees. Toch kwam een van mijn colocs twee weken geleden terug met drie zakken groenten van de markt: pompoen, nog meer pompoen, rode bieten, knolletjes, iets dat me erg aan paksoi deed denken maar het niet was... Ik heb me over de pompoenen ontfermt. Nog een pasta met pompoen. 

Recept

• 500 g pompoen
• 3 el olijfolie
• 1 ui
• 2 blikje tomatenpuree
• 1 el suiker
• 300 g spaghetti 
• geraspte kaas 

Snipper de ui. Snijd de pompoen in kleine blokjes. Verhit de olie in een pan met dikke bodem en fruit hierin de ui goudbruin. Roer de tomatenpuree en de suiker erdoor en bak 1 minuut mee. Schep de pompoenblokjes door het uimengsel. Bak ze al omscheppend 3-4 minuten en breng op smaak met zout en peper. Laat de pompoenblokjes met de deksel op de pan 15-20 minuten op laag vuur zachtjes koken. Kook intussen de spaghetti volgens de aanwijzingen op de verpakking gaar. Serveer de pasta met de pompoensaus. Strooi de kaas erover.