Voor het eerst in mijn leven heb ik gister bewust 4 mei meegemaakt. Nooit was ik in Nederland te vinden op Dodenherdenking, altijd maar in Frankrijk, op de berg. Gister begon het voor mij met een gezamelijke twee minuten stilte in ons studentenhuis. Althans, twee minuten.. Ook wij zaten voor de televisie en zagen opeens paniek losbreken op de Dam, net geen twee minuten stilte dus. Na de ceremonies was er in de St Wilibrordkerk een concert ter gelegenheid van Dodenherdenking. Een mooie kleurige kerk waar ik nog nooit was geweest. Het koor en orkest van de studievereniging Hucbald (muziekwetenschappen) voerde eerst Funeral sentences van Henry Purcell uit, gevolgd door het Requiem van Fauré. Laat ik eerlijk zijn, ik had nog nooit zoiets meegemaakt. De kerk was bomvol (sorry voor deze metafoor, maar 650 man was het dubbele van het aantal geprinte boekjes!), een gemengd publiek, jong en oud. Na een korte introductie begon de muziek en iedereen werd erin ondergedompeld. Van alle kanten werden we bij Funeral sentences toegezongen, toegespeeld. Allemaal studenten zoals jij en ik, sommige die zonder ervaring besloten mee te doen. Het klonk schitterend. Overgegeven aan de tonen voelde ik me klein en nietig in die grootse kerk. Ja want dat het in een kerk was, gaf het geheel nog een extra dimensie. Tot de laatste tonen wegsijpelden waren we met z'n allen stil..
3 opmerkingen:
Fijn Lot, dat je nu ook hebt kunnen herdenken; ik doe dat al elk jaar sinds ik 'n kind ben; altijd buiten op 'n monument waar dan ook; het is belangrijk dat de jongeren dat overnemen, want straks is er niemand meer die zich iets van die tijd herinnert.
Nou als je de beelden van de Dam zag en ook hier op ons pleintje was het publiek bizar gemengd! Echt wel veel jongeren. :) Ik denk dat het overal toch nog steeds redelijk leeft.
Fijn dat moet ook altijd zo blijven; mooie foto ook!
Een reactie posten