Herinner je het nog? Die zomer
waarin stepjes de Intertoys- en Bart Smit-gidsen overspoelden? Metalen
stepjes die ook jij moest hebben, want anders hoorde je er niet bij? Ik
was het vervoersmiddel alweer helemaal vergeten – totdat ik in Lyon
arriveerde.
Nederland en de fiets. Voor ons is niets gebruikelijker dan ’s
ochtends vroeg, met natte haren en slechts halfopen ogen op de fiets te
stappen: naar het werk, naar school, naar het station. Het is een
gebruik waar wij niet meer van op kijken en waar eigenlijk onze hele
maatschappij zich op heeft aangepast. Fietspaden overal, fietsenrekken,
fietsenmakers. Voor buitenlanders is het echter een hele sensatie. Het
hele jaar door maken groepen toeristen Amsterdam onveilig op de rode
McBikes of de gele YellowBikes. Want ja, ze zijn in Nederland en moeten
dus doen wat de Nederlanders doen: fietsen!
Voor mijn aankomst in Frankrijk had ik me al voorbereid: weinig
medefietsers, gevaarlijk verkeer, kortom: een uitdaging. Verbaasd keek
ik op toen bleek dat Lyon wel degelijk een ‘fietscultuur’ kent. De
laatste jaren zijn her en der fietspaden aangelegd en de Velovibs
(‘witte fietsen’) zijn uiterst populair. Mijn mond zakte echter nog
stukje verder open van verbazing toen ik kennis maakte met het andere
geliefde transportmiddel: de step.
1 opmerking:
Leuk stuk!
Een reactie posten