Henri

Met het ontroerende drama Henri debuteert de Waalse actrice Yolande Moreau als regisseuse. Ook in deze film laat ze zien dat ze oog heeft voor personages. De kleine Belg wordt vol respect neergezet.

Een ietwat vervallen café-restaurant in Wallonië 

Een ietwat vervallen café-restaurant in Wallonië waar de stamgasten voor twaalf uur aan de Jupiler beginnen. Dat is Henri's territorium. Terwijl hij met een pint in zijn hand terrine afsnijdt en frieten bakt, zorgt zijn vrouw Rita voor de gasten. Zij zorgt dat alles op rolletjes loopt. Van het niet aanbranden van de steaks tot de rekeningen. Wanneer zij wegvalt, staat Henri (Pippo Delbono) er alleen voor. Zijn dochter besluit dat hij maar een papillon blanc moet inhuren, een verstandelijke beperkte. Zo komt Rosetta (Candy Ming) bij Henri werken. Een bijzondere vriendschap volgt.

Personages krijgen alle ruimte

De kracht van Henri ligt in de uitwerking van de personages. Moreau geeft iedereen zijn eigen moment, waardoor ze een intieme sfeer creëert. Tijdens de begrafenismaaltijd glijdt de camera langzaam van persoon naar persoon. Daar zitten ze, zo'n 60 man uit de buurt, rouwend om de dood van de levenslustige Rita. We zien ze smakken, drinken, kijken. De één verstild in zijn verdriet, de ander lekker smikkelend. Het is de kleine Belg, vol respect behandeld. Ook Candy Ming en Pippo Delbono krijgen alle ruimte. Beide acteurs speelden al wel bijrollen, maar hebben in Henri voor het eerst de hoofdrol. Dat pakt goed uit. Ze laten je gniffelen én snikken. Rosetta met haar kinderlijke fascinatie voor de relatie tussen man en vrouw, Henri met zijn kinderlijke fascinatie voor duiven. Eén van de mooiste momenten van de film is wanneer Henri in zijn eentje met zijn zware lichaam op de muziek begint te heupwiegen, helemaal in zijn eigen wereldje. Hij ontroert tot in het diepste.

Waalse kaalheid
En dan is er nog de mooie setting. De charme van het kale, vervallen Waalse platteland. Naast de typische karakters werkt Moreau dit pakkend uit in de enscenering. Het kale sportcomplex waar ze na de begrafenis voorverpakte broodjes eten. De verlaten weilanden vol elektriciteitsmasten waar de bus zachtjes doorheen zoeft. De industrieterreinen waar Henri met zijn over gekochte frietbus mannen van hun lunch voorziet. Het is treurig maar ook heel schoon (om Belgische termen te gebruiken).  Met Henri toont Moreau haar Belgische roots en laat zien dat regisseren zeker ook in haar straatje ligt.