Lollipop

Langzaam stroomt het publiek de Paardekathedraal in Utrecht binnen. Fluisterend ondanks dat het nog geen 21h is, het moment waarop de voorstelling Lollipop hoort te beginnen. Waarom is iedereen zo stil? Midden in de grote glazen hal staat een enorme stolp met houten tribunebanken eromheen. In de stolp staat actrice Lotte Verbeek; stil, op rode glanzende hakken en in een tuturok draait ze langzaam om en om..

Lollipop is een samenwerking tussen de Utrechtse Spelen en Miek Uittenhout. Dans en toneel komen samen in een bevreemdende performance. We zien een vrouw, gevangen in een glazen stolp, die ongenegeerd bekeken wordt. Ze wordt letterlijk tentoongesteld.

Na de bewegingsloosheid tijdens de binnenkomst verandert Lotte Verbeek in een en al emotie. Ze heeft enkele simpele passen waarmee ze de hele voorstellingen lang een strijd aan gaat, met zichzelf en met het publiek. We zien haar vechten, we zien haar moedeloos worden, we zien haar weer opfleuren, we zien alles. Enkel muziek en wat dichtregels komen van pas, de rest is allemaal lichamelijk. Haar gezicht kan alles duidelijk maken, haar bewegingen stammen duidelijk uit een dansverleden en af en toe ontstaan er compositieposes die keihard treffen. Ze verbeeld emoties en die emoties roepen weer emoties op bij het publiek. Sterke gevoelens komen op. Het simplistische idee om iemand tentoon te stellen is aangrijpend, intrigerend en treffend. Ondersteboven raak je van de uitingen en wereldvreemd verlaat je de zaal. Typisch Festival aan de Werf: provocerend en intrigerend!