Oscars

Gisteren was het weer zover, de 83e uitreiking van de Academy Awards, ofwel de Oscars! James Franco en Anne Hathaway praatten de avond aan elkaar en de jurken van de genodigden waren natuurlijk ook weer een enorme happening. Het leek een soort strijd te worden tussen Amerika en Groot-Brittanië: de Britse The King's speech was maar liefst 12 keer genomineerd, voor onder andere beste regie en beste film. Social Network voor 8 stuks, True Grit voor 10 en The Fighter voor 7. Ook The Black Swan en Biutiful stonden hoog in de ranglijsten.

De grote winnaar van de avond was uiteindelijk inderdaad The King's speech van Tom Hooper: beste regie, beste film, beste acteur voor Colin Firth en het beste scenario! Natalie Portman ging ook met een welverdiende Oscar naar huis voor haar hoofdrol in de Black Swan, en ook bioscoophit Inception mocht niet klagen met zijn vier awards. Weer een hoop films om te zien dus, want ik moet vol schaamte bekennen dat ik ze geen van allen heb gezien...

Nog een overzichtje:

Beste film: The King's Speech

Beste acteur: Colin Firth (The King's Speech)

Beste actrice: Natalie Portman (Black Swan)

Beste regie: Tom Hooper (The King's Speech)

Beste mannelijke bijrol: Christian Bale (The Fighter)

Beste vrouwelijke bijrol: Melissa Leo (The Fighter)

Beste bewerkte scenario: The Social Network (Aaron Sorkin)

Beste originele scenario: The King's Speech

Beste animatiefilm: Toy Story 3

Beste filmmuziek: The Social Network

Beste song: Toy Story 3 (Randy Newman)

Beste art direction: Alice in Wonderland

Beste kostuums: Alice in Wonderland

Beste camerawerk: Inception

Beste montage: The Social Network

Beste make-up: The Wolfman

Beste special effects: Inception

Beste geluidsmontage: Inception

Beste sound mixing: Inception

Beste documentaire: Inside Job

Beste korte film: God of Love

Beste korte documentaire: Strangers no more

Beste korte animatie: The Lost Thing

Beste buitenlandse film: In a better world (Denemarken)

Worteltjescake

Het is zaterdagochtend, de ruit is beslagen door de regen en het liefst draai ik me nogmaals om. Dat kan helaas niet vandaag, de plicht roept, ook al is het zaterdag. Weekend is geen weekend meer, het leven gaat gewoon door, en vandaag in de vorm van vergaderweekend met de webbeheerders. Nog brak van de vorige vergadering (en misschien ook wel van het feestje van de avond dáárvoor) zat de stemming er niet helemaal in. Dit veranderde echter toen ik de keuken betrad, waar het niet naar bloemetjes of naar afwasmiddel rook, maar naar heerlijke cake. Wakker worden op zo'n miezerdag met cakegeur zorgde dat de zon weer begon te schijnen.


Recept van Vasco

- 200 zonnebloemolie
- 200 bloem
- 200 suiker
- 3 eieren
- bakpoeder
- 200 geraspte wortel
- kaneel
- handje rozijnen
- handje gehakte walnoten
- kokos
- eventueel andere noten, gember

Verwarm de oven voor op 180C. Mix al deze ingrediënten goed door elkaar heen en vet een bakblik in. Giet het beslag in de vorm en bak de cake in 45 minuten tot een uur gaar. Laat hem dan afkoelen en besmeer hem eventueel met glazuur, gemaakt van roomkaas, poedersuiker en wat citroensap.

Les amours imaginaires

Waarschijnlijk kennen weinig mensen hem, Xavier Dolan, de 21-jarige, Canadese regisseur van J'ai tué ma mère. Sinds enkele weken draait zijn tweede film in de Nederlandse bioscopen, Les amours imaginaires.

De film vertelt het verhaal van de twee vrienden, Francis (Dolan zelf) en Marie (Monia Chorki), die de mooie Nicolas (Niels Schneider) ontmoeten. Hoewel ze in de eerste scène tegen elkaar zeggen dat ze allebei niet voor hem vallen, verandert dit al snel. Beide raken geobsedeerd door Nico en schuift hun objectieve oog steeds verder weg. Er ontstaat een ongezonde driehoeksverhouding waarin Marie en Francis zich allebei zo om Nicolas heen vormen dat ze zichzelf uit het oog verliezen. Als Nicolas zegt dat hij van Audrey Hepburn houdt ondergaat Marie een metamorfose à la Audrey en koopt Francis een poster. Tot in het dwangmatige gaan de twee elk woord en elk gebaar van Nicolas interpreteren zodat in de vrolijk gebrachte film uiteindelijk bitterheid gaat overheersen.

Net als in J'ai tué ma mère speelt Dolan een grote rol. Als desparate homoseksueel Francis komt hij overtuigend uit de verf. Zijn geluk en verdriet raken dieper dan Chorki die toch wel een oppervlakkige uitstraling heeft. Schneider overtuigt ook, met zijn blonde krullenbos is hij de belichaming van een Griekse god en snapt de kijker maar al te goed waarom Francis en Marie zo voor hem vechten. Dat hij echter van een goedlachse lieverd in een koude arrogantie verandert, is niet te voorspellen..

Dolan werkt gestileerd. Elk detail is uitgedacht en de drie hipsters lijken uit een arty blad te zijn geplukt. Haren zitten goed, blikken zijn herkenbaar, sigarettengebruik is op zijn plaats en de kleding maakt hun imago af. Toch zorgt Dolan ook voor een knipoog waardoor het beeld overtuigend is en niet to much. Een enorm kleurgebruik kenmerken de oppervlakkige scènes, terwijl de emotionele stukken bestaan uit weinig licht en één overheersende kleur. Ook het gebruik van slow-motion in combinatie met muziek (met name bij het lopen op een variatie van Bang Bang van Nancy Sinatra) doet de kijker lachen en zorgt voor een zorgeloos moment. De vele close-ups daarentegen maken het weer serieus en beklemmend. We zitten de drie op de huid, letterlijk!

Het verhaal is overduidelijk en niemand kan het belang van de denkbeeldige liefde ontkennen. Herkenbaar is het gevaar, de pijn en uiteindelijk, wanneer men terugkijkt, de bittere grap. Zit er moraal in de film? Vrolijkheid loopt door aanpassen uit in een zwart dal waar iedereen zichzelf uit het oog verliest. Een boodschap die in onze huidige maatschappij velen zal doen aanspreken. Al helemaal in de uiterlijke pracht die Dolan ons toont.

Vivez la langue

Talen: sommige mensen gruwen bij de gedachte, sommige gaan ervan lachen. Ik behoor tot de laatste categorie. Talen zijn prachtig. Zo graag zou ik heel veel talen spreken en zo met de wereld kunnen communiceren. Dat is echter lastig en ik heb me dus ook beperkt tot Nederlands, Engels, een beetje Duits en heel veel Frans! Verliefd ben ik op dat laatste land, op de steden, op la campagne en op de taal!

Schijnbaar ben ik niet de enige en EF is bovendien een campagne gestart op talen aan de man te brengen en nog meer liefhebbers te creëren. Hoe doe je dat dan? Met een filmpje vol sfeervolle beelden, een deuntje en woorden die langskomen. Niklas Johansson maakte voor hun campagne Live the language vier filmpjes: London, Barcelona, Bejing en Parijs. Mijn hart gaat uit naar de laatste: de verbeelding van de dromen in mij.

EF - Live The Language - Paris from Niklas Johansson, FSF on Vimeo.

Uniseks

Groepen mannen zijn altijd een merkwaardig verschijnsel. Kennen jullie misschien nog het liedje van Ja Zuster, Nee Zuster over de mannen van de reisvereniging? Over een groep mannen die in hun jonge jaren samen op reis gingen: 'hoe zou het met ze zijn, met Marinus en Mathijs naar de Lorelei...' Ik kan het me goed visualiseren, zo'n troep stoere jongens die samen van de heuvels over wandelt, samen een pilsje drinkt voor de tent en samen zit te brallen. Brallen doen ze nog steeds namelijk, wanneer je op dinsdagavond door Utrecht slentert, kom je ze zeker tegen, de heren van het koor. Ondanks hun jasje-dasje doen ze altijd een poging om de 'echte' man uit te hangen!

Zittend in een college van de opleiding Theater-, Film- en Televisiewetenschappen moet ik hier opeens aan denken. In tegenstelling tot bij de vakken Frans en Kunstgeschiedenis zijn er opeens meer mannen in de zaal dan ik op een hand kan tellen. Wonderlijk is dit. Mannen houden dus blijkbaar wel van Film, maar niet van Frans en Kunstgeschiedenis. Een enkeling zit alleen, een paar gemixt met meisjes, en een paar zijn omringt door jongens. Groepjes jongens dus. Waar zouden ze het nu over hebben? Over een film die ze laatst hebben gezien, over dat meisje op de voorste rij links, of over een nieuwe blouse? Mannen zijn net vrouwen is me laatst hoogstpersoonlijk verteld door een 'echte' man. Ook zij roddelen wat af en blousjes interesseren hen zeker. De man wordt steeds vrouwelijker wat betreft uiterlijk, steeds meer aandacht gaan er naar uit. Het grappige is dat dit dan wel weer gepaard gaat met een mannelijke look zoals het baardje. Maar wat moeten we als vrouw hiervan denken? Waar is onze stoere, nukkige cowboy gebleven?

Het is ook nooit goed. Hoe vaak hoor ik vriendinnen niet verzuchten dat vriendlief toch echt meer aandacht moet besteden aan hen, en dat hij wel eens mag laten blijken dat hij van haar houdt. Anderzijds zijn ze ook wel op zoek naar 'een man', een lief jongetje voldoet niet. Maar goed, seksen groeien dus blijkbaar steeds meer naar elkaar. De interesses, de visie, misschien zelfs de gedachtegang? Mannen komen van Mars, Vrouwen komen van Venus, hoe lang zou dat nog blijven bestaan?

Salade met rode kool

Rode kool.. Mijn moeder begint al te gruwen bij het woord op zich en daarom heb ik in mijn kindertijd nooit van dit rare paarse spul gegeten. (Waarom heet het eigenlijk geen paarse kool?). Grappig genoeg merk je dat als je op jezelf gaat wonen in het begin de trend van thuis volgt, maar langzaam steeds meer je eigen pad gaat trekken. Sommige dingen eet ik nog maar zelden, zoals vlees, maar ook Oosters. Sommige dingen eet in met periodes, zoals salades, pasta en aardappeltjes, en sommige dingen ontdek ik. Zo is de staafmixer en het bouillonblokje heilig bij mij en heb ik rare pruttelpotjes ook ontdekt. Vaak heb ik echter dat ik geen idee heb wat er vandaag op mijn bord moet verschijnen en dan ga ik snel naar de stapel Allerhandes die onder mijn bed ligt en zoek ik iets uit. Een paar dagen geleden was dat salade met rode kool. Nooit gehad, zeer geslaagd!


Recept

4 personen

• 700 g aardappelen
  
• 1 ui, in parten
• 1 el olijfolie
• 2 potten rode kool met peer en kaneel
  
• 1 zak rucola
  
• 1 zakje walnoten, grofgehakt
• 75 g blauwaderkaas, in blokjes

Verwarm de oven voor op 200 °C. Boen de aardappelen schoon en snijd ze in de lengte in parten. Kook de parten 7 min. in water met zout. Giet ze af en laat uitlekken in een vergiet. Meng in een braadslee de aardappelparten met de ui, de olie en peper en zout. Rooster de parten 30 min. in het midden van de oven goudbruin en gaar. Schep ze halverwege om. Verwarm de rodekool volgens de aanwijzingen op de verpakking. Haal de aardappelparten uit de oven, schep de rucola erdoor en verdeel over 4 borden. Bestrooi met de walnoten en de kaas en schep de rodekool erbij.

Blurskies

En soms kom je op Flickr hele mooie foto's tegen waarvan de de maker niet kan identificeren. Blurskies is er zo eentje. Geen idee wie het is, maar zijn foto's zijn een kijkje waard.






http://www.flickr.com/photos/aeror/

Rietvelds universum

Ik denk dat bijna iedere Nederlander Rietveld wel kent: van naam, van dé stoel en misschien zelfs wel van ander werk. Dat is ook niet zo gek. Werk van Rietveld is overal te vinden en overzichtstentoonstellingen zijn er ook eens in de zoveel tijd. Vorige jaar werd als Rietveldjaar uitgeroepen en het Centraal Museum in Utrecht wijdde daarom een tentoonstelling aan deze meubelmaker, architect. Het jaar is inmiddels voorbij, maar op de valreep bezocht ik toch nog even de tentoonstelling Rietvelds Universum.


Rietvelds Universum is geen overzichtstentoonstelling, zo benadrukte de samenstellers. Het was juist hun doel om de nieuwe Rietveld weer te geven en aandacht te besteden aan zijn ideeën en experimenten als vrije denker. Deze richting blijkt echter onvoldoende uitgewerkt. De zalen zijn verdeeld in thema's zoals 'Eenvoud en Experiment' en 'Ruimte', maar de informatie ontbreekt om dit toe te lichten. We zien meubels, tekeningen, maquettes en foto's, maar de achtergrond ontbreekt. Iedereen moet zelf zijn verhaal samenstellen en als je geen verstand hebt van bouwkunde en met name bouwtekeningen valt de tentoonstelling een beetje in het water.

Wat de samenstellers verder proberen te doen, is een echt universum te scheppen, het universum waarin Rietveld zich bevond. Alle grote namen van de bouwkunde rond de jaren '20 komen aan bod en ze proberen duidelijk de verbanden tussen de architecten te leggen. Le Corbusier, Van Doesburg en anderen worden gequoted over architectuur en over Rietveld, maar ook worden hun ontwerpen getoond. Wederom is het niet duidelijk uitgewerkt, maar wel zorgt het voor een tweede dimensie en een duidelijk idee omtrent beïnvloeding.


De diversiteit schept verwarring, maar ook het terechte beeld dat Rietveld groots was. Zijn idee van ruimte is bovendien goed terug te zien in het neerzetten van de tentoonstelling: overal kan je dichtbij en alles kan je in de ruimte plaatsen. Met name de stoelen zijn goed neergezet zodat we ze van alle kanten kunnen bestuderen en de bedoelde effecten kunnen zien. Daarnaast is er nog ruimte voor een uitleg over materiaal wat de meubels nog levendiger maakt. De afsluiting is een ruimte met dé stoel. Niet één, maar wel 12! We zien de manier waarop Rietveld nadacht over hoeken en we zien ook welke impact de stoel had op andere kunstenaars: eentje van lego, een verkoolde en ook een kapotte als beeldmerk van de studentenprotesten in de jaren '80.

Dualistisch Istanbul

Ik heb het druk. Zoals gewoonlijk. Op mijn reis naar Istanbul vorige week heb ik verschillende stukjes in mijn notitieboekje geschreven: gedachtes, belevingen, ideeën. Hieronder een fragment.

Het is zondag, koud maar droog, en overal in Istanbul lopen mensen rustig te flaneren. Het gekkenhuis van de zaterdag, wanneer iedereen door elkaar rent en koopmannen hun haar met een paar decibel luider aanprijzen, heeft plaatsgemaakt voor groepjes wandelaars. Van mannen gehuld in de lokale voetbalkleuren tot gezinnen en Japanse toeristen - ja de Japanner is ook in Istanbul te vinden. Gejaagdheid is afwezig, rust is het motto.

Het opvallendst zijn de mooie vrouwen, meestal met elegante hoofddoek en een lange jas. Wat de een van de ander onderscheid zijn niet zo zeer de kleuren en patronen van de hoofddoek, maar de schoenen. Van gemakkelijke mocassins tot feestelijke hakjes vol glitters. Het vreemdst ogen echter de vele sneakers die ook onder de kaftans hun plekje innemen. Nikes, allstars, adidas, veelal fel gekleurd, maken van de sierlijke outfits iets misplaatst hips. Gaan er dan onder die lange jassen ook skinny jeans en trendy sweaters?

De vrouw bevindt zich in een vreemde positie in modern Turkije. Zo graag wil dit land tot de EU behoren, waardoor het tamelijk verwesterd is. Toch doet het ook heel Arabisch aan. Dit roept vragen op: wat moeten ze nu met de vrouw? De meeste cafés en winkels worden gerund door mannen, op straat zie je veel groepjes mannen en slechts sporadisch tref je een vrouw zonder begeleiding. Aan de andere kant zijn niqaabs geen gemeengoed en tonen Turkse vrouwen ook hun mooie bossen haar. Het is een vreemdsoortig dualisme dat de samenleving vorm geeft: duizend-en-één nacht gecombineerd met een westerse flow.

Duizend en één nacht

Daar zijn we weer, in het stormende Nederland. Een weekje Istanbul is alweer enkele dagen achter de rug en het duizend-en-één nacht gevoel vervliegt langzamerhand. Om toch nog eventjes terug te keren naar de wereld van köfte, appelthee, poezen, waterpijp en gezang van moskeeën enkele foto's.