Jeux d'enfants

Cap ou pas cap? Stel je voor, je verzint als kind samen met je vriendinnetje een spelletje. Een weddenschap die alles doet vergeten: je zieke moeder, de kinderen die je uitschelden en je vreselijke thuissituatie. De regels zijn simpel: degene die het blik in handen heeft mag een opdracht geven. Zo moet Julien plassen bij de directeur en Sophie vieze woorden zeggen tijdens de franse les. Maar het spel zet door, het spel verbindt twee levens.. Hoe laat je echter merken dat je elkaar leuk vindt als de hele vriendschap gebaseerd is op een spel?

Jeux d'enfants is een vrolijke, maar tevens wrange film over de vriendschap tussen Sophie (Marion Cotillard) en Julien (Guillaume Canet). Hun vriendschap groeit uit tot een liefde die ze maar moeilijk aan elkaar durven toe te geven. Alles durven ze behalve het zeggen van je t'aime...

Regisseur Yann Samuell maakte in 2003 zijn debut met deze romantische film. De verhaallijn is een beetje bizar; flachbacks, droomgedachten en die vervelende weddenschap zorgen af en toe voor een chaotisch beeld. Bovendien is de filmmethode weer typisch frans: druk en neigend naar arthouse. Af en toe flitsen licht, stripachtige beelden en onwerkelijke situaties. Persoonlijk ben ik daar niet dol op, tenzij het echt goed is uitgewerkt zoals bij Amélie. Wel heeft Yann Samuell bij deze film het geluk dat hij een sprookjeswereld vol kindergedachten mag uitbeelden. Daardoor is zijn de visuele uitspattingen beter te waarderen.

De muziek is mooi. Grappig is dat La vie en rose van Edith Piaf een grote rol speelt als soundtrack. Cotillard vertolkt in La Môme namelijk deze franse chanteuse.

Het verhaal gaat op een bepaald moment erg langzaam, maar dat wordt helemaal goed gemaakt door de mooie rollen van Cotillard en Canet. Marion Cotillard won onder andere een Golden Globe en een César voor haar rol als Piaf. Ze is mooi, maar heeft een hele bijzondere uitstraling. Als soms sadistische Sophie is ze weer perfect gecast; ook vooral de tegenstelling tussen haar emoties en haar moeilijke kant komen goed tot hun recht. Guillaume Canet kende ik al van Ensemble, c'est tout en al voor de film had ik een zwak voor hem. Zijn blikken kunnen zoveel pijn uiten en als hij lacht, begint de zon opeens weer te schijnen. Zijn rol als Julien is wederom weer een rol van een lieve, maar moeilijke jongen. Formidable!