Winterse sferen

Het is alweer de laaste dag van november; in één klap is het laatste restje najaar weggespoeld en opeens voelen de straten weer winters aan. Toen ik gister om middernacht over de Amsterdamse straatweg naar huis fietste, sneed de koude lucht in mijn gezicht. De kerstverlichting verlichtte mijn pad en ondanks mijn ijskoude handen voelde ik me fijn. Eindelijk kou, eindelijk geen regen..

De dagen volgen elkaar de laatste tijd heel snel op. Ik hoef maar met mijn ogen te knipperen en weer is er een dag voorbij, weer moet ik een presentatie geven en weer moet ik iets inleveren. Weekend na weekend volgen elkaar op, of eigenlijk, maandagmorgen na maandagmorgen. Af en toe heb ik eventjes de tijd om stil te staan en uit te hijgen na het hollen, dan sta ik soms stil bij de enorme veranderingen. Vorig jaar zat ik nu helemaal in de Sinterklaassferen met acties op school, tijd voor kadootjes en vele pepernoten. Dit jaar is mijn hoofd ergens in oktober blijven steken en ik kan me dan ook helemaal niet voorstellen dat de Goed Heiligman volgende week alweer op zijn bootje zuidwaarts zit. Nee, time flies.. Sinterklaas, kerst, winter; de gevoelens beginnen zo zoetjes aan te komen en ik moet deze week nog maar even heel veel pepernoten eten om mijn achterstand in te halen.
Kadootjes kopen, suprises knutselen, gedichten schrijven, kerstlampjes ophangen.. Ik heb nog vijf dagen de tijd om weer even in mijn kinderschoentjes van maat 40 te stappen. Om in de goede sferen te komen ben ik vandaag dan maar aan de erwtensoep met roggebrood begonnen, afgesloten met hangop en stoofpeertjes. Lovely winter!

Parnassos Live

Parnassos is het cultuurcentrum van de Universiteit Utrecht: workshops, elke donderdagavond BiosParnassos en meer. Elke tweede woensdag en laatste donderdag van de maand is er ook live muziek in de Parnassosbar in de binnenstad. Op donderdagavond is er de Wessie Sessie: een try-out podium voor jazzbands en daarna een jamsessie.
Het klonk heel aanlokkelijk; live muziek van jongeren en dan ook nog jazz. Vol goede moed stapte ik donderdag avond de bar dus binnen met wat vriendinnen. Het liep allemaal alleen net iets anders..

De Parnassosbar is een gezellige ruimte in het hoofdgebouw met een bar, een podium, echte houte cafétafels en leuke wandversiering. Ja, een soort kroeg. Het was echter helemaal stil op de jazzmuziek na. Een handje vol luisteraars, niet zo jong meer, zaten met het gezicht naar het podium geboeid te luisteren. Het jazzbandje was ook wat ouder, maar speelde heel leuk. Wat er echter ontzettend ontbrak, was een mooie stem: niks vocaals....
Ook bleek er helemaal geen afwisseling te zijn van bandjes, nee, het bleef op deze jazzband. Wel liep het langzaam wat voller en werd er steeds meer gepraat. Mooie achtergrondmuziek, dat was het wel!
Toch maar volgende keer op woensdag, dan schijnt het podium gereserveerd te zijn voor bandjes en singer-song writers. Beter??

Gegen die wand

Vanochtend las ik weer in de krant over de 'nieuwe Nederlanders' en ook tijdens mijn colleges word ik de hele tijd geconfronteerd met immigratie en de bijbehorende problemen. Bij ons zijn het vooral de Marrokanen waar over wordt gemopperd. In Duitsland woont echter een groot aantal Turken waar zo nu en dan conflicten over ontstaan. In 2004 kwam de Duitse Gegen die wand uit, een film van Fatih Akin over twee tweede-generatie Turken in Hamburg.

Het verhaal gaat over Cahit (Biron Ünel) en Sibel (Sibel Kekilli). Cahit is in de veertig en doet niks met zijn leven; hij drinkt, gebruikt en is ongelukkig. Sibel is nog jong en woont in een streng Turks gezin, ze wil uit dat leven ontsnappen. De twee komen elkaar tegen in een kliniek nadat ze beide een poging tot zelfmoord hebben ondernomen. Sibel ziet in Cahit de persoon die haar kan redden uit het Turkse keurslijf. Vanaf haar eerste blik op hem vraagt ze hem om met haar te trouwen. Cahit negeert dat in eerste instantie, maar gaat daarna om. Kennis maken met de familie, naar de kapper en dan een Turkse bruiloft waar hij zelfs moet dansen. Cahit doet het allemaal, maar met zulke haat. Hij haat Turken, hij haat hun cultuur, maar toch is hij zelf Turks.

Na het huwelijk wonen ze samen, Sibel verandert zijn zwijnenstal als beloofd in een huiselijke omgeving. Cahit helpt haar aan een kappersbaantje bij zijn vriendin Maren, waar hij tevens vaak bij in bed beland. Er ontstaat een band tussen de twee en langzaam zien we de liefde groeien. Beide ficken, drinken en gebruiken, maar de jaloezie speelt steeds meer op. Sibel loopt kwaad weg van Maren en Cahit slaat zelfs de lover van Sibel dood. Dit is het punt waaruit blijkt dat de drama in hun leven alles behalve afgelopen is. Cahit belandt in het gevang en Sibel vlucht om te ontsnappen aan eerwraak naar haar nicht in Istanbul. Ze wachten op elkaar. Sibel slaat helemaal los en kan ze wel wachten...

Het is een rauwliefdesdrama met hele sterke personages. De verhaallijn zorgt voor een aanhoudende spanning en Ünel en Kekilli zijn perfect gecast. Ondanks dat hun problemen zover van ons bed liggen leven we ons helemaal in. De enscenering is bovendien passend en op een bepaalde manier toegankelijk.
Af en toe zijn er intermezzo's met een Turkse zangeres en haar muzikanten die Turkse muziek spelen en zij zingt dan over het verhaal van Sibel en Cahit. Heel klassiek en met uitzicht op Istanbul waan je je helemaal weg van het drama dat vervolgens weer verder gaat.

Het is een rauw drama en absoluut niet geschikt voor een lekker avondje op de bank. Je wordt geconfronteerd met de harde werkelijkheid en het geweld schrikt je steeds weer op. Je wilt huilen, maar het lukt niet helemaal. Het is te ruw, te hard, te aangrijpend...

Zizo

Lunchen en koffie drinken kan je overal; van snackbars tot gezellige kroegjes of theesalons. Ik ben iemand die enerzijds alles wil proberen, maar anderzijds ook veel waarde hecht aan bekende plekjes. Vandaag was het echter tijd voor iets nieuwe toen we hongerig langs de regenachtige Oude Gracht slenterde in Utrecht. Al een tijdje geleden was mijn aandacht getrokken door Zizo: een winkel, lunchcafé en kopieservice. Tijd om naar binnen te gaan dus!

Zizo is een anders, je kunt er van alles doen: lunchen, koffie drinken, maar ook kadootjes uitzoeken en dus kopieren. Bovendien hebben ze ook een cateringservice. Maar Zizo is ook op een ander vlak geen gewoon café. Bij Zizo werken zo'n 30 mensen met een verstandelijke beperking waardoor alles net anders gaat. Heel enthousiast staan ze 100% klaar voor hun gasten en met deze grote taak worden ze geholpen door begeleider, tevens ook medewerkers. Met een lachend gezicht worden je bestellingen opgenomen, het liefst al direct als je binnenkomt. ;) Alles wordt genoteerd op een bonnetje in de vorm van tekeningetjes en woordjes.

De kaart is redelijk groot; drankjes, broodjes, salades, soep en taart. Alles wordt gemaakt in de open keuken waar je vanuit het café heel mooi zicht op hebt. De broodjes komen vers uit de oven en de borden worden mooi geserveerd met een plukje salade erbij. De huisgemaakte tonijnsalade is echt een aanrader!

De locatie is ook leuk, een mooi licht pand aan de Oude Gracht. De kleurstelling is vrolijk met roze, paars en veel wit. Verder hangen er schilderijen van de medewerkers zelf en hoor je de hele tijd gelach. Kortom een goede sfeer!

Ik vind het een heel leuk initiatief en de kwaliteit is gewoon heel goed. Het eten is zeker lekker en dat de bediening veel minder gefocust is dan in normale bedrijven maakt niks uit. Hun vrolijkheid maakt alles goed!

Salade met roquefortvinaigrette

Tijdens mijn bezoek aan Brussel heb ik natuurlijk ook wat lekkere restaurantjes uitgeprobeerd (zie Brussel, 10 november). Nieuwe dingen uit proberen vind ik altijd spannend, want het kan best snel tegenvallen. In Brussel overkwam mij dat echter geen enkele keer. In de Perroquet heb ik genoten van een herfstige salade, helemaal enthousiast heb ik de ingredienten opgeschreven. Vandaag had ik eindelijk tijd om een beetje te experimenteren. Mijn salade smaakte anders, maar ook lekker. Volgende keer weer een beetje varieren totdat ik de ultieme combinatie heb. Het koksvak, oui?!


Recept

- 1 handje eikenbladsla
- 2 handjes fijngesneden kool
- 1 wat zure appel
- 1 handje rozijnen
- 80 g roquefort
- een scheut natuurazijn
- peper & zout

Schil de appel en snijd hem in blokjes. Vermeng de sla, kool, appel en rozijnen in een kom. Verwarm in een pannetje met een dikke bodem de roquefort op een laag pitje. Blus de roquefort af met azijn als hij begint te smelten en roer de vinaigrette tot alles is gesmolten. Als het een beetje dik uitvalt kan je het wat aanlengen met water. Breng dan de vinaigrette op smaak met peper en zout, en verdeel het over de salade. In le Perroquet deden ze er ook nog gegrilde kip doorheen, lekker maar niet essentieel. Zelf heb ik de kip vervangen door walnoten, voor de vegetariers.

Juno

Stel je voor: je bent 16 jaar, koppig en 'anders, en bij de derde zwangersschapstest moet je maar echt accepteren dat je een tienermoeder wordt.. Het overkomt Juno MacGuff (Ellen Page) in de gelijknamig film Juno (2007), die overigens een Oscar won voor het script.

Juno blijkt zwanger te zijn geworden van haar eerste vrijpartij met haar klasgenootje Paulie Bleeker, een van de schoolatleten. Samen met haar vriendin Leah beslist ze dat ze abortus gaat plegen. In de wachtkamer bedenkt Juno zich echter en besluit op zoek te gaan naar adoptieouders. Al snel vindt ze in een tijdschrift een stel dat graag een kind wil adopteren: Mark en Vanessa Loring. Nadat Juno het haar vader en siefmoeder heeft opgebiecht, gaat ze samen met haar vader op bezoek bij Mark en Vanessa. Juno is heel volks, terwijl Mark en Vanessa in een luxe woonwijk wonen. De verschillen zijn groot en dit zorgt voor vele komische situaties. Toch klikt het en de geobsedeerde Vanessa overgelukkig. Maar kan je dat wel, je kind afstaan? En zijn Mark en Vanessa toch niet te perfect?

Juno is een vrolijke film met een boodschap voor de jeugd. Van Ellen Page en haar dikke buik ga je houden, maar af en toe ook huilen (medeleven én ergernis!). Bleeker (Michael Cera) is een sulletje en hij confronteert de kijker dan ook steeds met de werkelijkheid; hij is gewoon heel jong! Vooral de ouders van Juno (Allison Janney en J.K. Simmons) zijn heerlijk down-to-earth en sarcastisch. En Vanessa en Mark? Vanessa is het overtuigende nette dametje en Mark is de mysterieuze man.

Niet zo zeer het verhaal trok me aan, maar de vormgeving maakte de film voor mij geslaagd. We zien de seizoenen voorbij komen, steeds in geleid door het atletiekteam van Bleeker. Verder veel kleur, mooie locaties voor de scenes en een typisch Amerikaanse sfeer!
De laatste scenes ontroerde me. De baby, de gelukkige blik waar ook angst vana straalt van Vanessa, en uiteindelijk Bleeker en Juno samen buiten met hun gitaren. Ze zijn weer jong, weer normale tieners van 16!

Le scaphandre et le papillon

Eind 1995 werd Frankrijk opgeschrikt door een naar bericht: Elle-hoofdredacteur Jean Dominique Bauby was getroffen door een beroerte en kreeg vervolgens het locked-in syndroom. De eens zo drukbezette en welbekende man stierf 2 jaar later. In 2007 bracht regisseur Julian Schnabel een film uit, gebaseerd op de biografie die Jean-Do dicteerde tijdens zijn ziektebed.

De film begint vaag; wazige beelden, flitsen, scherpte en onscherpte.. Is er iets mis met het beeld? Nee, dit is de manier waarom Julian Schnabel de kijker meetrekt in de wereld van Jean-Do (Mathieu Almaric). Na zijn beroerte ligt hij in coma en als hij dan eindelijk bijkomt is hij totaal verlamd en kan alleen nog denken en knipogen. Langzaam begint het proces om monsieur Bauby weer aan de "praat" te krijgen. De lieve logopediste Henriette (Marie-Josée Croze) ontwerpt een speciaal alfabet waarmee Jean-Do kan communiceren: E S A R I N T U ....
Claude (Anne Consigny) helpt hem met het bewegen, wat Jean-Do helemaal niet meer kan. Tongoefeningen, het hoofd bewegen, etc. Beide vrouwen zijn zo geduldig, zo hoopvol en steeds weer horen wij de sarcastische commentaren van de hoofdrolspeler. Het zet je aan het denken..

Dan is er ook nog zijn vrouw en zijn maitresse. Céline, met wie hij 3 lieve kinderen heeft, weet dat hij vreemd gaat en toch komt ze in tegenstelling tot la femme wel naar het hospitaal. Ze communiceert met hem, ze brengt de kinderen mee, ze is zorgzaam. Dit brengt pijnlijke situaties met zich mee, vooral als de maitresse belt wanneer Céline (Emanuelle Seigner) aan zijn bed zit. Tergend..

De film is heel kunstig gemaakt. Het eerste half uur krijgen we Jean-Dominique niet te zien. We zien alleen alles wat hij kan zien door zijn ene heldere oog. Af en toe vaag, vaak knipperend als hij aan het "praten" is met de mooie vrouwen die zich rond zijn bed verzamelen. Langzaam zien we eerst zijn mond tijdens de oefeningen, dan zijn ogen en een reflectie in de ruit, pas later zien we hem voor het eerst in zijn rolstoel zitten. De film is vooral vanuit zijn perspectief gefilmd, waardoor we soms halve gezichten zien.

Af en toe krijgen we flach-backs waardoor we langzaam zijn geschiedenis leren kennen: zijn relatie met zijn oude vadertje, met Céline, met zijn liefde.. Uiteindelijk herinnert hij zich zijn beroerte en krijgen we de zielige situatie te horen. Ook zit er af en toe een beeld van Amalric in een zwaar oud duikerspak onder water in. In het begin lijdt dit tot verwarring, maar wanneer de film zich vordert, merken we dat dit inderdaad het gevoel is dat Jean-Do heeft. Hij kan met niemand communiceren en leeft in de leegte verder.. Toch zit er ook een maar aan, want met behulp van de lieftallige Joséphine schrijft Bauby dus zijn biografie waardoor hij toch al zijn gedachtes kwijt kan.

Het is een ontroerende, heftige film. We leren een onbekende wereld kennen, die zich voor iedereen plots kan openen. Een beroerte, leren we, kan iedereen. De manier van filmen is af en toe vermoeiend, maar geeft wel het beste beeld weer. De rollen zijn mooi verdeeld en ondanks het trieste einde kunnen we toch goed afscheid nemen van Jean-Dominique Bauby.

Brussel

Brussel dus; een stad die me steeds aan andere steden deed denken. In Elsene liep ik in Monmartre, bij de Europawijk moest ik denken aan NY en bij het Paleis van de Natie waande ik me weer in Wenen. Brussel is een mengelmoesje van alles en nog wat. Het heeft niet echt een eigen identiteit vond ik, dit komt natuurlijk onder andere doordat het frans en het nederlands elkaar afwisseld. Bovendien vond ik het ook iets grauws over zich hebben, een collega merkte niet voor niets op dat ik naar het "grauwe Brussel" ging. Hij had gelijk; armoede is zichtbaar en omdat alles op zondag dicht is, heeft de stad ook een slaperig karakter.
Toch is er ook veel leuks te beleven; hieronder een paar leuke eetadresjes.

Les gens que j'aime
In dit lunchcafé waan je je even in de jaren 40/50. Oude platenspelers, foto's van het Belgische Koningshuis van vroeger, oude tijdschriften, etc. De menukaart is ook heel leuk: gedrukt op recepten uit ouderwetse tijdschriften. De cappuchino is typisch: koffie met slagroom. De taart van de dag is er niet een maar een stuk of drie. Wij hadden het geluk om de pomme-sucre te kunnen bestellen. Een zeer dunne, pannekoekachtige bodem met warme appel en heel veel boter en suiker!
Zuidstraat 15

Tout Bon
Dit ontbijt-lunchcafé staat bekend om zijn eigen producten. Vanaf vroeg in de ochtend kan je hier ontbijten met hun vers gebakken brood en lekkere jammetjes en honing. De lunchkaart bestaat uit salades en sandwiches. Alles op lekker brood, goed belegd en de meest waanzinnige combinaties. Wij deelden de tian de courgette en de aubergine & poulet. Heerlijk! En plus, de lijst met taartjes is ook erg lang en erg aan te raden.
Rue du Luxembourg 68

Le Perroquet
Voor het interieur is dit eetcafé al een bezoekje waard: Art Nouveau ten top! Mooi glaswerk, houten panelen om het plafond, een autentieke bar en een lekkere kaart. Hun specialiteit is pita's en fijne salades. De Tonus bestaat bijvoorbeeld uit een mix tussen kool en sla met kip, appel, rozijnen en een warme roquefortdressing. Delicieux! Ook bij dit café zijn de taarten weer een aanrader; zelfgebakken en redelijk wat keus.
Watteeusstraat 31

Muurschilderingen in Brussel

Afgelopen week had ik dan eindelijk mijn weekje welverdiende rust. Maar rust en ik, dat werkt niet. De verveling speelde al meteen op en mijn drang om iets nieuws te ontdekken was zeer groot. Tijd voor een tripje naar het buitenland dus: echt weg met een andere taal om je heen, musea, nieuwe straten, leuke restaurantjes.. Mijn grote plannen verdwenen echter snel, maar zaterdag en zondag ben ik toch nog naar Brussel gegaan. Bruxelles; de stad van Manneke Pis (en zijn zusje Jeanneke), frietkotten, Art Nouveau en strips. Helaas ben ik niet naar het Stripmuseum geweest, maar wel heb kunnen genieten van de leuke muurschilderingen die zich over de hele stad bevinden.

Bietensalade

Soms als ik langs een van de Turkse winkels loop in mijn buurtje, zie ik de meest vreemde soorten groentes uitgestald. Rare pompoenen, gele courgettes, vreemde paprika's. Heel aanlokkelijk om die te kopen en klaar te maken, maar toch loop ik altijd met lege handen verder. Als student had ik me voorgenomen om eens naar de Aldi te gaan en ook daar hadden ze dingen die ik eigenlijk nooit klaarmaak zoals witlof (zie recept vorige maand) en bietjes. Dat laatste had ik wel eens gegeten en dat beviel ook el. Recepten had ik er echter niet mee, dus toen ik uiteindelijk thuis kwam met mijn bietjes ging ik snel opzoek op het internet (kookboeken zijn zo uit deze tijd..). Al snel kwam ik op heel veel recepten voor bietensoep, maar helaas heb ik geen staafmixer dus vielen die af. Uiteindelijk werd mijn aandacht getrokken door bietjessalade met geitenkaas en croutons. Super simpel, super lekker!


Recept

2 personen

- 1 zakje eikenbladmelange (75 g)
- 2 gekookte bietjes
- 100 g geitenkaas
- 1 boterham
- olijfolie
- balsamicoazijn
- honing
- peper & zout

Verdeel de sla in een schaal. Snijd de bietjes in stukjes en meng die erdoor. Verkruimel de geitenkaas boven de salade. Meng wat olie, azijn en honing tot een dressing en breng het op smaak met zout en peper. Snijd dan de boterham in blokjes en bak die in een koekenpan op een matig vuurtje lekker krokant. Sprenkel de dressing over de salade, verdeel de croutons erover en meng alles goed. Eet smakelijk!


Foto van Ah.nl; recept variatie op recept uit de Allerhande

Beyond the Dutch

Nederlands-Indie; ik link dat eigenlijk alleen aan de postzegels in de verzameling die ik van mij opa kreeg toen ik nog een lief blond meisje was. Op de middelbare school heb ik na zes jaar geschiedenis er nog niet echt iets van meegekregen. Veel Nederlanders in de oudere generatie weten echter wel veel over Indonesie en bijna 1 op de 10 Nederlanders heeft er ook een speciale band mee, ik niet.. Daarom viel de tentoonstelling "Beyond the Dutch" in het Centraal Museum voor mij dan ook een beetje tegen.

Ik hou van Klimt, Matisse, Whistler, Rubens, Monet, Toulouse-Lautrec.. Ik hou niet zo van modern, maar af en toe weet ik het te waarderen. Rare druktes en vreemde kleurstellingen vind ik gewoon niks, en dat is voornamelijk de kunst bij "Beyond the Dutch".
De tentoonstelling begint veelbelovend met een modern ding dat het leger voorstelt, heel indrukwekkend. Als we langzaam naar boven lopen krijgen we ook nog even een korte inleiding in de geschiedenis van Indonesie en in de kunstgroeperingen van die tijd. Daarna verlies ik echter al snel mijn enthousiasme..

De tentoonstelling is groter dan verwacht en praktisch ingedeeld in de kolonisatie, dekolonisatie en het post-kolonialisme. De werken varieeren van schilderijen tot een tent met posters en rare lichtinstalaties. De draad raak ik al snel kwijt en de invloeden van de kolonisatie kan ik er niet aan aflezen. Niet zo geslaagd voor iemand die niks kan linken aan achtergronden...

Jeux d'enfants

Cap ou pas cap? Stel je voor, je verzint als kind samen met je vriendinnetje een spelletje. Een weddenschap die alles doet vergeten: je zieke moeder, de kinderen die je uitschelden en je vreselijke thuissituatie. De regels zijn simpel: degene die het blik in handen heeft mag een opdracht geven. Zo moet Julien plassen bij de directeur en Sophie vieze woorden zeggen tijdens de franse les. Maar het spel zet door, het spel verbindt twee levens.. Hoe laat je echter merken dat je elkaar leuk vindt als de hele vriendschap gebaseerd is op een spel?

Jeux d'enfants is een vrolijke, maar tevens wrange film over de vriendschap tussen Sophie (Marion Cotillard) en Julien (Guillaume Canet). Hun vriendschap groeit uit tot een liefde die ze maar moeilijk aan elkaar durven toe te geven. Alles durven ze behalve het zeggen van je t'aime...

Regisseur Yann Samuell maakte in 2003 zijn debut met deze romantische film. De verhaallijn is een beetje bizar; flachbacks, droomgedachten en die vervelende weddenschap zorgen af en toe voor een chaotisch beeld. Bovendien is de filmmethode weer typisch frans: druk en neigend naar arthouse. Af en toe flitsen licht, stripachtige beelden en onwerkelijke situaties. Persoonlijk ben ik daar niet dol op, tenzij het echt goed is uitgewerkt zoals bij Amélie. Wel heeft Yann Samuell bij deze film het geluk dat hij een sprookjeswereld vol kindergedachten mag uitbeelden. Daardoor is zijn de visuele uitspattingen beter te waarderen.

De muziek is mooi. Grappig is dat La vie en rose van Edith Piaf een grote rol speelt als soundtrack. Cotillard vertolkt in La Môme namelijk deze franse chanteuse.

Het verhaal gaat op een bepaald moment erg langzaam, maar dat wordt helemaal goed gemaakt door de mooie rollen van Cotillard en Canet. Marion Cotillard won onder andere een Golden Globe en een César voor haar rol als Piaf. Ze is mooi, maar heeft een hele bijzondere uitstraling. Als soms sadistische Sophie is ze weer perfect gecast; ook vooral de tegenstelling tussen haar emoties en haar moeilijke kant komen goed tot hun recht. Guillaume Canet kende ik al van Ensemble, c'est tout en al voor de film had ik een zwak voor hem. Zijn blikken kunnen zoveel pijn uiten en als hij lacht, begint de zon opeens weer te schijnen. Zijn rol als Julien is wederom weer een rol van een lieve, maar moeilijke jongen. Formidable!