Op een Italiaanse toilet

Italië, het land van pasta’s, pizza’s en Italianen. Afgelopen week spendeerde ik een aantal dagen in Bologna. Met de Eurolinesbus vertrok ik op een vrijdagavond in holst van de nacht naar het zuiden. Het was een volle bus en een comfortabel schoonheidsslaapje zat er dus niet in. Laat staan een gedegen nachtrust. Tegen een uur of negen stopte onze bus voor een korte plas- en koffiepauze bij een wegrestaurant tussen Milaan en Bologna. Gaar zocht ik mijn slippertjes onder de bank en zette ik mijn eerste stappen op Italiaanse bodem. Het was een ervaring.

Wegrestauranten verschillen per land: het etensaanbod in het winkeltje, het restaurant, de wc’s. Met mijn ouders ging ik altijd naar Frankrijk. Hoewel de meeste Nederlanders de Franse toilet aan hurkwc’s koppelen, hadden de meeste benzinestations waar ik kwam gratis, normale, schone toiletten. Na een wc-bezoekje was het vaste traditie om even bij de koffieautomaat te stoppen. Chocolat chaud, choco-café, café au lait. Een feestje was dat.

Ook bezocht ik een keer een pompstation in Duitsland. Met een bus vol met jongeren. Ons doel was de bustoilet zo min mogelijk te gebruiken, dus zodra onze buschauffeur stilstond, gingen we in een lange slinger richting toilet. Was was dat? Hekjes? 50 cent betalen? In onze zakken zochten we naar muntjes. Nadat we een muntje in het poortje hadden gestopt, kregen we toegang tot de schone, zeer schone Duitse toiletten en bovendien een bonnetje. 40 cent korting bij aankoop. Die Duitsers. Zo zie je maar weer hoe het komt dat hun economie nog steeds bloeiend is.

Goed, terug naar die snelweg op de Po-vlakte. Met mijn duffe hoofd begaf ik me richting toiletten. De eerste opgave was het café doorkruisen wat me dusdanig moeilijk werd gemaakt door de tientallen Italianen die luid babbelend espresso’s en cappuccino's naar binnen aan het werken waren. Ik drukte me door de menigte in de hoop geen koffie om te gooien.

De volgende opgave was het daadwerkelijke wc-bezoek. Geen hekjes zoals in Duitsland, geen nette rij zoals in Frankrijk, maar een grote chaos. Net als een enorm aantal grijze Italiaanse vrouwtjes wilde ik naar de wc. Van een rij was echter geen sprake. Iedereen stond her en der, luid kakelend. Of ze nog moesten, of ze al klaar waren: geen idee. Ik vocht me langzaam door de menigte en toen een deur open ging, zette ik een stap. Een chique Italiaanse was me voor. Zij of ik? Ik maakte een handgebaar, zij antwoordde iets onverstaanbaars, ik maakte opnieuw een handgebaar, zij bleef staan, ik snelde de wc in. Gewonnen. Gewonnen van een Italiaanse.