Eat pray love

Soms wil je geen culturele hoogstand zien, maar je gewoon verliezen in een avondje Hollywood. Een duidelijk verhaal, met een duidelijk eind, zonder onzichtbare visie. Voor mij dan het liefst een romantische komedie, dus ging ik ter ontspanning naar Eat pray love.

Eat pray love is gebaseerd op de bestseller van Elizabeth Gilbert, een autobiografie over een vrouw die haar leven niet meer ziet zitten en naar Italië, India en Indonesië afreist. Het boek is een heerlijk geneuzel over problemen die eigenlijk niet zo dramatisch zijn zoals ze worden afgebeeld en is goede vakantieliteratuur. Dit echter omdopen in een film?

Eat pray love is een grote serenade vol zelfmedelijden. Julia Roberts vertolkt Liz Gilbert, ze doet het goed, maar ze gewoon irritatieverwekkend (zelfs met het idee van 'ik kijk naar pure Hollywood'). De film duurt ruim twee uur en dat is lang. Mooie beelden zien we, heerlijke cliché uitzichten, steeds maar weer voedsel en fijn gelach en gehuil, maar onze aandacht is al snel kwijt. Langdradig zijn de gesprekken, de zuchten en het verhaal. De boodschap is al snel duidelijk en na tien minuutjes bidden in India weten we ook wel weer hoe het zit.

Meer kan ik er ook niet over kwijt. Langdradig en niet geschikt voor een film. Nee niet het ontspannende bad van een fijne Hollywoodfilm...