Blue Jasmine

Woody Allen houdt van één ding: films maken. De laatste jaren produceert hij elke 12 maanden een nieuwe film. Soms met succes, soms met wat minder. Na het wat tegenvallende To Rome with Love presenteert hij nu Blue Jasmine, een film waarin hij eindelijk over ‘echte’ problemen praat. Over de financiële crisis. 

De films die Allen maakt zijn meestal een hele hoop geleuter. Hij houdt van praten, met name over relaties. Ook Blue Jasmine is volgestopt met dialoog. In deze film stoort het echter minder. De film speelt niet in het utopische Allen-wereldje, maar in de harde realiteit. Jasmine, ooit Jeannette (Cate Blanchett), zit aan de grond. Tot voor kort behoorde ze tot de rijke elite van New York City. Ze was de gastvrouw van de mooiste en de beste diners van de Apple. Nu is dat voorbij. Geen rode cent heeft ze over, geen man, geen opleiding, geen werk. Ingestort stapt ze in het vliegtuig naar San Fransisco - wel eerste klas, want dat kan niet anders, toch? - om bij haar zus Ginger (Sally Hawkins) te gaan wonen. Op zoek naar een nieuwe start. 

Allen schetst met Blue Jasmine een actueel verhaal. Hij toont een wereld vol overdaad die tot val komt. Doordat het wrange heden wordt afgewisseld met vrolijke flashbacks, vervalt de film niet in een depressieve sleur. We krijgen juist alle kanten te zien, alle contrasten. Zonder deze tijdwisselingen zouden de personages al snel stereotypen worden. Nu is echter hun gedrag gegrond. Niks is zwart-wit. 

Blue Jasmine wordt gedragen door Blanchett. De actrice die eerder een Oscar in de wacht sleepte voor haar bijrol in The Aviator, speelt de sterren van de hemel. Ze overtuigt zowel als gefrustreerde, gebroken vrouw als rijke verwaande dame. Ondanks haar vele dialoog zijn haar gezichtsuitdrukkingen het overtuigendst. Soms maakt ze echt bang. Andere moment wekt ze weer medelijden op wanneer ze verward in zichzelf begint te praten. Blanchett maakt de film realistisch. 

Hoewel serieuze drama een rol speelt in Blue Jasmine, blijft de film een typische Woody Allen. De problematiek is traditioneel. Liefdesproblemen met een zekere luchtigheid voeren de boventoon. Allen denkt daar nu eenmaal veel van te weten. Ook maakt hij zich er op het laatst weer eens makkelijk vanaf. O die Allen. Film nummer 45 is in de maak.